Toerke door Bourgogne en Beaujolais

[redacteur]

Na meerdere keren te zijn uitgesteld - en terwijl ook nu terug donkere coronawolken aan de horizon lonkten - was het dan eindelijk toch tijd voor de langverwachte Bourgognereis met mijn collega's sommeliers-in-wording. Begin december is misschien niet de meest uitgelezen periode om naar Bourgogne af te zakken, maar uiteindelijk kon dat ons geen bal schelen. We wilden eindelijk de heilige gronden betreden en onze kas vol godennectar gieten. (disclaimer: er werd voornamelijk gespuwd tijdens de tastings ) Aangezien ik nog een eindwerk over de Crus van de Beaujolais aan het ineenflansen ben, kon een verlengd verblijf in het noorden van de Beaujolais-streek er ook niet aan ontbreken. Uiteindelijk was ik in totaal zes dagen ter plaatse en bezocht ik 14 domeinen: 8 in Bourgogne en 6 in Beaujolais.

Ik heb geen tasting notities bijgehouden, dus dit zijn vooral algemene indrukken. Consequent foto’s nemen is ook mijn ding niet.

Dag 1
Vroeg uit mijn nest, want afspraak om 10.30 uur aan Château de Chamilly in het noorden van de Côte Chalonnaise om er meteen in te vliegen.

   

De familie Desfontaine heeft het château sinds de 16e eeuw in het bezit. Momenteel is, met de broers Xavier en Arnaud en hun moeder Véronique, de elfde en twaalfde generatie wijnbouwers er aan de slag. Xavier is de wijnmaker van dienst en werkte na zijn studies als oenoloog onder meer op domeinen in Vosne, de Rhône, Australië en Nieuw-Zeeland alvorens terug in Chamilly te belanden. De familie heeft een dertigtal hectare aan wijngaarden in de Côte Chalonnaise al fluctueerde dit wat de voorbije jaren. Vrij recent kochten ze een zevental hectare aan wijngaarden in Bouzeron. De tegenvallende oogsten de laatste jaren hebben hen doen nadenken over hun business model. Ze hebben dit jaar de beslissing genomen om zich ook te gaan toeleggen op bier brouwen. In het voorjaar zal een schuur op het domein worden omgebouwd tot brouwerij voor speciaalbieren (o.a. IPA’s). Op deze manier willen ze zich beter wapenen tegen de onzekerheid van de klimaatopwarming.

De rode wijnen worden op het domein in Chamilly gevinifieerd, terwijl ze voor de witte een aparte cuverie hebben in Buxy om de druiven sneller te kunnen verwerken. Ze werken quasi biologisch, maar laten de deur op een kier voor ingrepen wanneer echt nodig. Onder Château de Chamilly maken ze wijnen onder de AOC's Bourgogne (PN, CC, Aligoté), Bouzeron, Mercurey & Montagny. Ze kopen ook druiven aan en maken (afhankelijk van het jaar en de beschikbaarheid van druiven) onder meer Corton GC, Puligny-Montrachet en Santenay. Deze wijnen worden gebotteld als 'Desfontaine Frères'.

We proefden (alles in 2019) de Bouzeron en enkele Montagny’s in wit. De Bourgogne CC, enkele Mercurey's en de Santenay 1er Cru in rood. In rood was er quasi niets meer te koop. Stuk voor stuk correcte tot mooie wijnen. In wit ging mijn voorkeur naar de Montagny Les Bassets en in rood naar de Bourgogne CC (mooie p/k aan €12) en de Santenay 1er Cru.

   

Leuke starter en na een broodjeslunch ter plaatse (met een uitvoerige hertasting van de wijnen) ging het richting Bouzeron, het dorpje van de enige appellatie in Bourgogne waar de aligoté-druif de plak zwaait. We waren wat te vroeg voor onze afspraak en besloten dan maar om nog een stukje te gaan wandelen langs de wijngaarden.

   

Binnen de appellatie Bouzeron is dé voortrekker Pierre de Benoist, die de touwtjes in handen heeft van Domaine de Villaine (tot voor kort Domaine A. et P. de Villaine). Mocht de naam van dat domein geen belletje doen rinkelen… het werd in 1971 gekocht door zijn nonkel en tante: Aubert en Pamela de Villaine. Zijn nonkel had namelijk net de touwtjes van een ander domein in de Côte de Nuits overgenomen en wilde daar liever niet wonen. Daarom kocht hij een stekje in Bouzeron. O ja, dat domein in de Côte de Nuits waarvan sprake is Domaine de la Romanée-Conti.

   

Het was dus Aubert de Villaine die begon met de opwaardering van de wijngaarden en het is Pierre de Benoist die sinds 2001 het werk verderzet. Er zijn zo’n 25 hectare aan wijngaarden en er worden wijnen geproduceerd onder de AOC’s Bourgogne CC, Bouzeron, Rully, Mercurey, Saint-Aubin en Santenay. In 2015 en 2017 waren er nog belangrijke uitbreidingen met de aankoop van verschillende 1er Cru wijngaarden in Rully.

We werden ontvangen in een proeflokaal op de eerste verdieping (eens iets anders dan een koude kelder). Op het domein werkt men biodynamisch en het werd meteen duidelijk dat de Benoist er heel uitgesproken ideeën op nahoudt. Het werd een zeer boeiende en op hetzelfde moment zeer bizarre uiteenzetting over zijn werkwijze en visie. Ik hing enerzijds aan zijn lippen, terwijl ik anderzijds dacht: “jezus mina, wat bazel jij toch allemaal?”

Dat sommige ideeën van biodynamische wijnbouwers nogal ‘speciaal’ kunnen zijn, wist ik al. Maar dit was toch wel next level stuff Een minutenlange uitleg over hoe we eigenlijk niet over het fruit in de wijn moeten spreken, maar wel over de herinnering aan het fruit. Hoe wijn eigenlijk geen wijn is, maar water. Bizar, fantastisch, komisch, geniaal… wie zal het zeggen? Memorabel was het alvast.

Het kan echter niet worden ontkend dat de man heel mooie wijnen maakt. We kregen (alles in 2019 als ik mij niet vergis) eerst zijn Bouzeron en Bourgogne CC voorgeschoteld. Vervolgens drie witte Rully 1er Crus van percelen uit het noorden, midden en zuiden van de appellatie ter vergelijking. Allemaal mooie wijnen, waarbij de climat ‘Cloux’ mijn voorkeur had. We hebben geen prijslijst gezien, want er was geen druppel wijn meer te kopen, maar deze witte 1er Crus zouden wel richting € 40 gaan… In rood proefden we La Digoine Bourgogne CC, die heel mooi was. Dan nog iets anders in rood met meer structuur, vermoedelijk de Mercurey Les Montots, maar hier is mijn geheugen wat troebel. Als afsluiter liet hij ons nog een Bouzeron proeven waarvan we het jaartal mochten raden. Het bleek een 2010 te zijn. Hij was er zelf heel enthousiast over, maar een aligoté met 10+ jaar op de teller… niet meteen mijn meug.

Na dit bezoek keerden we terug richting Beaune en hielden we nog even halt in Pommard. In het centrum brachten we nog een blitzbezoek aan het proeflokaal van Virely-Rougeot, een familiedomein van 9 hectare met wijngaarden in Beaune, Pommard en Meursault. De familie was alles in gereedheid aan het brengen om de dag erop richting Parijs te karren voor het Salon des Vins des Vignerons Indépendants. Toch konden we nog snel enkele wijnen proeven.

Meursault 2019: kon weinig boeien.
Beaune Clos de l’ermitage Saint-Désiré Monopole 2017: enige domein op de trip dat nog iets in 2017 kon aanbieden en dat zou iets kunnen zeggen over de kwaliteit, maar dit was best een leuke, goed gemaakte wijn.
Pommard 1er Cru Les Chanlins Bas ‘19 & Pommard 1er Cru Clos des Arvelets ‘19: beide goed gemaakte, wat rustieke Pommards. Aan €35 nog betaalbaar voor de appellatie.

Hiermee zaten de eerste drie bezoeken erop. ’s Avonds aten we in Ermitage de Corton, gelegen langs de D974 net buiten Beaune richting Côte de Nuits, waar het dik in orde was.

TBC...

[Corto]

Leuk om te lezen. Ik kijk al uit naar het volgende deel.

[Olivier]

Bedankt voor het leuke verslagje!

[vinejo]

(06-12-2021 07:54 PM)Corto schreef:  Leuk om te lezen. Ik kijk al uit naar het volgende deel.

+1!!!

[troisetoiles]

Hartelijk bedankt voor het mooie verslag. Tekst én foto's doen wegdromen!

[redacteur]

Dag 2

Fris en monter Wakker.

Even terug naar de avond van de eerste dag. Ik plof mij naast mijn prof neer in de bar van het Novotel in Beaune. “Toeme, we hebben een probleem voor morgen”, foetert hij tegen me. Wat bleek? De zoon van wijnbouwer Jacques Saumaize, die we op dag twee zouden bezoeken in Vergisson, had positief getest op Covid. Monsieur Saumaize had contact gehad met zijn zoon, dus die moest ook worden getest. Zijn vrouw vermeed ondertussen alle contact en kon ons weliswaar ontvangen, maar de gegidste wandeling ’s middags door de wijngaarden aan de Roche de Solutré moesten we annuleren. Een gat in de planning dus.

“Als we dan toch al zo zuidelijk zitten”, opperde ik, “kunnen we dan niet gewoon doorsteken naar de Beaujolais?” Great minds think alike ( ), want daar had hij zelf ook aan zitten denken. Nu moet het bovendien lukken dat onze prof ieder jaar op weg naar Suze-la-Rousse (waar de eindexamens Sommelier-Conseil plaatsvinden) een tussenstop maakt bij Domaine Des Marrans in Fleurie. Een kort telefoontje later stond er een extra bezoek op onze planning.

Maar… first things first. Op de ochtend van dag twee reden we eerst terug richting Côte Chalonnaise voor onze eerste stop van de dag bij Domaine Nathalie Richez in Chagny. Ditmaal geen familiedomein met een lange traditie, maar een jong bedrijf van een self-made vigneronne. Nathalie Richez besliste tien jaar geleden om haar job op te geven, haar passie te volgen en zich om te scholen als wijnbouwer. Ondertussen bewerkt ze zo’n 13 hectare wijngaarden in de Côte Chalonnaise en Côte de Beaune. Richez blijft wat onder de radar, maar kreeg al meerdere eervolle vermeldingen in de Franse wijnpers onder meer met haar Bourgogne CC Petites Combes.

   

Om uit het niets een domein uit de grond te stampen in Bourgogne moet je stevig in je schoenen staan. Ze heeft een uitgesproken idee en dat merk je onder andere aan haar ietwat atypsiche etiketten met veel kleur en haar logo, een fleur de lys, erop. Ze kreeg ooit Chinezen over de vloer die haar wijnen goed vonden en meteen een volledig palet wilden bestellen. Tenminste, als ze de flessen van een iets klassieker etiket kon voorzien. Die dag vertrok er geen palet wijn richting China.

We proefden een zevental wijnen, allemaal 2019. In wit een correcte Bouzeron en een Hautes-Côtes-De-Beaune met een mooie balans en fraîcheur. Vervolgens een rode HCDB ‘Cuvée TIM’ (ieder jaar een andere naam) die ik niet zo memorabel vond. De Bourgogne CC Petites Combes vond ik wel heel geslaagd met veel materie (voor de appellatie), mooi rijp fruit en voldoende fraîcheur. Leuke wijn.

We gingen verder met de Maranges ‘Les Regains’ die wat hoekig overkwam en duidelijk nog tijd nodig heeft om op zijn plooi te komen. Denk wel dat dit goed komt. Afsluiten deden we met de Santenay en de Santenay 1er Cru ‘Beaurepaire’. Beide mooi, waarbij de 1er Cru in alles dat tikkeltje meer bood.

Al bij al een coherent aanbod aan correcte prijzen… over zachte prijzen spreken is moeilijk in Bourgogne. ? Al zorgde de 10% korting die we kregen eigenlijk wel voor een interessante (Bourgondische) P/K.

   

Na dit bezoek hadden we een stevige verplaatsing van een dik uur richting Vergisson voor de boeg. Domaine Jacques Saumaize stond in de namiddag op de planning, waar echtgenote Nathalie ons zou ontvangen. Eerst namen we nog een klassieke Franse lunch in de Auberge des 2 Rochers in Vergisson, het enige restaurant dat het dorpje rijk is. Het dorpje is wel nog iets anders rijk… de beste straatnaam in heel Frankijk (zie hieronder). Maar dus, Auberge des 2 Rochers: eerlijke Franse kost, weinig op aan te merken. Saumaize had bovendien al enkele van zijn wijnen voorzien om te schenken aan tafel, wat ons meteen een inkijk gaf in het gamma. We kregen een Mâcon en Saint-Veran in het glas. Iets te warm geschonken wel, wat de wijnen van het rijpere 2019 niet echt ten goede kwam. Het werd wel meteen duidelijk dat dit geen simpele Mâconnais-wijnen zijn.

   

Goed verzadigd reden we verder de heuvel op tot aan Domaine Saumaize vanwaar je een heel mooi uitzicht hebt op de oostkant van de Roche de Vergisson, de noordwestkant van de Roche de Solutré, en de vallei ertussen… Of beter ‘had’, want een fijne buurman besloot een stulpje op te trekken aan de andere kant van de weg, pal in het zicht. Beter een goede buur... Voor wie het niet zou weten: de Roche de Solutré is de bakermat van de appellatie Pouilly-Fuissé.

Roche de Vergisson:
   

Domaine Saumaize is een familiedomein, opgericht door Jacques Saumaize in het begin van de jaren 80. Zijn vrouw Nathalie en zoon Anthony (sinds 2012) werken ook mee in het bedrijf. Ze bewerken zo’n 12 hectare wijngaarden en maken wijn in de appellaties Mâcon-Villages, Saint-Veran en Pouilly-Fuissé. Enkel witte wijnen dus. Er wordt gevinifieerd per perceel in houten vaten en de wijnen krijgen een opvoeding van 10 à 12 maanden. Nieuw hout wordt beperkt tot maximaal 20%.

2021 was een tegenvallend jaar bij hen (niet dat we ergens in Bourgogne iets anders hebben gehoord) met een gemiddeld rendement van 25 hl per hectare, wat overeenkomt met 40% opbrengst. Veel lege vaten dus in hun kelders wat – opnieuw in lijn met de andere wijnbouwers en in navolging van de vorige jaren – zeer snel tot schaarste zal leiden. Kijken we naar de prijzen, dan zien we dat de opwaardering van sommige percelen in Pouilly-Fuissé tot 1er Cru de prijzen geen goed doet. In combinatie met weinig wijn belooft dit ook niet veel goeds voor de toekomst.

In 1er Cru was er trouwens niets te proeven. Jaargang 2019 was ondertussen uitgeput en voor 2020 is het wachten tot januari. Prijzen gaan richting €30. Niet getreurd, want we kregen een Mâcon-Buissières, drie Saint-Verans en drie Pouilly-Fuissés voorgeschoteld. Allen in 2020, op de P-F Vieilles Vignes na die in 2019 werd geschonken. Een voor een mooie wijnen met een houtlagering die net genoeg ondersteunt, maar nooit te veel wordt (ben ik nogal gevoelig aan). 2020 toont zich als een rijp jaar waar de fraîcheur toch goed behouden is. Dit zorgt voor een mooi equilibrium in de wijnen al zijn sommige cuvées echt wel nog heel jonge veulens die nog wat flesrust nodig hebben om op hun plooi te komen.

Saint-Veran is misschien wel de interessantste appellatie simpelweg omdat die prijzen nog iets schappelijker zijn (maar we zitten hier toch ook al tegen €20). Mijn voorkeur ging hier naar La VV des Crèches vanwege de iets strakkere stijl met meer mineraliteit. De cuvée Les Cras was ook mooi, maar iets uitbundiger op het fruit en eerder geschikt voor bij een wat romiger visgerecht. Bij de Pouilly-Fuissés ging mijn voorkeur enerzijds naar Les Creuzettes, opnieuw in een frissere en meer minerale stijl. Daarnaast was ook de Le Haut de la Roche heel mooi. Dit is eigenlijk het bovenste stuk van het 1er Cru perceel Sur la Roche dat gedeklasseerd wordt simpelweg omdat het… te hoog ligt. Er is blijkbaar een hoogtelimiet opgenomen in de cahier des charges wat 1er Cru wijngaarden betreft en dit deel valt daarbuiten. Dit toont de onzinnigheid aan van sommige van die regels, zeker aangezien hoger gelegen percelen vandaag zeker niet benadeeld zijn. Maar goed, als dit daarom een handvol euro’s minder moet kosten… dan leg ik mij daar maar bij neer. ?

Om af te sluiten, ging de trip dan nog een stukje verder zuidelijk. We reden de glooiende heuvels van de Beaujolais in richting Fleurie. Domaine des Marrans bestaat sinds 1970 toen het werd opgericht door Jean-Jacques Mélinand. Hij begon met 4 hectare wijngaard waarvan vandaag nog steeds de topcuvée, Clos du Pavillon, wordt gemaakt. Sinds 2009 heeft zoon Mathieu de touwtjes in handen en omvat het domein 19 hectare wijngaard. Het dankt zijn naam aan de lieu-dit Les Marrans (het hoeft niet altijd moeilijk te zijn) waar in 1989 het huidige bedrijf werd neergeplant. Uitbreidingen van de cuverie en opslagplaats zorgden ervoor dat dit ondertussen een relatief omvangrijk wijnbedrijf is geworden.

   

Wijnen worden gemaakt volgens de typische vinification Beaujolaise, dus een maceration sémi-carbonique met volledige trossen. Er worden enkel natuurlijke gisten gebruikt en geen sulfiet toegevoegd tijdens het vinificatieproces. Maceratie tussen één en drie weken afhankelijk van de cuvée en eventueel met remontage voor meer extractie. De Cru-wijnen worden opgevoed in grote foudres van 40 à 60hl en ook enkele grote eiken vaten, de andere wijnen op beton. Er wordt zeer beperkt gefilterd.

   

Mathieu maakt wijnen onder de appellaties Fleurie, Morgon, Chiroubles, Juliénas, Beaujolais-Villages en Beaujolais (Blanc). We kregen bijna alles te proeven. Weinig op te merken aan de Bojo-Villages 2019, typische grote doordrinkfactor en voldoende materie om te boeien. Van de Fleurie Les Marrans maken ze het grootste volume (7,5 ha) en die is P/K fantastisch. We proefden de 2019 die heel mooi rijp rood fruit koppelt aan een heerlijke fraîcheur. Dit kelder je dan ook in no time en aan €11,5 ter plaatse… doe je toch gewoon een tweede open? ? De Chiroubles Aux Côtes 2018 was een stuk meer gestructureerd met veel materie en leek mij nog niet helemaal op zijn plooi. De Morgon Corcelette 2019 hield eerder het midden tussen de Fleurie en de Chiroubles. Opnieuw qua kwaliteit weinig op aan te merken. De Juliénas was een 2017 en dit merkte je aan het iets slankere profiel. Wat minder fruitgedreven en al meer à point. Best interessant. De Fleurie Clos du Pavillon 2018 is er eentje om nog een aantal jaren te vergeten in de kelder. Oude stokken van 60 à 80 jaar oud. Deze wijn krijgt de langste maceratie en 18 maanden élévage op grote eiken vaten. Veel materie en nog niet helemaal in balans. Benieuwd hoe dit evolueert.

De koffers werden een stuk voller geladen en de terugrit naar Beaune ingezet...

[vinejo]

Zéer interessant,
En dank ook voor de lachstuip bij je eerste zin en je derde foto

[Olivier]

Bedankt! Ik zou meteen terug willen gaan

Wat die etiketten betreft, voor mij hoeft het geen klassiek etiket te zijn, maar haar alternatief is nu ook niet bepaald geslaagd, vind ik.

[BartS]

Mooi verslag, mooie schrijfstijl. Thanks.

[shiraz]

+ 1

[Sur la Table]

Leuk geschreven, bedankt voor het delen!

Verder eens met de moderator hieronder. Ieder zijn ding gelukkig.

(08-12-2021 08:46 PM)Olivier schreef:  Bedankt! Ik zou meteen terug willen gaan

Wat die etiketten betreft, voor mij hoeft het geen klassiek etiket te zijn, maar haar alternatief is nu ook niet bepaald geslaagd, vind ik.

[redacteur]

En voor onze Nederlandse vrienden misschien nog wat verduidelijking:

https://www.vlaamswoordenboek.be/definit...ommit=Zoek

---

(08-12-2021 08:46 PM)Olivier schreef:  Wat die etiketten betreft, voor mij hoeft het geen klassiek etiket te zijn, maar haar alternatief is nu ook niet bepaald geslaagd, vind ik.

Vind ik ook niet echt... dus deze blijven in de kelder als er etikettendrinkers komen

[BartS]

(09-12-2021 09:48 AM)redacteur schreef:  En voor onze Nederlandse vrienden misschien nog wat verduidelijking:

https://www.vlaamswoordenboek.be/definit...ommit=Zoek

---

[redacteur]

Dag 3

Het kruipt toch niet in de koude kleren, al dat eten en drinken. Maar goed, op dag twee stond een bezoek in de Côte de Nuits en eentje in de Côte de Beaune op het programma. Veel meer heeft een mens niet nodig om enthousiast te worden. De eerste stop was bij een domein dat hier onlangs nog aan bod is gekomen, namelijk Domaine Philippe Gavignet in Nuits-Saints-Georges.

Het is een familiedomein van 14 hectare dat wordt gerund door Philippe Gavignet zelf. Ondertussen wordt, met zoon Benoit en dochter Elodie, de vijfde generatie klaargestoomd om het domein voort te zetten. We werden ontvangen door Elodie die ons meenam naar een heerlijk oubollige proefruimte onder het poortgebouw. Bij Gavignet verkopen ze een redelijk deel van hun wijnen rechtstreeks aan particulieren, op het domein zelf en via salons in Frankrijk.

   

In wit maken ze Bourgogne Aligoté & Chardonnay, Hautes Côtes de Nuits blanc en Nuits-Saint-Georges blanc (slechts een fractie van de NSG-wijngaarden worden gebruikt voor wit). In rood een Bourgogne PN, Hautes Côtes de Nuits rouge (3 cuvées), NSG (3 cuvées) en 4 NSG 1er Crus. Daarnaast in is er nog een Côteaux Bourguignons rosé.

We begonnen de degustatie met de HCDN Blanc La Montagne 2020. Weinig op aan te merken, maar toch iets te prijzig naar mijn smaak. Vervolgens kregen we de witte NSG Les Argillats 2020 in het glas. Een perceel waar ze zowel witte als rode NSG van maken. Interessant hier was de blend van chardonnay en pinot blanc. Fruitig en floraal met veel materie, rijke wijn, mondvullend. Eentje om wat rust te gunnen. Zoals gezegd is witte NSG wat zeldzaam en dus ook niet goedkoop (€30+). Niet voldoende raakpunten met mijn smaak om dat te er voor over te hebben.

   

Over naar de rode dan, waar we begonnen met de HCDN Clos des Dames Huguette 2019. Leuke wijn met knapperig rood fruit, goed rijp en mooie fraîcheur. Een bevestiging van wat ik tot dan had geproefd en nog zou proeven: de Hautes Côtes profiteren van de klimaatopwarming en de kwaliteit gaat daar in stijgende lijn. Daarna kregen we de NSG Villages Les Argillats 2019 voorgeschoteld, hetzelfde perceel dus van de witte. Qua materie schakelden we een paar trappen hoger. De wijn toonde een stuk donkerder in het glas en in het fruit en is er eentje voor de toekomst. Maar anderzijds is 2019 – en dat valt door te trekken naar zowat alle rode Bourgognes die ik proefde – wel al vrij toegankelijk. De kans bestaat uiteraard dat ze zich nog gaan sluiten, maar vandaag zijn ze zeker genietbaar. Tijd om nog een trede hoger te stappen en dat deden we met de NSG 1er Cru Aux Bousselots 2019. Zo eentje om over vijf jaar eens in een fuck-it-bui open te trekken… Op potentieel, maar opnieuw voldoende open om van te genieten. Als afsluiter kregen we blind nog iets in het glas met een merkbare evolutie. Ik dacht richting een NSG met 15 jaar op de teller, maar het bleek dezelfde HCDB te zijn die we hadden geproefd met 28 jaar op de teller. We drinken onze Bourgognes… nee, hier was het beste wel van, maar dood was deze wijn allerminst.

Na dit bezoek hadden we nog even tijd voor onze lunchreservatie en besloten we om een ritje te maken langs de wijngaarden waar we nooit een fles van zullen drinken. Originaliteit 10 voor volgende foto:

   

Lunch was in Chambolle-Musigny bij Le Millésime. Met voorsprong dé maaltijd van de trip, heel lekkere verzorgde keuken aan prijzen waar ze bij ons een puntje aan kunnen zuigen. Met volgende foto even de smakelijke herinnering terug opwekken en uiteraard ook de herinnering aan het fruit uit de wijn

   

Na de heerlijke lunch splitste de groep zich op. Beide groepen trokken richting Côte de Beaune en meer bepaald Pernand-Vergelesses. Het grootste deel ging naar vaste waarde Rapet Père et Fils, terwijl de andere groep – mezelf inclusief – een bezoek bracht aan Dubreuil-Fontaine. Voor de verandering… een familiedomein, opgericht in 1879 en momenteel in handen van Christine Dubreuil die de vijfde generatie vertegenwoordigt. Het is een vrij groot domein met zo’n 20 hectare wijngaarden waarvan wijnen uit alle appellatieniveau’s – regionaal, village, 1er Cru & GC – worden gemaakt. Te veel appellaties om op te noemen; ze hebben een overzichtelijke website.

In wit was er zeer weinig beschikbaar – de algemene teneur – maar beginnen deden we toch met een witte Bourgogne Les Crenilles 2019 van een klein perceel in de vlakte van Pommard. Leuke, ronde chardonnay met zeer subtiele houttoets (25% op hout), mooi rijp fruit en voldoende fraîcheur. Daarmee hield het witte luik al op, maar er zijn ergere dingen dan rood drinken in Bourgogne. We schakelden over naar de Aloxe-Corton 2019. Veel rijp rood fruit, goeie structuur, maar zeker niet het hoekige dat A-C weleens kan hebben. Hier helpt het warme jaar wel. Vervolgens de Volnay 2019 die opnieuw dat rijpe rode fruit tentoonspreidde, maar met meer finesse dan de A-C. Eentje die mij wel wist te bekoren.

De premier crus werden aangesneden met een Savigny-les-Beaune 1er Cru Les Vergelesses. Deze percelen hebben een zuidoostelijke oriëntatie en grenzen, zoals de naam het doet vermoeden, aan Pernand-Vergelesses. Heel leuke Savigny met rijp rood fruit en wat florale toetsen. Fijn en elegant in de mond zonder te licht uit te vallen. Moeilijk om van te blijven. Bovendien een vijftal euro goedkoper dan de voorgaande villages en daarmee toch wel een interessante P/K. Daarna kregen we de Aloxe-Corton 1er Cru Les Vercots in het glas. Perceel met zuidwestelijke liggen op de Cortonheuvel. Krachtiger wijn met meer materie, opnieuw mooi rijp, maar om nog even van te blijven.

   

Afsluiten deden we met een persoonlijke mijlpaal (of twee), want ik kreeg mijn eerste Grand Cru in het glas. Tijd om mijn GC-maagdelijkheid vaarwel te zeggen! Het werd een Corton Clos du Roi Grand Cru 2019 en het was hier weliswaar vooral een kwestie van potentieel proeven. Bijzonder veel materie, dat wel, maar laten we zeggen dat ik niet meteen achterover viel. De Corton Perrières Grand Cru 2013 die vervolgens ook open mocht, gaf al meer een glimp van grootheid, maar ook die was in feite nog een jonkie. Anyway, twee GC’s proeven op een dag, dat ze mij dat nog maar eens proberen af te nemen!

   

[vinejo]

(09-12-2021 10:20 PM)redacteur schreef:  Tijd om nog een trede hoger te stappen en dat deden we met de NSG 1er Cru Aux Bousselots 2019. Zo eentje om over vijf jaar eens in een fuck-it-buit open te trekken… ;)

(Heerlijk lezen alweer…!)

[redacteur]

(10-12-2021 10:36 AM)vinejo schreef:  

(09-12-2021 10:20 PM)redacteur schreef:  Tijd om nog een trede hoger te stappen en dat deden we met de NSG 1er Cru Aux Bousselots 2019. Zo eentje om over vijf jaar eens in een fuck-it-buit open te trekken… ;)

(Heerlijk lezen alweer…!)

Merci om me op de tikfout te wijzen, haha

[vinejo]

(10-12-2021 11:35 AM)redacteur schreef:  

(10-12-2021 10:36 AM)vinejo schreef:  

(09-12-2021 10:20 PM)redacteur schreef:  Tijd om nog een trede hoger te stappen en dat deden we met de NSG 1er Cru Aux Bousselots 2019. Zo eentje om over vijf jaar eens in een fuck-it-buit open te trekken… ;)

(Heerlijk lezen alweer…!)

Merci om me op de tikfout te wijzen, haha

Zie ze nu pas, mooie woordspeling in jouw geval (veronderstel dat je wel een aantal flesjes kocht)

[Jef]

Dubreuil Fontaine in september bezocht.
Ken het domein al 30 jaar.Heb er ooit een Corton Charlemagne van 1985 na 20 jaar van gedronken.Subliem.
Ik heb nog Pernand wit kunnen proeven.De Corton was épuissé.
Voor mij P/Q een zeer mooi domein.

[redacteur]

(10-12-2021 01:04 PM)Jef schreef:  Dubreuil Fontaine in september bezocht.
Ken het domein al 30 jaar.Heb er ooit een Corton Charlemagne van 1985 na 20 jaar van gedronken.Subliem.
Ik heb nog Pernand wit kunnen proeven.De Corton was épuissé.
Voor mij P/Q een zeer mooi domein.

Aha, juist, jij had het er een tijdje terug over. Wist dat ik de naam van het domein hier onlangs had zien passeren.
Het was voor mij ook een aangename kennismaking. Een voor een mooie wijnen en prijzen die inderdaad nog niet té hard de pan uitswingen.

[Fre]

Ik heb je verslagje met veel plezier gelezen. Bedankt Redacteur. Je was precies niet verlegen om een paar kilometertjes af te leggen.

Ik heb ook de indruk dat het niet eenvoudig meer is om in de huidige 'hausse' (zijnde weinig wijn en een enorme vraag) nog ter plaatse te proeven. Dan moet je eerder naar domeinen gaan waar ze de Bourgondische gastvrijheid nog hoog in 't vaandel dragen. En die worden schaarser en schaarser

[wvd]

Le Millésime vind ik één van de betere adressen in de ganse Côte. Het is ster niveau aan de helft van wat je er hier voor zou betalen.
Dubreuil-Fontaine vind ik toch bij de betere producenten in Aloxe, maar Corton en dan al zeker Clos du Roy, dat zijn bij de traagst rijpende wijnen van de ganse Côte. Een jaar of 15 - 20 afblijven kan zeker geen kwaad.

[redacteur]

(10-12-2021 03:09 PM)Fre schreef:  Ik heb je verslagje met veel plezier gelezen. Bedankt Redacteur. Je was precies niet verlegen om een paar kilometertjes af te leggen.

Ik heb ook de indruk dat het niet eenvoudig meer is om in de huidige 'hausse' (zijnde weinig wijn en een enorme vraag) nog ter plaatse te proeven. Dan moet je eerder naar domeinen gaan waar ze de Bourgondische gastvrijheid nog hoog in 't vaandel dragen. En die worden schaarser en schaarser

En ik moest op dag 4 dan weer terug naar Beaujolais...

Klopt wat je zegt over domeinen vinden. Uiteraard konden we nu genieten van de connecties van onze leerkrachten die er al 20 jaar gaan.
Daarnaast was Dubreil-Fontaine ook voor hen nieuw en dat kwam er via een connectie met l'université du vin van Suze.

Dat er zo weinig wijn is de laatste jaren maakt het er inderdaad niet eenvoudiger op. En (vooral) in CdN zit je met een prijszetting...
Gavignet was dan ook ons enige bezoek in CdN, al heeft er een andere groep ook Audoin bezocht in Marsannay.
Jammer, maar het is nu eenmaal wat het is. Ik kan ook perfect gelukkig zijn met wat meer CdB of zelfs CC.

Blijkbaar wordt er ook vaker geld gevraagd voor tastings. Al is dat niet altijd negatief en wordt die prijs meestal wel verrekend als je iets koopt.

(10-12-2021 03:30 PM)wvd schreef:  Le Millésime vind ik één van de betere adressen in de ganse Côte. Het is ster niveau aan de helft van wat je er hier voor zou betalen.

Kan ik alleen maar beamen

[wvd]

(10-12-2021 04:38 PM)redacteur schreef:  

(10-12-2021 03:09 PM)Fre schreef:  Ik heb je verslagje met veel plezier gelezen. Bedankt Redacteur. Je was precies niet verlegen om een paar kilometertjes af te leggen.

Ik heb ook de indruk dat het niet eenvoudig meer is om in de huidige 'hausse' (zijnde weinig wijn en een enorme vraag) nog ter plaatse te proeven. Dan moet je eerder naar domeinen gaan waar ze de Bourgondische gastvrijheid nog hoog in 't vaandel dragen. En die worden schaarser en schaarser

En ik moest op dag 4 dan weer terug naar Beaujolais...

Klopt wat je zegt over domeinen vinden. Uiteraard konden we nu genieten van de connecties van onze leerkrachten die er al 20 jaar gaan.
Daarnaast was Dubreil-Fontaine ook voor hen nieuw en dat kwam er via een connectie met l'université du vin van Suze.

Dat er zo weinig wijn is de laatste jaren maakt het er inderdaad niet eenvoudiger op. En (vooral) in CdN zit je met een prijszetting...
Gavignet was dan ook ons enige bezoek in CdN, al heeft er een andere groep ook Audoin bezocht in Marsannay.
Jammer, maar het is nu eenmaal wat het is. Ik kan ook perfect gelukkig zijn met wat meer CdB of zelfs CC.

Blijkbaar wordt er ook vaker geld gevraagd voor tastings. Al is dat niet altijd negatief en wordt die prijs meestal wel verrekend als je iets koopt.

(10-12-2021 03:30 PM)wvd schreef:  Le Millésime vind ik één van de betere adressen in de ganse Côte. Het is ster niveau aan de helft van wat je er hier voor zou betalen.

Kan ik alleen maar beamen

Ik blijf erbij: je vindt nog steeds heerlijke Bourgogne aan aanvaardbare (nou ja...) prijzen en dan inderdaad meer in de Côte de Beaune of Chalonnaise, maar ook in het noorden en zuiden van de Côte de Nuits. Wijnen van het niveau van CdN premier cru's bij de betere domeinen van pakweg 30 jaar geleden.

[rood]

Redacteur! Bedankt voor het verslag van je trip! Met veel plezier gelezen!

[vinejo]

(10-12-2021 07:27 PM)rood schreef:  Redacteur! Bedankt voor het verslag van je trip! Met veel plezier gelezen!

Ik denk dat t nog niet gedaan is…
Ik hóop het althans…

[Vince]

de passie voor wijn en alles daarrond spat eraf!

[redacteur]

Dag 4

En we gaan nog niet naar huis… belange niet, belange niet. Nu, mijn reisgenoten gingen wél naar huis vandaag, maar bon, er moet altijd iemand tegendraads doen. Zo ver was het echter nog niet, want er stond nog een laatste domein in Bourgogne op het programma. Afsluiten deden we in Meursault, waar we om 10 uur op Domaine Sébastien Magnien werden verwacht. Dit domein is er geen met een roemrijke traditie die vele generaties teruggaat. Wat echter niet wil zeggen dat er geen wijngeschiedenis in de familie zit. Zo richtte voorvader René Magnien begin 20e eeuw een wijndomein op in Meloisey en is moeder Brigitte een telg uit de Parigot-familie uit datzelfde Meloisey.

De ouders van Sébastien verwerven beetje bij beetje wijngaarden in de jaren tachtig, maar zelf vinifiëren ze echter nooit wijnen. In 2001 kopen ze het huis met cuverie en opslag in het centrum van Meursault. Dit alles doen ze in functie van hun zoon die wijnbouw en oenologie gaat studeren en vervolgens onder meer stage loopt bij Leflaive en Rossignol-Trapet. In 2003 verwerven ze extra gronden door een erfverdeling in de familie en wordt het domein Sébastien Magnien opgericht. In 2004 - wat een jaargang om mee te starten – maakt Sébastien zijn eerste wijnen. Hij is dan 21 jaar oud. Zijn visie is er een van weinig interventie in de wijngaarden. In de kelder kiest hij voor lange vinificaties, beperkte extractie en gelimiteerd nieuw hout. Vandaag bewerkt hij 12,5 hectare wijngaarden in 9 appellaties waaronder Meursault, Volnay, Pommard en Beaune. Er wordt vooral rode wijn gemaakt op het domein.

Het was jammer genoeg niet Sébastien zelf die ons kon ontvangen, maar moeder Brigitte. Zijn vader kwam later aansluiten. Een blik op de prijslijst maakte ons meteen duidelijk dat er in wit weinig te rapen viel. Toch konden we enkele zaken proeven, waaronder een HCDB ’19 met een mooie balans en aangenaam likje hout. De Beaune 1er Cru Les Aigrots ’19 kon mij – zeker P/K-gewijs – minder boeien. De Meursault Les Meix Chavaux ’19 was mooi, maar dus épuisé.

Over naar de rode dan. De HCDB Clos de la Perrière ’19 is een leuke, lichtvoetige wijn met mooi rood fruit en veel fraîcheur. Opnieuw een bevestiging dat er in de HCDB kwaliteit te rapen valt. Vervolgens proefden we twee Beaune-wijnen, een Beaune Les Bons Feuvres ’19 en de Beaune 1er Cru Les Aigrots ’19 (zelfde perceel als de witte). Beide toonden weliswaar meer serieux dan de HCDB, maar echt bekoren deden deze mij niet. De Volnay Les Echards ’19 was voor mij wel een schot in de roos met meer elegantie en een betere balans dan de Beaunes. Afsluiten deden we met twee Pommards uit 2018, Les Perrières en Les Petites Noizons. Beide relatief toegankelijk, maar uiteraard met de beste jaren voor de boeg. Het was Les Petites Noizons waar mijn voorkeur naar uitging.

   

Na de afhandeling van de bestellingen, inclusief een wandeling naar de bank omdat de betaalterminal het liet afweten, trokken we de kelderdeur achter ons dicht. Als afsluiter van deze Bourgognetrip stond nog een lunch op het programma, maar voor mij was het tijd om mijn vleugels open te spreiden en solo mijn weg voort te zetten. Ik nam afscheid van mijn wijnbroeders en -zusters en stelde mijn gps in op Romanèche-Thorins. Ik had een afspraak bij een wijnhippie... althans dat is de stempel die de man van iemand op dit forum kreeg.

Om 14 uur reed ik Domaine Richard Rottiers op, waar ik werd verwelkomd door een niet-meer-zo-hippie-ogende wijnbouwer. Richard heeft Vlaamse roots – zijn grootvader was een Bruggeling, vandaar de Vlaamse naam – en zijn familie heeft een wijndomein in Chablis. Het was de liefde die hem naar de Beaujolais voerde, waar hij een vijftiental jaar geleden wijn begon te maken.

Richard stelde me meteen voor om in zijn wagen te springen en eens naar de wijngaarden te rijden die hij verbouwt. Hij bewerkt zo’n vijf hectare in Romanèche-Thorins. Een klein deel is zijn eigendom, maar het grootste deel huurt hij. We reden naar de top van de heuvel waar de iconische windmolen staat en van waar je een mooi overzicht hebt over het grootste deel van de wijngaarden die tot de AOC Moulin-à-Vent behoren. Op een van zijn eigen percelen heeft hij enkele jaren terug, als een van de eerste wijnbouwers in de Beaujolais, anti-hagelnetten geïnstalleerd. Toen ik hem vroeg of dit veel navolging vond, antwoordde hij dat de kost (€30K voor een hectare) velen afschrikt. Maar ja, geen oogst is geen geld… en daarin kon ik hem moeilijk ongelijk geven.

Richards fluogroene anti-hagelnetten in de verte:
   

Richard begon de transitie naar bio in 2012. Omdat het soms moeilijk is om Gamay aangeplant in de traditionele gobelet-snoeiwijze te behoeden van ziektes - en in het bijzonder als je biologisch werkt - plant hij nieuwe stokken vaak in cordon aan. Dit is iets wat je vaker ziet in de regio bij biologische wijnboeren, al blijft de gobelet nog alomtegenwoordig. Wat ook even ter sprake kwam, waren de veranderende klimatologische omstandigheden. Tijdens de intensere hittegolven durven de druiven op de meest zuidelijk gerichte percelen van de appellatie te verbranden. Hij is niet zo optimistisch en vermoedt dat het over 20 jaar te warm zal zijn voor de Gamay. Maison Louis Jadot doet vandaag al testen met syrah in de wijngaarden die ze hebben in de appellatie.

Het werd tijd om de onheilspellende toekomstbeelden een halt toe te roepen en enkele wijnen te gaan proeven. Ik kreeg bijna alle M-à-V’s 2020 in het glas, een millésime waar Richard heel tevreden over is. Er was weliswaar wat vriesschade in het voorjaar en ook een hittegolf in augustus zorgde voor wat verliezen, maar de kwaliteit van de wijnen is zeer goed. Iets dat ik tijdens de rest van mijn bezoeken in de streek enkel bevestigd zag. We begonnen met de Moulin-à-Vent 2020, gemaakt van negen verschillende percelen die rond het dorp verspreidt liggen. Richard verwacht dat de weinig zich stilaan gaan beginnen sluiten (om dan rond een jaar of zeven te beginnen pinoteren), maar dat was voor mij gelukkig nog niet het geval. Ik was meteen onder de indruk van de materie. Mond vullend rijp donker fruit en een mooie balans.

Ik was blijkbaar zo onder de indruk dat ik daarna ook niets meer heb genoteerd. We proefden vervolgens nog zijn "parcellaires" Dernier Souffle, van een perceel naast het kerkhof, Les Thorins en de topcuvée van het climat Champ de Coeur. Geen notities, maar het was er eigenlijk allemaal knal op, waarschijnlijk niet in het minst vanwege het goede jaar. Om me een idee te geven van zijn wijnen met wat evolutie kreeg ik ook nog de M-à-V ’15 in het glas, maar die was duidelijk nog geen zeven jaar oud en dus nog niet aan het pinoteren. Nog even geduld leek me hier geboden. Afsluiten deden we met een uitsmijter, Manganèse, een rode zoete wijn die hij maakt volgens de méthode ancestrale. Een knipoog naar de mangaanaders die in de bodem te vinden zijn rond Romanèche-Thorins. Niet iets om wild van te worden, maar best wel leuk om bijvoorbeeld te schenken bij een dessert op basis van rood fruit.

   

Na dit aangename bezoek had ik nog net genoeg fut voor een bezoekje aan de lokale Carrefour en ging ik vervolgens inchecken in mijn Airbnb-stulpje. Daar vergezelde Nathalie Richez me op een avondje Netflix & chill...

   

[Olivier]

voor wederom een mooi verslag!

Ik verschiet dat die hagelnetten zoveel kosten, zeg. En waren die trouwens niet verboden of is dat veranderd?

[redacteur]

(13-12-2021 11:33 PM)Olivier schreef:   voor wederom een mooi verslag!

Ik verschiet dat die hagelnetten zoveel kosten, zeg. En waren die trouwens niet verboden of is dat veranderd?

Ik las in een recent artikel over de netten dat het systeem gevalideerd is door de INAO. Daar werd ook een prijs van €10K per hectare vermeld, maar Richard sprak wel degelijk van €30K. Al heeft hij die weliswaar enkele jaren geleden geïnstalleerd, dus misschien zijn de prijzen ondertussen een stuk democratischer geworden?

[vinejo]

(13-12-2021 11:54 PM)redacteur schreef:  

(13-12-2021 11:33 PM)Olivier schreef:   voor wederom een mooi verslag!

Ik verschiet dat die hagelnetten zoveel kosten, zeg. En waren die trouwens niet verboden of is dat veranderd?

Ik las in een recent artikel over de netten dat het systeem gevalideerd is door de INAO. Daar werd ook een prijs van €10K per hectare vermeld, maar Richard sprak wel degelijk van €30K. Al heeft hij die weliswaar enkele jaren geleden geïnstalleerd, dus misschien zijn de prijzen ondertussen een stuk democratischer geworden?

Zoals met de zonnepanelen ;-)
Thanks!
Nu weet ik trouwens waarom de recentere Rottiers wijnen wat tegenvielen. 7 jaar sluitingsdag..!