06-10-2012, 01:30 PM
Een goede oude Bordeaux moet je absoluut genieten in de juiste context. Een stijlvol huis in een donkere bosdreef, vallende bladeren, regenachtig. De geur van de herfst. Binnenin brandt de haard, en daar rond is er gezelligheid. Op de houten vloer staan prachtige antieke meubels die mijn aandacht onmiddellijk trekken, de oude kast opgetrokken uit kastanjehout vind ik magnifiek. Ik hou van antiek. En daarnaast schilderijen waar ik van wegdroom (een kapelletje, een dorp in vergezicht), Molse school laat ik me vertellen, ontroerend in hun eenvoud. Ze stralen dynamiek uit, ze leven in een soort oneindigheid. Ik merk een muziekstatiefje, klassieke gitaar. Nostalgie.
Ik ben te gast. En als geschenk breng ik een kilo mosselen mee, een witte selder (nee, geen groene), drie wortelen (nee, geen ajuin) en een Muscadet Domaine de l’Ecu, Expression d’Orthogneiss 2009. Ik wil Louis tonen dat Muscadet het uitstekend doet bij het sap onderaan de pot mosselen, op zijn Stefano’s klaargemaakt. Delicate wijn, die Ecu, wel atypisch rond en zacht door het warme jaar. De gastheer, zijn gemalin en ik verorberen de mosselen met veel smaak, de soep geeft mij kippenvel, ik drink dat ZO graag.
En dan daalt Don af naar zijn kelder (ik sla een aantal eenvoudige proevertjes over van openstaande Coraflessen). Château La Lagune 1993 verschijnt op tafel. Granaatkleur, tuilé aan de rand. Ik verwacht weinig fruit in de neus maar ik krijg heerlijke zwarte kersen. Wat een complexe wijn is dit, de neus is gewoonweg ongrijpbaar, een gewriemel van allerlei fijne geuren, ik word van de ene naar de andere geswingd. Zalig zoethout, wat drop, champignon, de aroma’s springen uit het glas. Geen vermoeide neus, nee, de wijn is helemaal wakker, gefocust, fit en gezapig, zoals mijn gastheer. In de mond zorgen de zwarte kersen voor een zekere sappigheid, iets wat ik vaak mis in oudere (“uitgedroogde”) wijn. Heel fijn potloodslijpsel bij het doorruiken, van de beste soort en helemaal niet die pot ruw potloodslijpsel (ceder-grafiet) die sommige Bordeaux’s en Nieuwe Wereld-bordeaux-blends in je neus kwakken. Ook een snuifje tabak. De zuren zijn strak gespannen, bijzonder fijn en structurerend, sommige mensen zullen de zuren misschien te overheersend vinden maar ik vind ze perfect zoals ze zijn. Ze maken de wijn lichtvoetig, fris tot helemaal op het einde van de lange finale.
“Een Bourgondische Bordeaux?”, gooi ik op tafel en Don is het met me eens. We wisselen even onze ontgoochelingen met Bourgogne uit en we zijn het wat de beoordeling van die streek helemaal met elkaar eens. 1993 is één van de rampjaren in de historie van Bordeaux; kijk eens aan wat een prachtwijn dit geworden is. Mindere jaren evolueren vaak heel mooi, even mooi of beter zelfs dan de gehypte jubeljaren. Lagune is een fabuleus huis, tegenwoordig duur en moeilijk te vinden. Deze wijn gaat niet meer over lekker-niet lekker, deze wijn gaat over schoonheid, over esthetica. Het perfecte evenwicht, alle componenten zo gedoseerd en bij elkaar horend dat je ontroerd wordt. De gastheer geniet van mijn genieten, zo is dat bij authentieke wijnliefhebbers. En ik geniet, want deze wijn ligt dicht bij de perfectie. Dat denk ik ook de tweede dag dat ik hem drink en ook de derde dag steelt hij mijn hart.
En de avond was nog niet voorbij. “Wil je weten hoe je Poujeaux 2010 over 20 jaar zal smaken?” “Bwa ja zeker” (om mijn enthousiasme te verbergen). Poujeaux 1989 verschijnt op het witte tafellaken, dat iedere kleurnuance op het voorplan moet brengen. De Poujeaux is in de neus wat wilder, paardenstal, champignons, uitgesproken sigarenkistje, en plastieken bal, ik weet het, geen romantische proefterm maar ik kan niets beter bedenken (die plastieken bal blijft er drie dagen lang in zitten). Poujeaux 1989 evolueert de dag erop naar meer finesse, meer zuiverheid. In deze wijn heb ik vooral pruim, braambes en rood fruit, aardbeienconfituur. Tertiair: champignon, tabak, leer. Eigenlijk hadden we deze wijn moeten karaferen, maar da’s gemakkelijk gezegd op dag drie. Véél rijper en sappiger dan de Lagune, 1989 was ook een warm jaar, één van de betere Bordeauxjaren, één van “les trois glorieuses” (1988-89-90). Bijzonder lekker maar niet die verfijning van de Lagune (dubbel of driedubbel de prijs, 3e GCC). Ik denk dat hij, althans voor mij, jonger lekkerder en explicieter zou zijn geweest, nu is hij braaf geworden, een beetje seniel misschien. Bij de Lagune komt die gedachte gewoon niet op. Die wijn is in de fleur van zijn leven. Memorabele proeverij van twee oude Bordeaux's (dank u, Don!).
Ik ben te gast. En als geschenk breng ik een kilo mosselen mee, een witte selder (nee, geen groene), drie wortelen (nee, geen ajuin) en een Muscadet Domaine de l’Ecu, Expression d’Orthogneiss 2009. Ik wil Louis tonen dat Muscadet het uitstekend doet bij het sap onderaan de pot mosselen, op zijn Stefano’s klaargemaakt. Delicate wijn, die Ecu, wel atypisch rond en zacht door het warme jaar. De gastheer, zijn gemalin en ik verorberen de mosselen met veel smaak, de soep geeft mij kippenvel, ik drink dat ZO graag.
En dan daalt Don af naar zijn kelder (ik sla een aantal eenvoudige proevertjes over van openstaande Coraflessen). Château La Lagune 1993 verschijnt op tafel. Granaatkleur, tuilé aan de rand. Ik verwacht weinig fruit in de neus maar ik krijg heerlijke zwarte kersen. Wat een complexe wijn is dit, de neus is gewoonweg ongrijpbaar, een gewriemel van allerlei fijne geuren, ik word van de ene naar de andere geswingd. Zalig zoethout, wat drop, champignon, de aroma’s springen uit het glas. Geen vermoeide neus, nee, de wijn is helemaal wakker, gefocust, fit en gezapig, zoals mijn gastheer. In de mond zorgen de zwarte kersen voor een zekere sappigheid, iets wat ik vaak mis in oudere (“uitgedroogde”) wijn. Heel fijn potloodslijpsel bij het doorruiken, van de beste soort en helemaal niet die pot ruw potloodslijpsel (ceder-grafiet) die sommige Bordeaux’s en Nieuwe Wereld-bordeaux-blends in je neus kwakken. Ook een snuifje tabak. De zuren zijn strak gespannen, bijzonder fijn en structurerend, sommige mensen zullen de zuren misschien te overheersend vinden maar ik vind ze perfect zoals ze zijn. Ze maken de wijn lichtvoetig, fris tot helemaal op het einde van de lange finale.
“Een Bourgondische Bordeaux?”, gooi ik op tafel en Don is het met me eens. We wisselen even onze ontgoochelingen met Bourgogne uit en we zijn het wat de beoordeling van die streek helemaal met elkaar eens. 1993 is één van de rampjaren in de historie van Bordeaux; kijk eens aan wat een prachtwijn dit geworden is. Mindere jaren evolueren vaak heel mooi, even mooi of beter zelfs dan de gehypte jubeljaren. Lagune is een fabuleus huis, tegenwoordig duur en moeilijk te vinden. Deze wijn gaat niet meer over lekker-niet lekker, deze wijn gaat over schoonheid, over esthetica. Het perfecte evenwicht, alle componenten zo gedoseerd en bij elkaar horend dat je ontroerd wordt. De gastheer geniet van mijn genieten, zo is dat bij authentieke wijnliefhebbers. En ik geniet, want deze wijn ligt dicht bij de perfectie. Dat denk ik ook de tweede dag dat ik hem drink en ook de derde dag steelt hij mijn hart.
En de avond was nog niet voorbij. “Wil je weten hoe je Poujeaux 2010 over 20 jaar zal smaken?” “Bwa ja zeker” (om mijn enthousiasme te verbergen). Poujeaux 1989 verschijnt op het witte tafellaken, dat iedere kleurnuance op het voorplan moet brengen. De Poujeaux is in de neus wat wilder, paardenstal, champignons, uitgesproken sigarenkistje, en plastieken bal, ik weet het, geen romantische proefterm maar ik kan niets beter bedenken (die plastieken bal blijft er drie dagen lang in zitten). Poujeaux 1989 evolueert de dag erop naar meer finesse, meer zuiverheid. In deze wijn heb ik vooral pruim, braambes en rood fruit, aardbeienconfituur. Tertiair: champignon, tabak, leer. Eigenlijk hadden we deze wijn moeten karaferen, maar da’s gemakkelijk gezegd op dag drie. Véél rijper en sappiger dan de Lagune, 1989 was ook een warm jaar, één van de betere Bordeauxjaren, één van “les trois glorieuses” (1988-89-90). Bijzonder lekker maar niet die verfijning van de Lagune (dubbel of driedubbel de prijs, 3e GCC). Ik denk dat hij, althans voor mij, jonger lekkerder en explicieter zou zijn geweest, nu is hij braaf geworden, een beetje seniel misschien. Bij de Lagune komt die gedachte gewoon niet op. Die wijn is in de fleur van zijn leven. Memorabele proeverij van twee oude Bordeaux's (dank u, Don!).
)