Peiling naar Bourgogne 2015: 3 eerder bescheiden wijnen herproefd

[wvd]

   
Deze week had ik nog eens zin in Bourgogne. Mijn oog viel op de Bourgogne Pomone van Anne Parent, een wijn die we alweer even niet meer gedronken hadden. Er was nog wat in een vorige fles, deze was pnp (altijd hier, ik leer het nooit... ) en had toch even tijd nodig. De Pomone is niet te verwarren met de "gewone" Bourgogne van Parent. Deze komt van een echt goed terroir aan de overkant van de weg, onder Château de Pommard langs het beekje. Neal Martin vindt dit op niveau tussen Pommard en Pommard 1er cru, maar dat vind ik wat overdreven. Maar hij draagt wel de stempel van het domein: mooi boeket, heel puur en gelaagd, overstijgt zijn appellatie (ook qua prijs...). De eerste dag vonden we de wijn zeker mooi, maar iets ingetogen, ik had hem meer open, breder verwacht. Dat kwam 's anderendaags. Deze won flink aan aromatische kracht tov dag 1, echt mooie wijn.
Maar ja, amper nog half flesje, dus de queeste voortgezet en een wat duurder exemplaar opgehaald. Ook pnp.... Noëllat Savigny Les Lavières. Een veel romiger neus, meer hout, breder en vetter in de mond, maar minder focus vonden we, her type "gourmand", wat (toen) helemaal de Michel Noëllat stijl is. Spreekt mij wel aan, maar ik mistte een beetje de finesse van de Pomone. Dag drie waren we uithuizig, dus op dag 4 stond een klein derde in de fles al 2 dagen open in iets te warme ruimte ("en waarom stond die niet in de kelder..."). En dat was helaas te merken aan een beginnende oxidatie. OK, wij zijn daar allebei misschien iets te gevoelig aan, maar toch... Voor mij nog goed te drinken, Vera stijgerde.
Vooruit dan maar, naar de kelder, derde 2015 opgehaald, pnp en in Vera's glas "Aha, Fournier!" Ze dacht aan Marsannay, niet aan de "gewone" Bourgogne. Ze had gelijk natuurlijk, deze was toen nog 100% druiven uit wijngaarden die intussen als Marsannay geklasseerd zijn. Uit deze fles was maar amper een vierde uit, genoeg voor gisteren dus. Even de round-up gemaakt. Voor Vera waren de 2 Bourgognes op zelfde niveau, met toch een voorkeur voor Fournier. Als ik objectief (kan dat eigenlijk?) naar deze drie kijk, denk ik dat de Pomone de meest intrigerende van de drie is, de meest complexe. De Lavières was voller, meer type crowd pleaser, wat tot 2015 helemaal de stijl van het huis was. Intussen hebben al hun wijnen daar zeker gewonnen aan focus zonder aan hun typerende kracht en rondeur in te boeten. Fournier was wat lichter, meer op donker fruit maar al bij al mijn favoriet, sorry.... De vertrekprijzen van toen gecheckt: Fournier zat op de helft van Noëllat met Pomone net in het midden.