(07-06-2020 08:24 PM)Fre schreef:  In 2007 verscheen een nieuwe jonge ster aan het Beaujolais-firmament. De 19-jarige Damien Coquelet trok er in navolging van zijn schoonvader, niemand minder dan Georges Descombes, zijn eerste wijn op fles. Er werd gesproken van een veelbelovende carrière; iemand die wijn in de stijl van de groten zoals Jean Foillard, Yvon Metras en zijn schoonvader zou maken. Het verleden heeft geleerd dat je toch moet opletten met een te zware legacy op de schouders van een jonge knaap te leggen. Nu 13 jaar later heb ik niet echt het gevoel dat hij zich op dat niveau heeft doorgezet. Toch niet qua reputatie. Dus toch maar even in 't glas uittesten. Misschien doe ik wel een ontdekking (voor mezelf dan toch). Ik opende de Morgon Côte du Py 2014

De recencies er even bijgehaald en die waren alvast veelbelovend: Vinous scoort deze wijn 93 en de hieronder geciteerde John Gilman 91.
The 2014 Morgon Cote du Py; from Damien Coquelet is a superb example of the vintage, showing some of the high toned leafy elements of 2014, but floating over beautifully pure red fruit and fine soil elements. The bouquet jumps from the glass in a blend of cherries, quince, a touch of pepper, granite soil nuances, woodsmoke, fresh herbs and a bit of bonfire in the upper register. On the palate the wine is full-bodied, tangy and very transparent, with a fine core, moderate tannins and a long, focused and youthful finish. This has a touch of the youthful herbacity; of the vintage, but with a bit of bottle age, this is going to be just lovely. (Drink between 2019-2045) 91+

Kan niet mislopen...

... zou je denken. Iets van aceton in de neus, geplette overrijpe aardbei (die uit de Colruyt die daar al ete lang uitstaan). Hmm toch maar even in de karaf. Even opnieuw 'sniffen': nu komt er een bladgroen dat door Gilman werd geciteerd, opzetten. Mja, ook niet waarop ik gehoopt had. Dan maar even uitproberen. Bang! Een klein kreetje niet van 'excitement', wel van het verschot van de fruitexplosie. Een beetje teveel van het goede. De structuur is er wel maar er geen evenwicht. De wijn eindigt op een valse, groene.... euh toon (?) met een enorme droogtrekking. Wat is me dat zeg. Gootsteenwijn, zou mijn oma zaliger gezegd hebben. Nu, je mag een wijn nooit afschrijven, dus laat ik de rest van de fles in de frigo. Ik verdiepte me in het wereldwijdeweb en stuitte op reacties dat het bij Damien er wel eens naast is. Het niet sulfiteren tijdens het wijnproces zit daar misschien voor iets tussen? De weg naar Foillard is nog lang. Ik bekijk het morgen wel, maar deze avond wordt het toch een Orvalleke.