Silvano Garcia Solera 1925. DO Jumilla.

[Jordaens]

De kleur is die van cognac met amber. De concentratie is ferm, de tranen indrukwekkend.
De neus is die van rozijnen, pruneaux d'Agen, maar ook iets van gestoofd rood fruit, peperkoek. Rijk en rijp, of omgekeerd.
Kurkdroog in de mond met een strakke bitterheid en toch vol en lang.

Speciaal, enfin.

De druif is dus Monastrell (Mourvèdre) en doet dus wellicht iets denken aan Maury. De vinificatie gebeurt als bij sherry in een solerasysteem (als ik het goed begrijp door het bijvullen van één vat) maar de druiven worden ingedroogd op een soort ripassomanier en de alcohol wordt bekomen door vergaande vergisting zonder toevoeging van likeur. Droog dus en mijn vruchteloos zoektocht naar amandelkoekjes, wijst op een grote gelijkenis met vinsanto.

[vinejo]

Interessant, nooit eerder van zulke wijn gehoord...

PS: Maury = grenache?

[Jordaens]

Maury wordt inderdaad overwegend van grenache gemaakt. Zie je wel dat je moet uitkijken met wat ik allemaal uit mijn duim zuig, maar ik was op zoek naar iets vergelijkbaars en kwam er eigenlijk niet uit, dus dacht ik mourvèdre = zuiden (Bandol) en flapte er dan maar Maury uit.
De vergelijking met vinsanto gaat m.i. in elk geval beter op.

[Rik Martens]

Hiervan heb ik nog steeds twee van de drie flessen liggen...
Ik herinner me dat ik dit wel heel speciaal maar niet bijzonder lekker vond en ik weet nog steeds niet wat het is.
D.O. Jumilla was alvast niet juist, de bodega is gevestigd in Jumilla.

De uitleg die ik acht jaar geleden vond is intussen niet meer te vinden, wel blijkt Silvano Garcia als jongere merk Vinahonda te maken, daar heb ik al wel eens van gehoord.

De term "Solera 1925" doet aan de productie van sherry denken (1925 is het stichtingsjaar van het huis). Zo had ik dat destijds ook geïnterpreteerd. Op het etiket vind ik er niets van terug. Allez, een sherry van Monastrell uit la Mancha. Moet kunnen.

Eigenlijk durf ik dit niet goed opendoen. Ik vrees dat ik het niet ga begrijpen.

[Rik Martens]

In het naburige Alicante maakt men Fondilión van Monastrell aan de hand van het solerasysteem. Niet versterkt, 16% Vol. en zoet tot halfzoet... 't Zal zoiets zijn.

[wvd]

Ook in Jumilla maakt men intens zoete, al dan niet versterkte, rode wijn van Monastrell. Hier ligt nog ergens een flesje van Bodegas Olivares. Zeer geschikt om over vanille ijs te gieten!

[Rik Martens]

Dat zou ik hier toch niet mee doen.
Na enig aarzelen toch maar een fles opengedaan.

Zeer mooi glanzend, heel helder, zeer doorzichtig maar met veel concentratie, goede tranen, kleur tussen tuillé en Cubamahonie (de vorige associatie met oude cognac was niet fout).
Geur van rozijnen, gestoofde pruimen, tabak en kruiden, tawnyportachtig.
In de mond een merkwaardige kruising tussen zoete gestoofde fruitigheid en kruiden, als van oude port, evoluerend naar een droge finish met de nootachtigheid van oloroso en een bittertje.

We merken dus enig evolutie (of een andere perceptie). Dit is niet langer kurkdroog en de bitterheid is naar de staart verdreven.

Net zoals bij de eerste fles, meteen zin in amandelkoekjes. Ik zal het echter met petitbeurkens moeten stellen.