(23-12-2015 07:49 PM)Jordaens schreef: [ -> ]Joe Bonamassa is voor mij niet echt een platgetreden pad, want een jaar of twee geleden wist ik nog niet van zijn bestaan af. Maar ja, ik volg het allemaal niet meer zo op de voet, de laatste twintig-dertig jaar...
Het probleem van in 2015 zestig jaar te zijn is, dat je de hele post-rock'n roll-periode in levenden lijve hebt meegemaakt. Decennialang werd gebruik gemaakt van drie akkoorden op een Gibson of een Stratocaster en hoe dichter je dan bij het heden komt, hoe meer echo's uit het verleden je hoort.
In het begeleidende tekstje staat iets over the idealism of the own youth en over muzikanten die against the grain werkten. Begrijpelijk als het over die post-punk-periode gaat. Maar my own youth begint zowat in 1965 (Satisfaction! House of the Rising Sun in de versie van de Animals!) en loopt min of meer tot en met de hoogtijdagen van de punk. Never mind the bollocks, The Kids, Talking Heads' 1977 (het geboortejaar van Bonamassa), The Clash... Daarna wordt het stilaan krenten pikken. En dan meestal uit de hand van de oude meesters. Bowie deed nog wel eens iets leuks in de jaren tachtig, Costello ook... Maar verder was er veel commercieel gebollock, plus de elektronica, waar ik eerlijk gezegd niets vanaf weet en waar ik dus wijselijk ook geen commentaar op geef.
Die eerste jaren waren toch ook behoorlijk against the grain. Terwijl de mannen nog een pet droegen en een grijze stofjas, doken daar plots allerlei rare gasten op, werden haren langer, beukten gitaren harder, werden drumstellen gemassacreerd... De jaren zestig begonnen in 1965...
En dan Nikki Sudden. Terwijl ik dit tik, loopt de youtube-link die je postte. En ook hier zit bij mij het verleden voortdurend dwars. Ik merk wat Dylan-dictie, de gitaar gaat van David Gilmour naar de gekwelde horzels van een jonge John Fogerty en de hoge pitch van Neil Young, de sound doet denken aan die van de Stooges, van The Jean Genie en soms van de Scabs (De cockney Sudden zingt ook min of meer als een gast uit Kaggevinne, die probeert om Amerikaans te klinken)... En dat alles met de pseudo-naïviteit van een soort Jonathan Richman. Dat laatste viel me bijzonder op in een song "All my sinking ships", dat ik in een andere youtubeclip tegenkwam. Een andere clip "Chelsea Embankment", niet zelf gezongen, is mooi op een wat regenachtige manier.
Zo, zonder socio-economisch relevant te willen zijn, denk ik dat ik hiermee de witruimte achter "Ja" behoorlijk heb ingevuld.
Thats more like you, Jordaens, thanks.
Die Young - en Dylan invloeden herken ik ook, dat regenachtige, mooi omschreven, zit in zowat elke song.
Leuk dat rock n roll begon in 1965, mijn geboortejaar - mijn muzikale wonderjaren situeren zich dus een stuk later, begonnen met de lekkere tunes van Chin & Chapmann (als 12jarige kocht ik alle singletjes van Smokie, For a few dollars more geeft me nog steeds melancholische rillingen) de rode en blauwe van The Beatles, dan een symfonische rockperiode met Camel, Jon and Vangelis, Supertramp, BJH (ja, kick me) vervolgens werd ik gek van gitaarrock, zowel Engelse - XTC, Smiths, Shop Assistants, Felt als Amerikaanse Green on Red, Dream Syndicate, Rave Ups, Rainmakers, ik noem maar wat groepen die me te binnen schieten), Humo hielp me aan Triffids, Prefab Sprout, Thomas Dolby etc..ondertussen kocht ik af en toe een LP van een van de ouwe rakkers zoals Dylan (Shot of love godbetert) en Young (decade) maar eigenlijk heb ik die pas later echt ontdekt. Dan volgde de late ontdekking van de punkrock (vooral Amerikaanse-Bad religion bvb) en ik was direct mee met de grunge - dan Indierock, alternative (Screaming Trees, Treepeople, Pavement,..ontdekte democrazy Gent en de 60s rock n roll die vertolkt werd door hedendaagse groepjes -bij de surfmania stond ik op de eerste rij, 50ft combo, kocht alles wat uitkwam op Estrus. Enfin, waarom schrijf ik dat hier allemaal, geen idee, mss om te zeggen dat ook ik eigenlijk de laatste 5 jaar wat ben afgehaakt, Beirut, Franz Ferdinand, Death Cab for Cutie en consoorten waren zowat de laatste periode waarin ik al wat nieuw was ook volgde, momenteel grijp ik steeds meer terug naar dingen die ik al ken, zoals nu de laatste tijd met Nikki sudden, die ik in de jaren 90 ondekte maar sedertdien wat uit het oog was verloren-hij stierf in 2006.
Denk dat dit met de leeftijd heeft te maken zeker.. En idd met het gevoel dat alles al eens eerder (en veelal veel beter) is gedaan..
Ik moet nu dringend stoppen want ben al de hele tijd een aantal gezinsleden aan het negeren..
