31-05-2021, 08:46 PM
Op de zonnigste dag sedert bijZONder lang mocht ik met heel veel genoegen nog eens die goeie ouwe Tienne op ons terras ontvangen.
Hij had C. meegebracht, die ook al een paar jaar behoorlijk intens met wijn bezig is en haar proeftalenten danig etaleerde. Voor de gelegenheid had ik dan ook een redelijk boeiende line up geregeld, met hier en daar toch wel een wijn die verrassend uit de hoek kwam.
De eerste witte was een instapper die ik persoonlijk het niveau van een instapwijn vind overstijgen. De medeproevers waren het met me eens, een zeer evenwichtige wijn met bloemetjes, witte perzik en ananas, een zacht maar fris mondgevoel en klein bittertje in de afdronk. Tienne zei dat de wijn hem wat een de Charmes Godard van Thienpont deed denken, een Bordelese witte uit de oertijd van onze ontdekkingsreis die ik bijna was vergeten. Men had dus algauw door dat we in Bordeaux zaten, straf!
Chateau Beaumont Perrieres, Blaye 2019
Wit twee had iets van marmelade, banaan, wat minerale toetsen, potloodscherpsel (jawel!) en floraliteit. Heerlijk mondstrelend met veel materie die heel mooi verdeeld is over de indrukwekkende lengte van de wijn. Ook hier had men iets van..dit zou wel eens Noordelijke Rhone kunnen zijn. Sterk, witte Hermitage van Chave dus, niet van de grootmeester zelf (want die is onbetaalbaar) maar wel van zijn negotiantlijn. Eigen druiven of gekochte druiven, een topwijn was dit zeker.
Chave selection, “Blanche” Hermitage 2017
De eerste rode toonde zich heel bleek en bruinig, er werd direct aan Spatburgunder gedacht. Toch vond men dat in de mond de wijn minder Duits aandoend, vooral omdat het typische zoetige toetsje ontbrak, de wijn zat heel mooi in zijn zuren. Een fragiele pinot noir, vederlicht maar met behoorlijk wat volume, een bijzónder aangename verrassing en buiten de Bon Baron de beste Belgische pinot noir die ik tot op heden mocht drinken. Mijn gasten waren talkpoeder. Dit laatste woord is de autocorrectie voor takkoord, ik laat het staan want heb mensen nog nooit talkpoeder genoemd en vind dit wel mooi klinken.
D Hellekapelle 2018, Heuvelland 2018
Tienne kwam met een flesje aandraven. De kleur was een stuk donkerder, met violet rand, echt syrah kleur. Of gamay. Of cabernet franc.
In die drie streken zaten C en ik te zoeken.
De peper en het zwarte fruit wezen naar de NRhone, het rode fruit, de fruitige zuurtjes en cuberdons/guimauve naar Beaujolais. Van het type NRHone. In de mond was het alsof je op een rijpe zwarte kers bijt, het sap spuit eruit. Veel sap en volume, maar toch ook enige strakheid.
Uiteindelijk bleek het mijn favoriete wijnbouwer in de Beaujolais te zijn, waarvan ik de Morgon nog nooit had gedronken. Zeer andere stijl, zijn Regnie en Villages zijn lichter en meer Bourgondisch, deze een stuk krachtiger en meer...Rhone. However, even heerlijk als alles wat Nicolas maakt. Met op de tweede dag wel het gevreesde creosoot toetsje, hoewel niet totaal storend.
Nicolas Chemarin Morgon Corcelette 2015
Next one. Een subtiele neus met fris fruit, aardbei en framboos (later kers), laurier en aardse toetsen. Heel harmonisch in de mond, mooi verweven zuurtjes, fluwelig maar met de spanning van Behind your Eyes (Netflixmustwatch-tip!). Op dag twee (as I write this) is deze wijn compleet Bourgondisch geworden.
Alweer bewijst deze trousseau dat Jura vandaag rules. Hou het onder ons zou ik zeggen.
Cave de Bacchus, Aviet, Trousseau 226 jours 2015 (226 dagen maceratie..)
De volgende wijn leidde C redelijk snel naar Italië. Leeer, champignons, aardse toetsen, rijpe bessen, iets meer alcohol en meer tanninestructuur. Een beetje een verouderde Bordeaux opperde Tienne. Ja, vond ik ook, en men zat redelijk snel bij Nebbiolo. Mooi en op dag twee nog mooier.
Diego Pressenda Nebbiolo Barbadelchi 2016
Fraiseconfituur. Ceder. Bosvruchtenyoghurt. In de mond sappig zwart fruit, blauwe bes a gogo. Beetje Bordeauxachtig zei Tienne, en C volgde hem daarin. Tweede indruk is NRhone, maar daarvoor is hij eigenlijk te rijk en krachtig.Bordeaux nieuwe, stijl minder saai en evenwichtiger in zijn jeugd. Bijna smooth. En daardoor alweer toch een beetje saai voor mij ;-). Iets teveel merlot minded naar mijn zin, maar wel een zeer knap evenwichtig geheel dat qua structuur de perfectie benadert. Maar perfectie kan dus wel een beetje saai zijn. Of ben ik nu te streng?
Collines de l If, Saint Emilion 2018
Tenslotte dronken we een witte chenin blanc, die paste perfect bij de smeuïge kazen en meer in het bijzonder bij de Rambol (kaas met noten) die voor ons allen een even goede match was dan pakweg comté met een Vin Jaune. Het licht oxidatieve toetsje van de wijn had daar zeker mee te maken.
Bernard Baudry Chinon blanc 2015
Het afscheid was hartelijk maar voorlopig nog knuffelloos.
Dat laatste komt nog wel.
Hij had C. meegebracht, die ook al een paar jaar behoorlijk intens met wijn bezig is en haar proeftalenten danig etaleerde. Voor de gelegenheid had ik dan ook een redelijk boeiende line up geregeld, met hier en daar toch wel een wijn die verrassend uit de hoek kwam.
De eerste witte was een instapper die ik persoonlijk het niveau van een instapwijn vind overstijgen. De medeproevers waren het met me eens, een zeer evenwichtige wijn met bloemetjes, witte perzik en ananas, een zacht maar fris mondgevoel en klein bittertje in de afdronk. Tienne zei dat de wijn hem wat een de Charmes Godard van Thienpont deed denken, een Bordelese witte uit de oertijd van onze ontdekkingsreis die ik bijna was vergeten. Men had dus algauw door dat we in Bordeaux zaten, straf!
Chateau Beaumont Perrieres, Blaye 2019
Wit twee had iets van marmelade, banaan, wat minerale toetsen, potloodscherpsel (jawel!) en floraliteit. Heerlijk mondstrelend met veel materie die heel mooi verdeeld is over de indrukwekkende lengte van de wijn. Ook hier had men iets van..dit zou wel eens Noordelijke Rhone kunnen zijn. Sterk, witte Hermitage van Chave dus, niet van de grootmeester zelf (want die is onbetaalbaar) maar wel van zijn negotiantlijn. Eigen druiven of gekochte druiven, een topwijn was dit zeker.
Chave selection, “Blanche” Hermitage 2017
De eerste rode toonde zich heel bleek en bruinig, er werd direct aan Spatburgunder gedacht. Toch vond men dat in de mond de wijn minder Duits aandoend, vooral omdat het typische zoetige toetsje ontbrak, de wijn zat heel mooi in zijn zuren. Een fragiele pinot noir, vederlicht maar met behoorlijk wat volume, een bijzónder aangename verrassing en buiten de Bon Baron de beste Belgische pinot noir die ik tot op heden mocht drinken. Mijn gasten waren talkpoeder. Dit laatste woord is de autocorrectie voor takkoord, ik laat het staan want heb mensen nog nooit talkpoeder genoemd en vind dit wel mooi klinken.
D Hellekapelle 2018, Heuvelland 2018
Tienne kwam met een flesje aandraven. De kleur was een stuk donkerder, met violet rand, echt syrah kleur. Of gamay. Of cabernet franc.
In die drie streken zaten C en ik te zoeken.
De peper en het zwarte fruit wezen naar de NRhone, het rode fruit, de fruitige zuurtjes en cuberdons/guimauve naar Beaujolais. Van het type NRHone. In de mond was het alsof je op een rijpe zwarte kers bijt, het sap spuit eruit. Veel sap en volume, maar toch ook enige strakheid.
Uiteindelijk bleek het mijn favoriete wijnbouwer in de Beaujolais te zijn, waarvan ik de Morgon nog nooit had gedronken. Zeer andere stijl, zijn Regnie en Villages zijn lichter en meer Bourgondisch, deze een stuk krachtiger en meer...Rhone. However, even heerlijk als alles wat Nicolas maakt. Met op de tweede dag wel het gevreesde creosoot toetsje, hoewel niet totaal storend.
Nicolas Chemarin Morgon Corcelette 2015
Next one. Een subtiele neus met fris fruit, aardbei en framboos (later kers), laurier en aardse toetsen. Heel harmonisch in de mond, mooi verweven zuurtjes, fluwelig maar met de spanning van Behind your Eyes (Netflixmustwatch-tip!). Op dag twee (as I write this) is deze wijn compleet Bourgondisch geworden.
Alweer bewijst deze trousseau dat Jura vandaag rules. Hou het onder ons zou ik zeggen.
Cave de Bacchus, Aviet, Trousseau 226 jours 2015 (226 dagen maceratie..)
De volgende wijn leidde C redelijk snel naar Italië. Leeer, champignons, aardse toetsen, rijpe bessen, iets meer alcohol en meer tanninestructuur. Een beetje een verouderde Bordeaux opperde Tienne. Ja, vond ik ook, en men zat redelijk snel bij Nebbiolo. Mooi en op dag twee nog mooier.
Diego Pressenda Nebbiolo Barbadelchi 2016
Fraiseconfituur. Ceder. Bosvruchtenyoghurt. In de mond sappig zwart fruit, blauwe bes a gogo. Beetje Bordeauxachtig zei Tienne, en C volgde hem daarin. Tweede indruk is NRhone, maar daarvoor is hij eigenlijk te rijk en krachtig.Bordeaux nieuwe, stijl minder saai en evenwichtiger in zijn jeugd. Bijna smooth. En daardoor alweer toch een beetje saai voor mij ;-). Iets teveel merlot minded naar mijn zin, maar wel een zeer knap evenwichtig geheel dat qua structuur de perfectie benadert. Maar perfectie kan dus wel een beetje saai zijn. Of ben ik nu te streng?
Collines de l If, Saint Emilion 2018
Tenslotte dronken we een witte chenin blanc, die paste perfect bij de smeuïge kazen en meer in het bijzonder bij de Rambol (kaas met noten) die voor ons allen een even goede match was dan pakweg comté met een Vin Jaune. Het licht oxidatieve toetsje van de wijn had daar zeker mee te maken.
Bernard Baudry Chinon blanc 2015
Het afscheid was hartelijk maar voorlopig nog knuffelloos.
Dat laatste komt nog wel.
, voor mij even afdalen naar de kelder om 1 flesje op te halen... 