Jura degustatie met de Syntra collega's

[Kupers]

Onlangs zijn we, uiteraard enkel in het kader van de voorbereiding op de examens, samengekomen om dit keer de Jura eens grondig te bestuderen. Omdat ik zelf totaal onbekend ben met de Jura had ik aan Wouter De Bakker gevraagd om een selectie voor ons samen te stellen, dus logischerwijs komen dan ook bijna alle wijnen van bij hem. De enige uitzondering betreft Frederic Lornet omdat ik de dag van de degustatie vaststelde dat we geen enkele niet-geouilleerde Savagnin hadden.

Domaine des Bodines, Poulsard 2013
Eerste indruk bier, geuze en gist. Lijkt na een tijdje meer op kriek, fris rood fruit met een zweem van zoetigheid. Mondgevoel is gelijkaardig maar wat te licht, het mist wat structuur en is in feite wat te vlot, te snel verdwenen.

Domaine des Cavarodes, Trousseau de Messagelin 2013
In eerste instantie reductief, heeft toch wel wat tijd in het glas nodig om wat meer open te bloeien. Aroma is vrij genuanceerd, fruit met toch ook een lichte kruidigheid op de achtergrond. Mondgevoel is heel aangenaam, breed, vullend maar zacht, nergens te overdadig. Heel plezierig met toch voldoende stevigheid. Nog iets te jong naar de afdronk toe.

Ratapoil 2011, verschillende cepages
Animaal op de neus, licht reductief wat vermindert na een tijdje maar toch vrij aanwezig blijft. Enige van de vier rode wijnen die een stevige bijt heeft, tannines die nog wel wat tijd nodig hebben. Heel aards, bijna stenig naar het einde toe maar uiteindelijk wat zacht fruit. We vonden allemaal dat deze wijn wat samenhang miste, karaktervol maar te jong.

Mathieu Allante, Amalgame 2010
Heel mooie neus, frisse fruitigheid, ook al wat kreupelhout en evolutie. Zeer Bourgondisch in de aanzet met een lichte kruidigheid die lang blijft plakken. Biotintje in de afdronk maar dit zorgt voor een mooie frisheid die de rest wat accentueert, lang in de afdronk en na de Cavarodes de beste rode wijn voor mij.

Ratapoil, L'Indocile 2009, Savagnin
Volle complexe neus, hints van nootjes en vooral sesam, heel bizar om dit te ruiken in eerste instantie maar zeer mooi. Rijp fruit komt na een tijdje in het glas wat bovendrijven, wordt ook beter naarmate de wijn warmer wordt. Aciditeit is vrij hoog in de aanzet maar is heel mooi complementair voor brede structuur en zorgt voor een lange, elegante afdronk.

Frederic Lornet, Savagnin 2009, (NO)
Zeer expressief, voornamelijk notig maar ook een heel lichte bossige toets, de geur van versgeplukte champignons. In de mond toont deze wijn meer rondeur, wat vettigheid zelfs, maar zuren houden het geheel fris. Mooie kruidigheid (curry!) die naar boven komt in de finish, duidelijk maar in balans.

Des Bodines, Chardonnay 2012
Fruit maar ook mineraliteit in de neus, aromas zijn niet echt heel uitgesproken. Ook hier weer in eerste instantie bio, beetje geuzeachtig, maar wordt snel vervangen door fruit. Aciditeit is hier niet heel aanwezig, het is eerder mineraliteit in de mond. Zachte afdronk maar vrij kort.

Domaine des Cavarodes, Chardonnay de Messagelin 2012
Helaas gekurkt.

Domaine Pignier 2009, Chardonnay (NO)
Vrij oxidatieve toets op de neus, noten komen zeer stevig naar voor. Mondgevoel toont karakteristieke vettigheid maar mist wat aciditeit, wordt eleganter naar de afdronk met weer die notigheid die overheerst.

Domaines des Miroirs, Les Saugettes 2011
Heel mooie neus, elegant krokant fruit, heel veel frisheid in de mond met mooie zuren die net inkicken als je denkt dat de wijn wat zwaar wordt, puur van stijl maar wat kort in de afdronk. Het bizarre hier was dat de wijn de dag daarna compleet naar de vaantjes was. Waar hij op dag 1 helder en mooi evenwichtig overkwam was hij op dag twee troebele en precies heel chemisch van smaak. Ik weet niet wat er mee is gebeurd, misschien onstabiel en het contact met zuurstof niet overleefd.

Het was een zeer mooie degustatie. Zoals gewoonlijk proefden we alles blind en door een gelukkig toeval kregen we bij de witte wijnen in de eerste flight de savagnins en in de tweede flight alle chardonnay wijnen naast elkaar wat interessante vergelijkingen opleverde. In rood was ik wat teleurgesteld. Meestal vind ik hier meer mijn ding, oa. de wijnen van Bornard maar wegens omstandigheden kon ik deze niet op tijd uit de kelder halen. Etienne Thiebaud blijf ik ook moeilijk vinden. In rood vindt ik zijn wijnen zeer mooi, apart in hun klasse maar duidelijk herkenbaar en heel plezierig om te drinken. In wit hadden we helaas een gekurkte fles, maar ik proefde zijn wijnen enkele dagen geleden in Saumur en het was niet echt mijn ding, ze komen heel gedempt over, te subtiel, te vlot in de mond. Ratapoil is voor mij echt de winnaar, ik ben al langer fan van deze wijnen en het werd hier bevestigd, l'Indocile is een wijn om zonder nadenken te kopen.