04-08-2017, 09:38 PM
Blijkbaar schrijf ik zo sporadisch dat ik het vergeet te delen 
.
https://thewineanalyst.org/2017/04/25/fo...tatouille/
Anyway, vanavond stond er, in navolging van een weekje in de Provence, ratatouille op het menu, maar dan in een vrij krachtige, smaakvolle stijl door alles te grillen of apart klaar te maken en te kruiden, om op het laatste alles samen te voegen en tot een geheel te laten komen. Daarnaast, geinspireerd door een vakantie in Marokko twee jaar geleden: Köfte van lams met pijnboompitten, krenten, peterselie en een stevige dosis ras-el-hanout. Vervolgens op spiesjes gestoken en dan de barbecue op, het is te merken dat ik enkele dagen verlof heb
.
Met Pasen maakte ik ook ratatouille met een mooie pittige lamsbout, en combineerde deze met een Zuid-Afrikaanse blend van Mourvedre, Cinsault en Syrah, naast de instap-Priorat van Mas d'en Gil in een iets oudere versie. Dee keer dacht ik, gezien alles toch in een of andere vorm gegrild was, de andere kant van Spanje op te zoeken met een wijn uit Ribera del Duero: Picaro del Aguila 2014.
Dit is blijkbaar een vrij jong domein; sinds 2010 bottelen ze zelf, daarvoor verkochten ze vooral aan anderen in de streek. Voornamelijk Tempranillo met een beetje Grenache en Bobal, niet ontritst (omdat e nog niet het geld hebben om een destemmer te kopen, praktische bezwaren dus niet noodzakelijk filosofisch), 20 maanden Franse eik. Mooie, inky wijn. De densiteit van de tranen verraadt al dat hier toch met een langere schilmaceratie is gewerkt, wat je gelukkig verderop niet merkt. Heel fris in stijl, floraal, vrij toegankelijk nu al, beetje braambessen die je ook in de mond terugvindt. Hier kom je ook de pittigheid van het hout tegen, met duidelijke, bijna kalkige tannines. Lang naar de afdronk toe, en nu eigenlijk al vlot, maar nog niet volledig op zijn potentieel. Ik zou dit wel opnieuw durven kopen
Pairingwise, fantastisch bij de köfte, complementair met het gegrilde en de sappigheid van het gehakt, iets minder met de ratatouille, iets te weinig intensiteit om het helemaal vol te houden.
.https://thewineanalyst.org/2017/04/25/fo...tatouille/
Anyway, vanavond stond er, in navolging van een weekje in de Provence, ratatouille op het menu, maar dan in een vrij krachtige, smaakvolle stijl door alles te grillen of apart klaar te maken en te kruiden, om op het laatste alles samen te voegen en tot een geheel te laten komen. Daarnaast, geinspireerd door een vakantie in Marokko twee jaar geleden: Köfte van lams met pijnboompitten, krenten, peterselie en een stevige dosis ras-el-hanout. Vervolgens op spiesjes gestoken en dan de barbecue op, het is te merken dat ik enkele dagen verlof heb
.Met Pasen maakte ik ook ratatouille met een mooie pittige lamsbout, en combineerde deze met een Zuid-Afrikaanse blend van Mourvedre, Cinsault en Syrah, naast de instap-Priorat van Mas d'en Gil in een iets oudere versie. Dee keer dacht ik, gezien alles toch in een of andere vorm gegrild was, de andere kant van Spanje op te zoeken met een wijn uit Ribera del Duero: Picaro del Aguila 2014.
Dit is blijkbaar een vrij jong domein; sinds 2010 bottelen ze zelf, daarvoor verkochten ze vooral aan anderen in de streek. Voornamelijk Tempranillo met een beetje Grenache en Bobal, niet ontritst (omdat e nog niet het geld hebben om een destemmer te kopen, praktische bezwaren dus niet noodzakelijk filosofisch), 20 maanden Franse eik. Mooie, inky wijn. De densiteit van de tranen verraadt al dat hier toch met een langere schilmaceratie is gewerkt, wat je gelukkig verderop niet merkt. Heel fris in stijl, floraal, vrij toegankelijk nu al, beetje braambessen die je ook in de mond terugvindt. Hier kom je ook de pittigheid van het hout tegen, met duidelijke, bijna kalkige tannines. Lang naar de afdronk toe, en nu eigenlijk al vlot, maar nog niet volledig op zijn potentieel. Ik zou dit wel opnieuw durven kopen
Pairingwise, fantastisch bij de köfte, complementair met het gegrilde en de sappigheid van het gehakt, iets minder met de ratatouille, iets te weinig intensiteit om het helemaal vol te houden.
.
, vond die echt verrassen. Iets qua stijl wat je niet meteen verwacht in ribera vind ik