Keith Levenberg

[fleer]

USA is een groot land met wijnen die ik niet ken ... ook een mentaliteit die ons vreemd is, een andere kijk op wijn, andere onderwerpen etc.
Die onbekendheid trekt me aan en zo kwam ik dit artikel tegen,
https://cellarbook.wordpress.com/

Grts

[Vinogan(s)]

Leuk, dit is grappig én gemeen tegelijk!

[fleer]

Ja, er zitten grappige oneliners tussen, goed geschreven.
Jane Anson vind dit een 'brilliant post'
En dan volgt de reactie op Wine Searcher http://www.wine-searcher.com/m/2015/04/t...ne-qua-non
en dat zal het laatste woord niet zijn wat daarover geschreven wordt.

Mijn gedacht, ik vind de vergelijking met kunst wel leuk ... het is niet omdat Bordeaux al eeuwen goede wijn maakt dat er geen streek in de wereld kan zijn die betere kan maken, misschien komt de beste wijn ter wereld binnen 75j wel van China, uiteindelijk komt alles neer op Terroir, de rest is gedeelde kennis.

Cultwijn is toch een fractie van het hele wijngebeuren en gewoon weten dat het bestaat is al voldoende, bij deze http://www.cultwine.com/wine-cellar/sqn

Grts

[Jordaens]

In beide artikelen wordt nogal veel ineens aangekaart. Er is de cultwijn, met exuberante prijzen, er zijn de Parkereske wine critics, er is het verschil tussen overextractie en elegantie in wijn, nieuwe wijnen tegenover grote historische wijnen, er is de wat mank lopende vergelijking met figuratieve resp. non-figuratieve kunst... Stuk voor stuk thema's die een columnpje waard zijn. Maar "een beetje van alles is kiekenstront".

Exuberante prijzen zijn er opdat mensen die exuberante prijzen kunnen betalen zich zouden kunnen onderscheiden van het plebs.

De Parkers van deze wereld zijn er opdat de wijnliefhebber niet uit zijn luie stoel zou moeten komen om zelf eerst te gaan proeven wat hij of zijn wellicht lekker zou vinden.

Overgeëxtraheerde, zware, alcoholische wijnen hebben hun liefhebbers. Zeker bij beginnende wijndrinkers geven ze veel sneller een wow-gevoel, dan, zeggen we, een fijne bourgogne. Nochtans is één van de grote fouten in de gepresenteerde these, dat iemand niet van het éne en van het andere kan houden. Al naargelang de mood luistert ondergetekende met evenveel plezier naar Zappa, naar Rory Galagher, naar The Monkees, naar het Requiem van Mozart, naar de Steve Vai-aanse vioolacrobatieën van Vivaldi of naar diverse symfonieën van Beethoven... Begeleid door een Coteaux du Languedoc, een grand cru classé uit Saint-Emilion, een premier cru uit Gevrey-Chambertin, een Bulgaarse merlot of een donkere Westmalle. Niet noodzakelijk in die volgorde.

Ook de vergelijking met figuratieve versus non-figuratieve kunst loopt m.i. wat mank, vermits "grote" kunst, zoals ergens terecht wordt aangehaald, inderdaad behoorlijk wat tijd nodig heeft om zich als grote kunst te doen erkennen. De hedendaagse, meestal non-figuratieve kunst (laten we het afkalkeerisme van sommige overbetaalde kunstvedetten even terzijde), krijgt niet eens de tijd om erkenning te oogsten, vermits zijn levensloop maar vijf à vijftien jaar bedraagt (eigenlijk niet meer dan die van een goeie fles wijn). We komen dan hopeloos bij de hype terecht. De vluchtigheid van ABC-, GSM-, No Merlot- en andere trends, waar wij, als ware wijnliefhebbers natuurlijk compleet ongevoelig voor zijn...

[Vinogan(s)]

(15-06-2015 11:51 AM)fleer schreef:  USA is een groot land met wijnen die ik niet ken ... ook een mentaliteit die ons vreemd is, een andere kijk op wijn, andere onderwerpen etc.

Nog een voorbeeld.

http://www.winespectator.com/webfeature/show/id/51826

Ik vind de cijfers qua productie hallucinant:

2006: 0
2010: 90.000 cases (540.000 flessen?)
2015: 700.000 cases !!!!! (4,3 mln flessen)

Probeer daar maar eens een verhaaltje over terroir over te vertellen...

Wat een industrie, en dan nog @ 22 $ per fles, da's nog iets anders dan een Mateus'ke hè.

Vinogan(s)