10-10-2020, 08:54 PM
Op uitnodiging mocht ik aanschuiven in La Durée. Ik was toch benieuwd want dit met 2 Michelinsterren bekroonde restaurant is een begrip in de streek. De sfeer en setting zijn gemoedelijk. Precies of je in een gezellige living zit.
Voor aanvang van t menu opteerden we voor een aperitief. Op zich was de apero op zich al een mini 3 gangen menu. QUa drank konden we kiezen tussen Ruinard Blanc de blanc of een kleinere speler: een extra brut van Gosset. Uiteraard opteerden we voor dat laatste. Een klassieke samenstelling qua druiven zorgde ook voor klassieke aroma’s. De fijne mousse is het kenmerk van een klasse champagne.
De Weissburgunder 2018 van Törle ging goed bij de Hamachi en sushi rijst. Een goeie paring maar geen indrukwekkende wijn. Op naar de volgende.
De volgende was een Spanjaard van wie ik de naam ben vergeten noteren. Zo indrukwekkend was ie dus. Het gerecht, pladijs met noordzeegarnalen was dat gelukkig wel.
De derde witte was de Christo di Campobello. Een Italiaan uit Sicilië die bij lagoestines werd geserveerd. Was geen wauw wijn maar toch al beter dan de voorgaande.
De vierde witte was de Zarzal 2018 van Emilio Moro. Toch wel de beste van de stille wijnen tot nu toe. Redelijk krachtige doch frisse wijn waar de vanille toetsen gelukkig achterwege blijven. Mooie combinatie met de Noordzeetong.
Bij de parelhoen kwam de enige rode van de avond: La Belle Sortie van Gramenon. Traditionele Syrah en grenache CdR wijn. Het betere werk op dit niveau wel. Maar geef dan toch gewoon een Saint Joseph of zo
Het dessert was zonder (Zoete) wijn maar was heerlijk: wijnperzik, zwarte vijg, agrumes, ijs van kaneel, gezoutenkaramel en granité van sangria. Op basis van de beschrijving zou ik dit nooit kiezen. Maar de proof is in the eating. En het resultaat was gewoon top.
Conclusie: als wijnliefhebber bleef ik op mijn honger zitten. Van alle topresaurants die ik al deed scoort deze minst op vlak van wijn. 4 witten en 1 rode. Geen verrassingen, geen vaste waarden of nieuwe ontdekkingen. Qua passie was de sommelier ongeveer het tegengestelde van Gianluca di Taranto van The Jane.
Het is duidelijk dat de strepen hier in de keuken verdiend zijn. Op dat vlak is er weinig aan te merken. Gewoon top.
Voor aanvang van t menu opteerden we voor een aperitief. Op zich was de apero op zich al een mini 3 gangen menu. QUa drank konden we kiezen tussen Ruinard Blanc de blanc of een kleinere speler: een extra brut van Gosset. Uiteraard opteerden we voor dat laatste. Een klassieke samenstelling qua druiven zorgde ook voor klassieke aroma’s. De fijne mousse is het kenmerk van een klasse champagne.
De Weissburgunder 2018 van Törle ging goed bij de Hamachi en sushi rijst. Een goeie paring maar geen indrukwekkende wijn. Op naar de volgende.
De volgende was een Spanjaard van wie ik de naam ben vergeten noteren. Zo indrukwekkend was ie dus. Het gerecht, pladijs met noordzeegarnalen was dat gelukkig wel.
De derde witte was de Christo di Campobello. Een Italiaan uit Sicilië die bij lagoestines werd geserveerd. Was geen wauw wijn maar toch al beter dan de voorgaande.
De vierde witte was de Zarzal 2018 van Emilio Moro. Toch wel de beste van de stille wijnen tot nu toe. Redelijk krachtige doch frisse wijn waar de vanille toetsen gelukkig achterwege blijven. Mooie combinatie met de Noordzeetong.
Bij de parelhoen kwam de enige rode van de avond: La Belle Sortie van Gramenon. Traditionele Syrah en grenache CdR wijn. Het betere werk op dit niveau wel. Maar geef dan toch gewoon een Saint Joseph of zo
Het dessert was zonder (Zoete) wijn maar was heerlijk: wijnperzik, zwarte vijg, agrumes, ijs van kaneel, gezoutenkaramel en granité van sangria. Op basis van de beschrijving zou ik dit nooit kiezen. Maar de proof is in the eating. En het resultaat was gewoon top.
Conclusie: als wijnliefhebber bleef ik op mijn honger zitten. Van alle topresaurants die ik al deed scoort deze minst op vlak van wijn. 4 witten en 1 rode. Geen verrassingen, geen vaste waarden of nieuwe ontdekkingen. Qua passie was de sommelier ongeveer het tegengestelde van Gianluca di Taranto van The Jane.
Het is duidelijk dat de strepen hier in de keuken verdiend zijn. Op dat vlak is er weinig aan te merken. Gewoon top.
voor t verslag!!