04-07-2022, 09:14 PM
Gisteren in mijn retraite-oord bezoek gehad van Vince.
Hij kwam, hij zag, en overdronk.
Om een of andere reden hadden we namelijk allebei belachelijk veel flessen geopend. Elk 5, dus met 2 man was dat net te doen.
De starter was een wijn die ik al een dag of 4 had openstaan. Vince vond m absoluut heerlijk, dacht aan een Chablis. De uitgesproken Pierre a fusil aroma s waren wat gematigd, het mondgevoel steeds mooi zuiver. Het was de Voisines 2017 van Domaine de Touraize, Jura., een domein dat Vince zelf enkele jaren terug heeft ontdekt.
Mijn soulmate schonk ook iets wit in, de neus was eerst wat “vuiltjes” maar kwam er na een 10tal minuten enorm door. De mond was van bij aanvang al gewoonweg schitterend qua evenwicht en lengte. Geen enkele houtinvloed, wel witte perzik en later een verrassend kruidige toets (curry). Bijzonder harmonieus, zalvend én fris. In de mond was het alsof er tijdens je slok ter plaatse marsepein werd aangemaakt. Ik dacht aan chardonnay of chenin blanc. Vond de wijn eigenlijk té mooi om chenin te zijn. Het was een savagnin. Blijkt dat deze druif een link heeft met…chenin blanc. Philippe Bornard les Chassagnes savagnin ouillé 2012.
2012.
Dat was onze eerste synchronicity moment.
Ik had namelijk een witte Pessac klaar staan uit hetzelfde jaar.
Malartic Lagraviere 2012. Vince had direct citrus en wat gerookte toetsen, echter helemaal niet overheersend. Na even ronddwalen besloot hij toch dat dit wel eens sauvignon zou kunnen zijn. Maar dan een heel mooi, rijpe. Tja, als er 10% Semilon bij is gevoegd is t niet zo moeilijk natuurlijk. Schitterend Pessac, heel lang in de mond, perfect op dronk.
Tijd voor wat rood geweld.
Vince schonk een wijn die perfect in ons huidige straatje paste. Heel aerien, beet je Bojo, beetje pinot, beetje Jura.
De neus was heerlijk, behoorlijk complex. De mond iets eenvoudiger, perfect evenwicht en drinkplezier a volonté. Domaine des Ronces pinot noir 2019. Gekocht aan 20 euro in een Jurawinkeltje en PQ zeker de moeite.
Dan was het tijd voor een didactisch momentje.
Vince beweert al lang dat hij zich in het ootje voelt genomen, in de zak werd gezet, ronduit bedrogen zelfs.
Neen, niet door de Vlaamse regering, wel door het oogstjaar 2012 in Bourgogne.
Ooit redelijk hoog aangeschreven vond Vince dat de laatste jaren zijn ervaring toonde dat dit jaartal op zijn minst overroepen was.
Dus ja, een blinde test drong zich op.
Ik had gekozen voor een domein dat toch wel een bepaalde status heeft, en voor een perceel dat niet ter discussie staat.
Vince kreeg eerst de 2012 en vervolgens de 2010 in het glas van de
Vosne Romanee premier cru les Beaumonts van Bertagna.
Uiteraard vond hij, als Bourgognebaby, beide wijnen bijzonder bekoorlijk.
Maar de 2012, de dag ervoor door pvdw volkomen begrijpelijk als topsyrah bestempeld, toonde minder Bourgondische finesse dan de 2010.
Persoonlijk vond ik ook de 2010 frisser, de 2012 iets meer fruit maar minder complex. Beide wijnen waren zeer mooi maar toch niet helemaal mijn stijl Bourgogne. Die kreeg ik daarna wél in het glas.
De Goisot Cotes d Auxerre La Ronce 2013 had alpelsienschil in de neus, peper en iets exotisch zelfs. In de mond bijzonder in balans, zo zuiver, met knappe zuurtjes en mooi verdeelde, frisse materie.
Goisot rules, was dit effe vergeten.
En nog was het niet genoeg geweest met de lichtvoetige doch heerlijk complexe wijnen.
Ik kreeg een Michel Gahier in het glas. Althans, dat dácht ik.
Maar het was niet Gahier, wel een streekgenoot, de eerder genoemde Philippe Bornard, die met zijn Le Ginglet trousseau 2018 Gahier naar de kroon steekt. Wat kan die druif toch heerlijk zijn…
Tijd voor een Bordoke, niewaar wvd…?
En dan openbaarde zich een nog mooier synchroniciteit moment dan bij de witte.
Nu hadden we, los van elkaar, niet alleen hetzelfde jaartal gekozen, maar ook
dezelfde streek,
én zelfs dezelfde aop..!
Vince had blind bij de Leoville Barton 2002 volgende bedenking:
“ Ik kan niet vatten hoe de vatlagering hier is aangevat”
Daarmee bedoelde hij dat hij wel degelijk een Bordeaux dacht te drinken, maar dat hij niks van het obligate hout merkte.
Inderdaad, het hout was compleet versmolten. Een prachtige Médoc uit het boekje.
En ja, toen ik even later zijn wijn rook, riep ik (eerder schertsend) “Allez, nóg ne St Julien!”
Haha, t was dan nog juist ook. Ik gokte door het slankere karakter op 2004 maar…het was eveneens een 2002!
De Leoville de krachtigste, met nog wat voelbare tannines, de Branaire Ducru 2002 was eleganter, fijner en nóg aangenamer om drinken.
We filosofeerden nog wat, lachten en huilden een beetje, genoten van gevogelte in het zicht en gehakt in ons bord, verdeelden de restjes en gingen uiteindelijk uit elkaar….maar bleven wel beste vrienden.
[attachment=6212]
[attachment=6213]
Hij kwam, hij zag, en overdronk.
Om een of andere reden hadden we namelijk allebei belachelijk veel flessen geopend. Elk 5, dus met 2 man was dat net te doen.
De starter was een wijn die ik al een dag of 4 had openstaan. Vince vond m absoluut heerlijk, dacht aan een Chablis. De uitgesproken Pierre a fusil aroma s waren wat gematigd, het mondgevoel steeds mooi zuiver. Het was de Voisines 2017 van Domaine de Touraize, Jura., een domein dat Vince zelf enkele jaren terug heeft ontdekt.
Mijn soulmate schonk ook iets wit in, de neus was eerst wat “vuiltjes” maar kwam er na een 10tal minuten enorm door. De mond was van bij aanvang al gewoonweg schitterend qua evenwicht en lengte. Geen enkele houtinvloed, wel witte perzik en later een verrassend kruidige toets (curry). Bijzonder harmonieus, zalvend én fris. In de mond was het alsof er tijdens je slok ter plaatse marsepein werd aangemaakt. Ik dacht aan chardonnay of chenin blanc. Vond de wijn eigenlijk té mooi om chenin te zijn. Het was een savagnin. Blijkt dat deze druif een link heeft met…chenin blanc. Philippe Bornard les Chassagnes savagnin ouillé 2012.
2012.
Dat was onze eerste synchronicity moment.
Ik had namelijk een witte Pessac klaar staan uit hetzelfde jaar.
Malartic Lagraviere 2012. Vince had direct citrus en wat gerookte toetsen, echter helemaal niet overheersend. Na even ronddwalen besloot hij toch dat dit wel eens sauvignon zou kunnen zijn. Maar dan een heel mooi, rijpe. Tja, als er 10% Semilon bij is gevoegd is t niet zo moeilijk natuurlijk. Schitterend Pessac, heel lang in de mond, perfect op dronk.
Tijd voor wat rood geweld.
Vince schonk een wijn die perfect in ons huidige straatje paste. Heel aerien, beet je Bojo, beetje pinot, beetje Jura.
De neus was heerlijk, behoorlijk complex. De mond iets eenvoudiger, perfect evenwicht en drinkplezier a volonté. Domaine des Ronces pinot noir 2019. Gekocht aan 20 euro in een Jurawinkeltje en PQ zeker de moeite.
Dan was het tijd voor een didactisch momentje.
Vince beweert al lang dat hij zich in het ootje voelt genomen, in de zak werd gezet, ronduit bedrogen zelfs.
Neen, niet door de Vlaamse regering, wel door het oogstjaar 2012 in Bourgogne.
Ooit redelijk hoog aangeschreven vond Vince dat de laatste jaren zijn ervaring toonde dat dit jaartal op zijn minst overroepen was.
Dus ja, een blinde test drong zich op.
Ik had gekozen voor een domein dat toch wel een bepaalde status heeft, en voor een perceel dat niet ter discussie staat.
Vince kreeg eerst de 2012 en vervolgens de 2010 in het glas van de
Vosne Romanee premier cru les Beaumonts van Bertagna.
Uiteraard vond hij, als Bourgognebaby, beide wijnen bijzonder bekoorlijk.
Maar de 2012, de dag ervoor door pvdw volkomen begrijpelijk als topsyrah bestempeld, toonde minder Bourgondische finesse dan de 2010.
Persoonlijk vond ik ook de 2010 frisser, de 2012 iets meer fruit maar minder complex. Beide wijnen waren zeer mooi maar toch niet helemaal mijn stijl Bourgogne. Die kreeg ik daarna wél in het glas.
De Goisot Cotes d Auxerre La Ronce 2013 had alpelsienschil in de neus, peper en iets exotisch zelfs. In de mond bijzonder in balans, zo zuiver, met knappe zuurtjes en mooi verdeelde, frisse materie.
Goisot rules, was dit effe vergeten.
En nog was het niet genoeg geweest met de lichtvoetige doch heerlijk complexe wijnen.
Ik kreeg een Michel Gahier in het glas. Althans, dat dácht ik.
Maar het was niet Gahier, wel een streekgenoot, de eerder genoemde Philippe Bornard, die met zijn Le Ginglet trousseau 2018 Gahier naar de kroon steekt. Wat kan die druif toch heerlijk zijn…
Tijd voor een Bordoke, niewaar wvd…?
En dan openbaarde zich een nog mooier synchroniciteit moment dan bij de witte.
Nu hadden we, los van elkaar, niet alleen hetzelfde jaartal gekozen, maar ook
dezelfde streek,
én zelfs dezelfde aop..!
Vince had blind bij de Leoville Barton 2002 volgende bedenking:
“ Ik kan niet vatten hoe de vatlagering hier is aangevat”
Daarmee bedoelde hij dat hij wel degelijk een Bordeaux dacht te drinken, maar dat hij niks van het obligate hout merkte.
Inderdaad, het hout was compleet versmolten. Een prachtige Médoc uit het boekje.
En ja, toen ik even later zijn wijn rook, riep ik (eerder schertsend) “Allez, nóg ne St Julien!”
Haha, t was dan nog juist ook. Ik gokte door het slankere karakter op 2004 maar…het was eveneens een 2002!
De Leoville de krachtigste, met nog wat voelbare tannines, de Branaire Ducru 2002 was eleganter, fijner en nóg aangenamer om drinken.
We filosofeerden nog wat, lachten en huilden een beetje, genoten van gevogelte in het zicht en gehakt in ons bord, verdeelden de restjes en gingen uiteindelijk uit elkaar….maar bleven wel beste vrienden.
[attachment=6212]
[attachment=6213]
