Soms zijn er 13 Doodles en 224 Whatsapp berichten nodig om een aantal mensen samen te krijgen…drie maanden later.
Soms lukt het ook met 1 berichtje, gestuurd geen week op voorhand.
Aldus zaten we met 5 rond de tafel gisteren, om onze hersenen te zuiveren van alle bullshit die de (sociale) media vandaag uitspuien.
Onze hersenen wérden gezuiverd, hoewel onze lever vandaag het tegendeel beweert.
Starter was een Zwitserse wijn die ik loskreeg op de Swisswine degustatie in Brussel bij één van de Zwitserse wijnbouwers,
Jonas Ettlin, die het onzalige idee had zijn wijnen “
Wine by Jet” te noemen.
Eerder iets om op de luchthaven te kopen dus, maar zijn chardonnay vonden pvdw en ik tijdens de degustatie- in het nabijzijn van ondermeer de ambassadeur van Moldavië (ziet eruit zoals je je hem voorstelt, klein, corpulent, snor, op het randje van de fatale hartaanval,, zijn vrouw even klein, geblondeerd en volgehangen met kitscherige juwelen die enkel de groteske lelijkheid accentueren) de beste wijn van de avond.
Paul herkende de wijn behoorlijk snel, de andere proevers deelden niet 100% in ons enthousiasme. Vince haalde er wel de chardonnay uit, dacht aan een Pouilly Fuissé. Erik had nog wat last van zijn tandartsassistente.
Moet 40 euro kosten, is zoals alle Zwitserse wijnen dus behoorlijk prijzig.
Wijn die erop volgde was óok een chardonnay, deze keer uit ons aller landje, van een domein waar ik nog nooit van gehoord had,
Kitsberg.
Bij de eerste snuif opperde ik Genoelselderen, door de asperge geur die ik met ietwat onrijpe chardonnay associeer. Daarna dwaalden we wat af.
Aan 15 euro toch wel een mooie Belgische wijn.
Derde witte zette de proevers op vele benen, doch telkens op het verkeerde.
Ik schonk een Marsanne-roussane uit Australië, van het niet zo lekker békkende en ook niet zo bekénde domein
McHenry Hohnen. Proevers waren behoorlijk enthousiast.
Vervolgens schonk Fre een
Pernand Vergelesses Fretilles 2015 van Pavelot, we dachten allen aan een knappe Jura chardonnay maar de licht oxidatieve toetsen waren blijkbaar het gevolg van premature oxidatie. Desondanks vond ik dit een heel mooie wijn, als je de verwachtingen negeert.
In rood begonnen we met een duo. De
2012 Le Clos Van Labruyere kon iedereen bekoren maar waar hij vorige keren puur Bourgondisch aandeed was hij nu moeilijk thuis te brengen. De
Renaissance 2012 van Domaine Viret ging er voor mij (en de meeste anderen) over. Schitterende, zuivere Zuidelijke wijn van een cosmopolitisch experimenterende wijnbouwer. De eerste keer dat we die dronken was in 2008 op onze reis naar Suze la Rousse, na onze eindexamens aldaar..Fond memories…
De
Domaine de l’ R La Familia 2014 van Frederik Sigonneau werd onmiddellijk herkend als cabernet franc door Vince, hoewel paprika toetsen hier toch veraf waren. Frederik, de rotgetalenteerde punk-wijnbouwer die sigaretjes stond te smoren toen we bij hem wijn gingen gaan proeven…
Voor de
Trilogie 19/20/21 had ik gebeld naar de wijnmaker zelf, de heer Thienpont. Gewoon het nummer van Hof ter Cattebeke bellen en ik had -tot mijn aangename verrassing- de meester zélf aan het woord. “Enkele uurtjes op voorhand openen” was het advies van de lieve Jacques.
En dat was inderdaad voldoende. De wijn toonde zich fluweelzacht en hemelslang. Niet het absolute topniveau van de 09/10, die we bij Vince dronken en waarvan Jacques me vertelde dat het de allerbeste Trilogie ooit gemaakt is, maar toch een wijn die de tafel even stil kreeg.
Pvdw had de guts om te veronderstellen dat zijn wijn daar mooi op kon volgen en…hij had verdomd nog gelijk ook.
Ik denk dat ik in m’n ondertussen behoorlijk lange wijnverleden misschien wel al 50 flessen
Gaussen achter de kiezen heb, maar de
2020 was zowat de mooiste die ik dronk. Misschien samen met de 2001 ooit, die toen door gans LpdV (en óns forum) bewierookt werd. Toch is de 2020 een andere wijn. De 2001 was animaler, boerser (in de goede zin van het woord), net zoals de andere jaargangen van Gaussen vóór pakweg 2012. Jempie is voor mij enigszins een andere weg ingeslagen, misschien mede door zijn quasi natuurlijke manier van werken. Zijn wijnen tonen vandaag nog meer finesse dan vroeger en zijn een toonbeeld van fraicheur en harmonie. De man is er ondertussen 87, kreeg een zware klap door het overlijden van z’n vrouw, maar blijft elke dag paraat om het beste van zich zelf te geven. Gelukkig is de opvolging verzekerd, z’n lieve, verlegen dochter Mireille stelde onlangs dat ze er volledig klaar voor is. Gelukkig. Zo kunnen ingewijden blíjven genieten van de mooiste prijs/kwaliteit wijn (ach, eigenlijk de mooiste wijn tout court) van Frankrijk en omstreken.
De Noordelijke Rhones verdwenen, hoe mooi ze ook waren, jammer genoeg wat tussen de Bordelese en Provençaalse plooien. Ik proefde ze allebei gisteren na en ze toonden zich bijzonder knap. De
Perret St Joseph Gresieres 2006 was heerlijk op dronk en blaakte nog van het frisse fruit.
En dan de
Cote Rotie Ampodium (naar Ampuis) 2016 van Rostaing, eerste keer dat ik dit cult domein mocht drinken, een wijn met onderkoelde klasse, gepeperd fruit, elegantie ten top.
Ergens dronken we ook een
Trottevielle 2020, wou die nog eens testen alvorens hij zich sluit. Ik heb te weinig gespuwd (nadeel van thuis proeven) maar ik denk wel dat die wijn heel erg meeviel. Net als ook de
Museum Numerus Clausus (Cigales, 100% tempranillo) die óok zeer mooi was, ondanks de twijfels van Erik om m te schenken tussen al het Franse geweld.
We sloten af met een curiosum, een overblijfsel van mijn periode van Bandolgekte begin deze eeuw. What are the odds…?
De
Gaussen 1997 - m’n laatste fles van de eerste Gaussen die ik ooit kocht- was, net als z’n 23 jaar oudere broer, fenomenaal. En zorgde voor een emotionele afsluiter van een wonderlijke avond.
[
attachment=6863]
Deelnemers onherkenbaar gemaakt om privacyredenen.
)
