HOE GOED KAN OXIDATIEVE CHENIN BLANC ZIJN? ONDEFINIEERBAAR GOED!

[de populist]

Domaine de la Grézille, CUVÉE LA GALOPINIÈRE 2002, niemand die het zal kennen waarschijnlijk. De basis-chenins van het huis zijn niet speciaal en bedoeld voor onmiddellijke omzet. Maar wat had die wijnbouwer op die bewuste wijnbeurs in Aarschot achteraan staan in zijn standje!!! Deze Chenin La Galopinière dus en daarnaast gewoonweg een ijswijn van Chenin (waar ik over 10 jaar wel es een post zal over maken, thrilling...). We zitten in Anjou (Ambillou-Château), de wijnmaker heet Bruno Paillocher.

Deze Chenin is oxidatief opgevoed, komt dus uit een onvolledig gevuld eiken vat. Navraag leert me dat er geen laagje (voile) gisten in het spel kwam om de wijn aan zijn oppervlakte tegen oxidatie te beschermen (op zijn Jura's). Vier jaar heeft de wijn op de gistresten gelegen, dan werd hij op fles getrokken zonder filtering of bijkomende sulfitering. Laat geplukte Chenindruiven uit 2002, geplukt in verschillende tries. Een riskant experiment en wat voor één!

Wondermooie amberkleur, beetje troebel. Lichte en zeer fijne oxidatieve toetsen à la Fino van notenbolster, okkernoot, rokerig (Sherrie, Scheeeerrie, dans met mij...) met een kern van prachtig zuiver fruit van mandarijntjes, sinaasappelpel en abrikozen. Ook botersnoepjes en munt zijn in het boeket van de partij. Op dag drie, vandaag dus, is deze wijn op zijn top. En ik heb nog een half glaasje waar ik voorzichtige slokjes van drink tijdens het schrijven. Het is mijn allerlaatste fles, moet je weten.

De geur is zo subliem dat ik nauwelijks tot drinken kom. Kon ik dit moment maar op repeat zetten... Ik zet het glas weer neer zonder nippen. Nu toch een nieuwe poging: een zachte fruitige aanzet, teder zelfs, zalvend maar tegelijk doordringend mondgevoel doorweven van fijne en uiterst opwekkende zuren. Zalige oxidatieve kus. Wijn die volledig in de lengte gaat, strak, veel minder in de breedte. Sinaas en abrikoos, uitgepuurd en zeer droog. Afdronk is eindeloos met perfect versmolten elementen die twijfelen om afscheid te nemen. Een beetje lactisch. Ik heb een vriend van mij een exemplaar gegeven, verdomme, ik wil hem terug! Hoe kan iets zo dens en geconcentreerd zijn en toch zo lichtvoetig blijven, à la Vin Jaune (ook in dit geval zal heel wat wijn vervlogen zijn richting engelen; ik blijf mij afvragen of hier toch geen beetje flor is geweest, wat het kurkdroge karakter van de wijn zou verklaren).

De wijn is op, la petit mort... Chenin... , mijn subliemste wijnmomenten zijn bijna allemaal met witte wijn, meestal verouderd of zoiets als dit, oxidatief. Foodpairing bij deze wijn: jonge Cantal met erbij wat okkernootjes, dat deed het gewoon PERFECT.

Bron en foto: http://www.facebook.com/stefaan.soenen

[don quichotte]

@ de Populist,

Voor mij ook een zeer speciale wijn. Ik zou zelfs de benaming "vreemd" willen gebruiken. Een wijn met een enorm palet aan geuren en smaken.
Toch twee puntjes die ik in mijn notities terugvond.
Te oxidatief voor mijn persoonlijke smaak en ik vond deze wijn iets vermoeiend. Ik denk dat ik na één glas genoeg zou hebben.
Moet volgens mij wel een wijn zijn om te experimenteren naast jonge Cantal ook met andere verschillende kaassoorten. Ik denk hier bv aan een belegen Tomme de Savoie

[de populist]

(13-02-2013 11:46 PM)don quichotte schreef:  @ de Populist,

Voor mij ook een zeer speciale wijn. Ik zou zelfs de benaming "vreemd" willen gebruiken. Een wijn met een enorm palet aan geuren en smaken.
Toch twee puntjes die ik in mijn notities terugvond.
Te oxidatief voor mijn persoonlijke smaak en ik vond deze wijn iets vermoeiend. Ik denk dat ik na één glas genoeg zou hebben.
Moet volgens mij wel een wijn zijn om te experimenteren naast jonge Cantal ook met andere verschillende kaassoorten. Ik denk hier bv aan een belegen Tomme de Savoie

Don, inderdaad niet een wijn om met volle teugen van te drinken, echte degustatiewijn, een specialeke. De wijn paste niet bij de abondance, te vet leek wel voor de wijn.