04-10-2019, 01:33 PM
Solagne 2017, IGT Marche Bianco
deze zomer langs geweest bij dit domein, dat vooral bekend is voor zijn rode wijnen. Die vonden we echter niet onvergetelijk, en in het geval van de topwijn, ook zeer duur, een 50€, voor een wijn die oxidatieve toetsen had...
De witte vonden we leuker. De pecorino was een superfrisse wijn die werkelijk uit het glas sprong, zeer veel drinkplezier. De verdicchio (deze Solagne) viel daarbij wat weg, doordat hij minder expressief was. Maar heb toch een flesje gekocht om thuis nog eens te proberen.
Heel donker van kleur voor een verdicchio, goudkleurig. Direct na openen een zeer rijpe neus, met sinaasappelzeste, en honingtoetsen. Je zou bijna denken aan een jurançon! Wat later verdwijnt die rijpheid meer naar de achtergrond en krijgen we de meer typische kruidige toetsen, en een mooie mineraliteit. De sinaas en honing zitten nu mooi verweven en zorgen voor een complex, uitnodigend geheel.
In de mond is het het rijp fruit dat aanzet, vrij snel gevolgd door het verdicchiobittertje. De zuren waarvoor verdicchio zo gekend is, zijn hier niet zo prominent aanwezig, wat zorgt voor een rijk, wat olie-achtig mondgevoel. De afdronk is vrij lang en gedragen door de kruidigheid. De mindere zuren zorgen voor een indruk van wat warmte, maar het alcoholniveau bedraagt slechts 13,5°C.
Deze wijn heeft geen hout gezien, maar ik vermoed dat ze vrij laat geplukt hebben, om meer aroma's en body te krijgen in de wijn. Dat is op zich mooi gelukt, maar het nadeel laat zich ook voelen, minder fraicheur. Toch vind ik dit een mooie wijn, weer een interessante poging om met verdicchio aan de slag te gaan en aantrekkelijk te maken voor mensen die niet van het klassieke, strakke en droge profiel van een verdicchio houden. Indien er iets meer fraicheur was, zou ik dit echt zeer mooi gevonden hebben. Zou interessant zijn om dit in een andere jaargang eens te proeven, want 2017 was ook wel een zeer warm jaar.
deze zomer langs geweest bij dit domein, dat vooral bekend is voor zijn rode wijnen. Die vonden we echter niet onvergetelijk, en in het geval van de topwijn, ook zeer duur, een 50€, voor een wijn die oxidatieve toetsen had...
De witte vonden we leuker. De pecorino was een superfrisse wijn die werkelijk uit het glas sprong, zeer veel drinkplezier. De verdicchio (deze Solagne) viel daarbij wat weg, doordat hij minder expressief was. Maar heb toch een flesje gekocht om thuis nog eens te proberen.
Heel donker van kleur voor een verdicchio, goudkleurig. Direct na openen een zeer rijpe neus, met sinaasappelzeste, en honingtoetsen. Je zou bijna denken aan een jurançon! Wat later verdwijnt die rijpheid meer naar de achtergrond en krijgen we de meer typische kruidige toetsen, en een mooie mineraliteit. De sinaas en honing zitten nu mooi verweven en zorgen voor een complex, uitnodigend geheel.
In de mond is het het rijp fruit dat aanzet, vrij snel gevolgd door het verdicchiobittertje. De zuren waarvoor verdicchio zo gekend is, zijn hier niet zo prominent aanwezig, wat zorgt voor een rijk, wat olie-achtig mondgevoel. De afdronk is vrij lang en gedragen door de kruidigheid. De mindere zuren zorgen voor een indruk van wat warmte, maar het alcoholniveau bedraagt slechts 13,5°C.
Deze wijn heeft geen hout gezien, maar ik vermoed dat ze vrij laat geplukt hebben, om meer aroma's en body te krijgen in de wijn. Dat is op zich mooi gelukt, maar het nadeel laat zich ook voelen, minder fraicheur. Toch vind ik dit een mooie wijn, weer een interessante poging om met verdicchio aan de slag te gaan en aantrekkelijk te maken voor mensen die niet van het klassieke, strakke en droge profiel van een verdicchio houden. Indien er iets meer fraicheur was, zou ik dit echt zeer mooi gevonden hebben. Zou interessant zijn om dit in een andere jaargang eens te proeven, want 2017 was ook wel een zeer warm jaar.
