Een triootje

[Olivier]

Eindelijk wat tijd om eens een verslagje van vorige weekend te maken, toen ik Fre en Vince mocht ontvangen. Het werd alweer een zeer aangename namiddag...

Als Vince komt, weet ik dat ik nog eens een Champagne mag open doen. Ik heb gekozen voor Les Longues Voyes, een blanc de noirs, van Laherte. 100% pinot noir. Toen ik ter plaatse was, heb ik die wijn geproefd en toen viel het mij op dat ik effectief rood fruit proefde, net alsof ik een Bourgogne op bubbels proefde. Dat was nu niet meer het geval. Wel een geweldige neus, met wat mineraliteit, wat gisttoetsen die mij aan brie doen denken, initieel ook klein beetje hout. Zeer verfijnde neus! In de mond heel crémeux, rond, vol, fijne pareling, heel evenwichtig en aangenaam. Dit zit zowat in de stijl van Bollinger, maar beter. Mijn ervaringen mijn blanc de noirs zijn niet zo positief, maar deze is top!

Na mijn ervaringen met Verdicchio wou ik er eens één tussen steken. Het werd de Donna Cloe 2016 van Sparapani. Typisch weer die droge neus zonder uitbundig fruit, wat lichte kruidigheid, mineraal toetsje ook. In de mond een combinatie van rondeur met een ondersteunend zuurtje, en het kenmerkende bittertje op het einde. Dit is een Verdicchio die wat houtlagering gekregen heeft, en hij komt wat ronder over dan een klassieke Verdicchio. Mooie wijn, maar eigenlijk heb ik gezondigd tegen wat ik in mijn eigen blog geschreven heb : steek geen Verdicchio in een blindproeverij, wat de kans is groot dat hij geen grote indruk zal maken. En inderdaad, dit is geen wijn die een grote eerste indruk maakt als je neus in het glas stopt. Dit zijn gastronomische wijnen.

Dan een wijn die ik zelf nog niet gedronken had, maar ter plaatse gekocht had en benieuwd naar was : de Hongrie 2017, een parcellaire Saint-Péray van Chapoutier, 100% marsanne. Abrikoosjes in de neus, rijp, maar toch fijn, met wat mineraliteit, en een venkeltoetsje. Frisse aanzet, gevolgd door rondeur, zalvend mondgevoel, en licht amandelbittertje in de afdronk. Meestal vind ik wit in Noordelijke Rhone wat moeilijk, maar deze vond ik heel mooi. Op dag twee trouwens nog beter, met een toegevoegd honingtoetsje dat voor meer complexiteit zorgde.

Dan de eerste rode. Ik was heel benieuwd naar wat mijn gasten zouden vinden van een Lacrima di Morro d’Alba. Het was de Superiore 2016 van Stefano Mancinelli. Vince haalde er direct rozen uit, wat peper ook. Rijp fruit in de mond. Fluwelig begin, maar dan komen de zuren en tannines. Zoals steeds met lacrima : veel van alles, en toch komt het allemaal mooi tesamen. Wat munt werd ook gezegd. Vince beschreef het als een mengeling tussen Loire en Duitse Spätburgunder, een heel goede beschrijving. Zeer blij dat twee pinotfreaks dit ook konden appreciëren.

Hierachter kwam een wijn die ik normaal niet ging geven, maar die ik de vorige dag open getrokken had voor mezelf en zich mooi toonde op dag 2. Met peper, kersjes, wat ijzer, munt. Mooie aanzet, met rood fruit, kersen, fijne zuren, en wat tannines die tonen dat ze er zijn, maar helemaal niet prominent. Vince zei : « eindelijk eens een toegankelijke Bordeaux! ». Voor Fre zaten we op een mooie cabernet franc uit de Loire. Groot was dan ook de verrassing dat dit een Valpollicella Superiore 2014 was, van Roccolo Grassi. Op dag 1 was de wijn nog veel meer Bordeaux-achtig, tot op het punt dat het mij wat teleurstelde door de hoekigheid en kracht van die wijn. Van Valpolicella verwacht ik toch iets lichters. Op dag 2 kwam die elegantie er dan toch door. Een wijn die dus nog vele jaren op de teller staan heeft.

Bij de volgende wijn hadden we wat « schone stink » in de neus, wat mineraliteit ook, een houttoets en wat munt. In de mond kers, zuurtjes, en dan bonkige tannines die kwamen opzetten. Die laatste maakten de wijn toch wat moeilijk, zoals zo vaak met... Barolo. Dit was de Ascheri 2015 van Reverdito. Ik had indruk dat hij zich mooier toonde direct na openen. Het juiste moment van de wijn open doen. Moet het nog gezegd worden dat het toch altijd wel een beetje een gok is? Een berekende vaak. Maar toch...

En dan de afsluiter : een mengeling van zwart en rood fruit, rijp, wat kruiden, beetje stal, bos. In de mond mooie aardbeitjes, zuurtjes, zachte tannines. Na een tijdje kwam er ook wat toast bij. Het was de Gevrey-Chambertin VV 2012 van Charlopin, die toonde dat 2012 toch wel een warm jaar was in Bourgogne. Mooi op dronk nu.

En zo hadden we weer een prettige namiddag achter de rug van « partage et échange autour d’un verre» zoals onze zuiderburen het zo mooi zeggen.

[Vince]

een leerrijke en gezellige namiddag, kort enkele impressies aanvullend op de schitterende TN's van Olivier:

- de champagne Laherte was eenvoudigweg topkwaliteit, een zeldzame combinatie van strakheid, romigheid, mineraliteit én lengte. Blij dat ik eindelijk iets van deze bekende naam heb mogen proeven, deze cuvée deed me denken aan wat ik al eens dronk op de wijnzolder van het huis Crucifix maar dan nog beter; dit is zijn 40 euro volop waard.

- de verdicchio was heel mooi, inderdaad beter voor aan tafel want dit type wijn mist enkel wat gelaagdheid en complexiteit

- saint peray is een aoc waar ik een zwak voor heb, niet toevallig opende de gastheer deze fles :-) , typerend vond ik de amandel, venkel en pastis als aroma's met een heerlijk ondersteunend viscoos mondgevoel. Met Chapoutier zit je toch altijd op een hoog niveau, dit huis heeft mij nog nooit ontgoocheld.

- de lacrima was een echte openbaring, de rozen vond ik enorm typerend, nadien ook wat appelsien en zeste, stevig mondgevoel van het type 'rijpe chinon', prachtwijn.

- bij de valpolicella dacht ik aan een toegankelijke haut médoc van het type sénéjac; frisse tannines, mooie houtdosering

- de barolo was verrassend toegankelijk, want het probleem met Barolo vind ik dat het vaak 'eeuwige beloftes' zijn die nadien moeilijk de verwachtingen inlossen.
ik dacht dat we met een wijn uit de châlonnais te maken hadden (iets stevigere robustere pinot uit een rijp jaar), een dikke buis dus maar ik kom met plezier herexamen afleggen in de Pinte...

- bij de laatste wijn dacht ik spontaan aan een pinot noir die ik vorige week dronk bij PvdW, dat was een toppinot uit Ronda (!) gemaakt op 900 meter hoogte, rijp maar toch voldoende elegantie (ik vergeleek die toen ook met een rijpe Gevrey). 2012 is een millésime dat ik heel moeilijk kan definiëren, maar dit resultaat stelt me gerust.

merci Oli!

[Fre]

Hierbij mijn impressies. Mijn nota's raakten zoek, maar dit is wat ik opsteek van de mooie line-up:

De Champagne van Laherte was voor mij de WOTN. Zo puur en zuiver, zo fris, evenwichtig en lang. Persoonlijk verkies ik blancs de blancs maar als ze van dit niveau zijn, wil ik mijn mening graag herzien.

Objectief gezien was de Verdicchio goed gemaakt. Maar ik mankeerde wat zuurtjes om 'm wat levendiger te maken. Iets minder mijn ding.

Dat was de witte St Péray dan wel weer. Evenwichtige en goed gemaakt zoals we van Chapoutier gewend zijn.

Mijn eerste Lacrima. Een aangename kennismaking. Je haalt enorm veel uit de neus. De roosjesgeur deed me denken aan sommige gerenommeerde appellaties uit de Nuits. Maar daarnaast was er de kruidigheid, de peper en rijp rood en zwart fruit die het dan toch weer gans anders maakten. Intrigerend én lekker.

De tannines waren een tipje van de sluier. En dus was de druif ook niet zo heel ver af. Een mooie stinkertje met een knappe aanzet die jammer genoeg wat overschaduwd werden door de tannines die naar 't einde teveel kwamen opzetten. Barolo, het blijft toch geen evidente wijn.

Bij de Gevrey zat ik in Baden, omwille van de rijpheid. 2012 is een jaar dat tijd nodig heeft, hoor ik overal. Deze was volgens mij al mooi op dronk. Maar had zeker nog marge.

Bedankt voor de fijne namiddag

[Fre]

Ik probeerde mijn 2 gasten te verblijden met volgende wijnen:

Arnaud Chopin - Côte de Nuits villages Les monts de Boncourt 2018
Piepjonge wijn, meegegritst op mijn jongste Bourgogne trip. In de neus niet echt zeer aromatisch maar na zoeken wel fijne toetsen: boter, witte bloemen. In de wijn een fijne maar zeker ook rijpe wijn waar de zuurtjes het geheel mooi koel houden. Ik drink niet zoveel wit uit de Côte de Nuits, maar dit kan me zeker bekoren. Al was die op 't domein waar hij al 4 dagen openstond iets meer expressief. Komt zeker goed. Mooi domein.

Toen kwam Jo met een 'tussenwijntje' Larcis Ducasse 2011 uit de Thienpont stal. In de neus was er oxidatie merkbaar. De wijn was de avond voordien geopend en opnieuw toont de merlot dat hij gevoelig is aan zuurstof. In de mond een full bodied wijn, veel materie waar de cassistoetsen dominant zijn. De afdronk eindigt bitter. Larcis Ducasse, een wijn met toch een reputatie die dit hier niet volledig waar maakt.

Domaine Bart - Marsannay Les Grandes Vignes 2015
Ik had begrepen dat de 2015's in Bourgogne verre van a point zijn, maar ik wou toch eentje proberen. Mijn gasten waren opgetogen bij het sniffen aan deze wijn. De bakken vol met fruit en de kruidigheid bracht hen in de Beaujolais. Maar dan wel van Bourgondische kwaliteit want ook in de mond zeer evenwichtig. Maar eigenlijk was het dus een Bourgondiër op zijn Beaujolais fruit. Wat een jaargang niet kan doen. Over de jaargang trouwens: men dacht hier aan een piepjonge wijn: 2018 of zelfs 2019 (in BJ had 't gekund). Wijnen om toch nog even weg te leggen.

Guy Farge Saint Joseph Passion de Terrasses 2014
2014 in de Noordelijk Rhone was geen memorabel jaar, maar wel eentje waarvan je leest dat hij nu mooi op dronk aan 't komen is. Dat is altijd de mooie keerzijde aan minder grote jaren. De wijngaarden met stokken aangeplant in 1904 staan op steile terrassen, wat de naam van de cuvée uiteraard verklaart. De neus is zo ongeveer het archetype van wat je als Rhône liefhebber zoekt: peper en viooltjes a gogo. Een heerlijk sappig en zacht mondgevoel, een boeket dat zich ontplooit wanneer de wijn langer in mond wordt gehouden. Toch wel de WOTN

San Felice - Chianti Classico gran selezione il grigio 2010
Mijn eerste San Felice GS, destijds nog aangekocht bij Superiore via de forumbestelling. De verwachtingen waren toch redelijk hoog want op CT krijgt deze wijn mooie besprekingen. Maar de wijn maakte het niet echt waar. Op basis van de geur was de Sangiovese dominantie (80%) moeilijk te ontwaren. In de mond toont de wijn zich lang, maar de tannines zijn te dominant en ook de alcohol laat zich niet helemaal temmen. Voorlopig is deze wijn gebuisd voor mij. Een off bottle weeral van bij Superiore? Wie zal 't zeggen, maar mijn ervaring ligt toch ver weg van deze die door de 90-tal scores en reviews op CT werden neergepend.

Bellevue - Saint Emilion GCC 2008
Mijn 3e wijn van de kist en meteen ook mijn beste. Deze wijn gaat dus nog steeds in stijgende lijn. De rijpe cassistoetsen worden gecountered door grafiet. In de mond een zachte, rijpe wijn die behoorlijk lang is en eindigt in een mooie finale. S avonds nog een glas geproefd en was eigenlijk het beste. De tweede mooiste wijn van de namiddag.

Joblot Givry 1er Cru Clos du Cellier aux moines 2013
Deze werd me blind geschonken, vanuit de wijnkast gekozen door de gasten. Een heerlijke neus, pinotered, fijn. In de mond toch een volle aanzet, sappig en gestructureerd. Ik merk zelfs wat tannines maar die zijn zeker niet storend. Zeer mooi en nogmaals het bewijs dat wijnen uit 2013 niet altijd dun hoeven te zijn. Tophuis uit de Côte Chalonnaise

Jean Chauvenet - Nuits Saint Georges 1cru Les Vaucrains 2009
Christophe Drag, de sterke man aan het hoofd van het domaine Jean Chauvenet, krijgt toch kransen toegeworpen van oa Clive Coates en Allen Meadows omwille van het feit dat hij dit domein op een hoger niveau heeft getild. Zijn Vaucrains is zijn cuvée phare en wordt vaak grand cru kwaliteiten aangemeten. Ook zijn 2009 wordt goed besproken; Coates quoteerde hem met 17.5/20. Maar een wijn moet het ook nog in het glas waar maken. Dat deed hij voor alle duidelijkheid niet gisteren. Een atypische neus van opgelegde kersjes was eigenlijk nog wel best ok, maar in de mond geen evenwicht, te weinig materie ook. Hoe kan dat nu, vraagt een mens zich af? Benieuwd of hij vandaag meer laat zien.

Een vrij heterogene line-up, zeker ook qua kwaliteit. Sommige wijnen toonden zich heerlijk, anderen waren teleurstellend. Het was nochtans fruit day

[Olivier]

Het was een heel ontspannende en leuke namiddag bij Fre.

Inderdaad heel uiteenlopende wijnen, maar toch wel een paar toppers!

Ook voor mij was de Saint-Joseph van Guy Farge de WOTN. Vandaag aan het verder sabbelen, en de wijn is er nog beter op geworden! Perfect geïntegreerd, en zo sappig. Zure kersjes, wat tabak, heel opliftend. Fraicheur alom. Fijn en toch extremely quaffable Als ik een island wine moet kiezen, mag het deze zijn.

Ook Juliette Joblot was weer op het appel. Inderdaad verbazingwekkend veel materie voor een 2013, zonder ook maar iets van finesse te verliezen. Zeer aantrekkelijk die Joblot. De wijn ook

De Bellevue was ook heel fijn. In het begin nog wat botertoetsen die mij richting Pomerol deden denken, maar na wat tijd in het glas begon de finesse er meer door te komen. Nog véél potentieel. En zeer mooi by the way voor 2008.

Als Italië-liefhebber kreeg ik de San Felice ook mee Vandaag is hij toch wat beter dan gisteren. Naast de kersen heb ik ook wat ijzer en tabak. In de mond is het fruit mooi, totdat de tannines halfweg weer naar boven komen en roepen dat het feestje gedaan is. Ofwel moet dit nog héél lang liggen, ofwel komt dit niet meer goed.

[wvd]

Vorige week ook een Marsannay 2015 gedronken, de Es Chezots van LF. Dat was indertijd voor mij het eerste jaar van de "opmars" van deze wijngaard t.o.v. beide andere, die ik altijd hoger schatte. Kwestie van smaak uiteraard. Maar ook toen vond ik hem minder dan verwacht. Het was zeker een degelijke Bourgogne met redelijk wat materie enz., maar hij "zong" niet en hoewel de tafelgenoten hem erg mooi vonden, was ik wat onderweldigd. Tja, het kan verkeren maar ik ben vrij zeker dat Bourgogne 2015 een absoluut topjaar is en dat de wijnen zich nog helemaal niet geven. Gisteren een Pommard van dat jaar, had hem daarom gedecanteerd, maar het duurde nog uren voor hij helemaal open kwam, maar toen was hij al helemaal op.

Nooit de grootste fan geweest van San Felice, beetje al te rustiek voor mij. Dacht dat de Grigio 100% Sangiovese was?

[vinejo]

(06-07-2020 02:49 PM)wvd schreef:  Vorige week ook een Marsannay 2015 gedronken, de Es Chezots van LF. Dat was indertijd voor mij het eerste jaar van de "opmars" van deze wijngaard t.o.v. beide andere, die ik altijd hoger schatte. Kwestie van smaak uiteraard. Maar ook toen vond ik hem minder dan verwacht. Het was zeker een degelijke Bourgogne met redelijk wat materie enz., maar hij "zong" niet en hoewel de tafelgenoten hem erg mooi vonden, was ik wat onderweldigd. Tja, het kan verkeren maar ik ben vrij zeker dat Bourgogne 2015 een absoluut topjaar is en dat de wijnen zich nog helemaal niet geven. Gisteren een Pommard van dat jaar, had hem daarom gedecanteerd, maar het duurde nog uren voor hij helemaal open kwam, maar toen was hij al helemaal op.

Nooit de grootste fan geweest van San Felice, beetje al te rustiek voor mij. Dacht dat de Grigio 100% Sangiovese was?

Grote prijs “Decroo” voor het prachtige neologisme onderweldigd!

[Fre]

(06-07-2020 02:49 PM)wvd schreef:  Nooit de grootste fan geweest van San Felice, beetje al te rustiek voor mij. Dacht dat de Grigio 100% Sangiovese was?

De gran selezione is aangevuld met 20% lokale variëteiten

[FRANCISPICCART]

(06-07-2020 10:16 AM)Fre schreef:  Joblot Givry 1er Cru Clos du Cellier aux moines 2013
Deze werd me blind geschonken, vanuit de wijnkast gekozen door de gasten. Een heerlijke neus, pinotered, fijn. In de mond toch een volle aanzet, sappig en gestructureerd. Ik merk zelfs wat tannines maar die zijn zeker niet storend. Zeer mooi en nogmaals het bewijs dat wijnen uit 2013 niet altijd dun hoeven te zijn. Tophuis uit de Côte Chalonnaise

Joblot stelt me feitelijk nooit teleur, en dan zeker de "Cellier aux Moines" niet! Heb deze nog liggen en dan ook nog de "L'Empreinte" 2016, wat een assemblage is van het beste van al hun 1er Cru's. Inderdaad tophuis, voor mij vooral in rood.

[vinejo]

(06-07-2020 06:46 PM)FRANCISPICCART schreef:  

(06-07-2020 10:16 AM)Fre schreef:  Joblot Givry 1er Cru Clos du Cellier aux moines 2013
Deze werd me blind geschonken, vanuit de wijnkast gekozen door de gasten. Een heerlijke neus, pinotered, fijn. In de mond toch een volle aanzet, sappig en gestructureerd. Ik merk zelfs wat tannines maar die zijn zeker niet storend. Zeer mooi en nogmaals het bewijs dat wijnen uit 2013 niet altijd dun hoeven te zijn. Tophuis uit de Côte Chalonnaise

Joblot stelt me feitelijk nooit teleur, en dan zeker de "Cellier aux Moines" niet! Heb deze nog liggen en dan ook nog de "L'Empreinte" 2016, wat een assemblage is van het beste van al hun 1er Cru's. Inderdaad tophuis, voor mij vooral in rood.

Inderdaad. Olivier en ik mochten in de wijnkast van Fre zelf een wijn kiezen (waarbij hij uiteraard beroep deed op ons gezond wijnverstand), dat vonden wij een heel leuk idee...Lapierre stond ook op de shortlist maar we kozen uiteindelijk voor een wijn van een tophuis uit de streek waarvan we dachten dat hij ongeveer op dronk zou zijn.
Fre moest dus blind zijn eigen wijn proeven, zijn gok was een Chalonnais uit 2016. Niet slecht dus

En om de quote van Olivier te verklaren (de wijn ook ) post ik bijgaande foto.

PS de Domaine Bart deed me echt ongelooflijk aan een Morgon van Bouland denken. Diezelfde quafability maar met een mooie complexiteit.

[FRANCISPICCART]

(06-07-2020 02:27 PM)Olivier schreef:  Ook Juliette Joblot was weer op het appel. Inderdaad verbazingwekkend veel materie voor een 2013, zonder ook maar iets van finesse te verliezen. Zeer aantrekkelijk die Joblot. De wijn ook

Ja, die drinkt inderdaad wel lekker weg!

[vinejo]

Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken

Domaine Seguinot Chablis VV 2017: Een heel mooie, behoorlijk typische Chablis, men dacht eerst even aan een sauvignon blanc van de betere soort. Mijn goede indruk over dit huis werd bevestigd. Zeker aan 15 euro winkelprijs zéér mooi.

Chateau Rauzan Despagne Bordeaux blanc 2016
Een wijn die ik al bijna 20 jaar ken, vroeger uit de wijnfestivals van Carrefour, nu wordt ie, zowel in wit als rood, door Colruyt KW verdeeld.
Olivier haalde er onmiddellijk de sauvignon blanc uit, en na enig wikken en wegen (eerder slikken en legen) kwam hij uit op witte Bordeaux. Die we nog steeds te weinig drinken. Heel mooi (en nog goedkoper dan de Chablis).

Vervolgens dronken we een edele witte wijn van Vietti (Piemonte), minder aromatisch maar in de mond werkelijk gracieus. Een druif waar we nog nooit van gehoord hadden en waarvan ik heden jammer genoeg de naam ben vergeten.

De Les Argiles 2014 van Chidaine leek wel op een oranje wijn, wat een intense kleur! Ook de neus was zeer aromatisch, met bruine appeltjes, exotisch fruit en honingtoetsen. Topchenin.

De meeste “echte” wijnliefhebbers staan nogal afkerig tegenover wijnen gemaakt door negociants, maar Olivier overtuigde ons met de Beaune premier cru Les Bressandes 2012 van Lupé-Chollet van hun ongelijk. Verbazend jong, (hoewel Fre ook hier de jaargang raadde), nog wat hout zelfs, maar zijdezacht en zeer volumineus in de mond.

Dan volgde de Vaucrains NSG 1 r cru 2008 van Chicotot (zie hier, topic Chicotot). Geopend de dag ervoor, glaasje eruit, koel gehouden en tweede dag perfect.

De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Oli verraste ons nog met een uitsmijter uit de Bugeystreek, 100% mondeuse, maar de tannines en zuren van deze wijn maakten er eerder een buitensmijter van.
Fair enough, t was 00.00 uur en we liepen verzadigd de zachte zomeravond uit.

[wvd]

(07-08-2020 10:47 AM)vinejo schreef:  Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken

Domaine Seguinot Chablis VV 2017: Een heel mooie, behoorlijk typische Chablis, men dacht eerst even aan een sauvignon blanc van de betere soort. Mijn goede indruk over dit huis werd bevestigd. Zeker aan 15 euro winkelprijs zéér mooi.

Chateau Rauzan Despagne Bordeaux blanc 2016
Een wijn die ik al bijna 20 jaar ken, vroeger uit de wijnfestivals van Carrefour, nu wordt ie, zowel in wit als rood, door Colruyt KW verdeeld.
Olivier haalde er onmiddellijk de sauvignon blanc uit, en na enig wikken en wegen (eerder slikken en legen) kwam hij uit op witte Bordeaux. Die we nog steeds te weinig drinken. Heel mooi (en nog goedkoper dan de Chablis).

Vervolgens dronken we een edele witte wijn van Vietti (Piemonte), minder aromatisch maar in de mond werkelijk gracieus. Een druif waar we nog nooit van gehoord hadden en waarvan ik heden jammer genoeg de naam ben vergeten.

De Les Argiles 2014 van Chidaine leek wel op een oranje wijn, wat een intense kleur! Ook de neus was zeer aromatisch, met bruine appeltjes, exotisch fruit en honingtoetsen. Topchenin.

De meeste “echte” wijnliefhebbers staan nogal afkerig tegenover wijnen gemaakt door negociants, maar Olivier overtuigde ons met de Beaune premier cru Les Bressandes 2012 van Lupé-Chollet van hun ongelijk. Verbazend jong, (hoewel Fre ook hier de jaargang raadde), nog wat hout zelfs, maar zijdezacht en zeer volumineus in de mond.

Dan volgde de Vaucrains NSG 1 r cru 2008 van Chicotot (zie hier, topic Chicotot). Geopend de dag ervoor, glaasje eruit, koel gehouden en tweede dag perfect.

De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Oli verraste ons nog met een uitsmijter uit de Bugeystreek, 100% mondeuse, maar de tannines en zuren van deze wijn maakten er eerder een buitensmijter van.
Fair enough, t was 00.00 uur en we liepen verzadigd de zachte zomeravond uit.

Witte Vietti, dat moet Arneis zijn, tenzij dat ze nu ook Nascetta aangeplant hebben.

[vinejo]

(07-08-2020 12:29 PM)wvd schreef:  

(07-08-2020 10:47 AM)vinejo schreef:  Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken

Domaine Seguinot Chablis VV 2017: Een heel mooie, behoorlijk typische Chablis, men dacht eerst even aan een sauvignon blanc van de betere soort. Mijn goede indruk over dit huis werd bevestigd. Zeker aan 15 euro winkelprijs zéér mooi.

Chateau Rauzan Despagne Bordeaux blanc 2016
Een wijn die ik al bijna 20 jaar ken, vroeger uit de wijnfestivals van Carrefour, nu wordt ie, zowel in wit als rood, door Colruyt KW verdeeld.
Olivier haalde er onmiddellijk de sauvignon blanc uit, en na enig wikken en wegen (eerder slikken en legen) kwam hij uit op witte Bordeaux. Die we nog steeds te weinig drinken. Heel mooi (en nog goedkoper dan de Chablis).

Vervolgens dronken we een edele witte wijn van Vietti (Piemonte), minder aromatisch maar in de mond werkelijk gracieus. Een druif waar we nog nooit van gehoord hadden en waarvan ik heden jammer genoeg de naam ben vergeten.

De Les Argiles 2014 van Chidaine leek wel op een oranje wijn, wat een intense kleur! Ook de neus was zeer aromatisch, met bruine appeltjes, exotisch fruit en honingtoetsen. Topchenin.

De meeste “echte” wijnliefhebbers staan nogal afkerig tegenover wijnen gemaakt door negociants, maar Olivier overtuigde ons met de Beaune premier cru Les Bressandes 2012 van Lupé-Chollet van hun ongelijk. Verbazend jong, (hoewel Fre ook hier de jaargang raadde), nog wat hout zelfs, maar zijdezacht en zeer volumineus in de mond.

Dan volgde de Vaucrains NSG 1 r cru 2008 van Chicotot (zie hier, topic Chicotot). Geopend de dag ervoor, glaasje eruit, koel gehouden en tweede dag perfect.

De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Oli verraste ons nog met een uitsmijter uit de Bugeystreek, 100% mondeuse, maar de tannines en zuren van deze wijn maakten er eerder een buitensmijter van.
Fair enough, t was 00.00 uur en we liepen verzadigd de zachte zomeravond uit.

Witte Vietti, dat moet Arneis zijn, tenzij dat ze nu ook Nascetta aangeplant hebben.

Neenee, arneis was onze gok zelfs toen we wisten dat t Piemonte was. Ook niet nascetta. Als Oli ooit nog eens op t forum komt zal hij t wel onthullen.

[wvd]

(07-08-2020 12:34 PM)vinejo schreef:  

(07-08-2020 12:29 PM)wvd schreef:  

(07-08-2020 10:47 AM)vinejo schreef:  Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken

Domaine Seguinot Chablis VV 2017: Een heel mooie, behoorlijk typische Chablis, men dacht eerst even aan een sauvignon blanc van de betere soort. Mijn goede indruk over dit huis werd bevestigd. Zeker aan 15 euro winkelprijs zéér mooi.

Chateau Rauzan Despagne Bordeaux blanc 2016
Een wijn die ik al bijna 20 jaar ken, vroeger uit de wijnfestivals van Carrefour, nu wordt ie, zowel in wit als rood, door Colruyt KW verdeeld.
Olivier haalde er onmiddellijk de sauvignon blanc uit, en na enig wikken en wegen (eerder slikken en legen) kwam hij uit op witte Bordeaux. Die we nog steeds te weinig drinken. Heel mooi (en nog goedkoper dan de Chablis).

Vervolgens dronken we een edele witte wijn van Vietti (Piemonte), minder aromatisch maar in de mond werkelijk gracieus. Een druif waar we nog nooit van gehoord hadden en waarvan ik heden jammer genoeg de naam ben vergeten.

De Les Argiles 2014 van Chidaine leek wel op een oranje wijn, wat een intense kleur! Ook de neus was zeer aromatisch, met bruine appeltjes, exotisch fruit en honingtoetsen. Topchenin.

De meeste “echte” wijnliefhebbers staan nogal afkerig tegenover wijnen gemaakt door negociants, maar Olivier overtuigde ons met de Beaune premier cru Les Bressandes 2012 van Lupé-Chollet van hun ongelijk. Verbazend jong, (hoewel Fre ook hier de jaargang raadde), nog wat hout zelfs, maar zijdezacht en zeer volumineus in de mond.

Dan volgde de Vaucrains NSG 1 r cru 2008 van Chicotot (zie hier, topic Chicotot). Geopend de dag ervoor, glaasje eruit, koel gehouden en tweede dag perfect.

De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Oli verraste ons nog met een uitsmijter uit de Bugeystreek, 100% mondeuse, maar de tannines en zuren van deze wijn maakten er eerder een buitensmijter van.
Fair enough, t was 00.00 uur en we liepen verzadigd de zachte zomeravond uit.

Witte Vietti, dat moet Arneis zijn, tenzij dat ze nu ook Nascetta aangeplant hebben.

Neenee, arneis was onze gok zelfs toen we wisten dat t Piemonte was. Ook niet nascetta. Als Oli ooit nog eens op t forum komt zal hij t wel onthullen.

Toch geen Timorasso zeker, topdruifke!

[FRANCISPICCART]

(07-08-2020 10:47 AM)vinejo schreef:  Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken


De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Zeer interessant. Waar hadden jullie de Terres Brulées van Lionnet gehaald als ik dat mag vragen? Dat is een zeer klein domein dat nog erg traditioneel werkt en vinifieert met steeltjes en al. Ben er tweemaal geweest. Dus 2018 gaat inderdaad nog wat tijd nodig hebben.

[vinejo]

(07-08-2020 12:49 PM)FRANCISPICCART schreef:  

(07-08-2020 10:47 AM)vinejo schreef:  Gisteren wederom een triootje mogen meemaken. Onder Corona voorwaarden uiteraard, meer dan 2 meter afstand, buiten en eigen glazen mee. Enfin, niet veel verschil met anders eigenlijk

Geen uitgebreide TN s maar wat we dronken


De Lionnet Terres Brulees Cornas 2018 was uiteraard de Connor Rousseau van de avond, way too young om al echt mee te spelen met de groten maar desalnietemin (of desalwelteplus om deze bijna vergeten witz van de heer Urbain Servrancx nog eens vanonder het stof te halen) was de neus quasi subliem te noemen. In de mond was het hout nog wat dominant en miste de wijn focus. Komt goed!

Zeer interessant. Waar hadden jullie de Terres Brulées van Lionnet gehaald als ik dat mag vragen? Dat is een zeer klein domein dat nog erg traditioneel werkt en vinifieert met steeltjes en al. Ben er tweemaal geweest. Dus 2018 gaat inderdaad nog wat tijd nodig hebben.

Ik denk dat Fre die bij Cave de la Crosse haalde.
Is inderdaad een voorlopig nog redelijk hidden gem denk ik.

@wvd Inderdaad, timorasso, die was het. Was beetje Chablis, beetje pinot blanc, maar toch vooral timorasso.

[Olivier]

Citaat:Toch geen Timorasso zeker, topdruifke!

Inderdaad, Werner, goed geraden! De Derthona Timorasso 2018 is de eerste jaargang van Vietti. De druif is aan een bescheiden revival bezig, heb ik de indruk? In ieder geval, ik had er goede dingen over gelezen en wou zelf eens de proef op de som nemen. Er wordt soms verwezen naar riesling dus dat wekt al enige verwachtingen. En van Vietti ben ik nog nooit teleurgesteld.

Klein beetje reductief in het begin, relatief gesloten. Na een tijdje kwam er wat exotisch fruit door, maar subtiel. Het was vooral de fraicheur en de elegantie die deze wijn deed uitblinken op dit moment. Mooie structuur die gedefinieerd werd door de zuren. Volgens mij zal deze wijn expressiever worden binnen een jaar of drie à vier. Nu al dag twee kwam er wat meer fruit doorpiepen. Dus ik denk wel dat je gelijk hebt, Werner, dit is een druif die veelbelovend is op basis van deze ervaring.

We dronken overigens ook nog de Ultradition Extra Brut (4,5g suiker) van Laherte. Een blend van 60% pinot meunier, 30% chardonnay, en 10% pinot noir. Mooi neusje, elegant. Goede champagne, maar niet van het niveau van Les Longues Voyes (100% pinot noir) van Laherte, die echter ook wel een prijsklasse hoger ligt.

[vinejo]

(07-08-2020 02:06 PM)Olivier schreef:  

Citaat:Toch geen Timorasso zeker, topdruifke!

Inderdaad, Werner, goed geraden! De Derthona Timorasso 2018 is de eerste jaargang van Vietti. De druif is aan een bescheiden revival bezig, heb ik de indruk? In ieder geval, ik had er goede dingen over gelezen en wou zelf eens de proef op de som nemen. Er wordt soms verwezen naar riesling dus dat wekt al enige verwachtingen. En van Vietti ben ik nog nooit teleurgesteld.

Klein beetje reductief in het begin, relatief gesloten. Na een tijdje kwam er wat exotisch fruit door, maar subtiel. Het was vooral de fraicheur en de elegantie die deze wijn deed uitblinken op dit moment. Mooie structuur die gedefinieerd werd door de zuren. Volgens mij zal deze wijn expressiever worden binnen een jaar of drie à vier. Nu al dag twee kwam er wat meer fruit doorpiepen. Dus ik denk wel dat je gelijk hebt, Werner, dit is een druif die veelbelovend is op basis van deze ervaring.

We dronken overigens ook nog de Ultradition Extra Brut (4,5g suiker) van Laherte. Een blend van 60% pinot meunier, 30% chardonnay, en 10% pinot noir. Mooi neusje, elegant. Goede champagne, maar niet van het niveau van Les Longues Voyes (100% pinot noir) van Laherte, die echter ook wel een prijsklasse hoger ligt.

Just, weer de Champagne vergeten
Excuses Olivier en Francis! ;-)

[FRANCISPICCART]

(07-08-2020 02:17 PM)vinejo schreef:  Just, weer de Champagne vergeten
Excuses Olivier en Francis! ;-)

Schande, het is je nu nog één keer vergeven Jo

[Fre]

De Laherte was verfijnd, fris fruitig en met een fijne pareling. Het fruitige zorgde in de mond voor rondeur. Is dit een extra brut? Vaak zitten de zuren bij een extra brut iets scherper wat hier dus niet t geval is. Mooie champagne.

De Chablis had iets fris, citrus en op een bepaald moment zelfs een groene toets waardoor we even aan Sauvignon dachten. Mispoes dus. Net als de Bordeaux pq mooie wijnen met een lichte voorkeur voor de Bordeaux.

Eindelijk een Vietti in t glas, waarvoor dank. Ingetogen floraal in de neus, gracieus in de mond.

De Chidaine stond op dag 3 nog volledig recht. Meer op ananas, honing dan op rijpe appel. De mond volgde in dezelfde stijl. Lang en evenwichtig.

Mijn eerste wijn van Lupe Chollet. Mijn eerste Beaune 1cru van het gereputeerde perceel Bressandes. Een wijn op niveau van een 1 cru, gemaakt volgens de moderne school. Het houtgebruik was aanwezig maar zeker functioneel en goed geabsorbeerd door de materie. Voor mij het bewijs dat er rond Beaune toch ook mooie dingen te ontdekken vallen.

De Cornas had op dag 3 niets van zijn fantastische neus verloren. Het mondgevoel was evenwichtiger maar nog steeds te jong, de tannines minder nadrukkelijk maar zeker nog aanwezig. Wat me opvalt is dat het fruit toch zeer rijp is. Benieuwd hoe dit zal evolueren.

[wvd]

(08-08-2020 08:55 AM)Fre schreef:  Voor mij het bewijs dat er rond Beaune toch ook mooie dingen te ontdekken vallen.

Understatement of the year?
In geen enkele gemeente in de Côte d'Or is er zo'n hoog percentage wijngrond premier cru geklasseerd, het zal wel ergens van komen zeker...? De meeste grond is er in handen van négociants en wellicht is dat samen met het ontbreken van een iconisch domein de reden waarom er weinig gewag van gemaakt wordt. Maar David Croix werkt er aan... De terroirs van Beaune doen trouwens in niets onder die van voor Pommard of Volnay, de prijzen daarentegen situeren zich op een dikke helft. Aan de goede verstaander...

[Vince]

Domaine Albert Morot is ook een van de goede uitzonderingen: een vigneron indépendent met focus op Beaune 1cru.

[wvd]

(08-08-2020 05:31 PM)Vince schreef:  Domaine Albert Morot is ook een van de goede uitzonderingen: een vigneron indépendent met focus op Beaune 1cru.

Albert Morot is momenteel, denk ik, zowat het meest bekende domein in Beaune. Die wijnen zijn zeker niet slecht, maar ik vond altijd een beetje euh.. rustiek. Maar ook daar wordt er aan gewerkt en hun prijzen liggen ook wat lager. Ik vraag me trouwens af wat er met Besançenot gebeurd is.

[Fre]

Een nieuw triootje, dit keer met Vince & Olivier.

We startten met de Aligoté 2016 van Pierre Boisson
Kruitpoeder wijst op een houtopvoeding maar zeer elegant. Enorm elegant, fijn én fris in de mond. Olivier dacht aan een Puligny en inderdaad, het had iets van dat niveau. Op dag 2 was er nog een kwartje over. De wijn toonde zich iets minder fijn een dagje later.

Na de Aligoté kwam een Chardonnay. Maar niet van de Côte des blancs of Chablis, wel van Morey Saint denis. We dronken cuvée Les Crais 2018 van Clerget. Tijdens de degustatie toonde de wijn zich niet echt elegant. Goed maar geen wijn die bleef hangen. De dag nadien proefde ik 'm opnieuw met Jo. Wauw, wat een transformatie: zowel in de neus als in de mond deed ze aan een heerlijke Noordelijke Rhone denken, met iets meer zuurtjes dan. Rijp en rijk maar toch voldoende fraicheur & evenwicht. Jammer dat de wijn zich op dag 1 niet echt toonde.

De Girlan Flora Riserva 2017 zat initeel niet in de line up. Oli, streng als hij is, vond m niet op niveau de dag voordien toen hij 'm opende. Toch kon ik hier echt wel van genieten. Een mooie floraliteit in de neus, een rijp mondgevoel, maar toch mooie zuurtjes en mooie minerale touch in de afdronk. Good stuff toch.

Bij de Herrenstuck 2017 van Holger Koch zat ik eerder in de Jura dan wel in Duitsland of Bourgogne. Stevige knaap die nog wat kelderrust nodig heeft, lijkt me.

Daarnaast een interessant duo: de Klingenberg Alte Reben 2015 van Benedikt Baltes tegen de Dernauer Spätburgunder van Julia Bertram 2016 Beide mooie wijnen maar qua stijl toch een voorkeur voor Bertram die voor mij dit keer wel Bourgondisch was en iets frisser qua stijl. Bij deze werd ook de stelling onderuit gehaald dat Bertram enkel goed is in haar top cuvées.

The End 2008 van Jimenez Landi was niet het einde van de degustatie, maar het had wel de ideale afsluiten kunnen zijn. Zo fijn en mooi had ik toch nog nooit een Grenache in 't glas gekregen, of het zou de Pialade moeten zijn (andere stijl wel).

De Corton Les Hautes Mourottes van Ravaut 2012 was wonder boven wonder behoorlijk fijn. Wonder boven wonder omdat Ravaut nu niet echt gekend is als de grootste purist van de streek. Maar dan komt toch de terroir opzetten. De wijn was niet goed geprepareerd (het was een extra flesjes pop 'n pour) maar ik catalogeer 'm toch als zeer mooie premier cru, wat Les Hautes Mourottes eigenlijk zou moeten zijn.

Het laatste duo was eentje om mijn gasten om de tuin te leiden.
Met Clos des Fees vieilles vignes 2014 zat men niet in de Rousillon maar dacht men zelfs even aan Bourogne. Het zegt iets over de kwaliteiten van Hervé Bizeul als wijnmaker.
De Champin le Seigneur 2017 van Gérin die er tegenover stond, toonde zich op dag 1 niet zoals het moet. Het hout was te dominant en bedekte de floraliteit die zich op dag 2 wel volledig tentoon spreidde. Jammer en opnieuw een leerpunt.

[vinejo]

voor het verslagje!

En bedankt ook om nog wat “restjes” te komen afzetten op mijn vakantieadres

De alligoté heeft nog steeds die “gunflint “ aroma s waar Oli blijkbaar op dag 1 ook van sprak. Ambitieus. In de mond had hij wat opwarming nodig, dan ging hij meer en meer op de betere Chablis lijken. Gerookte toetsen in de lange afdronk. Zeer mooi maar (te) prijzig geworden blijkbaar.

De witte Morey, een curiosum toch, had ik blind sowieso in St Joseph geplaatst, of zelfs Hermitage. Ook vandaag toont hij nog steeds meer Marsanne/roussanne kenmerken dan chardonnay. Die nét rijpe abrikoosjes. Niet zoals bij sommige chardonnays uit Macon, die ook wel abrikoos kunnen hebben maar dan een stuk rijper en exotischer zelfs dan dit. Fijn in de mond ook, met zuurtjes die als een spinrag in de wijn zijn verweven. Ragfijn dus. Amandel/marsepein in de afdronk. Intens genoten van het laatste glas.

Ik plaatste er gisteren, om onze gewaarwording te bevestigen een wijn naast die ik toevallig binnen bereik had, de witte St Joseph van Bernard Gripa . Een wijn waarvan de 2018 door Perswijn als beste witte wijn boven de 30 euro werd verkozen… Ik betaalde voor de 2015 begin 20 dacht ik.
Enfin, die Gripa 2015 bewees ons aanvoelen, hij lag echt in het verlengde van de Morey. Iets dikker wel, maar zeker niet zwaarder, werkelijk een onwerelds evenwicht. Iets meer mineraliteit ook, en, jawel…gunflint.

Dan de rode restjes.

Ook op dag drie toont de trousseau van Courbet zich groot. Fragiel subtiel, complex zijn de woorden die bij me opkomen.

De Gerin Champin Cote Rotie 2014 was gisteren in de neus mooier. De peper is weg, en het fruit lijkt wat belegen nu.
In de mond echter komt de steak au poivre weer piepen, mooi belegd met rijpe blauwe bessen. Lange afdronk met heel veel heerlijke peper.
Bijzónder lekker en moeilijk te…hips…spuhhuuhuwen.

Over de Roussilon van Hervé Bizeul kan ik dus niks objectiefs meer zeggen..