Omdat de kans bestaat dat dit in het HOPEgamma terecht komt (en terecht gezien de kwalitieit), begin ik de topic hier nog eens. Toen ik het destijds vroeg of iemand er al van had gehoord kwam er "weinig" reactie, maar gezien de kwalitieit van de ooit door mij geproefde Cote-Rotie 2015 en de goeie commentaren wereldwijd, is een eerstegraads familielid er toch langs gegaan op mijn aanraden. Door de coronacrisis kwam er een plaatsje vrij op het domein voor een nieuwe klant. Niet iedereen kwam zijn bestellingen na, waardoor er tov andere jaren nog wat wijn over was. Eergisteren deze wijnen kunnen proeven sinds lange tijd. Punten geef ik niet, gewoon een beschrijving volgens mijn eigen smaak.
Viognier Collines Rhodaniennes 2018: typische bloemigheid, maar rijker dan gemiddeld. Afdronk lang, lichte gebrande toets op het einde. Eén van de mooiere viogniers die geen Condrieu zijn.
Condrieu Cote Chatillon 2018: En daarom is Condrieu groots. Maakt van dat bloemige zijn eigen, strakkere, rijkere en serieuzere versie. Zeker deze: gemaakt op mineraliteit, met toch rijke en zacht tropische vruchten. Maar meer het terroir dat bovenkomt dan het zuiver fruitige. Breed, onctueus mondgevoel, lang. Een duidelijke trap hoger dan de meeste Condrieu's die ik proefde, juist owv die minerale ondertoon.
Saint-Joseph 'le blanchard' 2018: blind geproefd naast de Graillot. Hout iets duidelijker aanwezig, hetgeen een fluweliger geheel geeft. Duidelijk minder strak, minder zuren ook, maar hedonistischer van stijl. Deed me wat denken aan de Cote-Rotie van Gerin die we vorige zondag op rootday dronken. Ik heb het dan over de stijl, niet dat ze gelijk stonden in kwaliteit. Hij liep er wel gezwind achter, zij het er nog altijd achter...
Cote-Rotie 2017: 50% Le Mollard, 20% Fongeant, 15% La Viaillière, 15% La Landonne, met max 5% viognier van Le Mollard. Deed ook denken aan de stijl van Gerin, ook al zo lekker, maar m.i. beter zelfs. Consistent aan de eerder geproefde 2015. Als de prijs nu nog meevalt, dan heb je Chambolle uit de Rhone...
De speciale cuvée "La Landonne" zelf nog niet kunnen proeven. Op het domein geproefd door onze va en weinig woorden voor. Blijkbaar duidelijk ander niveau! Schitterend, maar zo goed als niet te krijgen. In 2016 slechts 755 flessen van gemaakt, 2017 nog niet gebotteld.
(04-08-2020 02:26 PM)TheWineVet schreef: [ -> ]Omdat de kans bestaat dat dit in het HOPEgamma terecht komt (en terecht gezien de kwalitieit), begin ik de topic hier nog eens. Toen ik het destijds vroeg of iemand er al van had gehoord kwam er "weinig" reactie, maar gezien de kwalitieit van de ooit door mij geproefde Cote-Rotie 2015 en de goeie commentaren wereldwijd, is een eerstegraads familielid er toch langs gegaan op mijn aanraden. Door de coronacrisis kwam er een plaatsje vrij op het domein voor een nieuwe klant. Niet iedereen kwam zijn bestellingen na, waardoor er tov andere jaren nog wat wijn over was. Eergisteren deze wijnen kunnen proeven sinds lange tijd. Punten geef ik niet, gewoon een beschrijving volgens mijn eigen smaak.
Viognier Collines Rhodaniennes 2018: typische bloemigheid, maar rijker dan gemiddeld. Afdronk lang, lichte gebrande toets op het einde. Eén van de mooiere viogniers die geen Condrieu zijn.
Condrieu Cote Chatillon 2018: En daarom is Condrieu groots. Maakt van dat bloemige zijn eigen, strakkere, rijkere en serieuzere versie. Zeker deze: gemaakt op mineraliteit, met toch rijke en zacht tropische vruchten. Maar meer het terroir dat bovenkomt dan het zuiver fruitige. Breed, onctueus mondgevoel, lang. Een duidelijke trap hoger dan de meeste Condrieu's die ik proefde, juist owv die minerale ondertoon.
Saint-Joseph 'le blanchard' 2018: blind geproefd naast de Graillot. Hout iets duidelijker aanwezig, hetgeen een fluweliger geheel geeft. Duidelijk minder strak, minder zuren ook, maar hedonistischer van stijl. Deed me wat denken aan de Cote-Rotie van Gerin die we vorige zondag op rootday dronken. Ik heb het dan over de stijl, niet dat ze gelijk stonden in kwaliteit. Hij liep er wel gezwind achter, zij het er nog altijd achter...
Cote-Rotie 2017: 50% Le Mollard, 20% Fongeant, 15% La Viaillière, 15% La Landonne, met max 5% viognier van Le Mollard. Deed ook denken aan de stijl van Gerin, ook al zo lekker, maar m.i. beter zelfs. Consistent aan de eerder geproefde 2015. Als de prijs nu nog meevalt, dan heb je Chambolle uit de Rhone...
De speciale cuvée "La Landonne" zelf nog niet kunnen proeven. Op het domein geproefd door onze va en weinig woorden voor. Blijkbaar duidelijk ander niveau! Schitterend, maar zo goed als niet te krijgen. In 2016 slechts 755 flessen van gemaakt, 2017 nog niet gebotteld.
Een vraagje: hoe rijm je bij de Condrieu het strakkere en serieuzere met rijk, breed en onctueus? Recent de Chéry tegen de Clos Chanson van Perret gedronken. De Chéry was breed, lang, rijk (en rijp) terwijl de Chanson vooral fijn en fris (noem het strakker) was. Ik heb een duidelijke voorkeur voor de laatste maar lang niet iedereen was het met me eens.
La Landonne zal wel boven de 100 EUR gaan.
(04-08-2020 02:54 PM)Fre schreef: [ -> ] (04-08-2020 02:26 PM)TheWineVet schreef: [ -> ]Omdat de kans bestaat dat dit in het HOPEgamma terecht komt (en terecht gezien de kwalitieit), begin ik de topic hier nog eens. Toen ik het destijds vroeg of iemand er al van had gehoord kwam er "weinig" reactie, maar gezien de kwalitieit van de ooit door mij geproefde Cote-Rotie 2015 en de goeie commentaren wereldwijd, is een eerstegraads familielid er toch langs gegaan op mijn aanraden. Door de coronacrisis kwam er een plaatsje vrij op het domein voor een nieuwe klant. Niet iedereen kwam zijn bestellingen na, waardoor er tov andere jaren nog wat wijn over was. Eergisteren deze wijnen kunnen proeven sinds lange tijd. Punten geef ik niet, gewoon een beschrijving volgens mijn eigen smaak.
Viognier Collines Rhodaniennes 2018: typische bloemigheid, maar rijker dan gemiddeld. Afdronk lang, lichte gebrande toets op het einde. Eén van de mooiere viogniers die geen Condrieu zijn.
Condrieu Cote Chatillon 2018: En daarom is Condrieu groots. Maakt van dat bloemige zijn eigen, strakkere, rijkere en serieuzere versie. Zeker deze: gemaakt op mineraliteit, met toch rijke en zacht tropische vruchten. Maar meer het terroir dat bovenkomt dan het zuiver fruitige. Breed, onctueus mondgevoel, lang. Een duidelijke trap hoger dan de meeste Condrieu's die ik proefde, juist owv die minerale ondertoon.
Saint-Joseph 'le blanchard' 2018: blind geproefd naast de Graillot. Hout iets duidelijker aanwezig, hetgeen een fluweliger geheel geeft. Duidelijk minder strak, minder zuren ook, maar hedonistischer van stijl. Deed me wat denken aan de Cote-Rotie van Gerin die we vorige zondag op rootday dronken. Ik heb het dan over de stijl, niet dat ze gelijk stonden in kwaliteit. Hij liep er wel gezwind achter, zij het er nog altijd achter...
Cote-Rotie 2017: 50% Le Mollard, 20% Fongeant, 15% La Viaillière, 15% La Landonne, met max 5% viognier van Le Mollard. Deed ook denken aan de stijl van Gerin, ook al zo lekker, maar m.i. beter zelfs. Consistent aan de eerder geproefde 2015. Als de prijs nu nog meevalt, dan heb je Chambolle uit de Rhone...
De speciale cuvée "La Landonne" zelf nog niet kunnen proeven. Op het domein geproefd door onze va en weinig woorden voor. Blijkbaar duidelijk ander niveau! Schitterend, maar zo goed als niet te krijgen. In 2016 slechts 755 flessen van gemaakt, 2017 nog niet gebotteld.
Een vraagje: hoe rijm je bij de Condrieu het strakkere en serieuzere met rijk, breed en onctueus? Recent de Chéry tegen de Clos Chanson van Perret gedronken. De Chéry was breed, lang, rijk (en rijp) terwijl de Chanson vooral fijn en fris (noem het strakker) was. Ik heb een duidelijke voorkeur voor de laatste maar lang niet iedereen was het met me eens.
La Landonne zal wel boven de 100 EUR gaan.
Deze zat ertussenin. Het minerale maakte hem strakker. En dat strakker was bedoeld tegenover de gewone viognier. Minder dat voor de hand liggende overwelmende bloemige bedoelde ik.