Rubinelli Vajol, Valpolicella

[Olivier]

Valpolicella Classico 2018

Dat kleurtje! Dit moet zowat de lichtst gekleurde Valpolicella zijn die ik al tegengekomen ben, en het zijn al geen donkere jongens.

Pop and pour! Eventjes wat reductie, maar dat gaat er heel snel uit. Daarna vers rood fruit, aalbesjes, en een frisse groene toets. Moeilijk te benoemen. Ben aan de kruidenpotjes gaan ruiken en het zou Marjolein kunnen zijn? Het heeft hetzelfde effect als nootmuskaat in een romige puree, als je begrijpt wat ik bedoel.

Zeer fris in de mond, frivool rood fruit, ingeklede zuurtjes. Je zou het misschien niet verwachten in dit type wijn, maar toch zitten hier wat tannines. Mooi rijpe tannines die een licht tikje uitdelen aan de smaakpapillen.

Oei, glas uit, snel bijvullen!

Ik drink deze wijn op buitentemperatuur. Het is namelijk Valpolicellaweer. En dat staat deze wijn perfect. Het probleem met dit type wijnen is dat er geen goede term voor bestaat naar mijn gevoel. Glou-glou is zo glou glou, en vin de soif doet denken aan een twee-literfles. Ja, dit is simpel, maar ook o zo lekker! In het Italiaans noemen ze dit een “beverino”, heb ik me laten vertellen.

Wie weet hier een goede term voor te bedenken?