21-05-2023, 08:52 AM
Fre was jarig en wou dit passend vieren.
Hij nodigde ons uit in het mondaine Knokke, en met zicht op de branding schonk hij ons een aantal bruisende wijnen.
Bij de eerste witte checkten we meteen of het raam open stond, het zilte van de Noordzee stoof onze neusgaten in. Wit fruit en een licht gerookte toets completeerden het fijne, discrete aroma. We zochten in Chablis, pinot blanc of, volgens Oli, muscadet.
Het bleek uiteindelijk de topcuvee van Luneau Papin, Gula Ana 2017. Schitterend etiket en even mooie wijn.
Witte 2 bracht ons dan toch chardonnay.
Dachten we.
De licht gebrande toets, de lichtvoetigheid. Chablis dan toch?
Het bleek Chateau Yvonne 2019 te zijn, een all time favorite in rood maar nu blijkt ook de witte volledig in ons straatje te liggen.
Chardonnay en chenin blanc, het blijven toch elegante zusjes.
Van de derde wijn besloten we al op voorhand dat het een chardonnay moest zijn.
Gelukkig voldeed Fre, die medelijden kreeg, hieraan te voldoen. Citrus, fumé, enorme lengte in de mond, kracht gepaard aan finesse. Wat een absolute heerlijkheid. We dronken zomaar eventjes de Valmur Grand Cru 2012 van Droin. Absolute top in Chablis.
Terwijl de opgewekte en kleurrijk uitgedoste toeristen langs ons raam flaneerden haalde Fre zijn rode versnaperingen boven.
Hij schonk de wijnen in duo, met telkens een link die ons eventueel kon helpen. Of de mist doen ingaan. Figuurlijk, want buiten deed de zon haar best om de dag, die nu al niet meer stuk kon, nog een extra cachet te geven.
Waar we bij de witte wijnen nog énig idee hadden van wat we dronken, stuurde het eerste duo rode ons werkelijk álle kanten uit. Uitgezonderd de juiste.
Wijn 1 had fris krokant fruit en een mooie aardse toets, in de mond deed dit denken aan pinot noir maar daar had dit heerlijke sap teveel beet voor. Kon het een trousseau zijn?
Wijn 2 was makkelijker, de neus bracht ons meteen in Duitsland, het smoothe van de mond bevestigde ons spatburgunder gevoel.
Het bleken twee cuvees van het topdomein in de Languedoc, Les Terasses d Elise.
Les Enclos was 100% mourvedre (!), Les Hauts de Carol 100%…cinsault.
Toen we een blik door het raam wierpen, stond een schuddebuikende menigte met tranen in de ogen in onze richting uit te kijken. We meenden er eventjes Frederik in te herkennen maar die stond gelukkig bij ons klaar met een nieuw duo.
En onze aandacht verdween onmiddellijk in het glas.
Wat een subliem aroma. Leder, oud hout, sinaasappel, ceder. Het mondgevoel volgde de klasse van de neus, op en top elegantie, lengte, hemelse afdronk. TopBourgogne pur sang. Domaine Arlaud, Les Ruchots 2012.
De wijn die ernaast stond verbleekte eventjes. Hij kroop zelfs in zijn schulp. Verstopte zich tussen het zwart fruit en de grafiet. Maar kwam dan toch weer opduiken om ons zijn gulheid in de mond te tonen.
De Vosne Romanee Beaumont van Bertagna 2012 was uiteindelijk bijzonder knap maar moest het afleggen tegen de buitenaardse klasse van Arlaud.
Fraicheur! Rijp fruit! Tonicité! Lengte! Evenwicht! Smeltend!
Dit noteerde ik bij de Volnay Santenots 2016 van Glantenay. Een Volnay die de naam van de streek alle eer aandoet. Wijn twee was de perfecte challenger, zelfde kwaliteit. Insteek was ons te laten denken dat we met 2 Bourgognes te maken hadden maar deze keer lieten we ons niet vangen. De duidelijke pepertoets en mooie floraliteit brachten ons naar de Noordelijke Rhone. De Cote Rotie Champin les Seigneurs 2016 van Gerin bevestigde wat we vreesden. Deze wijnen zijn (pecuniair) ondergewaardeerd. Wáren, want momenteel krijgen ze qua prijzen een enorme boost...
Enfin, we waren al kindjes in een ballenbad van snoep, maar SinterFré schakelde nog een versnellingetje hoger. Het duo dat volgde werd ingeschreven in ons logboek van memorabele momenten die we op ons sterfbed zullen prefereren bóven de geboorte van onze kinderen.
Dit lag niet zozeer aan de eerste wijn.
Les Serines St Joseph 2016 van Yves Cuilleron toonde zich nochtans wonderbaarlijk mooi en toegankelijk, met een vlezig aroma, bloed, ijzer en peper. We kregen zowaar al zin naar onze steak au poivre in de Rubens.
Maar het was de Barbarine 2016 Cote Rotie van Gangloff die ons naar de zevende hemel bracht. Dat Leopold Lippens ons grijnzend aan de poort stond op te wachten kon ons niet deren.
Fre had een Bandoliaanse apotheose in petto met twee uitersten uit de streek, Terrebrune en Pradeaux. De eerste meer Bourgondisch, de tweede rustieker en klassieker. Allebei uit topjaar 2011. Oli en Vince herkenden allebei de streek, Vince haalde er zelfs de Terrebrune tot op het domein uit. Schrijver dezes, veronderstelde autoriteit op dat gebied, hield het op Zuidelijke Rhone. De aftakeling is ingezet. Of reeds een feit.
Maar gelukkig gaat ze gepaard met het hedonistisch vieren van het leven.
Er volgden nog een brasseriebezoek, een strandwandeling, een heerlijk cremeke van La poste, een gezamenlijke nachtelijke snurkerij, een plotse badkamerinval, een half uur aanschuiven aan de bakkerij en een ontspannend ontbijt waarbij we nu al weemoedig mijmerden hoe mooi de dag voordien wel was geweest.
Dank aan Fre, en nog vele, vele, vele, vele, vele jaren..! En ja, in deze uitspraak speelt wat eigenbelang mee…;-)
[attachment=6599]
Op de foto een triomferende Olivier die ons de mariene muscadet aroma s in de neus pepert.
Hij nodigde ons uit in het mondaine Knokke, en met zicht op de branding schonk hij ons een aantal bruisende wijnen.
Bij de eerste witte checkten we meteen of het raam open stond, het zilte van de Noordzee stoof onze neusgaten in. Wit fruit en een licht gerookte toets completeerden het fijne, discrete aroma. We zochten in Chablis, pinot blanc of, volgens Oli, muscadet.
Het bleek uiteindelijk de topcuvee van Luneau Papin, Gula Ana 2017. Schitterend etiket en even mooie wijn.
Witte 2 bracht ons dan toch chardonnay.
Dachten we.
De licht gebrande toets, de lichtvoetigheid. Chablis dan toch?
Het bleek Chateau Yvonne 2019 te zijn, een all time favorite in rood maar nu blijkt ook de witte volledig in ons straatje te liggen.
Chardonnay en chenin blanc, het blijven toch elegante zusjes.
Van de derde wijn besloten we al op voorhand dat het een chardonnay moest zijn.
Gelukkig voldeed Fre, die medelijden kreeg, hieraan te voldoen. Citrus, fumé, enorme lengte in de mond, kracht gepaard aan finesse. Wat een absolute heerlijkheid. We dronken zomaar eventjes de Valmur Grand Cru 2012 van Droin. Absolute top in Chablis.
Terwijl de opgewekte en kleurrijk uitgedoste toeristen langs ons raam flaneerden haalde Fre zijn rode versnaperingen boven.
Hij schonk de wijnen in duo, met telkens een link die ons eventueel kon helpen. Of de mist doen ingaan. Figuurlijk, want buiten deed de zon haar best om de dag, die nu al niet meer stuk kon, nog een extra cachet te geven.
Waar we bij de witte wijnen nog énig idee hadden van wat we dronken, stuurde het eerste duo rode ons werkelijk álle kanten uit. Uitgezonderd de juiste.
Wijn 1 had fris krokant fruit en een mooie aardse toets, in de mond deed dit denken aan pinot noir maar daar had dit heerlijke sap teveel beet voor. Kon het een trousseau zijn?
Wijn 2 was makkelijker, de neus bracht ons meteen in Duitsland, het smoothe van de mond bevestigde ons spatburgunder gevoel.
Het bleken twee cuvees van het topdomein in de Languedoc, Les Terasses d Elise.
Les Enclos was 100% mourvedre (!), Les Hauts de Carol 100%…cinsault.
Toen we een blik door het raam wierpen, stond een schuddebuikende menigte met tranen in de ogen in onze richting uit te kijken. We meenden er eventjes Frederik in te herkennen maar die stond gelukkig bij ons klaar met een nieuw duo.
En onze aandacht verdween onmiddellijk in het glas.
Wat een subliem aroma. Leder, oud hout, sinaasappel, ceder. Het mondgevoel volgde de klasse van de neus, op en top elegantie, lengte, hemelse afdronk. TopBourgogne pur sang. Domaine Arlaud, Les Ruchots 2012.
De wijn die ernaast stond verbleekte eventjes. Hij kroop zelfs in zijn schulp. Verstopte zich tussen het zwart fruit en de grafiet. Maar kwam dan toch weer opduiken om ons zijn gulheid in de mond te tonen.
De Vosne Romanee Beaumont van Bertagna 2012 was uiteindelijk bijzonder knap maar moest het afleggen tegen de buitenaardse klasse van Arlaud.
Fraicheur! Rijp fruit! Tonicité! Lengte! Evenwicht! Smeltend!
Dit noteerde ik bij de Volnay Santenots 2016 van Glantenay. Een Volnay die de naam van de streek alle eer aandoet. Wijn twee was de perfecte challenger, zelfde kwaliteit. Insteek was ons te laten denken dat we met 2 Bourgognes te maken hadden maar deze keer lieten we ons niet vangen. De duidelijke pepertoets en mooie floraliteit brachten ons naar de Noordelijke Rhone. De Cote Rotie Champin les Seigneurs 2016 van Gerin bevestigde wat we vreesden. Deze wijnen zijn (pecuniair) ondergewaardeerd. Wáren, want momenteel krijgen ze qua prijzen een enorme boost...
Enfin, we waren al kindjes in een ballenbad van snoep, maar SinterFré schakelde nog een versnellingetje hoger. Het duo dat volgde werd ingeschreven in ons logboek van memorabele momenten die we op ons sterfbed zullen prefereren bóven de geboorte van onze kinderen.
Dit lag niet zozeer aan de eerste wijn.
Les Serines St Joseph 2016 van Yves Cuilleron toonde zich nochtans wonderbaarlijk mooi en toegankelijk, met een vlezig aroma, bloed, ijzer en peper. We kregen zowaar al zin naar onze steak au poivre in de Rubens.
Maar het was de Barbarine 2016 Cote Rotie van Gangloff die ons naar de zevende hemel bracht. Dat Leopold Lippens ons grijnzend aan de poort stond op te wachten kon ons niet deren.
Fre had een Bandoliaanse apotheose in petto met twee uitersten uit de streek, Terrebrune en Pradeaux. De eerste meer Bourgondisch, de tweede rustieker en klassieker. Allebei uit topjaar 2011. Oli en Vince herkenden allebei de streek, Vince haalde er zelfs de Terrebrune tot op het domein uit. Schrijver dezes, veronderstelde autoriteit op dat gebied, hield het op Zuidelijke Rhone. De aftakeling is ingezet. Of reeds een feit.
Maar gelukkig gaat ze gepaard met het hedonistisch vieren van het leven.
Er volgden nog een brasseriebezoek, een strandwandeling, een heerlijk cremeke van La poste, een gezamenlijke nachtelijke snurkerij, een plotse badkamerinval, een half uur aanschuiven aan de bakkerij en een ontspannend ontbijt waarbij we nu al weemoedig mijmerden hoe mooi de dag voordien wel was geweest.
Dank aan Fre, en nog vele, vele, vele, vele, vele jaren..! En ja, in deze uitspraak speelt wat eigenbelang mee…;-)
[attachment=6599]
Op de foto een triomferende Olivier die ons de mariene muscadet aroma s in de neus pepert.
Heb ik met enorm veel plezier gelezen! En de boys voor de reacties. Het lachen, de grollen, de wijnen,... een heerlijke tweedaagse die ons nog lang zal bijblijven.
