Na de Chevillon 2011 plaatste ik een wijn waarvan ik dacht dat hij hem ging overtreffen.
Pialade 2011
Nochtans kwamen er niet onmiddellijk enthousiaste kreetjes of uitdrukkingen na de eerste snuifjes. Het aroma was inderdaad een stuk minder fijn dan dat van de Bourgogne. In de mond vond ik m dan weer wél de verwachtingen inlossen, maar de sfeer was gezet, iedere ander proever zat nog teveel met de Bourgogne in het hoofd.
Kruidiger en (nog) rijper, heel mooie lengte. 91
Een fles die me al heel lang “ de ogen uitstak” was de
Chateau des Tours 2005. Deze fles dateert nog uit de tijd dat Dirk Grandry me deze wijnen deed ontdekken, de tijd dat de vdp nog 8 euro en de CDR 12,5 euro moest kosten. Winkelprijs dus hé.
Ik had deze oerfles altijd bewaard om de houdbaarheid van deze wijnen te kunnen inschatten. Ik herinner me dat ik de 2005 jong alvast schitterend vond. Dat kan je ook lezen op de blog van deze vinejo-kloon in het Engels (en waar ik nu zelf ontdek dat de vdp 8,70 euro had gekost), een post uit 2009:
http://vinejo.blogspot.com/2009/08/chate...tours.html
Ik vond het dus interessant om
1/ de CDR ná de Pialade te schenken om te kijken of de Lustige Lurkers Reynaud zijn meesterhand zouden ontdekken
2/ te kijken hoe deze wijn op 15 jaar is geëvolueerd.
3/deze CDR naast een (goede) Chateauneuf te zetten om te kijken of deze “gewone” Cotes du Rhone het niveau van een CH9 haalt
Antwoord op 1: Jawel hoor!
Antwoord op 2: Ongelooflijk. De wijn lijkt 5 in plaats van 15 jaar oud. Fris, met zijdeachtige tannines, evenwicht, gewoonweg áf. Zowat de beste CDR ooit gedronken.
Antwoord op 3: Ja dus, hoewel de
Charvin Chateauneuf 2005 ook zeer goed presteerde (en nog beter toen ik in de late uurtjes tijdens filosofische gesprekken met pvdw de kliekjes uit de flessen wrong.) de Charvin was kruidiger, had meer “beet” maar leek ook verder geevolueerd (wat impressie van dode bladeren).
We scoorden gezamenlijk beide wijnen 92.
Twee prachtige wijnen van 15 jaar oud, maar in de wereld der betere wijnen is dat eigenlijk middelbare leeftijd.
Tijd dus voor een duo dat toch al eerder richting pensioenleeftijd ging.
Domaine Chamonard, Morgon 1997
Ik had deze fles mogen kopen bij mijn (4 uur durende) bezoek vorige zomer. Twintig euro vroeg hij ervoor, dat dekt lang niet zijn stokagekosten vermoed ik ;-)
De wijn rook naar zachte specerijen, bos, rozijntjes, munt.
Zacht en strelend in de mond, zuurtjes naar het einde toe.
Wie zei ook alweer dat Beaujolais niet kan ouderen....?
90
Charles Joguet, Clos de la Dioterie Chinon 1998
Wie het boek van Kermit Lynch las kent deze wijnmaker (zie foto onderaan, uit het boek “Adventures on the wineroute”.
Wanneer ik de Loire bespreek in de wijnles durf ik wel eens uit dit boek citeren. En dan zeker als ik een wijn schenk van Joguet.
“
Niet alleen maakt Joguet goede Chinon, hij is ook een van de weinigen in dit vak die wijnen maken die je zowel esthetisch, spiritueel en intellectueel als zintuiglijk weten te boeien. Je krijgt de indruk dat Charles tot het uiterste gaat en bereid is om risico s te lopen en verlies te nemen, zolang hij zijn magie maar mag bedrijven.
Wie wel eens een optreden van Judy Garland heeft bijgewoond begrijpt wat ik bedoel.de emotionele overgave waarmee ze tijdens zo een concert een nummer voor het voetlicht brengt en zich helemaal geeft, doet me denken aan Charles. Hij brengt een wijn zoals een artiest een lied of act. Hij weigert op safe te gaan en zou een hele cuvee kunnen verspelen omdat hij tijdens de vinificaties even aan het improviseren sloeg, of gehoor gaf aan een plotselinge inval die niet helemaal uitpakte zoals hij had gehoopt.
Zijn wijn doet iets met je dat je tot op zekere hoogte begrijpt maar niet kunt verwoorden.”
Ik zal dus niet trachten te verwoorden wat deze wijn met ons deed. Wel wil ik vermelden dat men dacht aan een grote Bordeaux die door zijn finesse toch Bourgognesk aandeed. Margaux, dacht Vince.
In dat verband is het grappig dat ik wat verder in het boek (tja, je blijft lezen, je kent dat) las dat éen van zijn klanten over de Chinon sprak als die “Bordeaux-Beaujolais van u”.
Vandaag is dit huis in handen van Amerikanen, met alle gevolgen vandien (minder charme, meer geld, duurdere wijn).
Chateau Lagrange Saint Julien 2003
Ik herinnerde me deze wijn in zijn jeugd als uitzonderlijk goed.
Ooit, in 2008 of zo, ben ik tijdens de syntra wijnles naar huis gereden om een Lagrange 2003 te gaan halen en te laten proeven. Dominique, onze lesgever toen, had namelijk een Zuid Afrikaanse wijn geschonken waarvan hij zei: “Dit is nu een topwijn zie”.
Bordofiel als ik toen was reageerde ik dat ik dit echt geen topwijn vond, en dat ik even thuis een echte topwijn zou halen en laten proeven.
Jammer genoeg was de wijn op dat moment wat gedomineerd door het hout en was ik ontgoocheld dat het pure hedonisme van zijn prille jeugd wat was verdwenen.
Ook 17 jaar na de oogst was dit niet meer de absolute topper die ik erin had gezien, de wijn was wel heel goed uiteraard (wie dronk ooit een slechte Lagrange?) maar scoorde “slechts” 90-91.
Misschien kwam dit mede omdat zijn uitdager zo ongelofelijk goed was.
Clos Mogador Manyetes Priorat 2003
Wie bij Priorat nog steeds denkt aan fruitkruidige alcoholbommen moet dringend eens iets drinken van Clos Mogador. En liefst alsde wijn op dronk is, zoals deze 2003. Men dacht hier in eerste instantie aan een Hermitage.
Een harmonieuze topwijn, die Erik, nochtans een ervaren wijnrot (haha, we zullen hem vanaf nu Botritys noemen) durfde bestempelen als éen van de beste wijnen die hij al dronk.
94
Bij het heerlijke varkenshaasje van de grill met geitenkaas, appel, tijm en honing (pvdw had zijn best gedaan, blij als hij was dat ons normale leven (en dat is een leven met nu en dan een proeverij) weer was opgepakt)
schonk ik
Domaine de la Chevalerie Bourgeuil, “Vin de Garde” 2005
Een eenmalige cuvee, gemaakt door het huis in topjaar 05, met druiven van hun 2 allerbeste percelen, Chevalerie en Les Galichets.
Wat een wijn!
Bijna geen evolutie in de kleur, zwart fruit, tabak, grafiet. In de mond heel lang en complex, fris kruidig, licht droogtrekkend. Men dacht aan een zeer mooie Saint Emilion met redelijk wat cabernet franc (!). Het was niet Cheval Blac noch Figeac, het was een bescheiden wijn uit de Loire. 92
Chateau Phelan Ségur 2005
Benieuwd wat een overachiever en former cru bourgeois exceptionelle uit 2005 vandaag zou geven. Wel, dit viel heel goed mee. De wijn was wel ouder van kleur maar had een aantrekkelijk charmant aroma van munt en zoethout, was ook mooi fris in de mond met een mooie afdronk. Toch scoorden we hem een puntje lager dan de Bourgeuil. 91
Bij het geimproviseerde dessertje (pvdw wou ons zo lang mogelijk rond zijn tafel houden) schonk ik
Les Contours de Deponcins 2016 van Francois Villard maar deze wijn had iets te weinig zuren om ons te bekoren. Deze (behoorlijk prijzige) Vdp is wisselvallig: soms schitterend, andere keren toont ie de minder mooie kenmerken van de viognier.
En zo eindigde een heerlijke namiddag in een zoete, mijmerende avond.
Je kon de opluchting bij het hele Heevie Teusted team zien hangen in de zuivere lucht van het Meetjesland.
Alles blijft bij het ouwe.
Alles komt goed.
86
Vince (en sorry voor de beknopte notes... 
)
) heeft wat gemist.