Greer

[wvd]

   
Zoals de meesten hier op het forum weten, ben ik meestal niet de grootste fan van donkergekleurde, tanninerijke wijnen met een hoog octaangehalte, het type dat meestal wordt aangetroffen in op Cabernet-Sauvignon gebaseerde wijnen in Bordeaux en elders. Ik heb lang geleden met wijnen uit de Napa Valley gewerkt en hoewel je ze indrukwekkend zou kunnen noemen, verlangde ik zelden naar een tweede glas en laat dat een van mijn belangrijkste criteria zijn om de echte kwaliteit van een wijn te bepalen want daar wordt wijn tenslotte toch voor gemaakt, niet?
Ik had recent stalen 2017 en 2019 ontvangen van Greer. Ik was gewaarschuwd dat de 2017 wellicht wat te vroeg zou geplukt zijn door de bosbranden dat jaar en dus een wat groene toets zou hebben en lichtjes onrijpe tannines. Dus daar zeker even op gecheckt, maar m.i. viel dat wel mee: een vrij elegante wijn, niet te streng, vrij corpulent maar zeker geen blockbuster, heel mooi midden met nuance. Dan naar de 2019 en jawel hoor, dit was nog wel even andere koek! Teruggaand naar 2017 was die plots toch wel wat onrijper en deed eerder Bordelees aan. In de 2019 waren de tannines veel fijner, de wijn is iets voller en ondanks de 2 jaar jonger was hij toch meer open, zijdezacht, heel gelaagd, vol charme met zeer lange aromatische afdronk. Zonder meer een geweldige wijn en bijzonder toegankelijk voor zo'n jonge Cabernet. Als ik alleen de 2017 had geproefd, waren we er heel blij mee geweest, topwijn, maar hij werd stevig overklast door de 2019. Beide wijnen zitten onder gas, er moet nog wat volk proeven, maar ik ben echt benieuwd wat het nog gaat geven eens de wijn aan de lucht is.
En nu het volgende probleem: hoe krijgen we die hier en waar vinden we er klanten voor. Naar Napa normen komt deze aan een goede prijs, maar de meeste Vlamingen geven liever geld aan een hoog geklasseerde Bordeaux dan aan een eigenlijk betere Napa vrees ik.