wijnliefhebbers

Wel Bert, ik had die Luquettes meegebracht voor Jo maar had ze niet gekocht voor mezelf. De 2015 presteerde op niveau maar persoonlijk verkies ik rosés die iets vineuzer zijn en misschien ook iets strakker. Zo kocht ik wel La Chrétienne wat meer mijn stijl is.

(28-03-2018 10:31 PM)Fre schreef: [ -> ]Wel Bert, ik had die Luquettes meegebracht voor Jo maar had ze niet gekocht voor mezelf. De 2015 presteerde op niveau maar persoonlijk verkies ik rosés die iets vineuzer zijn en misschien ook iets strakker. Zo kocht ik wel La Chrétienne wat meer mijn stijl is.

La Chrétienne is ook meer mijn stijl!

(29-03-2018 08:47 AM)TheWineVet schreef: [ -> ]

(28-03-2018 10:31 PM)Fre schreef: [ -> ]Wel Bert, ik had die Luquettes meegebracht voor Jo maar had ze niet gekocht voor mezelf. De 2015 presteerde op niveau maar persoonlijk verkies ik rosés die iets vineuzer zijn en misschien ook iets strakker. Zo kocht ik wel La Chrétienne wat meer mijn stijl is.

La Chrétienne is ook meer mijn stijl!

Dan geef ik 1 Bandol op een Beaujolaisdegustatie en wordt er dáar op doorgegaan

(28-03-2018 09:34 PM)vinejo schreef: [ -> ]Thanks voor het mooie verslag, Fré!
Even een kleine toelichting bij het eerste duo (Moulin a vent van Rottiers tegen de Regnie van Thevenet): in de korte theoretische uiteenzetting had ik vermeld dat er een soort hierarchie is in de streek met wijnen van licht (St Amour en co) naar krachtig (Morgon, Moulin). Ik had voorspeld dat we dit gingen doorprikken en dat misschien wel de wijnbouwer en/of het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente waar de cru vandaan komt. Vandaar dat ik ook een Moulin a Vent uit het lichtere, elegantere 2016 naast een Regnie uit 2015 plaatste. Twee heel mooie wijnen, maar de Moulin a vent was dus wel degelijk lichtvoetiger dan de krachtige en complexe Regnie. Punt gemaakt dus

Als je twee zo qua stijl verschillende jaren naast mekaar plaatst kan je hieruit eigenlijk weinig concluderen denk ik. En al zeker geen punt maken

(29-03-2018 11:46 AM)wvd schreef: [ -> ]

(28-03-2018 09:34 PM)vinejo schreef: [ -> ]Thanks voor het mooie verslag, Fré!
Even een kleine toelichting bij het eerste duo (Moulin a vent van Rottiers tegen de Regnie van Thevenet): in de korte theoretische uiteenzetting had ik vermeld dat er een soort hierarchie is in de streek met wijnen van licht (St Amour en co) naar krachtig (Morgon, Moulin). Ik had voorspeld dat we dit gingen doorprikken en dat misschien wel de wijnbouwer en/of het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente waar de cru vandaan komt. Vandaar dat ik ook een Moulin a Vent uit het lichtere, elegantere 2016 naast een Regnie uit 2015 plaatste. Twee heel mooie wijnen, maar de Moulin a vent was dus wel degelijk lichtvoetiger dan de krachtige en complexe Regnie. Punt gemaakt dus

Als je twee zo qua stijl verschillende jaren naast mekaar plaatst kan je hieruit eigenlijk weinig concluderen denk ik. En al zeker geen punt maken

Toch wel beste wvd. Kijk, hier is mijn punt: ! Oeps t is een uitroepteken.
Ik wou bewijzen dat het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente vanwaar de wijn komt. Jouw uitspraak dat het twee qua stijl totaal verschillende jaren zijn bewijst dat er wel degelijk een punt te maken viel. Dus ofwel heb je mijn verantwoording niet goed gelezen, ofwel wil je gewoon wat tegendraads zijn zonder in se een punt te hebben. Tot hier mijn puntige commentaar.

(29-03-2018 06:26 PM)vinejo schreef: [ -> ]

(29-03-2018 11:46 AM)wvd schreef: [ -> ]

(28-03-2018 09:34 PM)vinejo schreef: [ -> ]Thanks voor het mooie verslag, Fré!
Even een kleine toelichting bij het eerste duo (Moulin a vent van Rottiers tegen de Regnie van Thevenet): in de korte theoretische uiteenzetting had ik vermeld dat er een soort hierarchie is in de streek met wijnen van licht (St Amour en co) naar krachtig (Morgon, Moulin). Ik had voorspeld dat we dit gingen doorprikken en dat misschien wel de wijnbouwer en/of het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente waar de cru vandaan komt. Vandaar dat ik ook een Moulin a Vent uit het lichtere, elegantere 2016 naast een Regnie uit 2015 plaatste. Twee heel mooie wijnen, maar de Moulin a vent was dus wel degelijk lichtvoetiger dan de krachtige en complexe Regnie. Punt gemaakt dus

Als je twee zo qua stijl verschillende jaren naast mekaar plaatst kan je hieruit eigenlijk weinig concluderen denk ik. En al zeker geen punt maken

Toch wel beste wvd. Kijk, hier is mijn punt: ! Oeps t is een uitroepteken.
Ik wou bewijzen dat het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente vanwaar de wijn komt. Jouw uitspraak dat het twee qua stijl totaal verschillende jaren zijn bewijst dat er wel degelijk een punt te maken viel. Dus ofwel heb je mijn verantwoording niet goed gelezen, ofwel wil je gewoon wat tegendraads zijn zonder in se een punt te hebben. Tot hier mijn puntige commentaar.

Hmm, idd beter moeten lezen ipv diagonaal. Desondanksalniettegenstaande vind ik toch dat je die dingen binnen een bepaald kader moet zien en je sticht dan toch meer verwarring dan je uitlegt vind ik, als ik dat mag vinden.
Want een "simpele" Beaujolais van een goede boer in een jaar als 2003 of 2015 kan best voller en geconcentreerder zijn dan bvb. een Moulin-à-Vent of een Côte de Py in een minder of helemaal verregend jaar. Het punt is dan dat er grote jaren zijn en ook rotjaren, maar dat geeft weinig duiding naar terroir toe in mijn simpele geest.
Maar point taken

(29-03-2018 06:45 PM)wvd schreef: [ -> ]

(29-03-2018 06:26 PM)vinejo schreef: [ -> ]

(29-03-2018 11:46 AM)wvd schreef: [ -> ]

(28-03-2018 09:34 PM)vinejo schreef: [ -> ]Thanks voor het mooie verslag, Fré!
Even een kleine toelichting bij het eerste duo (Moulin a vent van Rottiers tegen de Regnie van Thevenet): in de korte theoretische uiteenzetting had ik vermeld dat er een soort hierarchie is in de streek met wijnen van licht (St Amour en co) naar krachtig (Morgon, Moulin). Ik had voorspeld dat we dit gingen doorprikken en dat misschien wel de wijnbouwer en/of het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente waar de cru vandaan komt. Vandaar dat ik ook een Moulin a Vent uit het lichtere, elegantere 2016 naast een Regnie uit 2015 plaatste. Twee heel mooie wijnen, maar de Moulin a vent was dus wel degelijk lichtvoetiger dan de krachtige en complexe Regnie. Punt gemaakt dus

Als je twee zo qua stijl verschillende jaren naast mekaar plaatst kan je hieruit eigenlijk weinig concluderen denk ik. En al zeker geen punt maken

Toch wel beste wvd. Kijk, hier is mijn punt: ! Oeps t is een uitroepteken.
Ik wou bewijzen dat het oogstjaar belangrijker is dan de gemeente vanwaar de wijn komt. Jouw uitspraak dat het twee qua stijl totaal verschillende jaren zijn bewijst dat er wel degelijk een punt te maken viel. Dus ofwel heb je mijn verantwoording niet goed gelezen, ofwel wil je gewoon wat tegendraads zijn zonder in se een punt te hebben. Tot hier mijn puntige commentaar.

Hmm, idd beter moeten lezen ipv diagonaal. Desondanksalniettegenstaande vind ik toch dat je die dingen binnen een bepaald kader moet zien en je sticht dan toch meer verwarring dan je uitlegt vind ik, als ik dat mag vinden.
Want een "simpele" Beaujolais van een goede boer in een jaar als 2003 of 2015 kan best voller en geconcentreerder zijn dan bvb. een Moulin-à-Vent of een Côte de Py in een minder of helemaal verregend jaar. Het punt is dan dat er grote jaren zijn en ook rotjaren, maar dat geeft weinig duiding naar terroir toe in mijn simpele geest.
Maar point taken

1/ t waren twée excellente wijnbouwers (goede boeren)
2/ ik sticht inderdaad verwarring. Net om te bewijzen dat er geen eenduidigheid is in de wijnwereld. Denk aan hoe men steeds stelt dat Margaux lichter en vrouwelijk is en Pauillac krachtiger en mannelijk. Ook hier zijn oogstjaar en de wijnbouwer veel meer bepalend dan de "gemeente" vanwaar de wijn komt.

(29-03-2018 11:29 AM)vinejo schreef: [ -> ]

(29-03-2018 08:47 AM)TheWineVet schreef: [ -> ]

(28-03-2018 10:31 PM)Fre schreef: [ -> ]Wel Bert, ik had die Luquettes meegebracht voor Jo maar had ze niet gekocht voor mezelf. De 2015 presteerde op niveau maar persoonlijk verkies ik rosés die iets vineuzer zijn en misschien ook iets strakker. Zo kocht ik wel La Chrétienne wat meer mijn stijl is.

La Chrétienne is ook meer mijn stijl!

Dan geef ik 1 Bandol op een Beaujolaisdegustatie en wordt er dáar op doorgegaan

En op de Burgaud!

Een nieuwe episode, ditmaal over Belgische wijnen. Geen nota's enkel impressies.

Landgoed Dorrebeek
Brioche, mineraal en wat zoet wit fruit. Mooi in de neus, wat zich ook doortrekt in de mond. Aan een goeie 12 EUR (dacht ik) is dit PQ zeer correct.

Kampenberg - Kampagne
Een voor mij onbekend domein uit Vlierzele. Hier vond ik de schuimwijn een stuk minder. Te geknutseld

Een duo Nobel - Johanitter & Brommer tegen Waes wit 2017
Beide wijnen waren zo goed als doorschijnend wit. De eerste was iets ingetogener en mineraler, de tweede leek in de neus op een Sauvignon Blanc maar had dan weer een restzoetje (chaptalisatie?). Ik ga voor de tweede want de eerste was voor mij nogal monotoon.

drie pinot Gris naast elkaar - 2 belgische en 1 Italiaanse
Ik had misschien liever een Italiaanse PG van dezelfde prijsklasse, wat de verhoudingen mss duidelijker zou maken. De Mezzacorona 2017 was nogal eenvoudig maar vrij rijk van smaken (de zon in' t glas).
De monteberg 2017 deed weeral wat geknutseld aan. Nu de 3e keer dat ik Monteberg drink en telkens toch een teleurstelling. De Aldeneyck 2016 was dan wel weer op 't appel: qua smaken, complexiteit en evenwicht ver boven de rest.

Als tussendoortje 2 pinot noirs van een amateur wijnmaker... ik bespaar u de commentaren.

Wijngoed De Drie Fonteinen 2014
Gemaakt van 100% regent. Tegen de verwachting in een eerder complexe neus, maar de mond volgde niet: een sappige aanzet met een weerbarstig en hard middenstuk die alle smaken domineert.

Daarna Aldeneyck 2015 Pinot Noir tegen de Bon Baron Trésor 2014
Hier viel de Bon Baron me wel wat tegen: na de lovende kritieken kregen we een gesloten en eerder weerbarstige Bon Baron in 't glas. Qua materie zat 't wel goed, maar de wijn was niet in evenwicht en toonde zich eerder boers. Te laat geopend? Nog niet op dronk? Wie zal 't zeggen. De Aldeneyck was een vrij atypische PN. Geen pinoterende geuren maar eerder rozijntjes en gedroogd fruit. Blijkbaar plukt Aldeneyck zeer laat en zeer rijp en dat laat zich voelen. Een andere stijl maar opnieuw correct gemaakte wijn.

Afsluiten deden we met een zoete wijn van Aldeneyck 2013 van, geloof 't of niet, botrytis. De monden vielen open! Als niet liefhebber van zoet vond ik dit zeer aantrekkelijk: mooi evenwicht tussen het zoete en de knappe zuren. WOTN

Belgische wijnen zijn 'in', dat wil de media ons toch doen geloven. Ook door op kaarten te verschijnen in sterrenrestaurants, lijkt het alsof we onze voet naast de traditionele wijnlanden kunnen zetten. Het kan, zoals Aldeneyck bewijst, maar dat is toch niet altijd aan de juiste prijs, lijkt me. En voor een aantal anderen is er toch nog een lange weg te gaan.

Leuke proefavond, en toch een paar mooie wijnen geproefd!

De schuimwijn van Dorrebeek was volledig nieuw voor mij, maar was toch vrij fijn, mooie neus vooral, met wat rijpe appel en brioche. In de mond een fijne pareling, maar een bitter die mij net iets te veel stoorde.

Het trio pinot gris was heel leuk. De Italiaanse Mezzacorona werd vrij gemakkelijk herkend door de peertoetsen, maar was eigenlijk nog wel een leuke zomerse wijn voor een zacht prijsje. De twee Belgische waren beter, maar ook een stuk duurder. De Monteberg had een mooie zilte toets in de neus, in de mond redelijk strak, hoog in zuren, maar niet slecht, vond ik. De Aldeneyck was duidelijk wel de beste, heel mooie mineralteit en verfijning. Zeer evenwichtig.

De twee pinot noirs vielen mij tegen. Teleurstellend, want had van beide domeinen al de pinot noirs geproefd en goed bevonden. Vanavond echter veel minder en niet koopwaardig, vond ik.

De zoete pinot gris gris van Aldeneyck, jawadde, dit kan echt mee met de grote namen. Complexe neus. Zeer mooi evenwicht. Zeer verrast dat dit kon in België!

Een leerrijke avond, en toch wijnen gedronken die het niveau van de kinderschoenen ontgroeid zijn. Hopelijk evolueren onze wijnen verder in die richting.

Wijn en genetica, een niet zo evidente combinatie. En toch was het Christian die de handschoen opnam en een heerlijke degustatie in elkaar knutselde. De essentie was om druiven met genetische linken naast elkaar te drinken en te raden welke druiven we in ’t glas kregen. Geen evidentie, zou blijken.

De aftrap werd gegeven met de Champagne Gallimard Pere et fils cuvée de réserve. Het betrof een heerlijke blanc de noir: fruitig, fris en elegant. De kleur verraadde al dat er nogal wat pinot noir in verwerkt zat.

Het volgende duo: de kruising tussen één van deze wijnen en de vorige geeft als resultaat de andere druif. De Gwäss van Chanton wine 2011 was een 100% Gouais blanc. Een nogal wat bizarre Zwitserse wijn: troebel, boenwas en gist. Voor 31,75 pond geen topper.
Blijkbaar als je Gouais blanc kruist met Pinot Noir, krijgt je Chardonnay, wat de link is met met de volgende wijn Chardonnay Leithaberg van Birgit Braunstein.

Het volgende duo opende met opnieuw een Chardonnay van Domaine Belleville 2015 (Rully 1 cry Les Cloux). Ik herinner me een mooie maar vrij nadrukkelijke houtlagering. Deze stond in duo met Domaine Saint Rémy. Een pinot Gris Grand Cru Brand 2011. Een neus van boenwas, edel. Ook in de mond. Zeer evenwichtig. Wel redelijk wat restzoet.

Het volgende duo was een Frühburgunder 2016 van Geil. Zeer rijpe neus. Deed me denken aan een Spätburgunder uit Baden. Zeer goed gemaakt maar het zoete, dat ook in de mond terugkwam, is minder mijn stijl. De pinot noir 2015 van Fritsch die er naast stond was ook vrij rijp maar meer in evenwicht.

Volgende duo was opnieuw Duitsland tegen Oostenrijk. De Adeneuer Kleine Kammer 2016 uit de Ahr had de typische kenmerken van een spätburgunder. Zeer knap maar opnieuw ging mijn voorkeur uit naar de iets strakkere Blaufränkische Leithaberg 2013 van Birgit Braunstein. Wat kan die dame toch mooie wijnen maken.

Dé wijnen van de avond werden geserveerd in een Oostenrijkse battle van dezelfde wijnbouwer Umathum. Een Sankt Laurent 2015 tegen de Kirschgarten Blaufränkisch 2013. Beide wijnen hadden alles van de betere pinot noir. Zeer fijn, lengte, evenwicht en precisie. Ik verkoos de laatste als WOTN.

Het laatste duo bracht ons weer bij de start: pinot noir. Dit keer uit de heimat (nu ja, ik weet dat daar over gediscussieerd kan worden). We dronken een Pernand Vergelesses 1 cru Iles des Vergelesses 2010 van Rapet tegen de Chapitre Rully 1 cru van Domaine Belleville 2013. De tweede toonde zich aanvankelijk als winnaar van het duo, maar na openstaan ging Rapet er toch op en over. Weeral 2 knappe wijnen.

Na de ‘officiële’ degustatie haalde de gastheer nog een Chateau Talbot 2004 (St Julien) uit de kelder. Voor mij perfect op dronk: voldoende fruit er nog in maar de scherpe hoekjes er van afgevijld en het hout prachtig verweven. Kan wel nog jaren mee. Tannines mooi rijp. 2004 een minder jaar? Dan toch niet voor deze knaap.

Chanton is een Zwitsers domein

(21-11-2018 01:44 PM)Vinogan(s) schreef: [ -> ]Chanton is een Zwitsers domein

Inderdaad. Ik heb het aangevuld.

Bedankt Fre!
Inderdaad een heel mooie line up, met vooral verrassende Oostenrijkers. Ook de achterliggende theorie was interessant, hoewel niet eenvoudig. Hoe zat het ook alweer met de ribosomen die vanuit de nucleus DNA strengen vormen..?

(21-11-2018 03:17 PM)vinejo schreef: [ -> ]Bedankt Fre!
Inderdaad een heel mooie line up, met vooral verrassende Oostenrijkers. Ook de achterliggende theorie was interessant, hoewel niet eenvoudig. Hoe zat het ook alweer met de ribosomen die vanuit de nucleus DNA strengen vormen..?

Ja, een line up die toch wat de platgetreden paden verlaat.

Maar men had hier nog veel breder kunnen gaan: via de link met Gouais blanc kun je naar riesling, (gewurz)traminer, savagnin, viognier, nebbiolo. Via savagnin zou je ook naar sauvignon blanc kunnen (weet niet of deze link 100% bewezen is), en dan zijt ge vertrokken natuurlijk voor cabernet sauvignon, cabernet franc, merlot, en nog carmenere en malbec...

Stof genoeg voor een follow-up!

(21-11-2018 12:26 PM)Fre schreef: [ -> ]Het volgende duo: de kruising tussen één van deze wijnen en de vorige geeft als resultaat de andere druif. De Gwäss van Chanton wine 2011 was een 100% Gouais blanc. Een nogal wat bizarre Zwitserse wijn: troebel, boenwas en gist. Voor 31,75 pond geen topper.

Ik denk dat Vinikus via Gehring ook een Gouais Blanc in het gamma heft, die kwam er toen ik die vorig jaar proefde niet uit als een topper, maar dan toch beter dan de deze Zwitser.

(21-11-2018 04:50 PM)Kupers schreef: [ -> ]

(21-11-2018 12:26 PM)Fre schreef: [ -> ]Het volgende duo: de kruising tussen één van deze wijnen en de vorige geeft als resultaat de andere druif. De Gwäss van Chanton wine 2011 was een 100% Gouais blanc. Een nogal wat bizarre Zwitserse wijn: troebel, boenwas en gist. Voor 31,75 pond geen topper.

Ik denk dat Vinikus via Gehring ook een Gouais Blanc in het gamma heft, die kwam er toen ik die vorig jaar proefde niet uit als een topper, maar dan toch beter dan de deze Zwitser.

Klopt! Kost ook minder dan 11 euro, maar dan is het wel geen Zwitser

(21-11-2018 12:26 PM)Fre schreef: [ -> ]Wijn en genetica, een niet zo evidente combinatie. En toch was het Christian die de handschoen opnam en een heerlijke degustatie in elkaar knutselde. De essentie was om druiven met genetische linken naast elkaar te drinken en te raden welke druiven we in ’t glas kregen. Geen evidentie, zou blijken.

De aftrap werd gegeven met de Champagne Gallimard Pere et fils cuvée de réserve. Het betrof een heerlijke blanc de noir: fruitig, fris en elegant. De kleur verraadde al dat er nogal wat pinot noir in verwerkt zat.

Het volgende duo: de kruising tussen één van deze wijnen en de vorige geeft als resultaat de andere druif. De Gwäss van Chanton wine 2011 was een 100% Gouais blanc. Een nogal wat bizarre Zwitserse wijn: troebel, boenwas en gist. Voor 31,75 pond geen topper.
Blijkbaar als je Gouais blanc kruist met Pinot Noir, krijgt je Chardonnay, wat de link is met met de volgende wijn Chardonnay Leithaberg van Birgit Braunstein.

Het volgende duo opende met opnieuw een Chardonnay van Domaine Belleville 2015 (Rully 1 cry Les Cloux). Ik herinner me een mooie maar vrij nadrukkelijke houtlagering. Deze stond in duo met Domaine Saint Rémy. Een pinot Gris Grand Cru Brand 2011. Een neus van boenwas, edel. Ook in de mond. Zeer evenwichtig. Wel redelijk wat restzoet.

Het volgende duo was een Frühburgunder 2016 van Geil. Zeer rijpe neus. Deed me denken aan een Spätburgunder uit Baden. Zeer goed gemaakt maar het zoete, dat ook in de mond terugkwam, is minder mijn stijl. De pinot noir 2015 van Fritsch die er naast stond was ook vrij rijp maar meer in evenwicht.

Volgende duo was opnieuw Duitsland tegen Oostenrijk. De Adeneuer Kleine Kammer 2016 uit de Ahr had de typische kenmerken van een spätburgunder. Zeer knap maar opnieuw ging mijn voorkeur uit naar de iets strakkere Blaufränkische Leithaberg 2013 van Birgit Braunstein. Wat kan die dame toch mooie wijnen maken.

Dé wijnen van de avond werden geserveerd in een Oostenrijkse battle van dezelfde wijnbouwer Umathum. Een Sankt Laurent 2015 tegen de Kirschgarten Blaufränkisch 2013. Beide wijnen hadden alles van de betere pinot noir. Zeer fijn, lengte, evenwicht en precisie. Ik verkoos de laatste als WOTN.

Het laatste duo bracht ons weer bij de start: pinot noir. Dit keer uit de heimat (nu ja, ik weet dat daar over gediscussieerd kan worden). We dronken een Pernand Vergelesses 1 cru Iles des Vergelesses 2010 van Rapet tegen de Chapitre Rully 1 cru van Domaine Belleville 2013. De tweede toonde zich aanvankelijk als winnaar van het duo, maar na openstaan ging Rapet er toch op en over. Weeral 2 knappe wijnen.

Na de ‘officiële’ degustatie haalde de gastheer nog een Chateau Talbot 2004 (St Julien) uit de kelder. Voor mij perfect op dronk: voldoende fruit er nog in maar de scherpe hoekjes er van afgevijld en het hout prachtig verweven. Kan wel nog jaren mee. Tannines mooi rijp. 2004 een minder jaar? Dan toch niet voor deze knaap.

Zeer interessante proeverij, en enkele verrassend mooie wijnen uit Oostenrijk gedronken. Die blaufränkisch van Umathum is zonder enige twijfel de mooiste blaufränkisch al gedronken, helaas met bijpassend prijskaartje... Ik zat blind in Chambolle! Was een mooie teaser voor de Oostenrijk proeverij in januari, hopelijk wordt die even goed als deze proeverij. Bedankt aan Christian om dit elkaar te boksen en de deskundige uitleg! En bedankt aan de gastheer voor de mooie Talbot. Bordeaux op dronk. Tja, moet het nog gezegd worden?

De volgende episode van de Zwijntjes voerde ons naar Oostenrijk, meer specifiek werd het thema van de autochtone rode druivenrassen aangesneden. Olivier maakte een strenge selectie en stelde een mooie line up samen:

Aftrappen deden we met een Zweigelt rosé van Huber. De snoeperige neus werd niet bevestigd in de mond. Knisperend en fris, zoals een rosé hoort te zijn. De eerste punten voor Oli zijn binnen

En dan de echte (blinde) degustatie:
Eerste duo was de Blauer Zweigelt 2017 van Krützle, uit Eisenberg (Burgenland)- 9.4EUR. Voor mij de minste van de avond. Een stoffige neus, steeltjes, ietwat chemisch gemengd met donkere kers. Pikante zuurtjes en behoorlijk krachtige wijn.
Deze stond naast de Zweigelt Classique 2015, Josef Pöckl uit Neusiedlersee (Burgenland). Of hoe lelijk kan een fles zijn. Moet je maar 's googlen. Redelijk kruidig, een ceder toets, kers en sinaas. Deze had een zachter mondgevoel, was meer in balans en had ook een lichte droogtrekking. Voor 11,30 EUR zeer correct. De wijn was beter dan het etiket

Het tweede duo ging om het herkennen van de eigenheid van de belangrijkste DAC's in Burgenland. En eigenaardig genoeg kwamen we inderdaad op de typische eigenschappen die elke DAC wenst te promoten.
De eerste was Blaufränkisch Von Lehm 2015, Gesellmann uit Mittelburgenland. Deze brengt vaak iets krachtige houtgelagerde wijnen voort. En inderdaad. Naast morellen ook een kruidigheid en op dag 2 zelfs een duidelijke rubber toets. Met de mooie zuurtjes zou ik dit in Italië durven plaatsen. Medium bodied en evenwichtig. Mooi aan 11.90EUR.
De andere wijn was de Blaufränkisch Kalk & Schiefer 2015 van Hans &
Anita Nittnaus uit Leitaberg. De kalk (muschelkalk) en leisteen ondergrond brengt eerder minerale wijnen voort. Bingo! Ook wat putje en appelsien. Deze wijn is nog vrij jong. Krachtig met een lichte droogtrekking. Mooie wijn voor 14.9 EUR.

Tijdens het derde duo kregen we 2 Sankt Laurent's voorgeschoteld, zonder dat het ons werd verteld. Maar ook blind was duidelijk dat de eigenschappen van deze eigenaardige druif naar voor kwamen. We kregen 2 wijnen uit een verschillende prijsklasse. De eerste, Sankt Laurent Ried “Hochschopf” 2017 van Markus Huber uit Niederösterreich kostte 13.55EUR en had redelijk wat groenigheid in de neus. Menthol, animaliteit, putje. Sappig en mooie zuurtjes. De tweede was Sankt Laurent Rosenberg 2012 van Gerhard Pittnauer uit Burgenland. Creozoot, zeer groen in de neus. Intellectuele wijn. In balans. Moeilijk te doorgronden. Aan 29.9 EUR niet echt een koopje. Toch blij om deze druif wat beter te leren kennen.

En dan een misterio: we hadden alle 3 de druiven gehad, en nu moesten we raden welke van de drie we in 't glas kregen. De Blaufränkisch Szapary 2012 van Uwe Schiefer uit DAC Eisenberg Reserve was een knappe wijn. Morellen, kruidig en wat toast. In de mond redelijk veel zuren maar het zijn wel fijne zuren die de wijn als het ware dragen. Evenwichtig ook. 32,50€

De laatste wijnen waren voor mij de mooiste en kwamen in een trio. Alle drie waren het blends waarvan één blend van niet Oostenrijkse druivenrassen.

De eerste was Pannobile 2015 van Gernot Heinrich uit Burgenland. Floraal en putje - het is een bio wijn (toch redelijk vaak zo bij die Oostenrijkers). Op dag 2 nog een stuk mooier. Dat putje is weg en nu ook witte peper. Relatief zacht in de mond. Mooi. 55% Zweigelt, 45%Blaufränkisch. 25,50€

Wijn 2 van het trio was Opus Eximium 2015 van Albert Gesellmann uit Burgenland. 3 Oostenrijkse druiven in de blend: Zweigelt, Blaufränkisch, St Laurent. Ook bio. Opvoeding in kleine barriques en dat riek je wel. Redelijk wat materie in de mond. Deze knaap is 'for the long haul'. Zou 's interessant zijn om te zien hoe dit oudert.

Wijn 3 was voor mij de wijn van de avond: de Weite Welt 2014 van Günter Triebaumer uit Leithaberg was een blend van de cabernets + merlot. Ik ontdekte blauwe kers, munt, grafiet, schors en tabak. Complex! Volle aanzet, redelijk gestructureerde wijn met fijne zuren. Op 't einde wel een droogtrekking. Knap! 22.2 EUR

Zeer leerrijke degustatie met een knappe line-up en zeer goed voorbereidde toelichting! Mooi zo Oli, ge moogt da nog doen

Bedankt voor dit verslag, Fre!
En uiteraard ook veel dank aan Olivier, t was zeer amusant, zeer leerrijk én zeer lekker!

Thanks guys! Volgende keer over Chinese wijnen

Ik vond het zeer leuk om voor te bereiden en eens een deep dive in een relatief onbekend onderwerp te doen. Wat ik onthoud :

De fraicheur van Oostenrijkse rode wijn! Het fruit zit vaak op de grens van zwart en rood fruit, veel kersen. Maar bijna altijd mooie zuren die toch een gevoel van frisheid geven, zelfs als het fruit rijp is.
Blaufränkisch is toch de sterdruif van de drie. Ik dacht dat Sankt Laurent misschien een goed bewaard geheim was, maar als je alles op een rijtje proeft, merk je toch dat dit een buitenbeentje is. Blaufränkisch daarentegen is gewoon echt een goede druif en maakt voor mij verleidelijke wijnen.
En ondanks de focus op monocépages vond ook ik de blends eigenlijk het beste scoren : de Pannobile van Heinrich vond ik top. Ook de Opus Eximium is zeer mooi, maar zal nog mooi verder evolueren. Ik heb er nog eentje, nu nog proberen lang te bewaren.
En dan die bordeauxblend (alhoewel er misschien ook wat syrah bij zat, verschillende bronnen geven verschillende informatie) : inderdaad één van de mooiste wijnen van de avond. Deed mij heel erg denken aan een koele stijl van bordeaux. Geen overrijpheid, slechts 13% alcohol, zeer elegant, fijne cederhouttoets. Nu het warmer en warmer wordt in bordeaux gaan we misschien onze bordeaux uit Oostenrijk moeten halen

Dus ik ben wel getriggerd om wat meer Oostenrijkse wijn in huis te halen.

PS : mochten er nog mensen eens wat Oostenrijks willen proberen, kan altijd interessant zijn om wat gezamenlijk online te bestellen om transportkosten te vermijden,etc. Laat maar iets weten als er iemand interesse heeft.

Zeer interessante tasting Olivier. Moet zeggen dat, ook ik, steeds redelijk wat Oostenrijks spul in huis heb. En net als jij in rood de wijnen van Blaufränkisch prefereer. Heerlijke druif. Maar ze hebben ook heel knappe witte wijnen zoals de loepzuivere Sauvignons uit Südsteiermark en de krachtige Smaragd Veltliners en Rieslings uit Wachau.

Citaat:Maar ze hebben ook heel knappe witte wijnen zoals de loepzuivere Sauvignons uit Südsteiermark en de krachtige Smaragd Veltliners en Rieslings uit Wachau.

Daar ben ik nog niet toe geraakt, behalve eens een grüner hier en daar. Dat wordt de volgende stap

(27-01-2019 12:02 AM)Olivier schreef: [ -> ]

Citaat:Maar ze hebben ook heel knappe witte wijnen zoals de loepzuivere Sauvignons uit Südsteiermark en de krachtige Smaragd Veltliners en Rieslings uit Wachau.

Daar ben ik nog niet toe geraakt, behalve eens een grüner hier en daar. Dat wordt de volgende stap

Yep !

Wohlmuth heeft geweldige Sauvignons én een heel mooie Blaufrankisch (Rabenkropf).

En voor Grüner Veltliner vind ik Wimmer-Czerny en Fritsch referenties.

Dank voor de verslagen alweer! Voldoende zuren, niet te hoge alcoholpercentages: het triggert om hier ook nog eens wat Oostenrijkers in huis te halen.

Treft ik heb zopas de Opus Eximium 2016 gekocht.
Leuk om te horen dat hij bij jullie ook in de smaak valt.
Oostenrijk is een land dat me meer en meer aanspreekt.

Een nieuwe episode van de Zwijntjes bracht ons in de Côte Chalonnaise. Als bourgogne liefhebber mocht ik aan de bak. Ik beoogde geen vergelijkende degustatie met de Beaune of de Nuits maar wilde het forum geven aan de wijnbouwers die aanzien worden als referenties binnen hun appellatie. Maken zij het waar?

Het eerste duo in wit was er eentje tussen aligoté en Chardonnay:

Duo 1:

Paul & Marie Jacqueson – Bouzeron “Les Cordères” 2016 (15 EUR – Grandsbourgognes.com) is gemaakt van de aligoté doré, die kleinere besjes voortbrengt en dus meer kwaliteit geeft dan de aligoté 'vert'. Mij viel vooral de fraicheur en verfijning op. De wijn die er naast stond, Domaine Masse – Givry Clos de la Roche 2016 (13 EUR ter plaatse) was meer op rondeur. Redelijk wat eik ook. Ik verkies toch de eerste wijn op basis van de verfijning.

Duo 2 uit het warmere jaar 2015 was een battle tussen Michel Briday – Rully 1 cru Gresigny 2015 – Klassewijnen (17EUR)  en Vincent Dureuil-Janthial – Rully 1 cru Les Margotés 2015 (27 EUR op het domein) van 2 kwaliteitspercelen uit Rully. De wijnen waren al een dag op voorhand geopend: De Dureuil Janthial was op dag 1 frisser, fijner en langer, maar op dag 2 meer ingetogen en iets meer karamel. Vreemd toch hoe wijnen zo'n metamorfose kunnen ondergaan. Michel Briday was dan weer de verrassing in het duel op dag 2. Voor mij iets minder fijn maar wel een stuk langer. Bijna iedereen ging voor Briday, al zou ik toch voor wijn 2 durven gaan op basis van dag 1.

Op naar 't volgende duo in rood:
Vincent Dureuil-Janthial – Rully rouge 2016 (18 EUR op het domein) tegen Paul & Marie Jacqueson – Rully ‘la barre’ 2016 (18 EUR Grandsbourgognes.com). Een beetje de clash van de 2 vaandeldragers uit Rully. Jacqueson was alles wat je in een pinot noir verlangt (van dit niveau wel te verstaan): pinoterende neus, rozenblaadjes, framboosjes, frivool, fijne zuren en zeker correcte lengte. Maar DJ ging er toch wel nog over. Meer klasse, complexer ook en nog een stukje langer. Voor velen de wijn van de avond.

Het volgende duo was er eentje uit Givry.
domaine Masse – Masse Givry Le creuzot 2016 (14 EUR ter plaatse) bracht een mooie en PQ zeer correcte wijn mee, maar de Sarrazin Champs Lalot 2014 (18 EUR Goorden wine) had net dat tikkeltje meer. Verrassend geëvolueerd voor een wijn uit 2014. Zeker niet té, maar wel al secundaire toetsen. Ietjes meer structuur en lengte ook.

Het voorlaatste duo was voor mij een beetje een tegenvaller. De bedoeling was om te zien hoe Givry evolueert na enkele jaartjes kelderrust: Lumpp Givry 1 cru ‘a vigne rouge’ 2011 (29 EUR Goorden wine) had wat geranium in de neus. 2011 is een wispelturig jaar maar dat zou voor een wijnbouwer als Lumpp toch niet mogen. Qua mondgevoel vind ik dat deze wijn niet echt erkend werd (eens men in groep een 'foutje' ontdekt en daarover discussieert, dan is het moeilijk om ook de mooie kant van wijn nog te zien). Maar oké, ook voor mij een teleurstelling.

De Joblot - Clos du Cellier aux moines 2013 (23,5 EUR Boutelegier) was gekurkt. Jammer.

Het laatste duo kwam uit Mercurey. Het eerste domein was eentje dat ik nog met Olivier ter plaatse heb bezocht. Niet echt een referentie uit de streek maar ik wilde 'm toch er tussen: Domaine de la Monette Mercurey 2015 (15 EUR ter plaatse) had redelijk wat structuur maar ook korrelige tannines. Meer is me niet bijgebleven.

A. P. De Villaine 2015 Mercurey Les Montots (30 EUR Cave de la Crosse) had een wat aparte neus: meer opgelegde kersjes. Toch wel mooi. De mond mocht iets langer voor een wijn van 30 EUR. Het is de naam die je hier betaalt natuurlijk maar ik denk dat 2015 in rood toch wel in een gesloten fase komt. Dat speelde mss mee.

Een fijne namiddag, genoten met gelijkgestemden. Meer moet dat niet zijn.

Zeer lekkere en interessante degustatie!
De Bouzeron was echt heel mooi, meer en meer is alligote een druif waarvan topBourgogneboeren schitterende, minerale wijnen maken. De chardo van Masse was nogal klassiek maar aan die prijs toch echt wel een goede wijn.
Bij het tweede duo had de Gresigny van Briday twee gezichten, eerste slokken vond ik zeer mooi, vooral de lengte van de wijn was verrassend. Een aantal minuten later kwam het hout wat doorzetten, iets wat me minder beviel. De Dureuil leek iets minder lang maar wel verfijnder, vooral de mineraliteit viel me hier op.

Het eerste rode duo was een schot in de roos... Twee heerlijke wijnen, de Dureuil haalde het nipt van de zeer elegante Jaquesson.

Rood duo twee: Eerste keer dat ik Sarrazin dronk, een zeer aangename kennismaking! De Masse voldeed ook ruimschoots aan de verwachtingen maar leek wat eenvoudiger dan de Sarrazin.

Duo drie: Jammer van de gekurkte Joblot, en ook de Lump viel wat tegen, jaartal 11 liet zich hier kennen (het bloembolaroma deed me aan de vermaledijde 2004 s denken...).

Duo 4: De la Monette vond ik te rustiek, weinig finesse. Die finesse had De Vilaine dan weer wel, maar ik zocht tevergeefs naar complexiteit. Kwam beetje eenvoudig over, relatief kort ook. Denk dat dit een dagje had mogen openstaan.

However, een zalige degustatie, met fijn volk en veel lachsalvo’s. Zeker wanneer Pol aan zijn vrouw moest uitleggen hoe ze de waterkraan moest dichtdraaien...Nee die nie, da s de gas!

Mooie degustatie. Mij valt het toch ook weer op dat wijnen van deze regio laten ouderen dikwijls weinig of geen meerwaarde biedt. Onlangs nog een TN van Jo gelezen over de Rully rouge 2013 van Dureuil die hem wat tegenviel in vergelijking met bv. de 2015. Ik moet zeggen dat ik enkel nog 2015 en 2016 liggen heb. De rest is al opgewerkt. Die 2011 van François Lumpp zal misschien toch nog wel lekker geweest zijn,...een jaar of 4 geleden. Op zijn fruit dan want een memorabel jaar was het zeker niet.

Heel boeiende tasting. Merci aan Fre om dat ook goed voor te bereiden!

weinig meer aan toe te voegen. Het rode duo van Dureuil en Jacqueson was werkelijk magistraal. Echte genotswijnen! Beiden zeer verschillend maar alletwee zeer verlokkelijk. En opvallend : niet de duurste wijnen van de avond (alhoewel dat geen Belgische winkelprijzen zijn natuurlijk).