Vinitaly 2024
Sinds onze veranderde situatie vermijd ik nu zowat alle wijnbeurzen. Geen Prowein, Millésime Bio, Wine Paris, Vinexpo, London Wine Trade, ik heb er geen zin meer in en de beslissing tot aankoop van nieuwe producenten ligt nu elders.
Maar ik maak nog 2 uitzonderingen: Grands Jours de Bourgogne, het tweejaarlijkse event waar ik onlangs even passeerde (maar meer tijd doorbracht op Bio-rencontres...) en begin deze week ook en uiteraard Vinitaly. Ik was er met 1 van de nieuwe collega's om enkele van mijn en hun domeinen te bezoeken en ook enkele potentiële nieuwe contacten te evalueren.
Onze eerste afspraak was traditiegetrouw bij
Le Piane. Dan ligt de lat al dadelijk nogal hoog, want ook dit jaar weer geweldige wijnen. Buiten de traditionele cuvées als de "basis" Nebbiolo, Mimmo en uiteraard Boca, proefden we Plinius II, een 2014 die pas na 10 jaar uitkomt in september. Grote wijn met nog heel veel potentieel. 2014 was hier een uiterst moeilijk, verregend jaar, maar doordat er nog een periode met droog en zonnig weer voorspeld werd, besloot het team om de mooiste trossen nog enkele weken (!) rijping te geven. Er werd 1 vat geplukt eind november. De wijn is subliem! Ik was ook benieuwd om de "echte" La Maggiorina" te proeven die nu enkel van die oude wijngaarden komt en ik vond het een wat "andere" wijn, wat ergens logisch is. De wijn wordt dan ook gemaakt van 14 verschillende druivenrassen waaronder enkele witte die door mekaar staan en samen geoogst worden. Minder Nebbiolo en dus iets ronder dan de Boca, een meer serieuze wijn dan de vroegere, lichtere "Maggiorina" (zonder de "La"). Christoph Künzli maakt superbe wijnen die alsmaar meer gevraagd zijn. Wie had dat durven denken toen ik er zolang geleden mee begon? (antwoord: ik
)
Na Alto-Piemonte ging het naar Friuli. We werken nu met
Livon, een vrij grote producent met zeer verzorgde wijnen van zeer betaalbaar entry-level tot de grote cru's. Ik vond de Ribolla Gialla zeer mooi en uiteraard ook de witte topcuvée Braide Alte. Maar we kennen die wijnen, het ging er ons vooral om de rode te proeven. Niet zo bekende druiven, van de meer toegankelijke, zacht-fruitige Schiopettino langs de krachtiger, meer gestructureerde Refosco, een stevigere wijn met structuur, grote druif deze. Als laatste dan een wijn van de Pignolo druif. Ik had daar nog nooit van gehoord.... Het is een druif die veel kleur en tannine geeft en de wijn is sterk gebaat met een lange rijping in vat en fles. huidige release is 2015.... Dat het een wijn met lange adem is mag duidelijk zijn! Ik vond ze alle drie zeer de moeite, maar ik vrees dat dit type bij ons te onbekend is om de aandacht te krijgen die ze verdienen.
Daarna hadden we een afspraak met Ian, maar dat liep zoals gevreesd in het honderd, die man heeft het daar veel te druk... We hebben die dan verplaatst naar dinsdag namiddag, met zelfde resultaat. Enfin, we gaan binnenkort een Zoompje doen...
En dan.... naar
Gagliole. Ik heb het hier al zo dikwijls geschreven dat het op een "broken record" begint te lijken misschien, maar dit domein maakt volgens mij en de meeste anderen die vertrouwd zijn met de wijnen, enkele van de mooiste wijnen uit Toscane en bij uitbreiding van gans Italië en dus van de hele wereld! We begonnen met de "basis" Chianti, Rubiolo 2022 Een stijlbreuk met vorige jaren, "koeler", iets meer teruggetrokken, spannender misschien, iets lichter ook dan 2021, 2020, 2019,... De oorzaak moeten we niet ver zoeken: de alles vernietigende hagelstorm van 15 augustus 2022 die de ganse oogst in Panzano vernietigde en nog voor meer ellende zorgde in de Marken, misschien herinner je je die beelden nog.... Dus in Rubiolo geen fruit van Panzano, maar wel alle (resterende) fruit van de wijngaarden in Castellina en van de nieuwe wijngaarden bij de Cappelle delle Pesce in Passignano. Anders, maar zeker niet minder, het wordt alweer een heerlijke Chianti Classico! Dan over naar de "serieuze" wijnen, beginnende met Valletta 2020, een 50/50 Sangiovese (uit Castellina) Merlot (uit Panzano) blend. Die wijn wordt elk jaar mooier, meer in de lijn van de andere zonder enige zwoele Merlot toetsen, maar een mooi geïntegreerde blend. Een heel mooie, volle wijn die als brug zou kunnen dien voor Bordeaux drinkers die voorzichter de stap naar spannender wijnen willen zetten. Spannender wijnen zoals de volgende, Gagliole IGT 2021. Die proefde ik van de diverse vaten in 2022 en ik dacht toen dat het een erg mooie wijn zou worden. Nu, ik had me vergist.... het is een SUBLIEME wijn! De mooiste ooit? Ik denk het wel, maar we zullen pas binnen enkele jaren weten of hij de 2016 zal overklassen. Wat een complexiteit, wat een finesse, wat een geurigheid ook. Blind zou ik zelfs aan een top-Chambolle denken, maar deze is denser uiteraard. Dan denk je: beter wordt het niet en dan ben je mis: hier komt dan de CC Gran Selezione Gallule 2021.
Wat een wijn!! Wijnen van dit niveau kom je niet vaak tegen en al zeker niet aan minder dan 100€! Enfin, doe jezelf een plezier en koop een flesje van al hun wijnen en we spreken daarna verder...
Daarna passeerden we even bij Crissante Alessandria, een domein in Barolo dat een stevige aanhang aan het krijgen is en waar we nu al een paar jaar mee werken. Traditionele Barolo's maar gemaakt met modern inzicht, het beste van vroeger en nu, wijnen met kracht en structuur maar ook en vooral een intrigerende kant die je aandacht trekt. Dan kort bezoekje (althans dat was de bedoeling...) bij Michael Palji die ons een scala aan "instap"wijnen toonde. Ik heb niets genoteerd, maar er was goed spul bij, wellicht komt er wel iets van binnen. Als voorlaatste van de dag een totaal-degustatie bij Tappero Merlo, een man die op eigenzinnige wijze complxe wijnen maakt van de Erbaluce druif, zeer interessant, maar nu ook niet de meest commerciële wijnen vrees ik...
Het leuke aan zo'n beurs is ook dat de ene producent je al eens mee neemt naar iemand die ze goed kennen en waarvan ze denken dat diens wijn ook wel in je gamma zou kunnen thuis horen. We waren ook een beetje op zoek naar meer witte Italiaanse wijn en zo werden we geïntroduceerd bij een producent van Vermentino in Ligurië. En dat bleek een hit! Zeer, zeer mooie, volle, droge wijnen, ik was overtuigd. Nu de prijs nog....
En dan zat de eerste dag er op. Auto stond in bovengrondse parking... Alles stond daar geblokkeerd, na half uur nog geen meter beweging, dus auto laten staan en naar station gespurt waar we nog net de trein naar Desenzano haalden....
Tweede dag met de trein naar Verona (zie hierboven....) en wat verder gewandeld naar ingang voor buitenlandse pro's, zodat we na enkele minuten binnen waren i.p.v. een half uur te moeten duwen en drummen bij de hoofdingang. Eerste afspraak bij Ricchi. Daar loopt het een beetje mis, ze hebben de laatste communicatie gemist, Luca is er niet, maar geen probleem, Chiara helpt ons verder. Mijn compagnon heeft enkel interesse in de witte wijnen (de rode zijn van Merlot en Cabernet...). We proeven een aantal wijnen van vooral Chardonnay, maar het is de Mandorlo die de aandacht trekt, een heerlijke, frisse minerale witte van "druiven typisch voor de regio". Hmm, er wordt over nagedacht... Dan 2 top degustaties, te beginnen met de nieuwe releases bij Palladino, een producent die ik vroeger niet kende, maar ze produceren enkele echt schitterende wijnen, zowel Barbera als (vooral uiteraard) Barolo. We proeven de drie cru's, de elegante, geurige Parafada, de diepere, meer gesloten Ornato, beiden uit Serralunga, maar mijn voorkeur gaat naar hun enige perceel in Castiglione, de Parussi. Maar, logisch, de Riserva San Bernardo overklast ze alle drie. Zeer, zeer mooie Barolo met wellicht een lange toekomst, maar ik vind hun wijnen zo geurig en elegant at ik daar sneller zou durven aan beginnen.
Daarna steken we de gang over en beginnen een lange en bijzonder interessante degustatie bij Massolino, een andere kanjer uit Serralunga, maar daarover later meer.
Bij Massolino het gamma geproefd beginnende met de witte Langhe Chardonnay en Riesling, allebei erg mooie witte, maar mij bekruipt dan altijd zowat het gevoel van "wat doen die druiven daar", maar dat geldt voor vele wijnen natuurlijk en deze twee zijn toch overtuigend. Dan Dolcetto. Ik hou niet van die druif. Sterker: ik heb nog nooit een Dolcetto geproefd die me boeit. OK, dikwijls mooi fruit aan de neus en in de aanzet, maar dan klopt voor mij de stevige structuur, zeg maar de te harde tannines. Ik proef dus uit beleefdheid en verwacht me aan hetzelfde, maar dit is anders: de middensmaak is soepel, mollig, zacht en naar de afdronk toe vette tannines, niets rasperig en dat is voor mij een nieuwe sensatie bij Dolcetto. We proefden met de wijnmaker en ik complmenteerde hem met zijn Dolcetto. Daarop ontstond een heerlijke uitleg: Ja, Dolcetto is moeilijk want de pitjes rijpen erg traag en geven dus idd hardere, groenere tannines. Maar nu gebruiken ze een nieuwe techniek, persen de wijn in een horizontale pers waarbij de pitten naar de bodem zakken en.... ze slagen er dan in om zo'n 70% pitten te verwijderen voor de gisting... Het ei van Colombus!
Daarna trokken we naar Pad. 9 bij Ridolfi. Dat is een nog minder bekende producent in Montalcino, maar, geloof me, daar gaat verandering in komen. Het domein ligt aan de iets koelere noordkant van het stadje, niet ver van Siro Pacenti en dat is toch ook een domein dat ik bij de beste reken. De stijl van Ridolfi is eerder naar aromatische finesse en in het verleden ontbrak het sommige wijnen misschien wat een substantie en evenwicht. Dat is nu volop aan het veranderen sinds het ganse team van Gianni Maccari hier neerstreek in 2018. Dat team maakte tot dan de wijn bij een ander domein, maar na een ernstig meningsverschil over het uitbrengen van een Brunello 2014 of niet (Gianni vond van niet) verkasten ze vanj Poggio di Sotto naar hier. En hoewel Gianni nog niet 100% tevreden is, merk je de inbreng al en ik was toch al onder de indruk van de recente jaren. Voorlopig zijn de prijzen er nog vrij democratisch.
In de namiddag ging het naar de afdeling bio met als eerste de bij ons totaal onbekende wijnen van Dolceaqua in Ligurië met de Rossese's van Maccario Dringenberg. Dat was een mind opener voor mij vorig jaar en ok dit jaar viel het bezoek niet tegen. Wat fijn is aan het bezoeken van domeinen waar je goed voor werkt, is dat ze je helpen en aangezien we op zoek zijn naar Italiaanse witte van topniveau, werden we voorgesteld aan hun vriendin Maria die enkel witte wijnen produceert. En dat werd alweer een WOW ervaring met een paar zeer geconcentreerde Vermentino's en Pigato's. Van die laatste had ik nog nooit gehoord, maar werd ons geïntroduceerd als de betere versie van Vermentino. Alle wijnen die we er proefden waren echt top en ik wil dat al dadelijk zelf in de kelder, want het zijn ook alweer wijnen die wat tijd en/of lucht kunnen gebruiken. Kleine rendementen wat leidt tot zeer geconcentreerde wijnen met sterke zuren (Vermentino...) en een zeer lange mineralige afdronk. Die kleine rendementen doen me ook een geconcentreerde prijs vrezen, we zien wel...
En dan als laatste afspraak naar Angela Fronti om de nieuwe jaargang te proeven. Wat mij betreft produceert Istine enkele van de meest klassieke "echte" Chianti Classico van meestal erg hoog gelegen wijngaarden in Radda, uitgenomen Cavarchione die in Gaiole ligt. Vanaf dit jaar komen haar single vineyards onder het Gran Selezione label met vermelding van de UGA. We verwachten de 2021 in september - oktober en ik kan je nu al vertellen: ze zijn van een bijzonder hoog niveau! Maar dat is ook de "basis" Chianti al, maar de 2022 is in voorverkoop al helemaal uitverkocht, we hopen op een kleine extra allocatie....