wijnliefhebbers

(10-01-2021 03:47 PM)vinejo schreef:  

(10-01-2021 03:38 PM)wvd schreef:  Dit staat klaar voor vanavond, verdomd benieuwd!

Nu al gekarafeerd?

Voorzichtig gedecanteerd in toelopende karaf, zal zeker OK zijn.

---

(10-01-2021 03:47 PM)vinejo schreef:  

(10-01-2021 03:38 PM)wvd schreef:  Dit staat klaar voor vanavond, verdomd benieuwd!

Nu al gekarafeerd?

Voorzichtig gedecanteerd in toelopende karaf, zal zeker OK zijn.

(10-01-2021 05:32 PM)wvd schreef:  

(10-01-2021 03:47 PM)vinejo schreef:  

(10-01-2021 03:38 PM)wvd schreef:  Dit staat klaar voor vanavond, verdomd benieuwd!

Nu al gekarafeerd?

Voorzichtig gedecanteerd in toelopende karaf, zal zeker OK zijn.

---

(10-01-2021 03:47 PM)vinejo schreef:  

(10-01-2021 03:38 PM)wvd schreef:  Dit staat klaar voor vanavond, verdomd benieuwd!

Nu al gekarafeerd?

Voorzichtig gedecanteerd in toelopende karaf, zal zeker OK zijn.

En de karaf is afgesloten , inderdaad.

Het eerste wat me opviel was de nog vrij jonge kleur met een maar lichtjes oranje-bruine rand. En redelijk diep voor een 26 jaar oude wijn van Sangiovese en dan zeker voor een "echte" Brunello. De eerste neus geeft iets van leer, een toets van lamsvlees en dan komen de minerale tonen boven met ook iets van kruiden wat doet denken aan "garrigue" met daaronder wat "oud" fruit en een stevige florale toets. Kortom, een complex boeket ontvouwt, een intrigerende wijn. In de mond ervaren we een mooi evenwichtige wijn met dat pittig intense mineralige en ook een zachter zalvend midden, net niet te vol, droog maar sappig en vooral een bijzonder lange aromatische afdronk. Niet de gemakkelijkste wijn, duidelijk afkomstig van kalkrijke gronden. Een grote, spannende, intrigerende wijn, meer van het "klassieke" of zelfs antieke type, maar wel in de goede zin. Ik vernam dat Cerbaiona later kampte met Brett problemen, maar daar is in deze wijn weinig van te merken, of zou dat toetsje leer en lamsvlees een voorbode geweest zijn? De nieuwe eigenaars zouden de zaak hygiënischer gemaakt hebben en het Brett probleem aangepakt hebben en ik ben dus wel heel eg benieuwd om de Cerbaiona nieuwe stijl te proeven. Het terroir is zeker zonder meer top, dat kan je niet verbergen!

Pagliarese Chianti Classico 2016.
Pagliarese was een bekend domein in de jaren 70, maar werd later verkocht aan de Poggiali familie en verdween de naam en de druiven werden gebruikt voor hun ander domein, Fèlsina Berardenga.
In 2015 echter werd beslist om de naam terug te gebruiken en om enkel druiven van de originele wijngaarden te gebruiken. Naast Galestro en Albarese zijn er ook delen met meer zand en silt in de bodem. De wijnen worden wel gemaakt en opgevoed op Fèlsina, maar de stijl is toch heel anders, wat wellicht naast het wat andere terroir ook komt daar een minder op extractie gerichte vinificatie en ook dat naast Sangiovese ook wat Canaiolo en Mammolo in de blend gaat. En laat het mij maar gewoon stellen: ik vind in Pagliarese één van mijn favoriete Chianti's: lichter van kleur, zeer elegant, een heerlijk onweerstaanbaar fijn fruit, een halfvolle, zachte - maar niet te - smaak met mooie afdronk. En deze 2016 is voor mij nu perfect op dronk, hoewel hij zeker nog wat kan ouderen, een erg mooie fles!

Ik ben hier blijkbaar zowat de enige die graag Sangiovese wijnen drinkt...

Deze Siro Pacenti Brunello di Montalcino 1996 dronken we zondag. Een fles waarvan ik geen flauw idee heb waar ze vandaan komt, wellicht indertijd eens gekocht om te proeven. 1996 is volgens de literatuur een wat verregend jaar, enigszins vergelijkbaar met 2014, maar beter dan de ramp in 2002. En dan nog bijna een kwart eeuw oud.
Dat heb ik pas achteraf bekeken, want ik was nog wat aan het werk zondag (de Vignamaggio mailing weet je wel...) en de verwachting was toch wel hoog gespannen want Siro Pacenti was toen al een grote naam. Enfin, om een uur of 4 de kurk eruit zonder problemen (Durand weet je wel...) en hopla, de karaf in. Tijdens het overgieten ontwaarde ik alreeds enige mooie aroma's, maar proeven was er niet bij, we zaten nog aan de Crémant...!
En dan eindelijk in het glas:
De wijn was donkerrood met wat evolutie, mooi. En dan, wel, laat me maar gewoon toegeven dat ik dol was op het bouquet: heel open, geurig, nog steeds fris, geen spoor van Brett, althans voor zover ik kon merken,wel wat specerijen onder het mooie rode fruit, wat nat hout, maar niet de geur van in de herfst omhoog geschopte rottende herfstbladeren die je soms ruikt in oudere Bourgognes. Nee, dit was Toscaans hout. Dan echt een heerlijk mondgevoel, heel zacht, rond, rijp en heel erg lekker met een vleugje resterende tannines op de redelijk lange afdronk. De wijn is zeker op zijn top (of misschien iets erover) en een waar genot om te drinken. Het is misschien wel de meest bevredigende wijn die we dit jaar hebben gehad! Als Siro Pacenti zo'n mooie wijn kan maken in een matig jaar, dan wil ik er wel eens een oudere wijn uit een groot jaar willen proeven!
   
O, ja, de schuimwijn op de foto is een Crémant de Bourgogne Extra Brut van Dominique Gruhier in Epineuil - Tonnerre. Heerlijke bubbels dit!
Ik zie nu pas dat de "PS" nu als Riserva op de markt gebracht wordt, zal eens piepen of daar iets op de fles vermeld is.

   

Iemand dit al in het glas gehad?
Het zijn 2 broers of neven die de Piglio DOC en de druif nieuw leven wille inblazen. De wijn is van 100% Cesanese d'Affile en dit is de topwijn van 80 jarige stokken in hun San Giovanni wijngaard. Er wordt gewerkt met enkel natuurlijke gisten, 20 dagen maceatie, malo en 12 maanden rijping op hout en voor botteling nog 1 maand in 54lt dame-jeannes. Geen klaring noch filtering, zeer weinig SO² (9mg/l...!!). Hiervan zijn maar 600 flessen gemaakt, wat zich een beetje reflecteert in de prijs die zich rond de € 40 situeert.
In het glas een zeer mooie kleur, maar ontwaar ik daat niet een paar heel, heel fijne belletjes? Na even aan de lucht ontwaar ik een echt heel mooie neus met puur rood fruit van het mooiste kers type en een dosis kruiden, en merk ik daar ook een héél klein vleugje vluchtig zuur? Vrij vol in de mond en zeker niet te zwaar, je merkt de 14,5% niet maar is daar niet een lichte tinteling of denk ik dat na het zien van die kleine pareltjes? Speelt mijn vooroordeel tegen natuurwijn me parten?
En een mooie afdronk. Ik had dit staal alweer een tijdje liggen en ik moet toegeven dat ik over deze wijn absoluut veel enthousiaster ben dan over alle vorige, waaronder een soort natuur- rosé die eerder naar Geueze rook, maar minder lekker proefde en een wat geoxideerde nagistende witte, brrrr.. Enfin, deze was wel heel mooi, maar men weze gewaarschuwd.

(11-03-2021 06:36 PM)wvd schreef:  Iemand dit al in het glas gehad?
Het zijn 2 broers of neven die de Piglio DOC en de druif nieuw leven wille inblazen. De wijn is van 100% Cesanese d'Affile en dit is de topwijn van 80 jarige stokken in hun San Giovanni wijngaard. Er wordt gewerkt met enkel natuurlijke gisten, 20 dagen maceatie, malo en 12 maanden rijping op hout en voor botteling nog 1 maand in 54lt dame-jeannes. Geen klaring noch filtering, zeer weinig SO² (9mg/l...!!). Hiervan zijn maar 600 flessen gemaakt, wat zich een beetje reflecteert in de prijs die zich rond de € 40 situeert.
In het glas een zeer mooie kleur, maar ontwaar ik daat niet een paar heel, heel fijne belletjes? Na even aan de lucht ontwaar ik een echt heel mooie neus met puur rood fruit van het mooiste kers type en een dosis kruiden, en merk ik daar ook een héél klein vleugje vluchtig zuur? Vrij vol in de mond en zeker niet te zwaar, je merkt de 14,5% niet maar is daar niet een lichte tinteling of denk ik dat na het zien van die kleine pareltjes? Speelt mijn vooroordeel tegen natuurwijn me parten?
En een mooie afdronk. Ik had dit staal alweer een tijdje liggen en ik moet toegeven dat ik over deze wijn absoluut veel enthousiaster ben dan over alle vorige, waaronder een soort natuur- rosé die eerder naar Geueze rook, maar minder lekker proefde en een wat geoxideerde nagistende witte, brrrr.. Enfin, deze was wel heel mooi, maar men weze gewaarschuwd.

Wel ervaring met Cesanese, maar het is al wel even geleden. Ik copy/paste even een TN van 5 jaar geleden:

Damiano Ciolli - Cesanese 'Silene' 2013 : 70% Cesanese di Affile en 30% Cesanese del Piglio. Mijn eerste kennismaking met Cesanese (uit Lazio), maar zeker niet de laatste. Kruidige rode wijn, zonder houtopvoeding, was een pure gok, maar de wijn ging subliem bij de kip op Filipijnse wijze (tijdens het eten zei mijn vrouw zelfs dat het 1 van de beste rode was die ze ooit dronk, zonder eten overheerste de kruidigheid wat te hard).

Daarna nog 2012 en 2014 gedronken. Herinner mij vooral het kruidige van deze wijn. Echt een maaltijdwijn. Aan 40 euro ga je dit type wijn volgens mij moeilijk kunnen verkopen hier in België.

   
Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Was 2010 daar ook zo n topjaar zoals in Bordeaux en een groot deel van de rest van Frankrijk?

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Zo te zien vergt het een goede Italiaanse wijn evenveel jaren als een goede Bordelese wijn om op dronk te raken.

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Ik heb zelf nog maar weinig brunelli mogen drinken. Maar na een een flesje te ledigen bij een bevriend collega - een 2008 Fanti die me wel heel erg beviel - heb ik me wel enkele flessen 2015 en ondertussen ook 2016 aangeschaft van verschillende huizen, waaronder Ciacci Piccolomini. Het moeilijkste is wellicht eraf blijven, wat me tot hiertoe wel nog lukt. Zonder een concreet idee hoe lang ze dan wel mogen liggen en of het kindermoord is om er nu al een open te snokken... Voorlopig probeer ik mijn drang naar sangiovese te koelen met rosso's en chianti's.

(20-08-2021 01:20 PM)ntr0 schreef:  

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Ik heb zelf nog maar weinig brunelli mogen drinken. Maar na een een flesje te ledigen bij een bevriend collega - een 2008 Fanti die me wel heel erg beviel - heb ik me wel enkele flessen 2015 en ondertussen ook 2016 aangeschaft van verschillende huizen, waaronder Ciacci Piccolomini. Het moeilijkste is wellicht eraf blijven, wat me tot hiertoe wel nog lukt. Zonder een concreet idee hoe lang ze dan wel mogen liggen en of het kindermoord is om er nu al een open te snokken... Voorlopig probeer ik mijn drang naar sangiovese te koelen met rosso's en chianti's.

Dat lijkt me een verstandig idee. De meeste Rosso's kunnen al na enkele jaren erg mooi zijn en dat is meestal ook de bedoeling. Uitzonderingen zijn bvb Biondi-Santi, Salvione en de Vermiglio van Costanti. Diens Rosso 2017 vind ik al heel mooi, de 2018 is duidelijk wat minder vlot nu.
Met Chianti van de betere soort wacht je ook best even. Ik vind Gagliole's Rubiolo één van de mooiste "Normale" en die drink ik al dadelijk als die binnen komt, maar ik heb ook ondervonden dat ook deze er met enkele jaren fles op vooruit gaat. Met Fèlsina, Fontodi, Istine en zeker Rampolla heb je best ook wat geduld. Vignamaggio en zeker Pagliarese zijn ook jong al erg mooi. De meeste Riserva's en Gran Selezione's daarentegen vragen echt wel geduld, sommige zelfs evenveel als de betere Brunello's.

(20-08-2021 05:57 PM)wvd schreef:  

(20-08-2021 01:20 PM)ntr0 schreef:  

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Ik heb zelf nog maar weinig brunelli mogen drinken. Maar na een een flesje te ledigen bij een bevriend collega - een 2008 Fanti die me wel heel erg beviel - heb ik me wel enkele flessen 2015 en ondertussen ook 2016 aangeschaft van verschillende huizen, waaronder Ciacci Piccolomini. Het moeilijkste is wellicht eraf blijven, wat me tot hiertoe wel nog lukt. Zonder een concreet idee hoe lang ze dan wel mogen liggen en of het kindermoord is om er nu al een open te snokken... Voorlopig probeer ik mijn drang naar sangiovese te koelen met rosso's en chianti's.

Dat lijkt me een verstandig idee. De meeste Rosso's kunnen al na enkele jaren erg mooi zijn en dat is meestal ook de bedoeling. Uitzonderingen zijn bvb Biondi-Santi, Salvione en de Vermiglio van Costanti. Diens Rosso 2017 vind ik al heel mooi, de 2018 is duidelijk wat minder vlot nu.
Met Chianti van de betere soort wacht je ook best even. Ik vind Gagliole's Rubiolo één van de mooiste "Normale" en die drink ik al dadelijk als die binnen komt, maar ik heb ook ondervonden dat ook deze er met enkele jaren fles op vooruit gaat. Met Fèlsina, Fontodi, Istine en zeker Rampolla heb je best ook wat geduld. Vignamaggio en zeker Pagliarese zijn ook jong al erg mooi. De meeste Riserva's en Gran Selezione's daarentegen vragen echt wel geduld, sommige zelfs evenveel als de betere Brunello's.

Ik probeer geduld te hebben, want ik streef naar het beste. Maar in het weekend doen we graag een flesje open dus ben ik ook op zoek naar wat onmiddellijk drinkgenot. Volgens mij is 80% van mijn rode wijnen nog niet op zijn top, maar dat kan ook overschatting zijn.
Een ander probleem is dat ik nog niet weet of ik een bepaalde wijn liever eerder jong dan wel gerijpt drink. Ik ben nog maar een paar jaar into wine, dus ben nog op ontdekking. (top)kwaliteit zal ik bijna steeds appreciëren. Maar dat valt eerlijk gezegd buiten mijn budget. (een enkel flesje misschien).
Laatste rosso die ik dronk was de 2018 Il Poggione. Voor mij was die dik ok. Topkleur, Gewoon strak en verfijnd in de mond met voldoende souplesse. De smaken en geuren benoemen vind ik extreem moeilijk.

Ik moet dringend naar een proeverij met Italiaanse wijnen

(20-08-2021 09:05 PM)ntr0 schreef:  

(20-08-2021 05:57 PM)wvd schreef:  

(20-08-2021 01:20 PM)ntr0 schreef:  

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Ik heb zelf nog maar weinig brunelli mogen drinken. Maar na een een flesje te ledigen bij een bevriend collega - een 2008 Fanti die me wel heel erg beviel - heb ik me wel enkele flessen 2015 en ondertussen ook 2016 aangeschaft van verschillende huizen, waaronder Ciacci Piccolomini. Het moeilijkste is wellicht eraf blijven, wat me tot hiertoe wel nog lukt. Zonder een concreet idee hoe lang ze dan wel mogen liggen en of het kindermoord is om er nu al een open te snokken... Voorlopig probeer ik mijn drang naar sangiovese te koelen met rosso's en chianti's.

Dat lijkt me een verstandig idee. De meeste Rosso's kunnen al na enkele jaren erg mooi zijn en dat is meestal ook de bedoeling. Uitzonderingen zijn bvb Biondi-Santi, Salvione en de Vermiglio van Costanti. Diens Rosso 2017 vind ik al heel mooi, de 2018 is duidelijk wat minder vlot nu.
Met Chianti van de betere soort wacht je ook best even. Ik vind Gagliole's Rubiolo één van de mooiste "Normale" en die drink ik al dadelijk als die binnen komt, maar ik heb ook ondervonden dat ook deze er met enkele jaren fles op vooruit gaat. Met Fèlsina, Fontodi, Istine en zeker Rampolla heb je best ook wat geduld. Vignamaggio en zeker Pagliarese zijn ook jong al erg mooi. De meeste Riserva's en Gran Selezione's daarentegen vragen echt wel geduld, sommige zelfs evenveel als de betere Brunello's.

Ik probeer geduld te hebben, want ik streef naar het beste. Maar in het weekend doen we graag een flesje open dus ben ik ook op zoek naar wat onmiddellijk drinkgenot. Volgens mij is 80% van mijn rode wijnen nog niet op zijn top, maar dat kan ook overschatting zijn.
Een ander probleem is dat ik nog niet weet of ik een bepaalde wijn liever eerder jong dan wel gerijpt drink. Ik ben nog maar een paar jaar into wine, dus ben nog op ontdekking. (top)kwaliteit zal ik bijna steeds appreciëren. Maar dat valt eerlijk gezegd buiten mijn budget. (een enkel flesje misschien).
Laatste rosso die ik dronk was de 2018 Il Poggione. Voor mij was die dik ok. Topkleur, Gewoon strak en verfijnd in de mond met voldoende souplesse. De smaken en geuren benoemen vind ik extreem moeilijk.

Ik moet dringend naar een proeverij met Italiaanse wijnen

Il Poggione is P/K voor mij ook van het beste dat er is. De Rosso kan ook zeker makkelijk 10 jaar mee

(21-08-2021 10:01 AM)BartS schreef:  

(20-08-2021 09:05 PM)ntr0 schreef:  

(20-08-2021 05:57 PM)wvd schreef:  

(20-08-2021 01:20 PM)ntr0 schreef:  

(19-08-2021 04:41 PM)wvd schreef:  Wat kan een wat gerijpte Brunello toch lekker zijn! Deze Ciacci Piccolomini d'Aragona 2010 bereikt zo stilaan het niveau waar het voor mij begint met de eerste voorzichtige tertiaire aroma's die komen piepen. In de mond halfvol, elegant, mooi fruit nog met lengte voldoende structuur voor nog minstens een decennium. Deze wijn heeft misschien niet de finesse of complexiteit noch dat intrigerende van een Costanti, Biondi-Santi of Siro Pacenti om maar een paar van mijn favorieten te noemen, maar ik vind hem toch heel wat interessanter dan vele Brunello's uit de vlakte rond Sant Angelo.

Ik heb zelf nog maar weinig brunelli mogen drinken. Maar na een een flesje te ledigen bij een bevriend collega - een 2008 Fanti die me wel heel erg beviel - heb ik me wel enkele flessen 2015 en ondertussen ook 2016 aangeschaft van verschillende huizen, waaronder Ciacci Piccolomini. Het moeilijkste is wellicht eraf blijven, wat me tot hiertoe wel nog lukt. Zonder een concreet idee hoe lang ze dan wel mogen liggen en of het kindermoord is om er nu al een open te snokken... Voorlopig probeer ik mijn drang naar sangiovese te koelen met rosso's en chianti's.

Dat lijkt me een verstandig idee. De meeste Rosso's kunnen al na enkele jaren erg mooi zijn en dat is meestal ook de bedoeling. Uitzonderingen zijn bvb Biondi-Santi, Salvione en de Vermiglio van Costanti. Diens Rosso 2017 vind ik al heel mooi, de 2018 is duidelijk wat minder vlot nu.
Met Chianti van de betere soort wacht je ook best even. Ik vind Gagliole's Rubiolo één van de mooiste "Normale" en die drink ik al dadelijk als die binnen komt, maar ik heb ook ondervonden dat ook deze er met enkele jaren fles op vooruit gaat. Met Fèlsina, Fontodi, Istine en zeker Rampolla heb je best ook wat geduld. Vignamaggio en zeker Pagliarese zijn ook jong al erg mooi. De meeste Riserva's en Gran Selezione's daarentegen vragen echt wel geduld, sommige zelfs evenveel als de betere Brunello's.

Ik probeer geduld te hebben, want ik streef naar het beste. Maar in het weekend doen we graag een flesje open dus ben ik ook op zoek naar wat onmiddellijk drinkgenot. Volgens mij is 80% van mijn rode wijnen nog niet op zijn top, maar dat kan ook overschatting zijn.
Een ander probleem is dat ik nog niet weet of ik een bepaalde wijn liever eerder jong dan wel gerijpt drink. Ik ben nog maar een paar jaar into wine, dus ben nog op ontdekking. (top)kwaliteit zal ik bijna steeds appreciëren. Maar dat valt eerlijk gezegd buiten mijn budget. (een enkel flesje misschien).
Laatste rosso die ik dronk was de 2018 Il Poggione. Voor mij was die dik ok. Topkleur, Gewoon strak en verfijnd in de mond met voldoende souplesse. De smaken en geuren benoemen vind ik extreem moeilijk.

Ik moet dringend naar een proeverij met Italiaanse wijnen

Il Poggione is P/K voor mij ook van het beste dat er is. De Rosso kan ook zeker makkelijk 10 jaar mee

Brunello di Montalcino is ontstaan rond het stadje. Hooggelegen wijngaarden op zeer kalkrijke gronden. Dat geeft minder diep gekleurde wijnen met veel structuur en een grote elegantie mits wat jaren fles. De wijnen uit wijngaarden in het zuiden, in de vlaktes rond Sant' Angelo hebben een totaal ander karakter. Daar is het warmer, een totaal ander terroir. Die wijnen hebben meer kleur, lagere zuren, zijn in het algemeen ronder en voller en kunnen dikwijls ook iets jonger genuttigd worden. Il Poggione is een goede producent daar. Ik vind het enigszins jammer dat die wijnen ook dezelfde naam dragen. Aangezien daar nu eigenlijk veel meer aangeplant is dan in het kerngebied, denken de meeste liefhebbers dat die wijnen de "echte" Brunello is. Ik had liever gezien dat men wijnen uit die regio bijvoorbeeld Brunello di Sant' Angelo had genoemd, maar ja, het is nu eenmaal zo.
Als je de "echte" Brunello wil leren kennen kan ik je aanraden eens een Biondi-Santi met wat jaren op de teller te zoeken, maar helaas is dat een dure affaire. Ook hun Rosso vind ik nogal subliem, maar ik zie dat die nu al een pak duurder is dan de Brunello van Il Poggione. Andere interessante producenten uit het kerngebied zijn Conti Costanti die qua stijl voor mij het dichtst aanleunt bij BS, maar net iets vriendelijker, toegankelijker, Cerbaione, Le Chiusi, Siro Pacenti, Pian dell' Orino, Salvioni, Le Potazzine en in de meer toegankelijke prijsklasse Capanna, La Manella, Ridolfi en enkele andere.

Citaat:Brunello di Montalcino is ontstaan rond het stadje. Hooggelegen wijngaarden op zeer kalkrijke gronden. Dat geeft minder diep gekleurde wijnen met veel structuur en een grote elegantie mits wat jaren fles. De wijnen uit wijngaarden in het zuiden, in de vlaktes rond Sant' Angelo hebben een totaal ander karakter. Daar is het warmer, een totaal ander terroir. Die wijnen hebben meer kleur, lagere zuren, zijn in het algemeen ronder en voller en kunnen dikwijls ook iets jonger genuttigd worden. Il Poggione is een goede producent daar. Ik vind het enigszins jammer dat die wijnen ook dezelfde naam dragen. Aangezien daar nu eigenlijk veel meer aangeplant is dan in het kerngebied, denken de meeste liefhebbers dat die wijnen de "echte" Brunello is. Ik had liever gezien dat men wijnen uit die regio bijvoorbeeld Brunello di Sant' Angelo had genoemd, maar ja, het is nu eenmaal zo.
Als je de "echte" Brunello wil leren kennen kan ik je aanraden eens een Biondi-Santi met wat jaren op de teller te zoeken, maar helaas is dat een dure affaire. Ook hun Rosso vind ik nogal subliem, maar ik zie dat die nu al een pak duurder is dan de Brunello van Il Poggione. Andere interessante producenten uit het kerngebied zijn Conti Costanti die qua stijl voor mij het dichtst aanleunt bij BS, maar net iets vriendelijker, toegankelijker, Cerbaione, Le Chiusi, Siro Pacenti, Pian dell' Orino, Salvioni, Le Potazzine en in de meer toegankelijke prijsklasse Capanna, La Manella, Ridolfi en enkele andere.

Interessante info. Tx.