Chimay Blauw 2011
Verleidelijke neus van botergebak, rozijnen & candij.
Ook die zoete toets in de mond in evenwicht met een elegante bitter.
De single malt-touch op het einde (lijkt alsof deze Chimay een korte whiskyvat-kuur kreeg) maakt dit een zalig biertje.
Geweldig nen oude Chimay . Juist orval van 2011 int glas gehad. Heerlijk fris
Mijn favoriete trappist, dubbele Westmalle, was op, wat volledig op het conto van mijn zoon te schrijven valt. Maar er was nog Chimay Bleu.
Blauwe Chimay vind ik over het algemeen wat te zoet, wat te zwaar, niet helemaal mijn ding.. Mooi bier, dat wel.
Deze, in Chimaykelk geschonken évidemment, zag er in elk geval bijzonder smakelijk uit. Ondoorzichtig, bijna zwart. De kleur van ouderwetse stout. Met een onverwoestbare, ietwat beige getinte schuimkraag, vergelijk ook hier met een niet op Britse wijze getapte pint of bitter...
Niks keldertemperatuur, bij een canicule komt het bier uit de koelkast.
En dit schoof geweldig goed binnen. Veel zoethout, goed ondersteund door een bittertje, zacht vloeiend, goed ale-getypeerd, de neus (bij bier vergeet ik te ruiken) met een mooie, bijna nootachtig, gebrande toets. Maar ook iets fris fruitigs, bijna limoenachtig. In de mond erg lang.
Cool, ik ben verzoend met deze zware trappist (9%, is was een tijd dat men in de Médoc zo'n alcoholpercentages soms nauwelijks haalden). In deze paranoïde tijden, eigenlijk een biertje om best thuis op uw gat gezeten van te genieten. Zoals ik nu.
Wat vreemd is, deze trappist was ooit Best Beer of the World. Even checken(at random) bij beeradvocate. In hun beste 250 bieren van de wereld zitten nog enkel een paar lambieks (Castillon, Drie Fonteinen) bij de top.
Er zitten nog maar drie trappisten tussen:
WESTVLETEREN 12 OP 48
ROCHEFORT 10 OP 69
WESTVLETEREN 8 OP 248
Dat is natuurlijk bullshit. Maar feit is dat er massaal Amerikaanse brouwerijtjes zijn ontstaan, die alle aandacht naar zich toetrekken. May they rot in hell.