En wat drinkt men nu eigenlijk zelf thuis bij die van Leuvin?

[wvd]

We begonnen de reeks met 2 erg verschillende Bourgognes. Eerst en 10 jaar oude "basis" Bourgogne van Fournier, toen 100% gemaakt met druiven uit Marsannay, vooral van de (zeer goede) terroirs tussen de Route des Grands Crus en de D974. Beetje sediment in de fles dat de wijn een ietsje wazig maakt. Redelijk fijne neus, wat fruit, wat bloemetjes, een eerste spoor van tertiaire, een splinter kruiden wordt gevolgd door een wat lichtere, zachte smaak met een drogere, licht minerale afdronk. De wijn is al lang op dronk en dit type wordt er m.i. niet beter meer op, ik drink dat zelfs liever wat jonger. De Santenay is totaal anders, 5 jaar jonger, maar zeker nu al zeer mooi. Philippe Colin is bekend voor echt bijzonder mooie witte Bourgognes, maar zijn rode wijnen blijven onder de radar. Ook hier geen wereldschokkende wijn, maar wel een bijzonder lekkere, volle, ronde, diep-fruitige wijn. Niet de meest genuanceerde, het blijft Santenay, maar lekker, lekker...! Het overgebleven bodempje was ;s anderendaags nog in topvorm. Helaas mijn enige fles...
2019 is alweer een groot jaar in Montalcino, niveau 2013-2015-2016. Deze Rosso van "founding father" Costanti verkies ik boven 75% van de Brunello's en ik denk dat de 2019 hun mooiste Rosso is - excuseer wordt - die ik al had van dit superdomein! Dat ligt aan het jaar, maar zeker ook aan de nieuwe cuverie die sinds dat jaar actief is. Ik kan dit al drinken, vrij vol voor Rosso, mooi genuanceerd boeket, de fijnste tannines van de laatste jaren, maar toch ook nog heel erg jong, een jaar of 2 fles zal hem wat rustiger maken.
De laatste weken / maanden is mijn interesse voor Bordeaux terug wat toegenomen na mooie ervaringen met wat oudere wijnen en dus deze d'Issan, een "oude liefde", uit de kelder opgedolven. Nu, d'Issan scheert hoge toppen in de pers de laatste jaren en 2006 zou de eerste jaargang "op niveau" zijn na een aantal wat mindere jaren. Maar helaas, hoe de wijn en wij ook onze best deden, het bleef toch net iets onder de verwachtingen, wat ook aan de verwachting kon liggen. Een donkere neus, wat inkt eerst, niet ongebruikelijk, ietsje stroever in de aanzet met toch iets openend in de middensmaak en redelijke afdronk op structuur. Met andere woorden eignlijk een beetje een typische 2006 linkeroever. Dit was de eerste fles van zes, we gaan de tweede nog een paar jaar geven.
Duitse Riesling wordt hier bijna niet meer geopend, maar er ligt nog wel wat en dus werken we ons er verder door... Zilliken heeft een onverwoestbare reputatie en deze Auslese van hun topwijngaard stelde dan ook niet teleur: geel, maar fris geel met nog geen spoor van oxidatie. Vrij rond en vol, nog zoeter dan verwacht met een fijne afdronk. Helaas de fles over een aantal dagen alleen moeten uitbuizen, geen interesse bij de wederhelft en ik ga er zelf ook niet meer naar op zoek.
Dan alweer iets totaal anders, "Le Claux" 2014 van Saint-Cosme, zeker één van mijn favorieten onder de Zuidelijke Rhône wijnen. 2014 is ook hier niet het grootste jaar en dat is maar goed ook: hier niets overdreven, geen overdonderende dikte, geen stroeve tannines, maar een heerlijke Grenache met prachtig fruit, een mineraaltje, wat "garrigue", erg intense, vloeiend zachte mond, zeer lange afdronk, WOW!
VP is één van mijn zwaktes. Dit is een Smith & Woodhouse 1994, een "tweederangs" merk van Symington, maar ik hou van dit merk want ook hier alweer niets te overdreven. Ik vind Dow's dikwijls te droog en streng en Graham's soms net wat te zoet en verkies dan Warre, maar dat vind of vond je hier amper. Deze 1994 heeft nog een erg donkere kleur, zit nog een beetje in de pruim - schoensmeer fase en zal (hopelijk) binnenkort aan de "kruiden met honing" fase beginnen. Halfvol tot vol voor VP, zalvende afdronk, erg mooi, kan nog decennia mee (langer dan ik...)