Tasting schuimwijn méthode ancestrale

[de populist]

't Was aan mijnen toer, voorbije dinsdagavond in de wijnclub.

Ik had een proeverijtje schuimwijn METHODE ANCESTRALE (of nog rurale, artisanale) voorbereid voor mijn wijnkameraden. Ancestrale, dat is de ouderwetse manier om bubbelwijn te maken met voorbeelden in Gaillac, Limoux, Clairette en Asti. Mijn flessen kwamen allemaal uit de Loire, waar ze PetNat worden genoemd (van Pétillants Naturels). Die uit de Loire zijn over het algemeen droger dan de andere; zoet hebben ze niet graag in onze club. Procédé: maak een witte of rode wijn, leg de gisting op een bepaald moment stil zodat er restsuikers blijven (dat gebeurde vroeger spontaan door koeling van de broebelende most in herfst en winter) , overhevelen (eventueel klaren en filteren), giet de wijn in een fles en als de temperatuur weer stijgt (dat was vroeger in de lente), dan hervat de gisting zijn werk op fles met als resultaat: schuim. Tegenwoordig wordt de stille wijn vaak eerst gefilterd voordat hij op fles gaat en wordt er wat bijgegist. Daarna wordt meestal gedegorgeerd op zijn Champagnes, maar in een aantal gevallen gebeurt dit ook niet en blijft de wijn lekker troebel. Natuurlijke wijnbouwers klaren en filteren niet en gisten niet bij. Belangrijkst bij methode ancestrale: er wordt geen liqueur de tirage, dus geen suiker toegevoegd bij botteling, meestal geen liqueur ook na degorgeren. Resultaat: rijpere, fruitigere smaken. In principe...

Voila, uitleg voorbij en proeven. De eerste twee wijnen verwonderden mij al direct. Ik ging er vanuit dat ancestrales minder sur lie-aroma's zouden hebben (bv brioche, broodkruim). Nee hoor, de twee schuimwijnen van Clos de l'Élu hadden die brioche volop, vooral de Albatros (80% Chenin, 20% Chardonnay). Die had 17 maanden sur lie gelegen. Spijtig genoeg vond de groep, met mij incluis, deze twee eerste wijnen moeiijk drinkbaar: de Albatros had verschrikkelijk veel zuren, zoals bij het bijten in een citroen (heu, ancestrales hebben toch vaak wat restzoet?), de Dame de Nage Rosé Extra Brut was dan weer bitter, weinig fruit, waterig en verdund, voor ons gewoon niet lekker.

Goed begin, dacht ik in mezelf...teleurgesteld. Ik stelde de groep gerust dat ik de laatste vier wijnen wel ooit geproefd had en dat die lekker zouden zijn (in totaal 7 wijnen). De dame schuin tegenover mij troostte me met de idee dat men veel kan leren van wijnen die niet lekker zijn. Juist! Enfin, ik wipte de kroonkurk van de Moussamousettes (Grolleau, Gamay, Cabernet Franc) van Mosse eraf , een wijn waar ik al zoveel positiefs van had gelezen maar die ik nog nooit dronk. Mijn buurman al direct: "Sorry Stefaan, die vind ik ook maar niks. Hij stinkt en hij is verschrikkelijk troebel". Kleur van ajuinenschil, neus van aardbei, framboos en appelmoes, naast stal. Licht zoetje, wat mollig in de mond en voor mij wat zuren missend. Niet slecht, zelfs interessant en lekker, maar wat plattekes en fruitsapachtig. Geen emotie bij mij en zeker niet bij de anderen. Op naar wijn 4. Hopelijk beter want de avond dreigde een afgang voor mij te worden en het was de laatste proefavond voor de zomer... memorabel slecht... Natuurlijke wijnen, dat waren die eerste drie, zorgen vaak voor verrassingen, in positieve maar al te vaak ook in negatieve zin.

Château de Minière, Bulles de Minières (100% Cabernet Franc). Waw, wat een neus: wat animaals, vlees, maar ook prachtige framboos en viooltjes. Idem in de mond: wat mollige, lichtzoete, vrolijk fruitige hedonistische wijn met spannende animaliteit erdoor. Heerlijk en apart. We zagen hem al direct op de tafel met wild en veenbessen, vanuit de idee dat de veenbessen deze wijn niet kapot zouden krijgen. Integendeel, deze wijn had ook een mooi bittertje dat met de bessen zou kunnen akkorderen. De sfeer veranderde in de groep. Dit is mooie wijn!

Van Domaine Vincent Carême was ik zeker: prachtig wijnhuis, één van de betere van de Loire. Ik wou de Ancestrale, naast de Brut Traditionelle zetten en naast de stille wijn, om te kunnen vergelijken. Allemaal 100% Chenindruiven, barstensvol kwaliteit. De traditionelle maakte al veel mensen blij door zijn rijpe fruit en de aangename brioche en nootjes in de neus. Maar de Ancestrale ging er qua kwaliteit nog boven. Hier werden we stil van: ook weer die brioche, appel en anijs, rijp, beetje frangipane ook en een prachtig evenwicht in de mond. Bijzonder goed. En de derde wijn, de stille, Le Peu Morier 2008 sloeg alles: litchè in de neus, maar ook botersnoepjes, wat patisserie, mango, zeer complex en mineraal, ook in de mond die prachtige cheninaroma's, niet helemaal droog maar met bijzonder verfijnde zuren. Contemplatieve wijn met veel bewaarvermogen. Iedereen was er weg van en de bestelling werd opgenomen. Iemand zou vandaag naar Roeselare rijden om de wijnen op te halen, bij Troca Vins (Jacques Massy).

En om de avond te eindigen aten we asperges op zijn Vlaams met blind geschonken een Nederlandse wijn: de Auxerrois van Jules Nijst. Iedereen vond hem lekker en perfect passen bij het gerecht. Zo werd het toch nog een memorabele avond, in positieve zin.

[doc]

Ik dronk ook al wat van die stinkerdjes uit Loire op een tasting van Wouter De Bakker, maar ik was toch gecharmeerd door het enthousiasme waarmee die wijnbouwers prat gingen over hun Petnat. Hmm, ik was niet altijd even enthousiast maar er zaten lekkere bubbels tussen.
De bubbels van Vincent Carême nog niet geproefd. Ongelofelijk dat de Ancestrale hoge ogen gooide i!
Méthode Ancestrale, het blijft toch wat omstreden, niet ?