Een triootje

[Olivier]

Eindelijk wat tijd om eens een verslagje van vorige weekend te maken, toen ik Fre en Vince mocht ontvangen. Het werd alweer een zeer aangename namiddag...

Als Vince komt, weet ik dat ik nog eens een Champagne mag open doen. Ik heb gekozen voor Les Longues Voyes, een blanc de noirs, van Laherte. 100% pinot noir. Toen ik ter plaatse was, heb ik die wijn geproefd en toen viel het mij op dat ik effectief rood fruit proefde, net alsof ik een Bourgogne op bubbels proefde. Dat was nu niet meer het geval. Wel een geweldige neus, met wat mineraliteit, wat gisttoetsen die mij aan brie doen denken, initieel ook klein beetje hout. Zeer verfijnde neus! In de mond heel crémeux, rond, vol, fijne pareling, heel evenwichtig en aangenaam. Dit zit zowat in de stijl van Bollinger, maar beter. Mijn ervaringen mijn blanc de noirs zijn niet zo positief, maar deze is top!

Na mijn ervaringen met Verdicchio wou ik er eens één tussen steken. Het werd de Donna Cloe 2016 van Sparapani. Typisch weer die droge neus zonder uitbundig fruit, wat lichte kruidigheid, mineraal toetsje ook. In de mond een combinatie van rondeur met een ondersteunend zuurtje, en het kenmerkende bittertje op het einde. Dit is een Verdicchio die wat houtlagering gekregen heeft, en hij komt wat ronder over dan een klassieke Verdicchio. Mooie wijn, maar eigenlijk heb ik gezondigd tegen wat ik in mijn eigen blog geschreven heb : steek geen Verdicchio in een blindproeverij, wat de kans is groot dat hij geen grote indruk zal maken. En inderdaad, dit is geen wijn die een grote eerste indruk maakt als je neus in het glas stopt. Dit zijn gastronomische wijnen.

Dan een wijn die ik zelf nog niet gedronken had, maar ter plaatse gekocht had en benieuwd naar was : de Hongrie 2017, een parcellaire Saint-Péray van Chapoutier, 100% marsanne. Abrikoosjes in de neus, rijp, maar toch fijn, met wat mineraliteit, en een venkeltoetsje. Frisse aanzet, gevolgd door rondeur, zalvend mondgevoel, en licht amandelbittertje in de afdronk. Meestal vind ik wit in Noordelijke Rhone wat moeilijk, maar deze vond ik heel mooi. Op dag twee trouwens nog beter, met een toegevoegd honingtoetsje dat voor meer complexiteit zorgde.

Dan de eerste rode. Ik was heel benieuwd naar wat mijn gasten zouden vinden van een Lacrima di Morro d’Alba. Het was de Superiore 2016 van Stefano Mancinelli. Vince haalde er direct rozen uit, wat peper ook. Rijp fruit in de mond. Fluwelig begin, maar dan komen de zuren en tannines. Zoals steeds met lacrima : veel van alles, en toch komt het allemaal mooi tesamen. Wat munt werd ook gezegd. Vince beschreef het als een mengeling tussen Loire en Duitse Spätburgunder, een heel goede beschrijving. Zeer blij dat twee pinotfreaks dit ook konden appreciëren.

Hierachter kwam een wijn die ik normaal niet ging geven, maar die ik de vorige dag open getrokken had voor mezelf en zich mooi toonde op dag 2. Met peper, kersjes, wat ijzer, munt. Mooie aanzet, met rood fruit, kersen, fijne zuren, en wat tannines die tonen dat ze er zijn, maar helemaal niet prominent. Vince zei : « eindelijk eens een toegankelijke Bordeaux! ». Voor Fre zaten we op een mooie cabernet franc uit de Loire. Groot was dan ook de verrassing dat dit een Valpollicella Superiore 2014 was, van Roccolo Grassi. Op dag 1 was de wijn nog veel meer Bordeaux-achtig, tot op het punt dat het mij wat teleurstelde door de hoekigheid en kracht van die wijn. Van Valpolicella verwacht ik toch iets lichters. Op dag 2 kwam die elegantie er dan toch door. Een wijn die dus nog vele jaren op de teller staan heeft.

Bij de volgende wijn hadden we wat « schone stink » in de neus, wat mineraliteit ook, een houttoets en wat munt. In de mond kers, zuurtjes, en dan bonkige tannines die kwamen opzetten. Die laatste maakten de wijn toch wat moeilijk, zoals zo vaak met... Barolo. Dit was de Ascheri 2015 van Reverdito. Ik had indruk dat hij zich mooier toonde direct na openen. Het juiste moment van de wijn open doen. Moet het nog gezegd worden dat het toch altijd wel een beetje een gok is? Een berekende vaak. Maar toch...

En dan de afsluiter : een mengeling van zwart en rood fruit, rijp, wat kruiden, beetje stal, bos. In de mond mooie aardbeitjes, zuurtjes, zachte tannines. Na een tijdje kwam er ook wat toast bij. Het was de Gevrey-Chambertin VV 2012 van Charlopin, die toonde dat 2012 toch wel een warm jaar was in Bourgogne. Mooi op dronk nu.

En zo hadden we weer een prettige namiddag achter de rug van « partage et échange autour d’un verre» zoals onze zuiderburen het zo mooi zeggen.