07-06-2013, 09:57 AM
Reserva Branco 2011 (wit)
Of het verhaal van two-faced João...
João is een echte Portugees : gemaakt van viosinho, gouveio en arinto. Weinig ervaring met Portugees wit, dus weet niet wat ik ervan moet verwachten. Om het nog moeilijker te maken, speelt João nog eens goed met mijn voeten. Misschien ben ik wel een minerale sauvignon blanc uit de Loire, vertrouwt hij me toe tijdens ons eerste contact. Inderdaad, heel mineraal, mooi fris ook. Maar misschien moet je toch wat oefenen op je zuurtjes, want je bent net op je gat gevallen, João!
Laten we dan iets eten, fluistert hij me toe. João en ik nuttigen wat pain en boursain, en naarmate we elkaar beter leren kennen, vertelt hij me iets over zijn opvoeding. Ik heb twee maanden verbleven bij een Franse eik. Misschien merk je het niet meteen, maar het heeft wel sporen nagelaten. Mijn zuurtjes ben ik trouwens niet helemaal kwijt, hoor. Ik hou ze voor diegene die me beter wil leren kennen en me laat mee-eten aan zijn tafel. João is subtiel, intrigerend, maar ook wantrouwig. Tijdens onze maaltijd liet hij een volledig ander gezicht zien, toonde hij zijn gelaagdheid, en dat hij inderdaad wel meer in zijn mars had. Zijn zuurtjes zorgden voor een ingetogen feestje bij de pain et boursain, en zijn verleden met de Franse eik kwam even naar boven piepen, zonder dat hij er echter controle over verloor en zich liet gaan in saudade.
Maar zodra onze maaltijd achter de rug was, werd João weer introvert en liet niets vermoeden dat hij zoveel te vertellen had. Alleen toen hij zijn weg verderzette, verraadde een licht trekken zijn houten been. Tot een volgende, riep ik hem nog na. Hij keek niet meer om.
Of het verhaal van two-faced João...
João is een echte Portugees : gemaakt van viosinho, gouveio en arinto. Weinig ervaring met Portugees wit, dus weet niet wat ik ervan moet verwachten. Om het nog moeilijker te maken, speelt João nog eens goed met mijn voeten. Misschien ben ik wel een minerale sauvignon blanc uit de Loire, vertrouwt hij me toe tijdens ons eerste contact. Inderdaad, heel mineraal, mooi fris ook. Maar misschien moet je toch wat oefenen op je zuurtjes, want je bent net op je gat gevallen, João!
Laten we dan iets eten, fluistert hij me toe. João en ik nuttigen wat pain en boursain, en naarmate we elkaar beter leren kennen, vertelt hij me iets over zijn opvoeding. Ik heb twee maanden verbleven bij een Franse eik. Misschien merk je het niet meteen, maar het heeft wel sporen nagelaten. Mijn zuurtjes ben ik trouwens niet helemaal kwijt, hoor. Ik hou ze voor diegene die me beter wil leren kennen en me laat mee-eten aan zijn tafel. João is subtiel, intrigerend, maar ook wantrouwig. Tijdens onze maaltijd liet hij een volledig ander gezicht zien, toonde hij zijn gelaagdheid, en dat hij inderdaad wel meer in zijn mars had. Zijn zuurtjes zorgden voor een ingetogen feestje bij de pain et boursain, en zijn verleden met de Franse eik kwam even naar boven piepen, zonder dat hij er echter controle over verloor en zich liet gaan in saudade.
Maar zodra onze maaltijd achter de rug was, werd João weer introvert en liet niets vermoeden dat hij zoveel te vertellen had. Alleen toen hij zijn weg verderzette, verraadde een licht trekken zijn houten been. Tot een volgende, riep ik hem nog na. Hij keek niet meer om.
