07-10-2018, 05:04 PM
Wegens gezondheidsproblemen van een aantal deelnemers een editie met slechts 4 deelnemers, maar eentje die toch memorabel zal blijken. Afspraak: budget van 150 €, te besteden aan 1 of max 2 flessen (die op dronk zijn bij voorkeur). Er zijn altijd gekken die over budget gaan, maar dat is eigen keuze 
- Starter (hors catégorie)
Heel lichte kleur, aardbei, mineraal, ijzer, klein zoetje, mooie aciditeit, maar in de mond zijn het aardse en de bitterheid toch iets te prominent aanwezig. Bij herproeven na een aantal uur is deze bitterheid wel grotendeels weg, maar valt de wijn wel wat plat. Opendoen en uitdrinken dus.
Leuke wijn om blind te serveren, het gezelschap zat overal behalve op de juiste plaats
Na al de epistels op dit forum over deze wijn kon ik het niet laten om dit blind te serveren: Domaine des Tours 2014 (de VdP dus). Correcte en leuke wijn, maar ik begrijp de hype niet echt. 87 Ik moet wel zeggen dat niemand iets "vuils" geproefd heeft
- 1e wijn
1e wijn en voor mij echt een enigma. Het enige wat ik heb zijn perzikpit, noten, citroen, en een heel prominente "natuurlijke touch" (kan het moeilijk anders beschrijven).
Het was dus wel degelijk een natuurlijke wijn, de VI Xarel-Lo 2011 van Porcellanic (Ton Rimbau) uit het Spaanse Penedes. Valt voor mij buiten het referentiekader van wat ik versta onder wijn, en dus NR omdat ik deze echt niet begrijp.
- 2e wijn
Vanaf de eerste snuif onmiddellijk het archetype van een vette chardonnay, met honing en botertoetsen, en dit is ook in de mond het geval. Klassiek maar goed.
Het vermoeden werd bevestigd: het was de Puligny Montrachet 1994 (!) "Les Champs Gains" van Michel Bouzereau et Fils. Ongelooflijk hoe goed deze nog voor de dag kwam voor de leeftijd trouwens, en een dikke vet verdiende 91.
- 3e wijn
Een dijk van een wijn. Wat floraliteit, wat citroen, maar ongelooflijk vol, barstensvol materie en echt een keieieieilange afdronk. Houtopvoeding toont wel en maskeert misschien wat de typiciteit. Maar desondanks bevat dit toch ook een aciditeit die je ook vindt in bepaalde rieslings (deed zelfs een beetje denken aan de houtgelagerde von Winnings). Overstijgt eigenlijk een beetje de druif.
Ook hier iedereen het bos in, om na veel omzwervingen uit te komen in Australië. Een chardonnay van down under, en wat voor één: de Art Series 2012 Chardonnay van Leeuwin Estate (in Margaret River) dingt voor mij mee naar de titel van "beste witte ooit gedronken", en bijgevolg een 93.
- 4e wijn
Donker fruit, cassis en later ook wat rood fruit, wat zoethout, kracht, grafiet en kruidigheid.
Deze wijn werd in duo geserveerd met wijn nummer 5, en zorgde voor een uitermate interessante vergelijking.
- 5e wijn
Inkt, sigaar, tabak, afgerond, echt keilange afdronk, zijdezacht, een toonbeeld van balans.
Zoals gezegd werden beide wijnen naast mekaar geserveerd, na een tweetal uur karaf denk ik. Opdracht: zoek de 2 verbanden. Het jaartal werd al redelijk snel gevonden, maar ook de blend was gelijkaardig (hoewel niet identiek). Mijn eerste gok was dat wijn nr 4 een Pessac was en wijn nr 5 een Pomerol.
Verkeerd natuurlijk. Wijn nr 4 bleek een Italiaan te zijn, een "bordeaux" uit Chianti Classico: de Giorgio Primo 2006 van La Massa (70% cabernet s, 25% merlot en 5% petit verdot). Deze wijn had een fenomenale klasse en ook later in de avond bleef die hetzelfde hoge niveau halen. Ik wil het Sassicaia of vele bordeaux hem wel zien nadoen, 94. Was iets directer, meer "in your face" dan de 5e wijn, maar daardoor had hij wel ook iets meer karakter voor mij.
De 5e wijn daarentegen was meesterlijk in zijn harmonie. Zelden zo een perfect evenwicht meegemaakt in een wijn. Misschien iets minder karakter dan de vorige wijn, maar daarentegen wel gewoon vloeibare zijde in de mond. Dit werd ook bereikt door de correcte karaffage: het gedeelte uit de fles dat we later herproefden, was nog veel stroever en meer gesloten dan het gekaraffeerde deel. Wat dan ook betekent dat deze wijn wel nog wat jaren voor de boeg heeft. Het bleek dus een linkeroever te zijn, meerbepaald een Saint-Julien, zijnde de illustere Léoville Las Cases 2006. Voor mij op hetzelfde niveau dan de voorganger en dus ook 94, een keuze tussen beide zal ingegeven zijn door persoonlijke voorkeur, want qua kwaliteitsniveau zaten ze even verdomd hoog. De blend van de LLC: 65% cabernet s, 34,5% merlot en 0,5% cabernet franc.
- 6e wijn
De volgende wijn - zoals gevreesd: oxidatie. Net als de vorige keer (zie http://www.vinejo.freebb.be/thread-4864-page-2.html?, bericht 22). Het gaat hier dus alweer om een geoxideerde fles Scrio 2006 van Le Macchiole. Fles 2/3 - alle 3 gekocht bij Divino Dendermonde in februari 2018, en opnieuw pompbak. We weten dus al waar de 3e fles gaat eindigen - waarschijnlijk een slecht lot. En om op Don's vraag te antwoorden (bericht 26 in voormelde link): het aanbod was om een nieuwe fles Scrio aan te kopen aan 50% van de prijs...
Iedereen die eens zin heeft om 65 euro te verspillen aan een geoxideerde fles, rep u daarheen zou ik zeggen! Flawed
- 7e wijn
Gebrand, tabak, mineraal, fris, maar wel veel evolutie, fantastisch versmolten, confit, zeer fijn in de mond.
Straffe fles! Verouderde tempranillo (rioja) werd snel gevonden, en ook de gok van het domein bleek de juiste: La Rioja Alta Gran Reserva 890, 1995. Vorige fles (zie link hierboven) had kurk, maar deze andere fles presteerde wel naar behoren en was toch lichtjes top
, 92. Verouderde tempranillo kan echt mega zijn, ik vermoed dat je deze elegantie ook enkel in rioja en niet in ribera del duero kan bereiken...
- 8e wijn
Op papier een schitterende fles. Bij het proeven: alcohol, cassis, zoet, bom fruit in de mond, oxidatieve toets (nootjes), secundaire aroma's, kirsch, confituur, veel hitte, garrigue. Een wijn die voor mij "over the top" is, kracht, zoet fruit en alcohol, maar verder niets. Eéndimensionaal, mist spanning, diepgang, frisheid en verfijning. Ik ben deze wijn vandaag aan het herproeven (uit de koelkast geschonken en langzaam laten opwarmen). Frisser geschonken valt de alcohol niet zo op, maar wild word ik er jammer genoeg echt niet van. De Clos des Papes 2009 haalt hier een teleurstellend niveau en zit voor mij maar op 89. Met de fles is niets mis, het drinkt makkelijk weg, maar grote wijn kan ik dit onmogelijk noemen en de scores van een Parker of op een Cellartracker zijn hier in mijn ogen belachelijk hoog. Ik snap niet hoe mensen dit zo hoog kunnen inschatten, voor mij zit dit p/k volledig fout. Maar misschien ben ik gewoon niet dol op grenache?
- 9e wijn
Secundair, tabak, rokerig, nog te jong, trekt nog. Een grote naam uit Saint Emilion die hier jammer genoeg geen memorabele indruk nalaat. Le Petit Cheval 2011 haalt met de hakken over de sloot nipt 90. Persoonlijk zie en proef ik hier ook weinig tot geen potentieel voor toekomstige verbetering in (wat je bij andere te jonge wijnen soms wel duidelijk kunt merken), dus ook hier lijkt me de verhouding p/k zoek te zijn.
Hiermee werd het TFT-gedeelte afgesloten en was het tijd om de innerlijke mens met wat vast voedsel te versterken. Maar het werk was nog niet afgelopen, want:
- 10e wijn
Deze discussie indachtig (bericht 45): http://www.vinejo.freebb.be/thread-532-page-3.html werd de volgende fles bij het eten (blind) op tafel gezet. En jammer genoeg was ook deze Marchese Antinori Chianti Classico Riserva 2008 geoxideerd, daar waar de vorige fles die ik dronk ongeveer anderhalf jaar geleden wel al wat sleet vertoonde, maar wel nog drinkbaar was. Blijkt dit dus toch geen wijn te zijn om 10 jaar te bewaren. Flawed
Niet getreurd, er was gelukkig nog een reserve:
- 11e wijn
Pop & pour, maar dit beestje was perfect op dronk. Evolutie, ja, maar nog springlevend en zalige complexe smaken (zwart fruit, tabak en kruiden). Mooi in balans. Deze Veneroso 2007 van Tenuta di Ghizzano kan dus wel 10 jaar mee en scoort hier op de valreep nog een dik verdiende 90.
Een proeverij op een zeldzaam hoog niveau (fles 2 tem 7, los van de oxidatiefles ertussen), waarvoor dank aan de deelnemers en ook aan de gastheer voor de spijs en de infrastructuur.
Speciale vermelding ook voor het lekkere dessert en pralines! Deze werden nog begeleid door een
- 12e wijn
Oxidatief, redelijk weinig zoet eigenlijk. Een achteraf bekeken redelijk typische Vinsanto uit Chianti Classico, maar verdere nota's of score ontbreken hier - te zeer in beslag genomen door het dessert zelf vrees ik, maar wel een zeer goede match met het eten!
- Starter (hors catégorie)
Heel lichte kleur, aardbei, mineraal, ijzer, klein zoetje, mooie aciditeit, maar in de mond zijn het aardse en de bitterheid toch iets te prominent aanwezig. Bij herproeven na een aantal uur is deze bitterheid wel grotendeels weg, maar valt de wijn wel wat plat. Opendoen en uitdrinken dus.
Leuke wijn om blind te serveren, het gezelschap zat overal behalve op de juiste plaats
Na al de epistels op dit forum over deze wijn kon ik het niet laten om dit blind te serveren: Domaine des Tours 2014 (de VdP dus). Correcte en leuke wijn, maar ik begrijp de hype niet echt. 87 Ik moet wel zeggen dat niemand iets "vuils" geproefd heeft
- 1e wijn
1e wijn en voor mij echt een enigma. Het enige wat ik heb zijn perzikpit, noten, citroen, en een heel prominente "natuurlijke touch" (kan het moeilijk anders beschrijven).
Het was dus wel degelijk een natuurlijke wijn, de VI Xarel-Lo 2011 van Porcellanic (Ton Rimbau) uit het Spaanse Penedes. Valt voor mij buiten het referentiekader van wat ik versta onder wijn, en dus NR omdat ik deze echt niet begrijp.
- 2e wijn
Vanaf de eerste snuif onmiddellijk het archetype van een vette chardonnay, met honing en botertoetsen, en dit is ook in de mond het geval. Klassiek maar goed.
Het vermoeden werd bevestigd: het was de Puligny Montrachet 1994 (!) "Les Champs Gains" van Michel Bouzereau et Fils. Ongelooflijk hoe goed deze nog voor de dag kwam voor de leeftijd trouwens, en een dikke vet verdiende 91.
- 3e wijn
Een dijk van een wijn. Wat floraliteit, wat citroen, maar ongelooflijk vol, barstensvol materie en echt een keieieieilange afdronk. Houtopvoeding toont wel en maskeert misschien wat de typiciteit. Maar desondanks bevat dit toch ook een aciditeit die je ook vindt in bepaalde rieslings (deed zelfs een beetje denken aan de houtgelagerde von Winnings). Overstijgt eigenlijk een beetje de druif.
Ook hier iedereen het bos in, om na veel omzwervingen uit te komen in Australië. Een chardonnay van down under, en wat voor één: de Art Series 2012 Chardonnay van Leeuwin Estate (in Margaret River) dingt voor mij mee naar de titel van "beste witte ooit gedronken", en bijgevolg een 93.
- 4e wijn
Donker fruit, cassis en later ook wat rood fruit, wat zoethout, kracht, grafiet en kruidigheid.
Deze wijn werd in duo geserveerd met wijn nummer 5, en zorgde voor een uitermate interessante vergelijking.
- 5e wijn
Inkt, sigaar, tabak, afgerond, echt keilange afdronk, zijdezacht, een toonbeeld van balans.
Zoals gezegd werden beide wijnen naast mekaar geserveerd, na een tweetal uur karaf denk ik. Opdracht: zoek de 2 verbanden. Het jaartal werd al redelijk snel gevonden, maar ook de blend was gelijkaardig (hoewel niet identiek). Mijn eerste gok was dat wijn nr 4 een Pessac was en wijn nr 5 een Pomerol.
Verkeerd natuurlijk. Wijn nr 4 bleek een Italiaan te zijn, een "bordeaux" uit Chianti Classico: de Giorgio Primo 2006 van La Massa (70% cabernet s, 25% merlot en 5% petit verdot). Deze wijn had een fenomenale klasse en ook later in de avond bleef die hetzelfde hoge niveau halen. Ik wil het Sassicaia of vele bordeaux hem wel zien nadoen, 94. Was iets directer, meer "in your face" dan de 5e wijn, maar daardoor had hij wel ook iets meer karakter voor mij.
De 5e wijn daarentegen was meesterlijk in zijn harmonie. Zelden zo een perfect evenwicht meegemaakt in een wijn. Misschien iets minder karakter dan de vorige wijn, maar daarentegen wel gewoon vloeibare zijde in de mond. Dit werd ook bereikt door de correcte karaffage: het gedeelte uit de fles dat we later herproefden, was nog veel stroever en meer gesloten dan het gekaraffeerde deel. Wat dan ook betekent dat deze wijn wel nog wat jaren voor de boeg heeft. Het bleek dus een linkeroever te zijn, meerbepaald een Saint-Julien, zijnde de illustere Léoville Las Cases 2006. Voor mij op hetzelfde niveau dan de voorganger en dus ook 94, een keuze tussen beide zal ingegeven zijn door persoonlijke voorkeur, want qua kwaliteitsniveau zaten ze even verdomd hoog. De blend van de LLC: 65% cabernet s, 34,5% merlot en 0,5% cabernet franc.
- 6e wijn
De volgende wijn - zoals gevreesd: oxidatie. Net als de vorige keer (zie http://www.vinejo.freebb.be/thread-4864-page-2.html?, bericht 22). Het gaat hier dus alweer om een geoxideerde fles Scrio 2006 van Le Macchiole. Fles 2/3 - alle 3 gekocht bij Divino Dendermonde in februari 2018, en opnieuw pompbak. We weten dus al waar de 3e fles gaat eindigen - waarschijnlijk een slecht lot. En om op Don's vraag te antwoorden (bericht 26 in voormelde link): het aanbod was om een nieuwe fles Scrio aan te kopen aan 50% van de prijs...
Iedereen die eens zin heeft om 65 euro te verspillen aan een geoxideerde fles, rep u daarheen zou ik zeggen! Flawed- 7e wijn
Gebrand, tabak, mineraal, fris, maar wel veel evolutie, fantastisch versmolten, confit, zeer fijn in de mond.
Straffe fles! Verouderde tempranillo (rioja) werd snel gevonden, en ook de gok van het domein bleek de juiste: La Rioja Alta Gran Reserva 890, 1995. Vorige fles (zie link hierboven) had kurk, maar deze andere fles presteerde wel naar behoren en was toch lichtjes top
, 92. Verouderde tempranillo kan echt mega zijn, ik vermoed dat je deze elegantie ook enkel in rioja en niet in ribera del duero kan bereiken...- 8e wijn
Op papier een schitterende fles. Bij het proeven: alcohol, cassis, zoet, bom fruit in de mond, oxidatieve toets (nootjes), secundaire aroma's, kirsch, confituur, veel hitte, garrigue. Een wijn die voor mij "over the top" is, kracht, zoet fruit en alcohol, maar verder niets. Eéndimensionaal, mist spanning, diepgang, frisheid en verfijning. Ik ben deze wijn vandaag aan het herproeven (uit de koelkast geschonken en langzaam laten opwarmen). Frisser geschonken valt de alcohol niet zo op, maar wild word ik er jammer genoeg echt niet van. De Clos des Papes 2009 haalt hier een teleurstellend niveau en zit voor mij maar op 89. Met de fles is niets mis, het drinkt makkelijk weg, maar grote wijn kan ik dit onmogelijk noemen en de scores van een Parker of op een Cellartracker zijn hier in mijn ogen belachelijk hoog. Ik snap niet hoe mensen dit zo hoog kunnen inschatten, voor mij zit dit p/k volledig fout. Maar misschien ben ik gewoon niet dol op grenache?
- 9e wijn
Secundair, tabak, rokerig, nog te jong, trekt nog. Een grote naam uit Saint Emilion die hier jammer genoeg geen memorabele indruk nalaat. Le Petit Cheval 2011 haalt met de hakken over de sloot nipt 90. Persoonlijk zie en proef ik hier ook weinig tot geen potentieel voor toekomstige verbetering in (wat je bij andere te jonge wijnen soms wel duidelijk kunt merken), dus ook hier lijkt me de verhouding p/k zoek te zijn.
Hiermee werd het TFT-gedeelte afgesloten en was het tijd om de innerlijke mens met wat vast voedsel te versterken. Maar het werk was nog niet afgelopen, want:
- 10e wijn
Deze discussie indachtig (bericht 45): http://www.vinejo.freebb.be/thread-532-page-3.html werd de volgende fles bij het eten (blind) op tafel gezet. En jammer genoeg was ook deze Marchese Antinori Chianti Classico Riserva 2008 geoxideerd, daar waar de vorige fles die ik dronk ongeveer anderhalf jaar geleden wel al wat sleet vertoonde, maar wel nog drinkbaar was. Blijkt dit dus toch geen wijn te zijn om 10 jaar te bewaren. Flawed
Niet getreurd, er was gelukkig nog een reserve:
- 11e wijn
Pop & pour, maar dit beestje was perfect op dronk. Evolutie, ja, maar nog springlevend en zalige complexe smaken (zwart fruit, tabak en kruiden). Mooi in balans. Deze Veneroso 2007 van Tenuta di Ghizzano kan dus wel 10 jaar mee en scoort hier op de valreep nog een dik verdiende 90.
Een proeverij op een zeldzaam hoog niveau (fles 2 tem 7, los van de oxidatiefles ertussen), waarvoor dank aan de deelnemers en ook aan de gastheer voor de spijs en de infrastructuur
. Speciale vermelding ook voor het lekkere dessert en pralines! Deze werden nog begeleid door een
- 12e wijn
Oxidatief, redelijk weinig zoet eigenlijk. Een achteraf bekeken redelijk typische Vinsanto uit Chianti Classico, maar verdere nota's of score ontbreken hier - te zeer in beslag genomen door het dessert zelf vrees ik
, maar wel een zeer goede match met het eten!
?, klein beetje vanille en karamel.
