4 hunkeraars

[vinejo]

Deze namiddag even wat scha ingehaald.

[wvd]

Hoe was de:
- Chambolle-Musigny 1°cru Les Fuées
- Gaston & Pierre Ravaut Ladoix 1° Cru Le Bois Ravaut
- Calera Central Coast Chardonnay 2015
- Coffinet-Duvernay 2016 Chassagne-Montrachet 1°cru Les Caillerets
-

[Sur la Table]

Prachtige line up. Wachten op de TNs

[vinejo]

(21-02-2021 11:56 AM)wvd schreef:  Hoe was de:
- Chambolle-Musigny 1°cru Les Fuées
- Gaston & Pierre Ravaut Ladoix 1° Cru Le Bois Ravaut
- Calera Central Coast Chardonnay 2015
- Coffinet-Duvernay 2016 Chassagne-Montrachet 1°cru Les Caillerets
-

De Chambolle was WOTD
Ravaut was rustiek, weinig elegant, zelfs licht geoxideerd. AOTD
Calera vond men zeer goed, nochtans had ik net na openen het gevoel dat hij nogal een “pikante” houtlagering had, heb m dan een uur ik karaf gegoten en dat heeft blijkbaar geholpen.
De Coffinet-Duvernay was mooi maar kreeg minder goede feedback dan de Calera.

[Olivier]

Wat een zalige namiddag. We mochten eens buiten

We begonnen met de Condrieu, Clos Chanson 2018 van Perret. Fre had de wijn een dag voordien opengedaan en die was toen heel fijn. Wat wij in het glas kregen was ook mooi, maar eerder krachtig, met de typische peer en abrikoosjes, en het ronde mondgevoel dat viognier meestal heeft. Stevige beginner! En de discussie van “wanneer moet je een wijn openen?” Was meteen ingezet (en niet beslecht, sorry voor de spoiler)

Toen zette Jo zijnen Chablis op de tafel. Of zou het een Chenin kunnen zijn? Heel mooie, frisse neus, met een vleugje hout, maar vooral wat exotisch fruit, zelfs wat honing. In de mond poerdroog, strak en rechtlijnig. Het hout kwam terug in de afdronk. Tja, alle puzzelstukjes waren aanwezig, maar pasten niet. Bleek het een Chardonnay 2015 uit California te zijn... Calera maakt blijkbaar heel frisse strakke chardonnays. Ik kon dit zeer appreciëren.

Mijn wijn zal daar goed op passen, zal Vince gedacht hebben. Les Caillerets 2012, Chassagne-Montrachet van Coffinet-Duvernay : een serieuze pedigree, en een wijn let verschillende meningen. Niet onbelangrijk : ook dag ervoor geopend. In tegenstelling tot de Calera had ik hier in de neus wel een houtlagering die mij opviel. In de mond wel mooie fraicheur en evenwicht. Vince vond hem wat waterachtig. Wederom discussie : wanneer doe je de wijn best open? Niet eenvoudig.

Toen dacht ik, mijne wijn zal daar goed op passen. De derde Chardonnay kwam op tafel. Was het Côte de Beaune of Côte de Nuits? Of toch Chablis? De wijn zat alleszins op het niveau van de vorige twee. Heel evenwichtig, mooie fraicheur, ik had iets fumé in de neus. Geen Frankrijk echter! Deze wijn kwam uit Steiermark, de regio van Oostenrijk die grenst aan Slovenië, en eigenlijk vooral gekend is voor Sauvignon. Toen ik op dit domein was, zei de gastvrouw me : ja, die Chardonnay maken we omdat de mensen dat lekker vinden. Ik vond dat inderdaad zeer lekker die Morillon (de lokale naam van Chardonnay) 2015, Vinothekabfullung van Potzinger

Vooruit, zei de grote roerganger dan, over naar de rode! Waarop ik de Klosterstück 2016, Zellertal, van domein Schwedhelm in de Pfalz op tafel zette. Een Spätburgunder die Jo aan Piccolino deed denken, of hoe heet die druif weer uit Italië Vince zat wel in Duitsland. Rood fruit, met een licht kruidig toetsje. Zalvend mondgevoel. Er gebeuren mooie dingen met spätburgunder in Duutsland.

Fre dacht, mijne wijn gaat daar goed op passen. Le Bois Roussot 2012, Ladoix 1er Cru van Domaine Ravaut : lactisch zei Vince, ik vond het zelfs wat oxidatief. De wijn was ook de dag ervoor geopend, en had het etmaal niet goed overleefd. Jammer, want was blijkbaar wel mooi op dag één.

Toen kwam Jo met het soort Beaujolais dat ik graag heb, frivool, lichtvoetig, fris, puur. My kind of Beaujolais, zei ik. Vince dacht hetzelfde. Alleen zaten we niet in de Beaujolais, maar wel in de Savoie, met de Argile 2016 van Domaine des Ardosières, een blend van gamay, persanne, en trousseau? Ik heb het restje op dag twee opgedronken. Ik gaf geen 5 cent meer voor het klikje dat overschoot en kijk... nog beter dan dag 1 : het Beaujolais-gevoel had plaats geruimd voor puur en onversneden rood fruit. Wat een genot. Alleen het natuurlijk wijngevoel in de afdronk was een lichte bémol, maar gelukkig was het beperkt. Voor mij de ontdekking van de dag! (Tesamen met de Calera)

Tijd om eens een Bordeaux op tafel te zetten, moet Vince gedacht hebben. De Sociando Mallet 1993 gaf de hallmark aroma’s van verouderde Bordeaux, met koffie, chicorei, sigarenkistje. Mooi evenwicht in de mond ook. Dit was zogezegd een minder jaar.

Als hij zo begint, kan ik niet achterblijven, dacht Jo. De Giscours 1988 kwam op tafel met een zeer gelijkaardige neus van Bordeaux op dronk. Toch wel een ander mondgevoel. Voor mij iets eleganter, met nog wat rood fruit. Mooi en leerrijk duo!

Olivier is daar met zijne Italiaan, zullen ze gedacht hebben. Voor een keer zat ik echter terug in de Hexagone, met een Beaujolais, maar één die zijn afkomst overstijgt. La Rochelle 2014, Moulin-à-Vent van Château des Jacques : inderdaad geen typische Beaujolais-neus, maar een gelaagde, complexe neus met kersen, goed gedoseerd hout. Redelijk wat materie, goede fraicheur. Château des Jacques heeft me nog nooit teleurgesteld.

Een duootje dan : de Cornas die eerst niets gaf op dag 1, tegenover de Cornas die wel gaf op dag 1. Voor ons gaven ze allebei heel veel. De Harmonie 2014 van Guy Farge zat op de kersjes en aardbeien, enorm vif en puur, enorm veel drinkplezier.
De Les Murettes 2014 van Michelas St Jemms was iets geconcentreerder, maar zat wel in hetzelfde register van kersjes en aardbeien, misschien iets minder zuurtjes, maar toch ook mooi.
Ik heb vandaag de rest opgedronken van de Harmonie, en de wijn bleef volledig overeind. Puur genieten.

En dan het sluitstuk : Les Fuées 2011, Chambolle-Musigny 1er cru van Ghislaine Barthod. De neus bracht mij en Jo direct naar Domaine Bachelet door het ietwat kruidige rood fruit, maar dat was het niet. Het mondgevoel was echter zo indrukwekkend. Perfect evenwicht. Ja, dit is duidelijk een niveautje hoger nog dan de rest. Finesse, puurheid, evenwicht. Mja, daarom houden we van Bourgogne. En als die het nog eens waarmaakt, dan zitten we allemaal even in de zevende hemel.

Amen.

[vinejo]

(21-02-2021 10:18 PM)Olivier schreef:  Wat een zalige namiddag. We mochten eens buiten

We begonnen met de Condrieu, Clos Chanson 2018 van Perret. Fre had de wijn een dag voordien opengedaan en die was toen heel fijn. Wat wij in het glas kregen was ook mooi, maar eerder krachtig, met de typische peer en abrikoosjes, en het ronde mondgevoel dat viognier meestal heeft. Stevige beginner! En de discussie van “wanneer moet je een wijn openen?” Was meteen ingezet (en niet beslecht, sorry voor de spoiler)

Toen zette Jo zijnen Chablis op de tafel. Of zou het een Chenin kunnen zijn? Heel mooie, frisse neus, met een vleugje hout, maar vooral wat exotisch fruit, zelfs wat honing. In de mond poerdroog, strak en rechtlijnig. Het hout kwam terug in de afdronk. Tja, alle puzzelstukjes waren aanwezig, maar pasten niet. Bleek het een Chardonnay 2015 uit California te zijn... Calera maakt blijkbaar heel frisse strakke chardonnays. Ik kon dit zeer appreciëren.

Mijn wijn zal daar goed op passen, zal Vince gedacht hebben. Les Caillerets 2012, Chassagne-Montrachet van Coffinet-Duvernay : een serieuze pedigree, en een wijn let verschillende meningen. Niet onbelangrijk : ook dag ervoor geopend. In tegenstelling tot de Calera had ik hier in de neus wel een houtlagering die mij opviel. In de mond wel mooie fraicheur en evenwicht. Vince vond hem wat waterachtig. Wederom discussie : wanneer doe je de wijn best open? Niet eenvoudig.

Toen dacht ik, mijne wijn zal daar goed op passen. De derde Chardonnay kwam op tafel. Was het Côte de Beaune of Côte de Nuits? Of toch Chablis? De wijn zat alleszins op het niveau van de vorige twee. Heel evenwichtig, mooie fraicheur, ik had iets fumé in de neus. Geen Frankrijk echter! Deze wijn kwam uit Steiermark, de regio van Oostenrijk die grenst aan Slovenië, en eigenlijk vooral gekend is voor Sauvignon. Toen ik op dit domein was, zei de gastvrouw me : ja, die Chardonnay maken we omdat de mensen dat lekker vinden. Ik vond dat inderdaad zeer lekker die Morillon (de lokale naam van Chardonnay) 2015, Vinothekabfullung van Potzinger

Vooruit, zei de grote roerganger dan, over naar de rode! Waarop ik de Klosterstück 2016, Zellertal, van domein Schwedhelm in de Pfalz op tafel zette. Een Spätburgunder die Jo aan Piccolino deed denken, of hoe heet die druif weer uit Italië Vince zat wel in Duitsland. Rood fruit, met een licht kruidig toetsje. Zalvend mondgevoel. Er gebeuren mooie dingen met spätburgunder in Duutsland.

Fre dacht, mijne wijn gaat daar goed op passen. Le Bois Roussot 2012, Ladoix 1er Cru van Domaine Ravaut : lactisch zei Vince, ik vond het zelfs wat oxidatief. De wijn was ook de dag ervoor geopend, en had het etmaal niet goed overleefd. Jammer, want was blijkbaar wel mooi op dag één.

Toen kwam Jo met het soort Beaujolais dat ik graag heb, frivool, lichtvoetig, fris, puur. My kind of Beaujolais, zei ik. Vince dacht hetzelfde. Alleen zaten we niet in de Beaujolais, maar wel in de Savoie, met de Argile 2016 van Domaine des Ardosières, een blend van gamay, persanne, en trousseau? Ik heb het restje op dag twee opgedronken. Ik gaf geen 5 cent meer voor het klikje dat overschoot en kijk... nog beter dan dag 1 : het Beaujolais-gevoel had plaats geruimd voor puur en onversneden rood fruit. Wat een genot. Alleen het natuurlijk wijngevoel in de afdronk was een lichte bémol, maar gelukkig was het beperkt. Voor mij de ontdekking van de dag! (Tesamen met de Calera)

Tijd om eens een Bordeaux op tafel te zetten, moet Vince gedacht hebben. De Sociando Mallet 1993 gaf de hallmark aroma’s van verouderde Bordeaux, met koffie, chicorei, sigarenkistje. Mooi evenwicht in de mond ook. Dit was zogezegd een minder jaar.

Als hij zo begint, kan ik niet achterblijven, dacht Jo. De Giscours 1988 kwam op tafel met een zeer gelijkaardige neus van Bordeaux op dronk. Toch wel een ander mondgevoel. Voor mij iets eleganter, met nog wat rood fruit. Mooi en leerrijk duo!

Olivier is daar met zijne Italiaan, zullen ze gedacht hebben. Voor een keer zat ik echter terug in de Hexagone, met een Beaujolais, maar één die zijn afkomst overstijgt. La Rochelle 2014, Moulin-à-Vent van Château des Jacques : inderdaad geen typische Beaujolais-neus, maar een gelaagde, complexe neus met kersen, goed gedoseerd hout. Redelijk wat materie, goede fraicheur. Château des Jacques heeft me nog nooit teleurgesteld.

Een duootje dan : de Cornas die eerst niets gaf op dag 1, tegenover de Cornas die wel gaf op dag 1. Voor ons gaven ze allebei heel veel. De Harmonie 2014 van Guy Farge zat op de kersjes en aardbeien, enorm vif en puur, enorm veel drinkplezier.
De Les Murettes 2014 van Michelas St Jemms was iets geconcentreerder, maar zat wel in hetzelfde register van kersjes en aardbeien, misschien iets minder zuurtjes, maar toch ook mooi.
Ik heb vandaag de rest opgedronken van de Harmonie, en de wijn bleef volledig overeind. Puur genieten.

En dan het sluitstuk : Les Fuées 2011, Chambolle-Musigny 1er cru van Ghislaine Barthod. De neus bracht mij en Jo direct naar Domaine Bachelet door het ietwat kruidige rood fruit, maar dat was het niet. Het mondgevoel was echter zo indrukwekkend. Perfect evenwicht. Ja, dit is duidelijk een niveautje hoger nog dan de rest. Finesse, puurheid, evenwicht. Mja, daarom houden we van Bourgogne. En als die het nog eens waarmaakt, dan zitten we allemaal even in de zevende hemel.

Amen.

Zalig verslag, Oli, en zeer accuraat, !
De Ardoisieres was gamay, persan en mondeuse. Zelfde wijn die Francis dronk bij zijn Savoie degustatie.

[Sur la Table]

Mooi verslag! Dank u.

Ja flessen een dag op voorhand openen.. Het blijft link. Ik doe het nooit. Wat er gebeurd kan immers niet meer worden teruggedraaid. Moeilijke keuze altijd en ik denk dat die discussie nooit beslecht zal worden. Persoonlijk doe ik dan liever op de dag zelf wat meer moeite om lucht bij de wijn te krijgen mocht het echt nodig zijn. Maar goed, ook dat kan de verkeerde keuze zijn.

Zo te lezen alleen de Chassagne en vooral de Ladoix die iets tegen vielen, dan is het toch goed geslaagd.

[Olivier]

(22-02-2021 09:47 AM)Sur la Table schreef:  Mooi verslag! Dank u.

Ja flessen een dag op voorhand openen.. Het blijft link. Ik doe het nooit. Wat er gebeurd kan immers niet meer worden teruggedraaid. Moeilijke keuze altijd en ik denk dat die discussie nooit beslecht zal worden. Persoonlijk doe ik dan liever op de dag zelf wat meer moeite om lucht bij de wijn te krijgen mocht het echt nodig zijn. Maar goed, ook dat kan de verkeerde keuze zijn.

Zo te lezen alleen de Chassagne en vooral de Ladoix die iets tegen vielen, dan is het toch goed geslaagd.

Inderdaad moeilijke beslissing iedere keer. De Chambolle was ook de dag ervoor geopend en toonde zich schitterend op dag 2. Ik heb zelf schrik om dat te doen met een Bourgogne, maar kijk, hier was het wel degelijk nodig.

Mijn eigen wijnen had ik enkele uren op voorhand open gedaan, en dat was perfect. Zowel de Spätburgunder als de Château des Jacques zijn volledig opengekomen. Vooral deze laatste heeft op enkele uren een volledige transformatie ondergaan van zeer licht, zuur en eenvoudig, naar rijk, gelaagd en evenwichtig. En met het type wijnen dat ik meestal drink, is dat hoe het meestal loopt : op een uur of twee wint de wijn aan volume en de zuren zijn beter geïntegreerd. Dus dat is nu meestal de strategie die ik volg voor mijn wijnen.

[wvd]

(22-02-2021 10:25 AM)Olivier schreef:  

(22-02-2021 09:47 AM)Sur la Table schreef:  Mooi verslag! Dank u.

Ja flessen een dag op voorhand openen.. Het blijft link. Ik doe het nooit. Wat er gebeurd kan immers niet meer worden teruggedraaid. Moeilijke keuze altijd en ik denk dat die discussie nooit beslecht zal worden. Persoonlijk doe ik dan liever op de dag zelf wat meer moeite om lucht bij de wijn te krijgen mocht het echt nodig zijn. Maar goed, ook dat kan de verkeerde keuze zijn.

Zo te lezen alleen de Chassagne en vooral de Ladoix die iets tegen vielen, dan is het toch goed geslaagd.

Inderdaad moeilijke beslissing iedere keer. De Chambolle was ook de dag ervoor geopend en toonde zich schitterend op dag 2. Ik heb zelf schrik om dat te doen met een Bourgogne, maar kijk, hier was het wel degelijk nodig.

Mijn eigen wijnen had ik enkele uren op voorhand open gedaan, en dat was perfect. Zowel de Spätburgunder als de Château des Jacques zijn volledig opengekomen. Vooral deze laatste heeft op enkele uren een volledige transformatie ondergaan van zeer licht, zuur en eenvoudig, naar rijk, gelaagd en evenwichtig. En met het type wijnen dat ik meestal drink, is dat hoe het meestal loopt : op een uur of twee wint de wijn aan volume en de zuren zijn beter geïntegreerd. Dus dat is nu meestal de strategie die ik volg voor mijn wijnen.

Dat de Chassagne wat tegenviel vind ik echt erg, want dat kan zooo mooi zijn. Maar ja, Coffinet-Duvernay is (was?) nu ook weer niet het domein waar ik zou gaan zoeken. Waar heb je dat gekocht en aan welke prijs?
Een Bourgogne een dag op voorhand opendoen heb ik ook nog niet gedaan, wel af en toe iets over gehad de volgende dag en behalve met echt heel oude exemplaren heb ik daar nog nooit last mee gehad. Maar sommige wijnen hebben dat wel degelijk nodig. Neem nu Barolo / Barbaresco. Als ik naar aloude slechte gewoonte op zondag pas zo rond en uur of vijf afdaal om iets te kiezen voor het diner, dan komen die al niet meer in aanmerking, die moeten in de voormiddag al in de karaf en dan nog.

[Corto]

(22-02-2021 11:08 AM)wvd schreef:  Maar sommige wijnen hebben dat wel degelijk nodig. Neem nu Barolo / Barbaresco. Als ik naar aloude slechte gewoonte op zondag pas zo rond en uur of vijf afdaal om iets te kiezen voor het diner, dan komen die al niet meer in aanmerking, die moeten in de voormiddag al in de karaf en dan nog.

Dag Werner, geldt dit ook voor oude Barolo's? Ik heb nog een paar Giuseppe Rinaldi Barolo Brunate Le Coste van 2000 liggen. Wanneer zou ik die dan het beste op voorhand openen en al dan niet caraferen?

[Fre]

Ik denk dat Olivier & Sur la Table wel gelijk hebben. Het risico om de dag ervoor te openen, is te groot. Ik heb er al meer tegenslagen dan meevallers mee gehad.
Bij jonge Bordeaux kan dat misschien wel werken, maar voor de meeste witte wijnen en wat geouderde Bourgogne is dat risico te groot.

De Ladoix 1cru van Ravaut was echt wel zeer mooi op dag 1: een beetje appelsienzeste, klein rood fruit, mineraliteit,... maar op dag 2 was de fles geoxideerd. Ik had er ook gewoon al te veel uitgedaan de dag ervoor. Volledig mijn fout. Jammer wel.

De Clos Chanson 2018 van Perret was op dag 1 gewoon fenomenaal. Redelijk zoet fruit in de neus maar toch met een verbazende elegantie. Moeilijk uit te leggen. In de mond een wijn met een enorme viscositeit: dik, rijk maar nooit plakkerig of zwaar en met een heel fijn draadje erdoor. Enorme lengte ook. Op dag 2 was niet alles volledig weg: het was nog steeds een klassewijn, maar de kracht nam het wat over van de finesse. In punten uitgedrukt zou ik de wijn op dag 1 mss wel 95 punten scoren, dag 2 92-93 of zo.

Maar gelukkig draaide de keuze om de wijnen de dag ervoor te openen wel in 't voordeel van de Cornas van Guy Farge. Dag 1 was gewoon een bleke en dunne wijn. Op de tasting, dag 2, kwam het drinkplezier piepen. Ik vond het geen echte typische krachtige en kruidige Cornas maar wel eentje met zo'n heerlijk frisse en peperige syrah toetsen. Dat hij zich op dag 3 nog perfect staande hield, wijst er mss op dat de wijn nog wat jong was.
De Michelas St Jemms werd wel op de dag zelf open gemaakt. Ook hier had ie een dag vroeger mogen geopend zijn. Behoorlijk krachtige wijnen die zich nog wat moest 'zetten'. Gaf zeker al drinkplezier maar ik vond dat er nog wat toekomst in zat.

En zo zie je maar, enorm moeilijk om in te schatten hoe je je flessen best prepareert.

Zonder echte nota's herinner ik me een Chardonnay uit Californië die zeer koel aandeed. Chablis had gekund, als was de houtlagering daarvoor mss iets te opvallend.
De Caillerets CM van Coffinet Duvernay haalde misschien niet zijn niveau dan wat we gewend zijn van dit perceel. Dat klein beetje 'chair' die ontbreekt. Goed, maar niet top. Misschien te vroeg geopend inderdaad.
De Potzinger Chardonnay haalde een goed niveau en bewijst dat je PQ best naar minder voor de hand liggende streken uitkijkt.

Heel leuke wijn van Domaine des Ardosières. Koel & strak, wijnen die ik prefereer, maar toch met de nodige structuur. Ik dacht aan een Trousseau uit de Jura. Mooie wijn, maar aan 30EUR mss een tikje te duur geprijsd.

Chateau des Jacques deed het toch maar weer. Een wijn naar mijn

In Bordeaux bewees de Sociando nogmaals dat hij boven zijn niveau speelt, en ook in mindere jaren kan bekoren. Al moest hij het logischerwijze wel afleggen tegen de Giscours 1988.

De Fuées was dan toch de wijn van de dag. Wat een puurheid, finesse. Zeker geen fruitbom maar een echte terroirgedreven wijn. Klasse.

[Sur la Table]

Citaat:Ik denk dat Olivier & Sur la Table wel gelijk hebben. Het risico om de dag ervoor te openen, is te groot. Ik heb er al meer tegenslagen dan meevallers mee gehad.
Bij jonge Bordeaux kan dat misschien wel werken, maar voor de meeste witte wijnen en wat geouderde Bourgogne is dat risico te groot.

Precies, het risico is te groot, helaas. Dat gezegd hebbende kan die Chassagne natuurlijk ook een mindere fles geweest zijn, ik weet niet hoe die op dag 1 was. En ken het domein niet.

Ik had gister 2 Santenay 1er cru Clos Rousseau 2017 (rood) open. Beide goed en al prettig om te drinken, maar de 2e fles was toch beter dan de eerste. Kwamen uit dezelfde doos vandaan. Geen kurk of iets maar gewoon beter. Toch al veel plezier beleefd aan 2017 rode Bourgogne. Die zou trouwens vandaag ook nog heerlijk zijn geweest verwacht ik, maar die hebben de overnachting niet gehaald

Citaat:Dag Werner, geldt dit ook voor oude Barolo's? Ik heb nog een paar Giuseppe Rinaldi Barolo Brunate Le Coste van 2000 liggen. Wanneer zou ik die dan het beste op voorhand openen en al dan niet caraferen?

Is dit niet een gevalletje, open maken, laten luchten, proberen en indien weinig te beleven wachten tot de dag er na? Met een back up fles achter de hand voor dag 1 mocht het niets worden. Donker en koel wegzetten met kurk erop. Dag er na proberen en evt nog karaferen. Oudere wijnen kun je nou eenmaal snel(ler) om zeep helpen en dat zou ik indien mogelijk het risico proberen te beperken op zo'n manier. Dan weet je het ook voor de overige flessen.

[wvd]

(22-02-2021 11:21 AM)Corto schreef:  

(22-02-2021 11:08 AM)wvd schreef:  Maar sommige wijnen hebben dat wel degelijk nodig. Neem nu Barolo / Barbaresco. Als ik naar aloude slechte gewoonte op zondag pas zo rond en uur of vijf afdaal om iets te kiezen voor het diner, dan komen die al niet meer in aanmerking, die moeten in de voormiddag al in de karaf en dan nog.

Dag Werner, geldt dit ook voor oude Barolo's? Ik heb nog een paar Giuseppe Rinaldi Barolo Brunate Le Coste van 2000 liggen. Wanneer zou ik die dan het beste op voorhand openen en al dan niet caraferen?

Ik doe dat altijd met Barolo / Barbaresco, ook oude, nog nooit een probleem mee gehad, integendeel.

---

(22-02-2021 11:25 AM)Fre schreef:  De Ladoix 1cru van Ravaut was echt wel zeer mooi op dag 1: een beetje appelsienzeste, klein rood fruit, mineraliteit,... maar op dag 2 was de fles geoxideerd. Ik had er ook gewoon al te veel uitgedaan de dag ervoor. Volledig mijn fout. Jammer wel.

Zonder echte nota's herinner ik me een Chardonnay uit Californië die zeer koel aandeed. Chablis had gekund, als was de houtlagering daarvoor mss iets te opvallend.
De Caillerets CM van Coffinet Duvernay haalde misschien niet zijn niveau dan wat we gewend zijn van dit perceel. Dat klein beetje 'chair' die ontbreekt. Goed, maar niet top. Misschien te vroeg geopend inderdaad.
De Potzinger Chardonnay haalde een goed niveau en bewijst dat je PQ best naar minder voor de hand liggende streken uitkijkt.

In Bordeaux bewees de Sociando nogmaals dat hij boven zijn niveau speelt, en ook in mindere jaren kan bekoren. Al moest hij het logischerwijze wel afleggen tegen de Giscours 1988.

De Fuées was dan toch de wijn van de dag. Wat een puurheid, finesse. Zeker geen fruitbom maar een echte terroirgedreven wijn. Klasse.

Ik vind dat straf, een Bourgogne die de 2e dag al oxidatie vertoont, nog niet teveel meegemaakt. Ik heb zelfs flessen laten proeven en dan met de overschot 50km gereden en dan bleken die wijnen 's anderendaags nog top. Dat was wel te verstaan jonge Bourgogne.
Ik heb daarentegen erg slechte ervaring met Bordeaux. Zelfs niet gedecanteerd heb je de dag erna al prijs, al moet ik zeggen dat dit euvel in de laatste jaren aardig wat verbeterd lijkt.
Zeer lang geleden dat ik nog iets van Calera geproefd heb. Josh Jensen heeft zelfs ooit tijdens Vinexpo een week in onze villa gelogeerd en toen hebben we alle Calere echt wel goed doorproefd...! Maar dat is verleden tijd, hij verkocht Calera een paar jaar terug en ik vraag me af of deze 2015 nog onder zijn leiding gemaakt is of dat er daarna misschien een wat andere weg ingeslagen is. Ik heb geen herinnering aan een andere Chardonnay dan de Chardonnay Mount Harlan (de enige toen) een zeer mooie, erg krachtige, volle, romige wijn waarbij je in de verste verte niet aan Chablis zou denken.
Van een witte Chassage premier cru zou ik al zeker geen gebrek aan vet verwachten en dan al zeker niet van een 2012, toch een jaar dat erg vette Chardonnay's bracht, hier en daar zelfs wat over de top. Ik ken de wijnen van deze producent niet, maar hett lijkt me toch bizar. Misschien een kurk probleem en dan bedoel ik niet TCA. In welke prijsklasse zit dat, Fre?
Ook van een Condrieu verwacht ik dat hij wel een paar dagen overleeft in de koelkast. Dat die op dag 2 minder was kan ik me amper voorstellen en al zeker niet van een Perret. Misschien beïnvloed door de vorige wijnen?
En Barthod, tja, wat kan ik daar aan toevoegen behalve dat je daar geduld moet mee hebben, die wijnen zijn erg tanninerijk en gebouwd voor de lange adem.

[Vince]

wat kan ik daaraan nog toevoegen...

de Condrieu: textbook vigonier door de abrikoos mét slagroom, en de peer vond ik ook opvallend, romige textuur, vol mondgevoel maar zonder te vervelen, dus de zuurtjes zitten er wel. Eerder op kracht dan op complexiteit. Een gulle wijn, en in die zin reflecteert de wijn de wijnmaker...

CM Caillerets: de commentaren komen misschien wat negatiever over dan bedoeld. Ik vond het de vrijdagavond een grote wijn op finesse. Dag 2 vond ik de wijn gewoon minder top, de spanning was wat weggvallen. En dat waterachtige had ik ook niet de eerste dag, maar dat viel bij de anderen minder op. 2012 is wellicht een nogal heterogeen jaar. 35 euro ter plaatse. Ik dronk onlangs de 2008 van dezelfde wijnmaker: top (en jeugdig). Zijn perceel bevindt zich helemaal bovenaan op de flank.

De Potzinger: toch veel finesse voor een wijnland dat ik altijd met exotische volle wijnen associeerde

De Schwedhelm - Pfalz: ik houd tot nu toe meer van rode Duitse wijn dan van de witte (ben niet zo'n Riesling fan - wellicht meer uit onwetendheid). Spitze!

de Cornas van Guy Farge was onmiskenbaar N Rhône, maar we dachten niet aan Cornas want geen aardse kruidigheid, eerder finesse.

Ardoisières, Jura: deed me denken aan de stijl van Quenard in de Savoie.

Chateau des Jacques: ik dacht aan een top Trousseau, de gamay was wederom goed vermomd

Giscours '88. Een groot jaar, dat veel tijd nodig heeft gehad om zich te ontboezemen. Wat een niveau, wat een klasse.

Chambolle 1 cru Fuées: de vrijdagavond opengedaan, de wijn gaf zich totaal niet. Zaterdagochtend: discrete wijn. Ik had schrik om hem te schenken, vandaar dat hij als laatste kwam... . We proefden rond 16:30h: en ja hoor, de klasse ontluikt als je deze rakker veel tijd geeft! Er was een lichte kruidigheid die ik niet associeer met Barthod maar wel met het millésime.

[wvd]

(22-02-2021 06:10 PM)Vince schreef:  Er was een lichte kruidigheid die ik niet associeer met Barthod maar wel met het millésime.

Dat is pas beleefd uitgedrukt!
Het is weinigen gegeven om een 2011 te brengen die zo mooi is en dan met enkel een "lichte kruidigheid" en dat dat dan zelfs iets positiefs wordt. Maar ja, 't is ook niet de eerste de beste.
Lang geleden bij haar in de kelder letterlijk alles geproefd wat er te proeven was. Bijzonder indrukwekkend was dat. Voor mij, misschien net na Bertheau, de meest archetypische Chambolles, enfin, toch van degenen die ik een beetje ken.