12-11-2024, 10:04 PM
Jo en ik hadden het plezier om forumgenoot Francis te ontmoeten, die helemaal van het verre Limburg afgekomen was om een paar flesjes te ontkurken op wapenstilstand 
We openden natuurlijk met een glaasje bubbels. Als er een Champagneliefhebber over de vloer komt, moet er uiteraard een flesje Champagne open. Of niet? Fijne neus, mineraliteit, appeltjes. Ook in de mond heel fijn, met een elegante pareling en veel fraicheur. Nee, toch geen Champagne, maar mijn allerlaatste fles Langham, Engelse schuimwijn dus, de Blanc de Blanc, 100% Chardonnay. Alles wat ze daar maken is gewoon top. Ik hou enorm van de stijl.
Jo schonk een eerste witte in het glas. Ik had een wit Bordeaux-neusje, met wat vuursteen, ananassnoepjes, en wat hout. In de mond vrij vol en rond, goede zuren, redelijk krachtige stijl, maar mooi in evenwicht. Maar we zaten niet in Frankrijk. Wel bij Sauvignon uit… Alto-Adige, Italië, namelijk de Urgestein 2022 van Baron Longo. Ik herproefde dit op dag 2 en de wijn was wat fijner geworden. Op de site van het domein wordt gesproken over een bewaarpotentieel van 10 jaar. Op basis van dag 2 geloof ik hier helemaal in. Mooie wijn!
Wijnsynchroniciteit is altijd leuk als het gebeurt. Ik had namelijk ook een Sauvignon klaar staan. Uit Sancerre : de Côte des Monts Damnés 2020 van Serge Laporte. Groot was echter mijn verbazing dat de neus van deze wijn volop Rieslingmineraliteit vertoonde. Heb ik nog nooit eerder bij Sauvignon gehad. Maar wel mooie neus dus. Volop mineraliteit. In de mond echter snel duidelijk dat dit geen Riesling was. Ik hoorde mijn medeproevers alles zeggen dat tot Sauvignon kon leiden, waaronder de agrumetoetsen. En toch was Sauvignon niet zo evident want het mondgevoel correspondeerde niet helemaal. Dit was een eerder slanke wijn, en dat zijn we niet meer gewoon bij Sancerre in de laatste jaren. Atypisch dus, maar wel een edele wijn.
Jo toverde een eerste rode in het glas. Direct een Beaujolais-gevoel, maar het fruit kwam wat belegen over, wat verbaasde, want in de mond had deze wijn een enorme spanningsboog. Te vergelijken met de wijnen van Thillardon zelfs, en dat wil wat zeggen. Jammer genoeg kwam ook snel de muis achter het hoekje kijken. In het begin gelukkig niet storend, maar tegen de avond niet meer drinkbaar. Natuurwijnen, het blijft een dubbeltje op zijn kant, maar als ze goed zijn, brengen ze ons wel in vervoering. Dit was de Morgon 2016 van Thévenet.
Tijd voor nog een wijn van het lichter genre. Framboosjes, kersjes, floraliteit, heel aromatisch. In de mond een mooie spanning met vers gesneden fruit, en fijne, rijpe tannines die naar het einde nog lichtjes kwamen opzetten. Kan dit Pinot Noir zijn? Yes, but no, but yes, but no. Nebbiolo kwam niet meteen op omdat het toch te verfijnd was en zo kennen we Barolo niet. Edoch, het was een Nebbiolo uit Valtellina, waar de druif ook Chiavennasca heet. Dit was Valgella 2021 van Sandro Fay, waar ik geweest ben deze zomer. Ik denk dat dit domein een favorietje gaat worden hier.
Francis had toevallig een Barolo mee, de Mosconi 2018 van Chiara Boschis. Opnieuw wijnsynchroniciteit! Heel andere neus, een stuk ingetogener, en heel klassevol. Donkerder van fruit dan de Valtellina. In de mond echter ook weer een elegante wijn. Blijkbaar is deze Barolo op de Franse manier gemaakt, met rijping op kleine houten vaten. We hadden inderdaad wat grafiet ook, maar opnieuw waren de tannines heel erg beheerst en rijp. Dit was echt genieten. Voor mij de mooiste Barolo die ik al geproefd heb! Met dank aan Francis.
Daarna volgde een lievelingsdomein van mij, namelijk Château Yvonne, met de Saumur-Champigny 2016. Een neus die zich direct laat aanspreken als Cabernet Franc, maar hoe mooi. Tabak, ceder, laurier, bosfruit. Bordeaux was niet ver weg. In de mond enorm digest en fijn. Heel mooi versmolten. Dit geeft enorm drinkplezier. Leve Château Yvonne!
Jo kwam met een laatste raadsel. En toch zat dit voor mij helemaal in het straatje van Château Yvonne. Vooral qua mondgevoel zat dit qua légèreté volledig in dezelfde stijl. In de neus ook iets frisvegetaal, wat voor mij de perfecte synthese had kunnen zijn tussen Cabernet Franc en Syrah. Het was echter de Braucol 2022 van Domaine de Brin, Gaillac. Een ontdekking van Jo tijdens zijn laatste ontdekkingsreis in de Sud-Ouest. Een mooie vondst!
En zo kwamen we tot het einde van weder een mooie wijnnamiddag. East meets West. En dat zonder wapengekletter. Wijn verzacht de zeden
We openden natuurlijk met een glaasje bubbels. Als er een Champagneliefhebber over de vloer komt, moet er uiteraard een flesje Champagne open. Of niet? Fijne neus, mineraliteit, appeltjes. Ook in de mond heel fijn, met een elegante pareling en veel fraicheur. Nee, toch geen Champagne, maar mijn allerlaatste fles Langham, Engelse schuimwijn dus, de Blanc de Blanc, 100% Chardonnay. Alles wat ze daar maken is gewoon top. Ik hou enorm van de stijl.
Jo schonk een eerste witte in het glas. Ik had een wit Bordeaux-neusje, met wat vuursteen, ananassnoepjes, en wat hout. In de mond vrij vol en rond, goede zuren, redelijk krachtige stijl, maar mooi in evenwicht. Maar we zaten niet in Frankrijk. Wel bij Sauvignon uit… Alto-Adige, Italië, namelijk de Urgestein 2022 van Baron Longo. Ik herproefde dit op dag 2 en de wijn was wat fijner geworden. Op de site van het domein wordt gesproken over een bewaarpotentieel van 10 jaar. Op basis van dag 2 geloof ik hier helemaal in. Mooie wijn!
Wijnsynchroniciteit is altijd leuk als het gebeurt. Ik had namelijk ook een Sauvignon klaar staan. Uit Sancerre : de Côte des Monts Damnés 2020 van Serge Laporte. Groot was echter mijn verbazing dat de neus van deze wijn volop Rieslingmineraliteit vertoonde. Heb ik nog nooit eerder bij Sauvignon gehad. Maar wel mooie neus dus. Volop mineraliteit. In de mond echter snel duidelijk dat dit geen Riesling was. Ik hoorde mijn medeproevers alles zeggen dat tot Sauvignon kon leiden, waaronder de agrumetoetsen. En toch was Sauvignon niet zo evident want het mondgevoel correspondeerde niet helemaal. Dit was een eerder slanke wijn, en dat zijn we niet meer gewoon bij Sancerre in de laatste jaren. Atypisch dus, maar wel een edele wijn.
Jo toverde een eerste rode in het glas. Direct een Beaujolais-gevoel, maar het fruit kwam wat belegen over, wat verbaasde, want in de mond had deze wijn een enorme spanningsboog. Te vergelijken met de wijnen van Thillardon zelfs, en dat wil wat zeggen. Jammer genoeg kwam ook snel de muis achter het hoekje kijken. In het begin gelukkig niet storend, maar tegen de avond niet meer drinkbaar. Natuurwijnen, het blijft een dubbeltje op zijn kant, maar als ze goed zijn, brengen ze ons wel in vervoering. Dit was de Morgon 2016 van Thévenet.
Tijd voor nog een wijn van het lichter genre. Framboosjes, kersjes, floraliteit, heel aromatisch. In de mond een mooie spanning met vers gesneden fruit, en fijne, rijpe tannines die naar het einde nog lichtjes kwamen opzetten. Kan dit Pinot Noir zijn? Yes, but no, but yes, but no. Nebbiolo kwam niet meteen op omdat het toch te verfijnd was en zo kennen we Barolo niet. Edoch, het was een Nebbiolo uit Valtellina, waar de druif ook Chiavennasca heet. Dit was Valgella 2021 van Sandro Fay, waar ik geweest ben deze zomer. Ik denk dat dit domein een favorietje gaat worden hier.
Francis had toevallig een Barolo mee, de Mosconi 2018 van Chiara Boschis. Opnieuw wijnsynchroniciteit! Heel andere neus, een stuk ingetogener, en heel klassevol. Donkerder van fruit dan de Valtellina. In de mond echter ook weer een elegante wijn. Blijkbaar is deze Barolo op de Franse manier gemaakt, met rijping op kleine houten vaten. We hadden inderdaad wat grafiet ook, maar opnieuw waren de tannines heel erg beheerst en rijp. Dit was echt genieten. Voor mij de mooiste Barolo die ik al geproefd heb! Met dank aan Francis.
Daarna volgde een lievelingsdomein van mij, namelijk Château Yvonne, met de Saumur-Champigny 2016. Een neus die zich direct laat aanspreken als Cabernet Franc, maar hoe mooi. Tabak, ceder, laurier, bosfruit. Bordeaux was niet ver weg. In de mond enorm digest en fijn. Heel mooi versmolten. Dit geeft enorm drinkplezier. Leve Château Yvonne!
Jo kwam met een laatste raadsel. En toch zat dit voor mij helemaal in het straatje van Château Yvonne. Vooral qua mondgevoel zat dit qua légèreté volledig in dezelfde stijl. In de neus ook iets frisvegetaal, wat voor mij de perfecte synthese had kunnen zijn tussen Cabernet Franc en Syrah. Het was echter de Braucol 2022 van Domaine de Brin, Gaillac. Een ontdekking van Jo tijdens zijn laatste ontdekkingsreis in de Sud-Ouest. Een mooie vondst!
En zo kwamen we tot het einde van weder een mooie wijnnamiddag. East meets West. En dat zonder wapengekletter. Wijn verzacht de zeden