15-01-2023, 06:41 PM
Het druilerige depriweder op zaterdag 14 januari 2023 noopte ons tot het zoeken van troost en verbintenis middels enkele glazen kwaliteitswijn.
De start was fris en verrassend. Vince en Olivier plaatsten de wijn ergens tussen een Chablis, een (top) alligoté en iets uit de Savoie.
Dat laatste, een bergwijn dus, zat er wel heel dicht bij, want de wijngaarden van het Spaanse huis Montrubi Durona liggen op 600 meter hoogte. In Penedes maakt men veelal doordeweekse cava, maar hier vinifieert men de parellada in monocepage (met lagering in amfora) en dat resulteert in een originele, verfrissende, mineraal getinte wijn.
Vince schonk ons daarna een totaal andere witte uit, met abrikoos a gogo in de neus. Oli dacht aan Bordeaux, ik zat eerder in de Noordelijke Rhone.
Beiden fout maar de Bordeauxguess was duidelijk de beste, we hadden met een 100% sauvignon blanc te maken. Guillaume Sorbe maakt in Quincy (op een boogscheut van Sancerre) op biodynamische wijze zeer pure wijnen, we dronken van hem de cuvee van zijn beste terroir (grind en klei op kalk) Argos Les Poete 2017.
Alweder de gastheer die iets uitschonk en alweder kon hij zijn gasten verrassen .
. Krokant! Fraicheur! Mooi blauw fruit! Doet denken aan iets heerlijks uit Beaujolais, of misschien wel zo een fantastische instap-syrah (Collines Rhodannienes) van pakweg Yves Cuilleron.
Oops he did it again.
We zaten alweer in Spanje, nu echter aan de andere kant van het Noorden, in Ribeira Sacra. Oh wat is die mencia toch een heerlijke wijndruif. En al zeker als de vruchten geplukt worden door een “magische” zot (Pazo da Maga) op hellingen van 60°. Schrijver dezes is terecht fier dat hij die andere Wijnzot, pvdw, in de zomer van 2022 heeft geholpen om deze parel te verkiezen uit een reeks mencia monocepages. De Pazo da Maga Demo 2019 is aan een goede 11 euro een parel uit het gamma van de Wijnzolder.
Ook Oli schonk iets fris en krokant uit. De kleur was iets lichter, maar verder paste de wijn perfect na de vorige. Toch onderscheidde deze zich door zijn lengte en complexiteit in de mond. Elegantie was het woord. Dat kon enkel een Italiaan zijn. De Badia a Coltibuono Riserva 2018 is dan wel een Toscaanse Sangiovese, er zat wel degelijk een bijzonder Noordelijk toetsje aan. Ooit dronken we hiervan bij de Zwijntjes de 2007, die toen naast een Bandol werd geschonken. We vonden m subliem, maar wel degelijk Bandoliaans. Blijkbaar is de stijl 11 jaar later totaal omgeslagen, en heeft men, net zoals in zovele wijnstreken, de extractie aangepast om aldus eerder de finesse dan de kracht te benadrukken. Mission accomplished!
En hoe toevallig kan het zijn? Dit is niet meer toevallig. We hebben hier weer te maken met een case van wijnsynchroniciteit.
We hadden ooit al zo n paar gevallen, een kleine 10 jaar geleden met Tienne. Hier na te lezen
Enfin, Vince schonk een wijn uit waarvan zowel Oli als ik direct zeiden “Aha, ik denk dat ik het weet”.
En we dachten dan ook dat we hetzelfde dachten.
Maar uiteindelijk bleek dit niet het geval te zijn.
Eerst het jaar, zie Vince.
2006!
Juist!
Yes, juist.
Ach ik dacht 2007 zei Oli.
Ook niet slecht.
Maar wacht eens zei Vince.
Even kijken.
Ah ja, t is 2007.
En dan de streek, waarover we het toch eens zijn:
Samen:
Een CORBANNASDOL!!
Huh? Wat een kakafonie.
Maar alweer was Oli juist (en ik had maar een seconde nodig om dit te beseffen).
We dronken de 2007 Bandol van Domaine Gros Noré en stelden vast dat dit een grote wijn is, evenwicht, structuur, complexiteit, enfin, we dachten aan…Tempier.
Dit had, gezien het verhaal van vorige wijn al een zweem van wijnsynchroniciteit.
Maar…de nagel op de kop eh de kogel door de kerk…eh neen de KERS op de TAART moest nog komen… want welke fles had ik klaar staan…?
Al direct na uitschenken werden de gezichten in een gelukzalige positie geplaatst. Men dacht aan moderne Bordeaux, waarbij werd getwijfeld over linker of rechteroever. Deze wijn heeft iets Bourgondisch, stelde Vince. Inderdaad, repliceerde ik, in het verleden heb ik deze wijn al de meest Bourgondische van zijn aop genoemd.
Maar het is geen Bordeaux.
Enfin, long story short, uiteindelijk kwamen de gelukzaligen uit bij Bandol en-gezien de opmerking over Bourgogne-zelfs bij het juiste domein.
Het deed me plezier dat Oli zei dat dit deze Domaine de Terrebrune Terroir Du Trias 2012 “de beste Bandol is die hij ooit heeft gedronken”.
Buiten bleef het oude wijven regenen, dus besloot ik er een jong baasje tegenaan te gooien.
De Phelan Segur 2019 toonde al het mooie die deze jaargang in Bordeaux kenmerkt. Er was wel een redelijk commercieel houttoetsje waar je even door moest bijten, maar hey, wij zijn doorbijters van bij ons geboorte, zelfs tandenloos!
De 95 punten die Neil Martin deze wijn (van Belgische makelij!) toebedeelde leken ons niet eens overdreven.
Om 11 uur de zaterdag gedeprimeerd zitten balen van de overvloedige regen, in een ingeving enkele wino s een smsje sturen, en 8 uur later het leven alleen maar mooi vinden.
Wijn kan dit.
En goede maten natuurlijk.
[attachment=6449]
De start was fris en verrassend. Vince en Olivier plaatsten de wijn ergens tussen een Chablis, een (top) alligoté en iets uit de Savoie.
Dat laatste, een bergwijn dus, zat er wel heel dicht bij, want de wijngaarden van het Spaanse huis Montrubi Durona liggen op 600 meter hoogte. In Penedes maakt men veelal doordeweekse cava, maar hier vinifieert men de parellada in monocepage (met lagering in amfora) en dat resulteert in een originele, verfrissende, mineraal getinte wijn.
Vince schonk ons daarna een totaal andere witte uit, met abrikoos a gogo in de neus. Oli dacht aan Bordeaux, ik zat eerder in de Noordelijke Rhone.
Beiden fout maar de Bordeauxguess was duidelijk de beste, we hadden met een 100% sauvignon blanc te maken. Guillaume Sorbe maakt in Quincy (op een boogscheut van Sancerre) op biodynamische wijze zeer pure wijnen, we dronken van hem de cuvee van zijn beste terroir (grind en klei op kalk) Argos Les Poete 2017.
Alweder de gastheer die iets uitschonk en alweder kon hij zijn gasten verrassen .
. Krokant! Fraicheur! Mooi blauw fruit! Doet denken aan iets heerlijks uit Beaujolais, of misschien wel zo een fantastische instap-syrah (Collines Rhodannienes) van pakweg Yves Cuilleron.Oops he did it again.
We zaten alweer in Spanje, nu echter aan de andere kant van het Noorden, in Ribeira Sacra. Oh wat is die mencia toch een heerlijke wijndruif. En al zeker als de vruchten geplukt worden door een “magische” zot (Pazo da Maga) op hellingen van 60°. Schrijver dezes is terecht fier dat hij die andere Wijnzot, pvdw, in de zomer van 2022 heeft geholpen om deze parel te verkiezen uit een reeks mencia monocepages. De Pazo da Maga Demo 2019 is aan een goede 11 euro een parel uit het gamma van de Wijnzolder. Ook Oli schonk iets fris en krokant uit. De kleur was iets lichter, maar verder paste de wijn perfect na de vorige. Toch onderscheidde deze zich door zijn lengte en complexiteit in de mond. Elegantie was het woord. Dat kon enkel een Italiaan zijn. De Badia a Coltibuono Riserva 2018 is dan wel een Toscaanse Sangiovese, er zat wel degelijk een bijzonder Noordelijk toetsje aan. Ooit dronken we hiervan bij de Zwijntjes de 2007, die toen naast een Bandol werd geschonken. We vonden m subliem, maar wel degelijk Bandoliaans. Blijkbaar is de stijl 11 jaar later totaal omgeslagen, en heeft men, net zoals in zovele wijnstreken, de extractie aangepast om aldus eerder de finesse dan de kracht te benadrukken. Mission accomplished!
En hoe toevallig kan het zijn? Dit is niet meer toevallig. We hebben hier weer te maken met een case van wijnsynchroniciteit.
We hadden ooit al zo n paar gevallen, een kleine 10 jaar geleden met Tienne. Hier na te lezen
Enfin, Vince schonk een wijn uit waarvan zowel Oli als ik direct zeiden “Aha, ik denk dat ik het weet”.
En we dachten dan ook dat we hetzelfde dachten.
Maar uiteindelijk bleek dit niet het geval te zijn.
Eerst het jaar, zie Vince.
2006!
Juist!
Yes, juist.
Ach ik dacht 2007 zei Oli.
Ook niet slecht.
Maar wacht eens zei Vince.
Even kijken.
Ah ja, t is 2007.
En dan de streek, waarover we het toch eens zijn:
Samen:
Een CORBANNASDOL!!
Huh? Wat een kakafonie.
Maar alweer was Oli juist (en ik had maar een seconde nodig om dit te beseffen).
We dronken de 2007 Bandol van Domaine Gros Noré en stelden vast dat dit een grote wijn is, evenwicht, structuur, complexiteit, enfin, we dachten aan…Tempier.
Dit had, gezien het verhaal van vorige wijn al een zweem van wijnsynchroniciteit.
Maar…de nagel op de kop eh de kogel door de kerk…eh neen de KERS op de TAART moest nog komen… want welke fles had ik klaar staan…?
Al direct na uitschenken werden de gezichten in een gelukzalige positie geplaatst. Men dacht aan moderne Bordeaux, waarbij werd getwijfeld over linker of rechteroever. Deze wijn heeft iets Bourgondisch, stelde Vince. Inderdaad, repliceerde ik, in het verleden heb ik deze wijn al de meest Bourgondische van zijn aop genoemd.
Maar het is geen Bordeaux.
Enfin, long story short, uiteindelijk kwamen de gelukzaligen uit bij Bandol en-gezien de opmerking over Bourgogne-zelfs bij het juiste domein.
Het deed me plezier dat Oli zei dat dit deze Domaine de Terrebrune Terroir Du Trias 2012 “de beste Bandol is die hij ooit heeft gedronken”.
Buiten bleef het oude wijven regenen, dus besloot ik er een jong baasje tegenaan te gooien.
De Phelan Segur 2019 toonde al het mooie die deze jaargang in Bordeaux kenmerkt. Er was wel een redelijk commercieel houttoetsje waar je even door moest bijten, maar hey, wij zijn doorbijters van bij ons geboorte, zelfs tandenloos!
De 95 punten die Neil Martin deze wijn (van Belgische makelij!) toebedeelde leken ons niet eens overdreven.
Om 11 uur de zaterdag gedeprimeerd zitten balen van de overvloedige regen, in een ingeving enkele wino s een smsje sturen, en 8 uur later het leven alleen maar mooi vinden.
Wijn kan dit.
En goede maten natuurlijk.
[attachment=6449]
Ook de Mencia was bijzonder verrassend. In de stijl van de Lousas van Envinate maar wel 8€ goedkoper! Ik dacht aan Thillardon in de Beaujolais. Geen slechte referentie 
