17-09-2018, 06:37 PM
Vorige zaterdag werd de eerste jaargang van de nieuwe wijn van de familie Thienpont gepresenteerd. We mochten gaan proeven in Hof te Cattebeke, bij Jacques Thienpont himself.
Met permissie, de begeleidende tekst op de site van de familie:
Toen Jacques Thienpont dit landgoed in de Côtes de Castillon tijdens de oogst van 2015 bezocht, was hij meteen onder de indruk van de geweldige locatie en het prachtige uitzicht, gelegen aan de rand van het kalkstenen plateau dat zich oostwaarts uitstrekt vanuit Saint Emilion. Het kasteel was een decennium lang in handen van het Belgische echtpaar, Stéphane en Béatrice Goubau, en het domein werd vernoemd naar hun familie: "Château Goubau". In die tijd hebben ze de biologische landbouw geïntroduceerd op het wijndomein. Het bestaat uit 10 hectare wijngaarden omringd door bossen en weilanden; een gevarieerde en rijke biotoop, gelegen op een hoogte van 100 m op het plateau Saint-Philippe d'Aiguille, het hoogste punt van de Bordeaux-regio.
Samen met zijn zus, Anne de Raeymaeker, besloot Jacques het landgoed te kopen als een investering voor twee takken van de familie Thienpont die een hechte band hebben met elkaar. In 2017 kregen de families de kans om ook het naburige domein, Château Montagne, aan te kopen, een landgoed van 25 hectare met een indrukwekkend kasteel en dat het potentieel heeft om nog eens 10 hectare aan wijngaarden te planten.
De families stelden Maxime Thienpont, hun neef die was opgegroeid op een ander familiedomein Château Labégorce Zédé in Margaux, aan als manager en hernoemden het domein L'Hêtre (de naam van een beuk in het Frans), waarmee men het thema “bomen” voortzet dat Jacques steeds gebruikt voor al zijn wijndomeinen.
De wijngaarden genieten van een goede zuidoostelijke oriëntatie en van een continue zachte bries. De terroirs bestaan uit een kalksteenplateau en hellingen met een mix van klei, kalksteen en kalkhoudende bodems. De gisting van de wijnen gebeurt in betonnen en eiken kuipen en ze rijpen voor een derde in nieuwe eiken vaten, voor een derde in vaten van één jaar en tot slot voor een derde in vaten van twee jaar. Hoewel de Thienponts zich hebben ontfermd over de rijping van de 2015, was de jaargang 2016 de eerste die volledig gemaakt werd door de nieuwe eigenaars en het is daarom de eerste die de nieuwe naam draagt: L'Hêtre. Het ontwerp voor de illustraties van de labels is het werk van de Belgische kunstenares Anne van Herreweghen.
Persoonlijk kan ik enkel in lovende woorden praten over Jacques Thienpont. Al bij mijn eerste ontmoeting in 2004 was hij gastvrij, bijzonder vriendelijk, niks hautain, een echte wijnliefhebber.
En 14 jaar later is de heer Thienpont niks veranderd, nog steeds de joviale pretogen en de bescheiden klasse.
Over de proeverij waren we echter niet zo onverdeeld positief. Zowel van de tweede als van de eerste wijn kregen we, na enig zoeken wie de flessen uitschonk, een kleine proefportie. Daarna was het wat schooien om wat extra te proeven, het was een beetje awkward om te gaan bijvragen.
Volgens ons (Brunello, Winevet en ik) was het misschien beter geweest de mensen aan een tafeltje te laten zitten en ze gewoon van elke wijn 1 glas uit te schenken. Dan hadden we rustig de wijn kunnen beoordelen. Want in de proefglaasjes konden zowel de tweede wijn (Raison d'Hêtre) als de L Hêtre zelf ons niet overtuigen. Raison was mooi fruitig maar hoekig en redelijk kort. De eerste wijn, L'Hêtre, kwam wel beter voor de dag, met een mooie mineraliteit en rijp fruit, maar ook hier was de wijn te gesloten om er een eerlijk oordeel te kunnen over vellen.
Men had de flessen beter een paar uur op voorhand gekarafeerd, zo bleek bij een herproeverij thuis.
Want ja, natuurlijk kocht ik een aantal flessen. En natuurlijk opende ik er direct eentje bij thuiskomen.
In een Riedl glas rook en smaakte de L'Hêtre al meteen een stuk beter. De zuurtjes en tannines waren echter ook nu nog wat opdringerig, dus de wijn weg gezet om te herproeven de dag nadien.
Met Olivier kon ik dan de ware aard van deze wijn trachten te ontdekken. Deze bleek al gauw niet enkel een stille wijn maar ook een stil water te zijn. Diepe gronden dus.
Plots had de wijn een glimp van de Thienpontklasse in de neus, met dat hele fijne cederhout, grafiet en onderliggend perfect rijp, fris fruit. In de mond waren de zuurtjes nu al veel beter geïntegreerd, de wijn had sap en ruggengraat, fluwelig fruit, en is eerder elegant dan krachtig, met een mooie lengte en een klein bittertje in de ietwat droge afdronk (maar dat komt goed, de tannines zijn wel degelijk mooi rijp).
Een wijn die minstens een jaar of 5 (wellicht meer) nodig heeft om het beste van zichzelf te geven, maar sowieso een nieuw toppertje in zijn appelatie.
Met permissie, de begeleidende tekst op de site van de familie:
Toen Jacques Thienpont dit landgoed in de Côtes de Castillon tijdens de oogst van 2015 bezocht, was hij meteen onder de indruk van de geweldige locatie en het prachtige uitzicht, gelegen aan de rand van het kalkstenen plateau dat zich oostwaarts uitstrekt vanuit Saint Emilion. Het kasteel was een decennium lang in handen van het Belgische echtpaar, Stéphane en Béatrice Goubau, en het domein werd vernoemd naar hun familie: "Château Goubau". In die tijd hebben ze de biologische landbouw geïntroduceerd op het wijndomein. Het bestaat uit 10 hectare wijngaarden omringd door bossen en weilanden; een gevarieerde en rijke biotoop, gelegen op een hoogte van 100 m op het plateau Saint-Philippe d'Aiguille, het hoogste punt van de Bordeaux-regio.
Samen met zijn zus, Anne de Raeymaeker, besloot Jacques het landgoed te kopen als een investering voor twee takken van de familie Thienpont die een hechte band hebben met elkaar. In 2017 kregen de families de kans om ook het naburige domein, Château Montagne, aan te kopen, een landgoed van 25 hectare met een indrukwekkend kasteel en dat het potentieel heeft om nog eens 10 hectare aan wijngaarden te planten.
De families stelden Maxime Thienpont, hun neef die was opgegroeid op een ander familiedomein Château Labégorce Zédé in Margaux, aan als manager en hernoemden het domein L'Hêtre (de naam van een beuk in het Frans), waarmee men het thema “bomen” voortzet dat Jacques steeds gebruikt voor al zijn wijndomeinen.
De wijngaarden genieten van een goede zuidoostelijke oriëntatie en van een continue zachte bries. De terroirs bestaan uit een kalksteenplateau en hellingen met een mix van klei, kalksteen en kalkhoudende bodems. De gisting van de wijnen gebeurt in betonnen en eiken kuipen en ze rijpen voor een derde in nieuwe eiken vaten, voor een derde in vaten van één jaar en tot slot voor een derde in vaten van twee jaar. Hoewel de Thienponts zich hebben ontfermd over de rijping van de 2015, was de jaargang 2016 de eerste die volledig gemaakt werd door de nieuwe eigenaars en het is daarom de eerste die de nieuwe naam draagt: L'Hêtre. Het ontwerp voor de illustraties van de labels is het werk van de Belgische kunstenares Anne van Herreweghen.
Persoonlijk kan ik enkel in lovende woorden praten over Jacques Thienpont. Al bij mijn eerste ontmoeting in 2004 was hij gastvrij, bijzonder vriendelijk, niks hautain, een echte wijnliefhebber.
En 14 jaar later is de heer Thienpont niks veranderd, nog steeds de joviale pretogen en de bescheiden klasse.
Over de proeverij waren we echter niet zo onverdeeld positief. Zowel van de tweede als van de eerste wijn kregen we, na enig zoeken wie de flessen uitschonk, een kleine proefportie. Daarna was het wat schooien om wat extra te proeven, het was een beetje awkward om te gaan bijvragen.
Volgens ons (Brunello, Winevet en ik) was het misschien beter geweest de mensen aan een tafeltje te laten zitten en ze gewoon van elke wijn 1 glas uit te schenken. Dan hadden we rustig de wijn kunnen beoordelen. Want in de proefglaasjes konden zowel de tweede wijn (Raison d'Hêtre) als de L Hêtre zelf ons niet overtuigen. Raison was mooi fruitig maar hoekig en redelijk kort. De eerste wijn, L'Hêtre, kwam wel beter voor de dag, met een mooie mineraliteit en rijp fruit, maar ook hier was de wijn te gesloten om er een eerlijk oordeel te kunnen over vellen.
Men had de flessen beter een paar uur op voorhand gekarafeerd, zo bleek bij een herproeverij thuis.
Want ja, natuurlijk kocht ik een aantal flessen. En natuurlijk opende ik er direct eentje bij thuiskomen.
In een Riedl glas rook en smaakte de L'Hêtre al meteen een stuk beter. De zuurtjes en tannines waren echter ook nu nog wat opdringerig, dus de wijn weg gezet om te herproeven de dag nadien.
Met Olivier kon ik dan de ware aard van deze wijn trachten te ontdekken. Deze bleek al gauw niet enkel een stille wijn maar ook een stil water te zijn. Diepe gronden dus.
Plots had de wijn een glimp van de Thienpontklasse in de neus, met dat hele fijne cederhout, grafiet en onderliggend perfect rijp, fris fruit. In de mond waren de zuurtjes nu al veel beter geïntegreerd, de wijn had sap en ruggengraat, fluwelig fruit, en is eerder elegant dan krachtig, met een mooie lengte en een klein bittertje in de ietwat droge afdronk (maar dat komt goed, de tannines zijn wel degelijk mooi rijp).
Een wijn die minstens een jaar of 5 (wellicht meer) nodig heeft om het beste van zichzelf te geven, maar sowieso een nieuw toppertje in zijn appelatie.
Deze wijn heeft inderdaad wat tijd nodig, maar geduld zal beloond worden!
En dan een volwaardige TN!
)
. Dus op zoek naar wat ik nog te bieden had van het Thienpont huis. Ik had de keuze tussen Trilogie le Pin 11.12.13 of L’if 2013.
