04-08-2012, 06:42 PM
Wat was het weer een prachtige barbecue-avond gisteren. Spijtig genoeg regenachtig maar niet getreurd, de barbecue verhuisde naar het terras op de eerste verdieping, onder het afdakje aan de ingang van de woonkamer. De geur van verse Bretoense sardines op de barbecue is voor mij de helft van het feest. En inderdaad, toen ze uiteindelijk op de kolen terechtkwamen, kregen we door de geopende livingdeur geuren te ruiken die ons onmiddellijk naar Portugal katapulteerden. Zaaaalig.
Het moest een feest worden, dus geen diepgravende proeverij. De echtgenotes van de getrainde wijnproevers zaten mee aan de tafel en hebben zich volgens mij geen moment verveeld wanneer nu en dan wat proeftermen over de tafel rolden. Klagerige fadomuziek op de achtergrond, alle soorten slaatjes, stokbrood en amicaal gezelschap, top. En Vinho Verde natuurlijk, 6 in totaal.
Vinho Verde heet geen Vinho Verde door de groenige schijn van de wijn. Veel Vinho Verde uit de Minhostreek in het Noordwesten van Portugal is immers rood. Hij verlaat de streek zelden omdat hij -laat het me zo zeggen- wat een speciale smaak heeft (zurig, hard, ruw). De Verde uit Vinho Verde wijst op het jonge karakter van de wijn, vaak sprankelend. De wijn heeft inderdaad iets licht-jeugdig-ongecompliceerd... Vinho Verde kan trouwens ook schuimwijn zijn. We dronken wijn van Anselmo Mendes (basiscuvée, sappig), Quinta do Regueiro (mooie Alvarinho) en Afros.
De Vinho Verde wijn die de meeste oren deed flapperen was de Afros Loureiro 2010 (gekocht bij Amor Vini): limoen en peer in de neus, vol en rond in de mond, wat gebakken boter, zeer evenwichtig en fris in de afdronk. Iets origineels vonden we allemaal. 100% Loureiro dus. Ook de rode Afros Vinhao viel bij een aantal, zeker bij mij, in de smaak als ongecompliceerde, wat koppige (iets struikerig à la Cabernet Franc) maar toch verleidend fruitige wijn. Wat een rode tranen en uitzonderlijk veel depot. 100% Vinhao.
Na de 6 Portugese jongelingen bleef ik als wijngek wat op mijn honger zitten. Ik wou die avond toch nog iets drinken met pakken karakter, onpeilbare diepgang, verbazingwekkende complexiteit. Nee, ik haalde geen Chenin boven. Ik wou in de mediterraanse sfeer blijven. Het werd dus de niet houtgerijpte Assyrtiko 2010 van Sigalas, Assyrtico is één van mijn absolute lievelingsdruiven naast Chenin en Riesling. De wijnsfeer veranderde direct, de geuren waren moeilijk benoembaar, complex, vele laagjes, niemand vond onmiddellijk woorden tenzij rokerig. Dan kwam appel, duidelijk ziltig ook, zoute nootjes, citrus en in de mond boenwas, toch vrij vettig en rond voor een Assyrtiko, intrigerend, veel extract maar vooral ondefinieerbaar of beter ongrijpbaar qua geur en smaak. Nu ik hem herproef, denk ik het ondefinieerbare met de geur van artisjokharten te kunnen verbinden. Bijzonder minerale wijn met veel frisheid en lange afdronk. Uitzonderlijk voor een prijs van nog geen 13 euro (Pasqualino). Ik genoot enorm van de Assyrtikodans op het einde van de "proefsessie".
We sloten af met bevroren druiven, aardbeien, wat gesmolten chocolade, wat taart en een heerlijke Toscaanse Grappa. En zoals altijd werd het laat, blijven hangen in de zetels met een maat en opgaan in de nacht. 't is altijd hetzelfde, ik probeer het te vermijden maar ik vind de weg naar het bed op zo'n avonden maar moeilijk.
Het moest een feest worden, dus geen diepgravende proeverij. De echtgenotes van de getrainde wijnproevers zaten mee aan de tafel en hebben zich volgens mij geen moment verveeld wanneer nu en dan wat proeftermen over de tafel rolden. Klagerige fadomuziek op de achtergrond, alle soorten slaatjes, stokbrood en amicaal gezelschap, top. En Vinho Verde natuurlijk, 6 in totaal.
Vinho Verde heet geen Vinho Verde door de groenige schijn van de wijn. Veel Vinho Verde uit de Minhostreek in het Noordwesten van Portugal is immers rood. Hij verlaat de streek zelden omdat hij -laat het me zo zeggen- wat een speciale smaak heeft (zurig, hard, ruw). De Verde uit Vinho Verde wijst op het jonge karakter van de wijn, vaak sprankelend. De wijn heeft inderdaad iets licht-jeugdig-ongecompliceerd... Vinho Verde kan trouwens ook schuimwijn zijn. We dronken wijn van Anselmo Mendes (basiscuvée, sappig), Quinta do Regueiro (mooie Alvarinho) en Afros.
De Vinho Verde wijn die de meeste oren deed flapperen was de Afros Loureiro 2010 (gekocht bij Amor Vini): limoen en peer in de neus, vol en rond in de mond, wat gebakken boter, zeer evenwichtig en fris in de afdronk. Iets origineels vonden we allemaal. 100% Loureiro dus. Ook de rode Afros Vinhao viel bij een aantal, zeker bij mij, in de smaak als ongecompliceerde, wat koppige (iets struikerig à la Cabernet Franc) maar toch verleidend fruitige wijn. Wat een rode tranen en uitzonderlijk veel depot. 100% Vinhao.
Na de 6 Portugese jongelingen bleef ik als wijngek wat op mijn honger zitten. Ik wou die avond toch nog iets drinken met pakken karakter, onpeilbare diepgang, verbazingwekkende complexiteit. Nee, ik haalde geen Chenin boven. Ik wou in de mediterraanse sfeer blijven. Het werd dus de niet houtgerijpte Assyrtiko 2010 van Sigalas, Assyrtico is één van mijn absolute lievelingsdruiven naast Chenin en Riesling. De wijnsfeer veranderde direct, de geuren waren moeilijk benoembaar, complex, vele laagjes, niemand vond onmiddellijk woorden tenzij rokerig. Dan kwam appel, duidelijk ziltig ook, zoute nootjes, citrus en in de mond boenwas, toch vrij vettig en rond voor een Assyrtiko, intrigerend, veel extract maar vooral ondefinieerbaar of beter ongrijpbaar qua geur en smaak. Nu ik hem herproef, denk ik het ondefinieerbare met de geur van artisjokharten te kunnen verbinden. Bijzonder minerale wijn met veel frisheid en lange afdronk. Uitzonderlijk voor een prijs van nog geen 13 euro (Pasqualino). Ik genoot enorm van de Assyrtikodans op het einde van de "proefsessie".
We sloten af met bevroren druiven, aardbeien, wat gesmolten chocolade, wat taart en een heerlijke Toscaanse Grappa. En zoals altijd werd het laat, blijven hangen in de zetels met een maat en opgaan in de nacht. 't is altijd hetzelfde, ik probeer het te vermijden maar ik vind de weg naar het bed op zo'n avonden maar moeilijk.
)
