Aansluitend bij de topic over Sandra Fay, vandaag het domein Matteo Correggia bezocht. En opnieuw onder de indruk van deze Nebbiolo’s, want… opnieuw zeer mooi beheerste tannines. En opnieuw zanderige ondergrond, net zoals in Valtellina.
Later meer over deze mooie wijnen.
Prachtige Nebbiolo’s hier, maar ook opmerkelijke Arneis! Gisteren dronken we La Val dei Preti 2017, een Roero Arneis Riserva.
Arneis geeft normaal frisfruitige wijnen, niet meteen complex of gemaakt om te bewaren. Bij Correggia maken ze echter een Riserva waar ze proberen om meer uit deze druif te halen. Dat doen ze door de wijn heel lang op fles te laten liggen voor ze de wijn verkopen. Na vier maand op inox, ligt de wijn zomaar even zes jaar op fles. En dat onder een schroefdop! Toch die die ik er kreeg, en die bestemd is voor Amerikaanse markt. (Europa is nog altijd niet klaar voor schroefdop) Om te garanderen dat de wijn geen kurk heeft (ha ja) maar vooral om de wijn traag te laten evolueren en complexer te laten worden. Daarom is 2017 de jaargang die er nu te koop is.
Resultaat : een wijn die inderdaad wel veel te bieden heeft, in de eerste plaats een verrassende mineraliteit, die zowaar wat aan Riesling doet denken! Daarnaast ook een wat oxidatief toetsje, maar niet in de zin van nootjes of zo, wel het soort dat je bvb in Grenache blanc kan terug vinden.
In de mond heel sappig, verfrissend, en in de afdronk had ik precies iets ziltigs. Niet de grote materie, wel een wijn waarin de druif toch boven zichzelf uitstijgt met meer complexiteit.
Daarna kwam Jo met een… Arneis. Jawel. Wijnsynchroniciteit! Maar daar laat ik Jo iets meer over vertellen.