(03-02-2021 12:15 PM)vinejo schreef: [ -> ] (03-02-2021 11:17 AM)33S schreef: [ -> ]Al heel de voormiddag naar The Yardbirds aan het luisteren.
https://www.youtube.com/watch?v=f9mQkFpkShg
Sick at heart and lonely
Deep in dark despair (oh-oh-oh)
Thinking one thought only
"Where is she? Tell me, where?" (oh-oh-oh)
And if she says to you
She don't love me (oh-oh-oh)
Just give her my message
Tell her of my plea
And I know
Well, if she had me back again
Oh, I would never make her sad
I've got a heart full of soul
Dat begin. Veel beter dan dit is muziek nooit meer geworden. Wat had ik graag jong geweest toen, met mijn huidig kapsel zou ik er zelfs niet uit de toon vallen 
Dat begin is wel zwaar gepikt van The Beatles ;-)
...doet me trouwens ook denken aan mijn collectie Back from the Grave (Crypt records)
Zalige teen garagepunk van meestal one hit wonders...(waarbij die “hit”veelal slechts op 200 copies werd uitgebracht)
Hier is zojuist Shore van Fleet Foxes binnengevallen op cd en vinyl.
Al tijden geleden besteld via presale, maar ik was het helemaal vergeten. Mede doordat Fleet Foxes er voor hebben gekozen om de digitale versie al maanden geleden vrij te geven en nu pas de fysieke exemplaren.
(03-02-2021 12:15 PM)vinejo schreef: [ -> ] (03-02-2021 11:17 AM)33S schreef: [ -> ]...
Dat begin is wel zwaar gepikt van The Beatles ;-)
Ik dacht eens gelezen te hebben dat de stijl gebaseerd was op House of the rising sun van The Animals.
Als je "I feel fine" bedoelt, kan het kloppen, want dat is eerder uitgebracht, maar bij The Beatles waren ze destijds fan van The Yardbirds, dus kan ook andersom zijn
(03-02-2021 02:54 PM)33S schreef: [ -> ] (03-02-2021 12:15 PM)vinejo schreef: [ -> ] (03-02-2021 11:17 AM)33S schreef: [ -> ]...
Dat begin is wel zwaar gepikt van The Beatles ;-)
Ik dacht eens gelezen te hebben dat de stijl gebaseerd was op House of the rising sun van The Animals.
Als je "I feel fine" bedoelt, kan het kloppen, want dat is eerder uitgebracht, maar bij The Beatles waren ze destijds fan van The Yardbirds, dus kan ook andersom zijn
Yes! Die was het, I feel fine. Kon t niet meteen thuisbrengen welk nummer, bij deze
Inderdaad, I feel fine was 1964, heart full of soul van 1965. On the other hand, was het de bedoeling dat er sitars zouden gebruikt worden op die song en dat was dan weer voor Norvegian Woods, maar dat ging dan weer niet door omdat de sitarspeler geen maat kon houden of zoiets.
Bovendien moest elke leadzanger er in die tijd als Brian Jones uitzien.
Hey, 1965 was mijn eerste tienerjaar en eigenlijk zo geweldig was dat toen toch ook allemaal niet, hoor...
Redelijke flutfilm bekeken (Felix et Meira) maar door die film wel een onvergetelijk fragment leren kennen van Sister Rosetta Tharpe, een mij eerder onbekende zwarte diva.
Het beste bewijs dat rockn roll rechtstreeks afstamt van de blues.
Must see and hear
https://www.youtube.com/watch?v=Y9a49oFalZE
Uit 1964, het gros van de forumleden was niet eens geboren...
Fabuleus!
Ken ik zeker. Mooi man.
Ma Rainey ook op Netflix gekeken? Ook al zo’n legende.
Misschien is het al ooit eerder gepost, maar dat is het wel waard, een geweldige jamsession van twee (intussen helaas al lang overleden) prominente bluesartiesten. Stevie Ray Vaughan crashte met een helicopter, waarin eigenlijk Eric Clapton op zijn stoeltje had moeten zitten. Albert King heette Albert Nelson, maar dan kon hij niet behoren tot de three kings of the blues (met B.B. - van wie hij claimde een halfbroer te zijn - en Freddie), hij was linkshandiger dan Jimi Hendrix en alle blanke bluesgitaristen speelden zijn solo's na. Luisteren zou ik zeggen (of haal het even op via Spotify), het duurt maar anderhalf uur...
https://www.youtube.com/watch?v=mPcGJahjsHY
Eindelijk mijn platendraaier weer geïnstalleerd. In de ex-kamer van mijn oudste dochter die het huis uit is.
Tja, vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar in een mensenleven.
Maar hoe zalig is het op mijn platen te herontdekken.
En niet alleen de platen die ik vroeger grijs draaide.
Toen de cd al redelijk ingeburgerd was kocht ik in de bibliotheek van Gent een honderdtal LP s op aan iets van 30 Frank t stuk. Maar gezien ik zelf ook aan de cd was geraakt heb ik een groot deel van die platen nooit beluisterd.
Maar nu dus weer wel. En wat een genot! T Is alsof ik 30 jaar geleden gewoonweg een nieuwe LP beluister. Let s Active heet de groep, zit perfect in het straatje waarin ik toen graag rondkuierde.
Beetje REM, beetje veel Guadalcanal Diary. Met Mitch Easter, producer van veel lekkers van toen. Gewoonweg heerlijke gitaarrock uit het einde van de jaren ‘80.
Ik voel me weer 20.
Even meer zin om platen te bespreken dan wijn ;-)
Zonet nog eens Ramp van Giant Sand beluisterd. Prachtplaat!
Het begint zeer sterk, met Romance of falling en Warm Storm, met die heerlijke vrouwenkoortjes die subliem contrasteren met de grofkorrelige maar warme stem van Howe Gelb. Het warme gitaargetokkel en de weldadige countryfeel in Wonder, die uitmonden in iets van Crosby Stills Nash en Young gecombineerd met Dolly Parton, het gezellige gecroon (niet gekreun) van de vader van Gelb (dacht ik toch 30 jaar terug) in Welcome to my world (een song waarmee ik menig opgenomen cassetjes heb gestart), het lichtjes experimentele Anti-Shadow dat rustig begint maar dan uitbarst in scheurende gitaren, het euhm jazzy Jazzer Snipe (typisch Gelb interludium), dan Shadow to you dat me volledig terugwerpt naar de Paisley Underground met naast Giant Sand ook bands zoals Green on Red, Dream Syndicate, Rain Parade, Long Ryders,…zalige tijd was dat. ZZ Quicker Foot moet het vooral hebben van een lekker strakke drum, duurt wat te lang, maar dan komt Neon Filler, voor mij een absolute klassieker (met Gelbs driejarige dochtertje in de backings) dewelke me 30 jaar na dato, jawel, nog steeds kippenvel bezorgt. Seldom matters volgt, een puur country liedje dat Howe als gegoten past, hier met backing vocals van Victoria Williams. Resolver is grappig met zijn eigenzinnige tempowisselingen, Nowhere is Kenny Rogers met peper in zijn gat, en in Always horses coming gaat de gitaarterrorist in Gelb nog eens voluit, heerlijk gewoon. Dochtertje Indiosa Patsy Jean mag dit meesterwerk afsluiten in Patsy s blues. I love you, you love me….Yappe yappe yapper, I will try, I will try, Baracuda, Baracuda…!!!
En dan kopen mensen Bon Jovi.
Een kleine 15 maanden later..
Hartverwarmend nummer, begeleiding door een glas Fleur de Savagnin 2020.
Merci Pascal.
voor de tip!