26-01-2017, 12:51 PM
Zuidelijke Cotes du Rhone-wijn is meestal jong al heel genietbaar. Vandaar dat weinigen deze wijnen laten ouderen. Nochtans zijn er veel cru s die mooi ouderen (om niet van de gewone Vdp en Rhone van des Tours te spreken ;-) ) maar ik heb toch de ervaring dat grenache wat minder mooi oudert dan syrah en mourvedre. De druif vertoont soms redelijk snel oxidatieve toetsen.
Gisterenavond besloten we de les met 2 grenache-gedomineerde wijnen.
Deze twee wijnen deden alles wat we daarvoor hadden gedronken verbleken en vergeten. Nochtans waren die eerder geproefde wijnen niet van de minste (Santa Duc, Clos des Freres,..) maar bij de laatste twee wijnen dook plots dat gevoel op dat elke wijnliefhebber kent: waar andere wijnen lekker kunnen zijn maar gewoon besproken worden en soms voor meningsverschillen zorgen (veelal te wijten aan persoonlijke smaak en perceptie) kwam er bij het laatste duo een vredige consensus over de groep. Wijnen die ons in een staat van genade brengen, een toestand waarin we de tekortkomingen van het leven en het mensdom even totaal vergeten.
De ene wijn was een Vin de Pays van Des Tours, de 2011. Die zorgde voor opmerkingen in de stijl van "een mooie Bourgogne maar dan beter." Alweer 12 extra Reynaud-lovers bij, ik moet dat niet te veel meer schenken...
Maar de grootste verrassing kwam van een generieke Cotes du Rhone waarvan ik de naam ben vergeten (en iemand anders nam nadien de fles mee naar huis).
However, het ging om een wijn die ik ooit samen met wat andere flessen had overgekocht uit een oude kelder, niks bekend, van een negociant uit... Nuits St Georges. (!)
Jaartal: 1983.
Uiteraard is het nooit de bedoeling geweest van de makers van deze wijn om hem 34 jaar lang te laten ouderen.
Maar we waren allen nieuwsgierig om te weten te komen wat er van de wijn zou geworden zijn (niveau was iets boven schouder)
Wel, deze Cotes du Rhone had dan wel een lange oxidatieperiode doorlopen en zal in een bepaald deel van zijn leven wel minder aangenaam zijn geweest om drinken, maar na 34 jaar was er een fantastisch lekkere soort sherry uit ontstaan, met een afdronk die minuten lang bleef hangen. Mocht je dit in een fles dure oloroso serveren, niemand merkt het verschil en iedereen wordt wild.
Soms in het leven moet je eens de knop omdraaien. De doelen aanpassen. De verwachtingen bijstellen. Gisteren draaiden we met ons twaalven de knop van 'droge rode wijn' naar 'oloroso-look-alike' en verkregen we aldus een onvergetelijke wijnervaring.
Grenache niet mooi ouderen? Kom nou....
Gisterenavond besloten we de les met 2 grenache-gedomineerde wijnen.
Deze twee wijnen deden alles wat we daarvoor hadden gedronken verbleken en vergeten. Nochtans waren die eerder geproefde wijnen niet van de minste (Santa Duc, Clos des Freres,..) maar bij de laatste twee wijnen dook plots dat gevoel op dat elke wijnliefhebber kent: waar andere wijnen lekker kunnen zijn maar gewoon besproken worden en soms voor meningsverschillen zorgen (veelal te wijten aan persoonlijke smaak en perceptie) kwam er bij het laatste duo een vredige consensus over de groep. Wijnen die ons in een staat van genade brengen, een toestand waarin we de tekortkomingen van het leven en het mensdom even totaal vergeten.
De ene wijn was een Vin de Pays van Des Tours, de 2011. Die zorgde voor opmerkingen in de stijl van "een mooie Bourgogne maar dan beter." Alweer 12 extra Reynaud-lovers bij, ik moet dat niet te veel meer schenken...
Maar de grootste verrassing kwam van een generieke Cotes du Rhone waarvan ik de naam ben vergeten (en iemand anders nam nadien de fles mee naar huis).
However, het ging om een wijn die ik ooit samen met wat andere flessen had overgekocht uit een oude kelder, niks bekend, van een negociant uit... Nuits St Georges. (!)
Jaartal: 1983.
Uiteraard is het nooit de bedoeling geweest van de makers van deze wijn om hem 34 jaar lang te laten ouderen.
Maar we waren allen nieuwsgierig om te weten te komen wat er van de wijn zou geworden zijn (niveau was iets boven schouder)
Wel, deze Cotes du Rhone had dan wel een lange oxidatieperiode doorlopen en zal in een bepaald deel van zijn leven wel minder aangenaam zijn geweest om drinken, maar na 34 jaar was er een fantastisch lekkere soort sherry uit ontstaan, met een afdronk die minuten lang bleef hangen. Mocht je dit in een fles dure oloroso serveren, niemand merkt het verschil en iedereen wordt wild.
Soms in het leven moet je eens de knop omdraaien. De doelen aanpassen. De verwachtingen bijstellen. Gisteren draaiden we met ons twaalven de knop van 'droge rode wijn' naar 'oloroso-look-alike' en verkregen we aldus een onvergetelijke wijnervaring.
Grenache niet mooi ouderen? Kom nou....
