wijnliefhebbers

Met de Capanna 2016 had ik ook moeite begin vorig jaar.
"Moeilijk te proeven, weet het niet, Potentie opgemerkt? Ja. Te jong".

Had deze trouwens op aanraden van een Belgische wijnhandelaar gekocht
Die vond het "De koop van de eeuw".

(15-09-2024 06:50 PM)Jeroen Pieter schreef: [ -> ]Met de Capanna 2016 had ik ook moeite begin vorig jaar.
"Moeilijk te proeven, weet het niet, Potentie opgemerkt? Ja. Te jong".

Had deze trouwens op aanraden van een Belgische wijnhandelaar gekocht
Die vond het "De koop van de eeuw".

Komt wel goed op den duur denk ik dan, maar momenteel gewoon afblijven. Ergens een jaar of wat geleden proefden we de riserva 2016 en hoewel dat ook kindermoord was, ging dat toch net iets beter toen. Maar dus, als je ook 2017 hebt, dat gaat al beter nu

Mooi weekje achter de rug:
[attachment=7005]
Begon met een mooie Barbera, maar dat moet ook wel als er Voerzio op het label staat. Niet mijn favoriete druif, maar wel een perfect gemaakte, evenwichtige wijn. Rebuy? nee
Dan een Verdicchio van Zoli. Die man is goe bezig. Te jong nog natuurlijk, maar na even opwarmen in het glas een mooi neusje met wit fruit en mineralen, een mooi middenpallet en dat licht bittere, saliverende van deze topdruif. Zal binnen een jaar of 2 - 3 pas echt zijn niveau tonen.
REbuy? Jawel.. (Dan nog een Follador... ) Voor de zomer dronken we van Antoniolo nog de "basis" Gattinara 2012, nu de topwijn, Osso San Grato. Minder onmiddellijke charme, maar de structuur van de "grote wijn", gebouwd voor de langere termijn. Niet dat we hem niet konden smaken, integendeel: diepe kleur voor Nebbiolo, amper evolutie, intens boeket van donker rood fruit en wat leer en kruiden, vol in de mond en lange afdronk met de tannines merkbaar maar mooi ingeweven. Niet het grootste jaar voor Antoniolo, maar erg mooie wijn. Rebuy? normaal wel, maar nee want ik switch liever naar andere producenten van "Alpen" Nebbiolo. Ik lees en hoor van vele Barolo/Barbaresco liefhebbers dat 2011 erg snel evolueert en eigenlijk best nu gedronken wordt. Daarom nog even zelf gecheckt met deze Montefico, traditioneel gezien als één van de stevigste van de 9 cru's. En jawel, deze was totaal op dronk: zeer rijp, geëvolueerd uiterlijk, alreeds diep in de tertiaire, mollig en zacht in de mond met (het is Nebbiolo...) nog wat tannine op de afdronk. Bericht aan de bezitters van Langhe Nebbiolo's: begin er aan! Rebuy? Zeker, maar vanaf nu zal ik ze sneller drinken dan de minimum 15 jaar van deze wijnen uit de vorige eeuw... En dan 1 van mijn favoriete wijnen: Chapître 2021. Wat ben ik blij met Bourgogne 2021! Met amper 12,5% heeft deze een werkelijk stuivend boeket dat er geen twijfel over laat bestaan dat we bij Pinot Noir zitten en dan zeker uit Bourgogne. In de mond lichter dan vorige jaren, maar zo vol finesse! Je kan er amper aan weerstaan en gelukkig had ik eerst een half flesje gevuld, want... Rebuy? Gegarandeerd! Als laatste ook een erg mooie wijn: Castell'in Villa CC 2018. Een prachtige Chianti die nog wat structuur heeft, maar zeker aan tafel al bijzonder mooi is, heel goed! Rebuy? Jazeker.

[attachment=7009]
Maggiorina 2021 is een heerlijke, lichtere Alto-Piëmonte van vooral Nebbiolo, maar met nog een 10-tal andere druiven, heerlijk buiten bij de slaatjes. Rebuy? Helaas kan dat niet, 2022 is het laatste jaar van deze wijn, een beslissing die Christoph maakte omdat hij (terecht) vindt dat deze teveel geleek op de pure Nebbiolo. Vanaf 2023 komt er da "La Maggiorina" zoals het oorspronkelijk de bedoeling was: wijn van enkel en alleen de oude wijngaarden in maggiorina snoeivorm. Dat wordt top! Dan La Ligière Vacqueyras 2013, een wijn die we ooit kochten op vakantie om daar op te drinken en de "overschot" ging mee naar huis. Wat uit het oog verloren, de wijn had jong relatief hoge zuren, wat de tannines wat scherpte en dus lag het daar nog. Wijn gedecanteerd, veel depot, mooie iet lichtere, geëvolueerde kleur, fruit- en kruidentonen vechten voor de eerste plaats, onverwacht suave in de mond, kortom, perfect op dronk, mooier dan ik ooit had verwacht. Rebuy? nee, voorkeur voor andere Rhônes. Dan een fles die al zowat een jaar klaar lag in de frigo, wat enigszins te zien is aan het label... PH. Colin's Chassagne Les Vergers 2015. Gedronken uit Riedel Veloce Chardonnay is deze nogal lekker.... Misschien niet de meest gelaagde witte Bourgogne, maar lekker, lekker.... fles leeg in een oogwenk, dat zegt genoeg! Rebuy? misschien, ze worden me nu toch wel erg duur en Colin zit dan nog aan de bravere kant... De rest van de week was het thema Bordeaux... We begonnen met een zeer drinkbare Du Glana 2009 een stuk beter dan diens 2006: mooi roodfruitig, halfvol, op dronk met soepele tannines, niet de meest gelaagde wijn, maar een degelijke tafelgenoot. Dan Moulin-Haut-Laroque 2009, een "outsider" bij JMQ en daar heeft hij gelijk in: deze is toch wat gelaagder, er gebeurt net iets meer, de wijn is wat vetter ook, mooie afdronk. Rebuy? deze wel, twijfel aan Du Glana. De Malartic-Lagravière 2008 vind je hier. Guimbalet is een merk dat ik nog nergens zag noch vond. Ik heb een doos 2013 laten meekomen op aanraden van de négociant waar ik mijn primeurs 2016 kocht. Ik betaalde deze uiteindelijk rond de 10€... Dit is wellicht 1 van mijn beste aankopen ooit! Heerlijk boeket van abrikoos en ander wit en geel fruit, vleugje hout ? een streep "rôti", heerlijk gewoon en vooral niet tè zoet. Rebuy? al wat ik te pakken krijg!

Zoals steeds weer zeer aangenaam beschreven

(30-09-2024 05:35 PM)vinejo schreef: [ -> ]Zoals steeds weer zeer aangenaam beschreven

+1
Ik lees het ook nog steeds heel graag én het doet me meer dan dikwijls zin in een glas krijgen

Wie beweerde dat de 2015 jaargang te rijk was en het authentieke Chablis-karakter miste?
[attachment=7013]
Deze wijn bewijst je het tegendeel! Ja, de wijn heeft een zekere rondheid, maar bovenal ruik je het krijt en proef je de levendige, kurkdroge mineraliteit — het echte Chablis-karakter dat doorgaat tot de mooie saliverende afdronk.
Toen ik hem jong proefde, vond ik hem ook rijk voor een Chablis, wat ik zag als een weerspiegeling van het warmere jaar, met die tonen van wat rijper, meer exotisch fruit. Maar ik hoopte dat het terroir, het ware karakter uiteindelijk naar voren zou komen, zoals ik al vaak eerder heb meegemaakt met wijnen die in hun jeugd meer het jaar weerspiegelen dan hun afkomst en dus verkeerd begrepen worden. Maar eerlijk gezegd, ik had nooit durven hopen op zo'n pittig, rasvol resultaat... Dat deze wijn geen splinter hout zag, heeft misschien ook wel geholpen...

[attachment=7028]
Vignamaggio is een grote producent in Chianti Classico met wijngaarden in Greve en Panzano. Terre di Prenzano komt vooral van, je raadt het, de Prenzano wijngaard in Greve bij Lamole en het is hun hoogst gelegen wijngaard. Puur Sangiovese met 12 maanden rijping op grote vaten. Het is wat ik een "klassieke" Chianti Classico zou noemen, nog een die "kust en bijt". Toen deze 2018 net binnen was vond ik de wijn eerder beloftevol dan lekker, stevige structuur met wel een heel strak, zuiver boeket. Nu, zes jaar jong, komt hij erg mooi open en na de erg mooie kleur genieten we van het echte Chianti-kersenfruit. In de mond is de wijn levendig maar ook afgerond, soepel maar strak, bijna een prototype van hoe goede Chianti hoort te zijn. Rebuy? zeker weten! De Chablis staat hierboven al. Monthuys is een zeer prijswaardige merk-Champagne. Niet de meest gelaagde, maar wel de geprefereerde van de jongere generatie met de niet te strakke smaak, ik dacht een dosage rond de 5gr/l. Wij houden meer van strakker, maar deze zorgt altijd voor goedkeurend gemompel, dus... Rebuy? voor de jongsters dan. Nu, we dronken deze zomer een magnum en die vond ik echt mooi! Dat ik nogal hou van Chapître 2021 is hier al eens gepasseerd. Deze was weer mooi, maar idd niet voor iedereen.... Vera zei "je ruikt er de regen in". Een groot contrast met de Chambolle 2020 van Odoul, die een kleur had die eerder aan Bordeaux deed denken! Dat weerspiegelde zich in een zeer timide neus, een vrij vol mondgevoel, maar eerder monolithisch tot in de afdronk. Een overvloed aan verluchten op alle mogelijke wijzen bracht wat meer geur naar boven, maar het bleef kindermoord. Rebuy? nee, geef mij maar de expressieve 2021, zelfs al zijn die lichter. Dan Rubiolo 2015, nog een Chianti Classico van 100% Sangiovese maar dan van druiven uit Castellina en Panzano. Altijd een zachtere, meer hedonistische wijn en 2015 is echt versmolten wat niet mag verbazen. Maar is het dat recentere Rubiolo's beter zijn (allicht...), maar ik drink deze eigenlijk liever wat jonger, geef mij nu maar de 2020... Rebuy? alle nieuwe jaren komen steevast in mijn kelder! Het portoke staat hier beschreven.

Deze week even snel over en weer naar mijn favoriete wijnregio en deze 's avonds gedronken op resto in Beaune:
[attachment=7030]
Eerste indruk van de Chablis was "ai..." licht oxidatieve toets, maar kwam er met wat lucht heel goed door. Nog maar eens een Chablis van het zogenaamd te warme, atypische jaar 2015 die het echt wel waar maakt (zie hierboven). Mooie, complete wijn, inderdaad wel wat verder geëvolueerd dan de Fourchaume, maar mooi gelaagd. De Morey van Arlaud was nog jong en fris, maar toch al zeer genietbaar, vrij vol voor Arlaud, gelaagd, stevig met zijden tannines, zeer geslaagd!

Ik vind wit CdBeaune 2015 globaal genomen zwak, vaak al ver geëvolueerd. Geen ervaring met Chablis. Maar old-school Tribut doet het blijkbaar wel goed.

(18-10-2024 01:51 PM)Vince schreef: [ -> ]Ik vind wit CdBeaune 2015 globaal genomen zwak, vaak al ver geëvolueerd. Geen ervaring met Chablis. Maar old-school Tribut doet het blijkbaar wel goed.

Echt? Ik drink nu Philippe Colin's 2015 en die zijn zeker nog niet over de top, integendeel.
De Tribut was nog mooi, gelaagd ook, maar was inderdaad al wat verder en op basis van deze fles, zou mijn advies zijn ze op te drinken. Dat kan ik niet zeggen van de Baillard Fourchaume 2015 die we een tijd geleden dronken. Die was nog zeer jong en fris en leek me echt pas aan het begin. Dat zie je trouwens aan de kleur op de foto hierboven. De Tribut was heel wat donkerder. Geen idee hoe Tribut werkt, maar ik veronderstel dat deze Beauroy wel wat (oud) hout ziet, enig idee?

Fourchaume is als terroir wel wat koeler en mineraler dan Beauroy. Bij Tribut is er houtlagering maar nauwelijks nieuw hout.

(18-10-2024 02:25 PM)Vince schreef: [ -> ]Fourchaume is als terroir wel wat koeler en mineraler dan Beauroy. Bij Tribut is er houtlagering maar nauwelijks nieuw hout.

De Fourchaume ziet geen hout, alles cuve. Hun Montmains krijgt wel een korte passage op gebruikte vaten en dat helpt want die is altijd wat sneller toegankelijk. Maar het Baillard verhaal is voorbij voor ons, de wijnen zitten nu in de uitverkoop. We gaan verder met Defaix.

[attachment=7032]
Collalto is een blend van 80% Sangiovese en 20% Merlot, en momenteel de voordeligste wijn van Fioretti. Maar eerlijk gezegd zegt dat weinig, want al zijn wijnen zijn fantastisch – deze is geen uitzondering. Ik doe mijn uiterste best om meer voorraad te bemachtigen, want tot nu toe heb ik slechts één klant gehoord die vond dat een van Fioretti's wijnen wat eik liet proeven, en die persoon is daar extreem gevoelig voor. Alle andere klanten kunnen er geen genoeg van krijgen!
En oeps, ik merkte pas na het maken van de foto dat er weer een fles Follador tussen stond. Voor ons blijft dat een van de allerpuurste Prosecco's, vol van fruit, en eerlijk gezegd vinden we die vaak lekkerder dan veel Champagnes.
Daarna had ik zin in een Rhône-wijn en de Crozes van Saint-Cosme was normaal gesproken wat soepeler en toegankelijker dan zijn andere noordelijke Rhônes. Helaas viel de 2018 tegen: droger, dunner en te zuur. Jammer! Was het gewoon deze fles, of is er in 2018 iets misgegaan?
Daarentegen was de Beaumes de Venise 2017 fantastisch! Vol, rond en romig, precies zoals ik Rhône-wijnen met wat flesrijping graag heb.
De Bouzeron had ik eigenlijk als keukenwijn gehaald, maar die bleek verrassend goed! Wat een onderschat domein is dat toch. Alles wat ik van hen proef, is minstens goed en vaak geweldig, en dat voor prijzen die bijna aanvoelen alsof ze uit een andere tijd komen.
Cordero di Montezemolo blijft een van mijn favoriete producenten in de Langhe, en deze Nebbiolo uit het prachtige 2019 stelde zeker niet teleur: sappig met rood en donker fruit, wat kruiden, elegant en soepel met zachte tannines. Heerlijk!

[attachment=7033]
Nog een overblijfsel van eigen import, de rode Etna Calmarosso 2016. Ik vond hun 2015 echt verbluffend indertijd, de 2016 is iets lichter en "aardser". In de neus had ik een lichte mufheid, een vermoeden van kurk, maar het bleek niet in de mond en achteraf beschouwd deed het me eerder denken aan de geur van het terroir dat Sonia toen bij had, apart en intrigerend, jammer dat we hiermee moesten stoppen. Dan nog eens een Brezza, ook een domein waar we jaren aankochten en hun 2010 waren echt heel mooi in de klassieke, verfijnde, iets strengere stijl. Zo ook deze Cannubi 2010 die stilaan op dronk komt. Remember, hun Sarmassa won toen een blinddegustatie in Decanter voor zowat alle gehypet producenten! Rebuy? nee. La Querce 2010 is een heerlijke IGT uit Impruneta in de Colli Fiorentini. Het is een topterroir daar en dat vertaalt zich in een heerlijke, dense, rijpe en rijke wijn die al een lichte hint van tertiaire laat zien, heerlijk gewoon. Daar had ik o zo graag meer kunnen van doen, maar ja, geen punten hé... Rebuy? gegarandeerd! De volgende scoorde wel erg goed in de pers. Het probleem hier is dat Bachelards geen upfont fruitige Bojokes maakt, maar krachtige, dense wijnen met nuance en diepte, zelfs de Saint-Amour! Nu, acht jaar oud, komt het profiel al dichter bij wat andere grote producenten in deze onderschatte regio maken met meer rood fruit en kruiden. Zeer soepel in de mond, vol en zijige tannines, mooie wijn. Rebuy? nee. Ik was van de eerste ontmoeting al dadelijk fan van de wijnen van Julien Brechet, maar het moet gezegd, Domaine des Bosquets maakte jaar na jaar alsmaar mooiere wijnen. Deze Gigondas Réserve had ik niet meer geproefd sinds aankomst en, hoewel nog iets aan de jonge kant, is het een feest in het glas: een overvloed aan rijp rood en donker fruit, een stevige kruidenmix, wat lavendel zelfs en een heerlijk volle, suave smaak met super tannines. Ik hou zeker ook van Saint Cosme, maar al bij al nijg ik alsmaar meer naar Bosquets. Rebuy? zeker weten! Leclerc-Briant is zowat onze favoriete producent in Champagne en deze instapper is al top. Het moet gezegd, de jongere generatie vind ze meestal te streng. Rebuy? toch wel! Als laatste van de week (vorige week, er staat alweer wat nieuws op de vensterbank... ) een overschotje van de tasting vorige week. Tegen beter weten in nog 2 flessen (zie volgende foto...) geopend op zondag in de late namiddag. Toen "Pur Pôt", nu "Le Pau", is, samen met P'tite Grumotte", de topwijn uit Marsannay van Laurent Fournier. Komt van een perceel op de helling in Clos du Roy waar oudere stokken staan op een terroir van dunne laag aarde op vrij actieve kalk. Jong was dit bijgevolg nogal massief, maar na acht jaar en wat lucht is het een echt grote Bourgogne. Meer zelfs, voor sommigen was het zelfs "de wijn van de tasting"! De wijn vertoont nog amper evolutie en staat echt aan het begin, van enige tertiaire is nog geen sprake en zwarte kers, bosbes (!) en bosaardbei voeren de boventoon. Fors nog in de mond met een zinderende energie, deze wijn staat nog maar aan het begin en zal nog decennia mee kunnen. De Grand Cru van Marsannay? Rebuy? Gegarandeerd!

Wijnen uit Gigondas worden vaak vergeleken met die uit Châteauneuf-du-Pape, maar ze hebben een uniek karakter en verdienen absoluut evenveel respect. Gigondas-wijnen hebben doorgaans een krachtig en robuust profiel, met diepe tonen van donker fruit, specerijen en aardse ondertonen, vaak versterkt door de kalkrijke bodem van de streek. Vergeleken met Châteauneuf hebben ze vaak een iets stevigere structuur en een meer uitgesproken frisheid, wat ze minder zoet en weelderig kan doen overkomen. De beste Gigondas-wijnen kunnen absoluut wedijveren met Châteauneuf op het gebied van complexiteit en finesse, vaak tegen een vriendelijker prijs.

Waar Châteauneuf bekend staat om zijn gulle fruit en soms vollere, zachtere textuur, biedt Gigondas een onderscheidend profiel met eigen nuances van kruiden en mineraliteit. Veel wijnliefhebbers vinden Gigondas daarom een fascinerend alternatief, met een karakter dat op zichzelf staat en veel meer is dan alleen een “jonger broertje” in de Rhône-vallei.

Onlangs proefden we Domaine des Bosquets Gigondas La Colline 2014:
[attachment=7039]
Zoals je kunt zien, was er behoorlijk wat sediment, maar de wijn bleef donker—verrassend voor een 100% Grenache uit een minder opmerkelijk jaar, hoewel er tekenen van evolutie te zien waren aan de rand. Aroma's van zwarte kers, kirsch, een hint van chocolade en Oosterse specerijen kwamen naar voren. De wijn was vrij vol van body zonder te zwaar te zijn en vertoonde geen "warmte", ondanks dat het etiket 15% alcohol aangeeft. Hij was behoorlijk lang in de mond en is een zeer aangename, lekkere wijn, zeker gezien het feit dat 2014 geen uitzonderlijk jaar was. Misschien door het jaar voelde de wijn volledig rijp aan, met weinig potentieel voor verdere verbetering. Op basis van deze fles zou ik dus aanraden om niet langer te wachten en er nu volop van te genieten. Rebuy? Toch wel, ik hou van rijpe Rhône (in de winter...)

De eerste keer dat ik iets van deze producent dronk en ik was allesbehalve onder de indruk. Zeker geen slechte wijn, redelijk rond en soepel, maar hij zong niet, verre van dat. Ik vond het maar een middelmatige aangelegenheid en zeker niet beter dan een gemiddelde goed gemaakte Côtes du Rhône of een Valpolicella en misschien zelfs dat niet...
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we het uit belachelijk kleine glazen geserveerd kregen, misschien toch een grotere handicap dan gedacht.
[attachment=7044]