En wat drinkt men nu eigenlijk zelf thuis bij die van Leuvin?

[wvd]

(17-10-2021 04:07 PM)vinejo schreef:  

(17-10-2021 03:58 PM)wvd schreef:  We begonnen met een historische fles, kado gekregen van Kevin en Elodie: hun eerste probeersel, Chablis 2013. Geen slecht begin! Helemaal à point, rijp, droog mineraal en toch mollig, niet spuwbaar. Onmiddellijk een Fourchaume 2014 open gesnokt, want die was altijd aan de nogal heel strenge, ontoegeeflijke kant en kijkkijk, ook hier begon het wat open te komen, maar da's voor volgende week. Af en toe goesting voor een Bordootje en dan deze La Clotte nog maar eens bovengehaald. Kon niet op veel bijval rekenen bij de eega, maar ik vond hem wel goed, misschien niet op het niveau dat JMQ deze plaatst (zeer hoog!). 2008 was het eerste "grote" jaar voor deze wijn, de eerste keer dat de eigenares echt had gewacht to fysiologische rijpheid (tevoren niet dus... ). Donker fruit, vrij vol voor 2008, enige afdronk, maar viel voor mij (en zeker voor Vera) nogal tegen naast die er naast staat. Maar eigenlijk totaal niet te vergelijken wijnen, de "gewone" Monthelie is één en al charme, frisse rode vruchten, een vleug roosjes, pittig. Het lijkt alsof er dezelfde fles in het rijtje staat, maar dat was, verwarrend hoor, een witte. Zelfde stramien, eerder op primair fruit, vlot, klein beetje hout op charme maar die bleef toch wat timide en zal nog wat fles kunnen gebruiken eigenlijk.
Als tussendoortje één van onze huiswijnen, veelvuldig beschreven, vaste waarde, stelt nooit teleur, zeer mooie "basis" Chianti Classico van één van mijn favoriete producenten. Dan een Torretta 2011. Die was rijp en gelukkig niet meer "teveel" hout ten gevolge van nieuwe aankoop van foeders, de 2012 vond ik evenwichtiger, maar ja, met wat jaren fles vlakt dat toch uit. Donkerder van fruit, warm, breed, helemaal à point en het was de laatste (denk ik), geen verdere rijping van doen.
Dan bij een steak goesting voor wat stevig werk. Maar brrr, deze was wel erg animaal... En een prikje op de tong, héééél veel bezinksel, vrij geëvolueerd. Sommigen zullen hier van smullen en terwijl ik het wel kon verteren waren er anderen die weigerden... Hmm, dringend de nieuwe jaargang evalueren, deze is op. Enfin, dan maar terug naar Bourgogne met een rode Chassagne 2017. Chassagne was eigenlijk een rode wijn gemeente, maar er wordt nog steeds meer en meer Chardonnay aangeplant. Philippe Colin houdt eraan hier de Pinot te laten staan en we kunnen begrijpen waarom. Dit is niet zo dadelijk een allemansvriend, maar eerder een stevig gestructureerde, krachtige Pinot die inderdaad ergen wat Côte de Nuits aandoet wat dat betreft, maar wij plaatsen hem toch eerder in de zuidelijker helft. Mooi jaar toch 2017, maar deze heeft niet (meer) de charme van jong fruit. Zeer aanwezig ook aan tafel, nu even enkele jaren flesrust gunnen. En dan gisteren nog een huis en tuin favoriet: schitterend fris, jong rood fruit, intens en sappig en licht aan 12,5%, snel leeg.

Dus die Saint Cosme viel tegen? 2015?

2016! Die is altijd een beetje "speciaal" met Louis' "luie" vinificatie voor die wijn, maar deze fles was echt bizar. En ja, viel ferm tegen eigenlijk. Ik drink dan veel liever zijn "simpele" Côtes du Rhône.

[wvd]

Gisteren wat te vieren in de familie en dus bij het hoofdgerecht:
   
Niet slecht voor een 16 jaar oude wijn van een "minder" jaar...

[vinejo]

(18-10-2021 03:22 PM)wvd schreef:  Gisteren wat te vieren in de familie en dus bij het hoofdgerecht:

Niet slecht voor een 16 jaar oude wijn van een "minder" jaar...

Olala, den Italiaansen Palmer

[wvd]

(18-10-2021 04:15 PM)vinejo schreef:  

(18-10-2021 03:22 PM)wvd schreef:  Gisteren wat te vieren in de familie en dus bij het hoofdgerecht:

Niet slecht voor een 16 jaar oude wijn van een "minder" jaar...

Olala, den Italiaansen Palmer

Dat nu ook weer niet, tikje andere stijl, maar was echt heel mooi.

[wvd]

   
De Spumante's van Ricchi zijn bij ons uiteraard totaal onbekend. Nochtans verdienen ze echt wel aandacht, het zijn zeer goed gemaakte, stevige schuimwijnen van Pinot / Chardonnay op de morene terroirs onder het Gardameer. Deze lag al heel lang in de kelder, flink wat flesrijping dus wat blijkbaar enkel maar positief is in dit geval. Zeer droog, logisch met "0" dosage, maar heel rijk en genuanceerd. Ik vind hem nu eigenlijk mooier dan in het begin. Gaat wel aan de prijs van een basis Champagne natuurlijk en dan wordt het commercieel moeilijk. Bouzeron, dat is Aligoté hé, maar deze is helemaal anders dan wat we van Fournier hebben, wat mineraler en strakker misschien en deze heeft zeker nog wat in z'n mars, mooie wijn weeral. Na de echt geweldige Chablis 2013 dan nog maar eens een Fourchaume 2014 geproefd. Ook deze rijpt enkel op tank. Eindelijk komt het hier wat open en in de loop van de volende dagen in de frigo, komt er meer en meer uit. Dit is een wijn voor de lange termijn, maar dat wist ik al toen ik bij Kevin enkele jaren terug een onwaarschijnlijke 1989 in het glas kreeg. Intussen heeft ook Neal Martin dit domein ontdekt (...) en hij schrijft over de Chablis 2019 (nog niet op de markt): "I was only able to taste one additional wine after introducing Domaine Julien Baillard to my Chablis coverage in my last report. It was "just" a 2019 Chablis Village, and I use quotation marks there to indicate that this punches well above its weight. I just adore it. It’s tensile, energetic and bursting with energy on the nose. The palate is wonderfully balanced with a fine thread of acidity and the complexity and nuance of a Premier Cru. If this Chablis Village is this good, what about the Premier or Grand Crus? I cannot wait to find out. Chapeau!" Men weze gewaarschuwd, hun prijzen liggen momenteel nog heel goed! Hier in België heeft men weinig op met vernieuwende wijnen, met wijnbouwers die grenzen verleggen en Alexandra de Vazeilles is zo iemand. Ook deze Moulin-à-Vent 2017 is alweer een bijzonder mooie expressie van het graniet terroir in deze regio waarvan men blijkbaar toch nog altijd alleen maar fris-fruitige slobberwijntjes verwacht, behalve als ze uit Morgon komen, dan mag het iets moeilijker zijn. Onnodig te vermelden, de Sammarco 2005 was alweer de wijn van de week. Het niveau van wijnen van deze producent is angstaanjagend hoog en de markt begint dat nu eindelijk door te hebben. Dan iets totaal anders, een pure Gamay uit de Côte Chalonnaise. Dat vond ik een lekkere wijn! Geen uitblinker in nuance en complexiteit, waar wat een romig fruit, stevig, mondvullend en very satisfying en heel anders dan in de Bojo, wat logisch lijkt. Hmmm, nog van dat graag. Had ik hier al eens vermeld dat ik wel hou van zoete witte Bordeaux...? 2004 is nu niet het grootste jaar, maar soms vind ik de net iets lichtere jaren lekkerder dan de suikerbommen waar je dan best 20 jaar op wacht. Deze had wel wat botrytis, bijenwas, zoet geel fruit, mooi, niet té zoet, mooie afdronk op het saline af, laat maar komen! Dan even een "sondage" naar de staat van Bourgogne 2014. Dadelijk een topper gekozen, want dat IS Trois Terres. De laatste versie (dacht ik toch...) van de blend van Grand Vignes, La Charme aux Prêtres en Grasses-Têtes die hij intussen verloor door vervallen lease contracten en herplanten. Nu is het een selectie in de "Trois Glorieuses" Es Chezots, Longeroies en Clos du Roy en vind ik TT nog mooier dan voorheen. Maar nu dus deze 2014. Iets lichter van kleur dan recentere versies, al mooi openend na enig moeite doen, maar dat heeft Fournier... Deze wijn is voor mij al heel mooi inderdaad, iets meer gesloten nog dan de flamboyante 2013 maar iets denser ook, iets rustigere zuren, iets meer tannine, het ligt niet zo ver uiteen. Vera had het toch weer dadelijk in de mot: "Aha! Fournier!" dus er moet ergens toch wel sprake zijn van een zekere stijl.

[Olivier]

Citaat: Vera had het toch weer dadelijk in de mot: "Aha! Fournier!" dus er moet ergens toch wel sprake zijn van een zekere stijl.

Aangezien jullie elke week dezelfde domeinen drinken, kan dat ook niet zo moeilijk zijn, he Wvd

[wvd]

(03-11-2021 01:56 PM)Olivier schreef:  

Citaat: Vera had het toch weer dadelijk in de mot: "Aha! Fournier!" dus er moet ergens toch wel sprake zijn van een zekere stijl.

Aangezien jullie elke week dezelfde domeinen drinken, kan dat ook niet zo moeilijk zijn, he Wvd

Oh maar er worden hier nog wel andere Bourgognes (en andere wijnen) gedronken en geproefd hoor. Als het niet naar onze zin is komt het hier uiteraard niet aan bod.
Trouwens, dat zou dan ook gelden voor vele anderen, ook op dit forum. De diversiteit is bij de meesten relatief beperkt en dat kan eigenlijk moeilijk anders. Eén van de plezieren van het wijn drinken ligt dan ook in de herkenning. Wie wil er een wijn die hij top vind niet graag nog eens drinken?
Maar ik ben al blij dat je deze rubriek leest.

[Olivier]

Citaat: De diversiteit is bij de meesten relatief beperkt

Dan zal ik daar toch een uitzondering op zijn. Ik snuister nogal graag eens rond.

[wvd]

(03-11-2021 03:09 PM)Olivier schreef:  

Citaat: De diversiteit is bij de meesten relatief beperkt

Dan zal ik daar toch een uitzondering op zijn. Ik snuister nogal graag eens rond.

Dat was me al opgevallen...
Deed ik ook in mijn beginjaren en in de jaren 80 was dat al bij al een tikje moeilijker dan vandaag, maar alle streken waar ik over las, daar wou ik iets van proeven. Zelfs "goede" wijnen uit Italië waren hier toen amper te vinden, maar ik zocht en vond zelfs wijn uit Spanje, Yoegoslavië (nu Kroatië), Griekenland en Georgië en ook uit "achteraf" regio's in Frankrijk: Jura - Savoie, Madiran enz. Maar na een tijdje heb je je voorkeuren gevonden en ga je steeds terug naar wat je het liefste hebt, uitzonderingen daargelaten. Ik heb nog 1 fles Madiran 1982, een Bierzo 2001, een Rioja van 1973, Aussie's van vorige eeuw, Chianti 1979, Barbaresco 1978 enz. Zou die stilaan eens moeten beginnen opkuisen. Veel oude Bx is er niet meer, 1 fles 1983, 1fl 1990, ooit alles buiten gekieperd en dan - helaas - terug aan begonnen

[Olivier]

Citaat: Ik heb nog 1 fles Madiran 1982, een Bierzo 2001, een Rioja van 1973, Aussie's van vorige eeuw, Chianti 1979, Barbaresco 1978 enz

Wow, daar kunnen nog leuke dingen tussen zitten. Zou die Barbaresco nog goed zijn?

[wvd]

(03-11-2021 07:25 PM)Olivier schreef:  

Citaat: Ik heb nog 1 fles Madiran 1982, een Bierzo 2001, een Rioja van 1973, Aussie's van vorige eeuw, Chianti 1979, Barbaresco 1978 enz

Wow, daar kunnen nog leuke dingen tussen zitten. Zou die Barbaresco nog goed zijn?

Dat us een OdB Riserva Montestefano, wellicht de langslevende van de negen. Een Pora 4 jaar terug was een van de mooiste wijnen van de laatste jaren. Alles zal afhanhen van de kurk. En ik heb ook nog een Prunotto 1974. Barolo / Barbaresco van de grote jaren van vroeger gingen echt heeel lang mee. Dat zal, vrees ik, niet meer zo het gebal zijn voor de recente jaren, zo vanaf 2005,, maar die hebben dan weer het voordeel dat ze al na een jaar of zes plezier verschaffen.

[wvd]

   
Nog een overschotje van de proeverij, een echt wel mooie Riserva van Gagliole, zoals ik al meermaals schreef, voor mij een van de interessantste producenten in de Chianti Classico. Deze was nog jong, maar echt super. 100% Sangiovese uit Panzano maar een andere wijngaard, niet uit de Vigna Grande in Valletta, maar één waar voorheen Le Cinciole druiven oogstte. De andere wijnen zijn elders al besproken, de laatste 2 zijn stalen witte Mercurey 2020. Dat viel niet tegen..... heel anders den beide witte Rully's, minder floraal-mineraal, iets aardser, wat notige aroma's ook. En dus zijn ze ook weer onderweg naar hier.

[wvd]

   
Rubiolo wordt hier al wel eens meer gedronken.... Dan eens kijken hoe Brezza's eerste Riserva zich ontwikkeld. Voorheen werd dit gebotteld als Bricco Sarmassa of het beste deel van de Sarmassa wijngaard, sinds 2011 brengen ze die een jaar later als Riserva op de markt. Vier uur op voorhand gedecanteerd, maar dat was onvoldoende om hem echt aan de praat te krijgen. Een wat timide boeket met subtiel fruitige, florale tonen met rozen en een toetsje lavendel, stevig en krachtig met duidelijk nog tannine voor de toekomst, echt een klassieke Barolo. 's Anderendaags een meer genuanceerd beeld, veel vetter in de mond, boeket nu bijna stuivend, dat weten we weeral voor in 't vervolg. Daarnaast een iets minder dure witte: Little James van Saint-Cosme. Dat was totnogtoe een Sauvignon-Chardonnay blend, maar vanaf dit jaar is het Sauvignon-Viognier en ik vind dat een erg geslaagde combinatie. In deze prijsklasse ga je niet op zoek naar droge subtiliteiten en missing links, maar naar gewoon simpel drinkplezier en dat zit hier meer dan snor. Na de Barolo een 2 jaar jongere mini-Boca: Mimmo 2013. Wat is dat toch een mooie wijn! Ik verbaas me er steeds opnieuw over hoe geweldig deze wijnen zich op fles ontwikkelen. Pas binnen was dit erg streng en nu is deze nog steeds fris, heel geurig met een hint van rozen, appelsienschil, rode bessen, ijzer en nu zo mooi expanderend in de mond met erg lange, aromatische afdronk op nog aanwezige tannines, wat een voorafspiegeling voor de "Grand Vin"! Kan nog lang mee wellicht, maar wie wil er nu nog wachten als de wijn al zo mooi is? Dan nog eens een Terre di Prenzano van Vignamaggio. Een meer "klassieke" Chianti, nog uit de tijd dat "Chianti kust en bijt". Rubiolo is sneller toegankelijk, deze heeft zeker ook zijn aanhangers en dat gaat goed ontwikkelen, zeker van. Deze Topiary Chardonnay stond sinds april onder argon en nu eindelijk verder. Topiary blijt wat onbekend, ook bij onze klanten, maar dat is geheel onterecht. Philippe Colin werkt hier net zo secuur als in Chassagne en alle wijnen zijn heel zuiver, perfect gemaakt. De ondergrond is verweerde zandsteen en dat geeft dan uiteraard wat andere aroma's, minder vanille / toast / boter, meer geel fruit en iets als hooi, zeker breed genoeg, niet teveel alcohol, een heel mooie Chardonnay uit Zuid-Afrika. Dan een Riesling QBA Trocken 2012 van Fritz Haag, één van mijn lievelingsdomeinen aan de Moezel. Droog en strak maar rijk en vol en van een geweldige rqp. En dit is dan nog maar het instapwijntje...
Lambrusco zit hier in België nog altijd in het verdom hoekje en laat dat maar zo blijven. Dit is een simpele Grasparossa (de donkere) amabile en zat al een eeuw in de frigo.... En dat geeft wat je verwacht, zowaar gedronken bij pensen met appelmoes en dat ging best. Af en toe is het heerlijk om gewoon eens een vol smakende licht zoete, donker-fruitige schuimwijn met amper 8° alcohol binnen te gieten....

[wvd]

Beetje achterop geraakt. Met posten, niet met drinken...
   
   
Er wordt hier wel wat schuim gedronken. De vorige fles Gruhier was OK, maar niet geweldig, deze was opnieuw op niveau. Tja, flesvergisting, elke fles is anders hé... Ook een Methodo Classico van Silvano Follador ging over de lippen. Wij hebben een voorkeur voor zijn andere Prosecco met tankvergisting is wat floraler, fruitiger, deze heeft wat meer "vet" en gistgerelateerde aroma's, misschien beter geschikt voor herfst en winter. De Lessona 2015 begint zich eindelijk wat te tonen, streng nog maar er valt al wat aan te beleven, dit zal mooi worden met het nodige geduld, zeker als ik zie vanwaar hij komt... Bijna het omgekeerde is waar voor de rode Rully 2020. Een ietsje weerbarstiger dan de 2019, maar die had ik zo jong niet geproefd en 2020 is in 't algemeen toch een nog net wat steviger jaar. Totaal anders is Noëllat's puur hedonistische Bourgogne van enkel cuve. Ik vind dat nu al onweerstaanbaar en we gaan die echt niet laten liggen... De twee Italiaanse wijnen zitten in een iets andere prijsklasse. Liu' is de nieuwe pure Merlot van Rampolla, opgevoed op "koudgebakken" amfoor. Volle, krachtige genuanceerde wijn, maar het zou geen Rampolla zijn moest er geen stevige structuur onder liggen. Gagliole is misschien mijn favoriete bron voor Chianti Classico - like wijnen. Pecchia wordt uitgebracht als IGP, maar, net als Fontodi's Flaccianello, is het in wezen een Chianti Classico. 100% Sangiovese uit de Vina Grande in Panzano, integrale vinificatie op barriques, dan flesrust, voor mij één van de grootste wijnen van Sangiovese in de Classico. Helaas maar 2000 flessen worden er gemaakt, enkel in topjaren. Ik ben grote fan van Montevertine's Pergole Torte maar deze gaat er nog over!
Cornalino is een sterk ondergewaardeerde wijn van 50/50 Merlot / Cabernet Sauvignon, geoogst op de morene gronden onder het Gardameer. Daar staat altijd een doos van klaar, steeds weer verbaasd het ons hoe goed deze is aan nog geen €13. Maar uit de mode hé...
Dan een "oude" Rasteau 2007 van Grands Bois, Cuvée Marc, hun topcuvée. Zeer vol en mooi geëvolueerd, toch ook een domein dat meer aandacht verdient. Ze maken een hele trits wijnen en ik denk dat mijn voorkeur uiteindelijk gaat naar de Cuvée Gabrielle en dat is een Cairanne als ik me niet vergis. Mooie wijnen voor weinig geld, een aanrader. Vera vond de Pernand vrij goed, ik was net iets minder enthousiast. Een wijnbouwer waar ik sindsdien niets meer van noch over vernam. Zeker goed, maar ik drink veel liever bovengenoemde Bourgogne en Vera eigenlijk ook... Philippe Colin maakt m.i. echt geweldig mooie witte wijnen en daar is hij voor bekend, maar ook een niet onaardig aantal cuvées rode waarvan deze de instap is. Iets meer timide dan Noëllat's met wat meer structuur, een wijn die best wat fles kan gebruiken. Dan Gloria van het grote jaar 2016. Te jong zegt u? Wel, voor mij niet, ik vond de wijn heel mooi, genuanceerd, heel zuiver, mooi fruit, prachtige tannines, goede afdronk, zo heb ik mijn Bordeaux graag. Zou een paar maand onder argon geholpen hebben? Misschien binnenkort eens testen of de grote broer ook al communicatief is.
De Chianti Classico van Castello dei Rampolla is een grote klassieker bij ons. De oudste die ik proefde was 1975 (hun allereerste!), de eerste die ik kocht was 1979. Met enkele onderbrekingen in vele, vele jaren gekocht. Het belangrijkste bij deze producent is het hebben van geduld. Veel geduld, enfin, vroeger toch. We proefden onlangs (verslag volgt) een d'Alceo 2012 en op zijn 9 jaar was die merkwaardig open en bijzonder genietbaar. Maar goed, terug naar Chianti. De laatste jaren is er bij de meer dan 90% Sangiovese niet enkel Cabernet, maar ook een peut Merlot en dat maakt de wijn, samen met het warme jaar, wellicht wat vlotter jong. Na enkele weken onder argon (doet dat iets?) en wat walsen blijkt toch alweer wat een fabelachtig mooie wijn deze kan zijn. Krachtig, vol, fruitig met erg kruidige tonen, flinke afdronk. Het is niet de goedkoopste Chianti Classico, maar ik laat er de meeste Riserva's voor staan en bijna alle "gewone" Chianti's inclusief Fontodi. Valletta is misschien de meest populaire wijn van Gagliole, een 50/50 blend van Merlot uit Panzano met Sangiovese uit Castellina. Objectief gezien weet je dat dit een rijke, volle wijn is met veel potentieel, een wijn die zeker zal aanslaan bij het gros van de wijnliefhebbers, maar hoe goed ik hem ook vind, geef mij toch maar hun Gagliole van 98% Sangiovese!

[wvd]

   
Alweer een reeks. Over Saint-Cosme kan ik kort zijn. Al wat die man maakt is super! Zijn parcellaires in Gigondas zijn intussen wereldberoemd en behoren tot het allerbeste wat er in de Zuidelijke Rhône gemaakt wordt, maar verlies intussen de "gewone" Gigondas niet uit het oog. Ook in 2018 een superbe wijn en eigenlijk meer wat je verwacht van een Gigondas dan de pure Grenache "Le Claux". Dan een ouwe getrouwe Ribera del Duero, niet altijd mijn favoriete regio, maar deze vind ik toch wel heel mooi geëvolueerd: mooi rijp donker fruit, mondvullend, soepel en zachte tannine, dat gaat hier nog op tafel komen. Dan de Cuvée Marcel Lapierre 2018. In eerste instantie was ik wat teleurgesteld, ik verwachtte een wat vettere versie van de basiscuvée, maar deze is toch wel anders met meer geprononceerde structuur, zuren en tannines zijn duidelijker aanwezig, ik mistte het fruitige vetje van de Morgon. Gelukkig was de fles nog niet half (dat heb je dan... ) en 's anderendaags was het al iets heel anders, veel expressiever, krachtig fruit, volmondig, goede afdronk. Mooie wijn, maar duur genoeg vind ik. Aan die prijs levert Bachelards wel wat anders...! De eerste keer dat ik deze Carema proefde, viel ik bijna van mijn stoel en dus een paar maand later toch even opnieuw gecheckt of mijn geheugen me geen parten speelt. Nee hoor, deze wijn heeft gewoonweg alles wat ik aanbid: een hemels zich openvouwend bouquet met rood en blauw fruit, een vleug koele Alpenlucht, een mysterieus kantje een "je ne sais quoi", een heerlijke "toucher de bouche", vet maar toch spannend en openvouwend in de mond met zeer lange afdronk op mineraliteit. WOW. Jammer genoeg is er maar weinig van, 1500 flessen voor de wereld die deze op amper enkele jaren tijd helemaal in de armen sluit met alle te verwachten gevolgen van dien: de producent verhoogde de prijs voor 2018 met ruim 20% en dat is toch vrij veel op maar 1 jaar. Dan een rare verschijning voor een Barolo van de meeste gereputeerde (vroeger toch) wijngaard: Brezza Barolo Cannubi 2012. Gedecanteerd op voorhand, maar ik rook het tijdens het overgieten: deze wijn is OUD. En de kleur toont dat ook: de typische wat versleten aandoende oranjebruine rand met (gelukkig) in het midden nog felrood. Maar aan de neus al herfstig, natte blaren, champignons, en iets at me aan kamfer deed denken. Soepel eerst in de mond, redelijk vol, zacht, jonger dan de neus deed vermoeden eigenlijk en toch nog stevige tannins, type "Barolo van vroeger". Hmm, binnenkort eens andere fles proberen alhoewel ik moet toegeven dat de zaak wel flink opklaarde tegen eind van de maaltijd. Ik heb dat nog eens tegengekomen met een oudere Brezza: oud (en versleten) en 's anderendaags een genot. Dat zullen we hier niet te weten komen want de fles was leeg. (Tiens.... )

[wvd]

Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovoort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.
   

[vinejo]

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Ok, ging geen wijn drinken vandaag maar ben nu al op weg naar mijn kelder.

[jr02]

(15-12-2021 07:10 PM)vinejo schreef:  

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Ok, ging geen wijn drinken vandaag maar ben nu al op weg naar mijn kelder.

was just hetzelfde aan het denken....nu nog kiezen

[BartS]

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Wat bedoel je daar mee? Is dat dan de duurtijd van de wijn in karaf (bvb ipv 1 uurtje 5 of 6 uur) - is dat hevig schudden en klotsen in de karaf - is dat een heel brede karaf nemen zodanig dat het contactoppervlak met zuurstof vergroot?

Ik lees op het forum heel verschillende meningen en technieken om de wijn te optimaliseren om te drinken. De ene zweert bij wijn openen, glaasje uit, kurk er opnieuw op en wijn enkele uren terug koel wegzetten, de ander karafeert agressief, nog anderen zweren bij pnp... Ik raak er soms niet geheel wijs uit

[Olivier]

(16-12-2021 10:37 AM)BartS schreef:  

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Wat bedoel je daar mee? Is dat dan de duurtijd van de wijn in karaf (bvb ipv 1 uurtje 5 of 6 uur) - is dat hevig schudden en klotsen in de karaf - is dat een heel brede karaf nemen zodanig dat het contactoppervlak met zuurstof vergroot?

Ik lees op het forum heel verschillende meningen en technieken om de wijn te optimaliseren om te drinken. De ene zweert bij wijn openen, glaasje uit, kurk er opnieuw op en wijn enkele uren terug koel wegzetten, de ander karafeert agressief, nog anderen zweren bij pnp... Ik raak er soms niet geheel wijs uit

Terechte vraag, en volgens mij ook één van de moeilijkste dingen in wijn : hoe prepareer ik het best een fles. Uit ervaring heb ik al vaak gezien dat wat werkt voor één wijn niet per se werkt voor een andere.

Het glaasje uit en bewaren tot volgende dag is een vorm van trage oxidatie, want in de fles, dus minder contact met O2. Jo prepareert zo zijn oude Bordeaux en dat werkt heel goed, heb ik mogen ondervinden

Met oudere Bourgogne zou ik dat dan weer niet durven bijvoorbeeld.

De agressieve zuurstofkuur is het tegenovergestelde eigenlijk : heel veel contact met O2 en meestal voor een kortere periode. Ik doe dat vaak met jonge rode wijnen, als ik merk dat de zuren wat te hoog zitten, of als ze wat gesloten zijn, of ook als er overdreven stalgeurtjes zijn of zwavel (reductie). Ook bij overdreven hout, dat kan er soms uitgaan, soms weer niet.

Maar moeilijk om vaste regels voor te hanteren. Het kan soms ook echt verkeerd uitpakken, tannines die bvb heel hard komen opzetten. Het is dus vaak een kwestie van proberen. En dus soms ook mislukken.

[wvd]

(16-12-2021 01:50 PM)Olivier schreef:  

(16-12-2021 10:37 AM)BartS schreef:  

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Wat bedoel je daar mee? Is dat dan de duurtijd van de wijn in karaf (bvb ipv 1 uurtje 5 of 6 uur) - is dat hevig schudden en klotsen in de karaf - is dat een heel brede karaf nemen zodanig dat het contactoppervlak met zuurstof vergroot?

Ik lees op het forum heel verschillende meningen en technieken om de wijn te optimaliseren om te drinken. De ene zweert bij wijn openen, glaasje uit, kurk er opnieuw op en wijn enkele uren terug koel wegzetten, de ander karafeert agressief, nog anderen zweren bij pnp... Ik raak er soms niet geheel wijs uit

Terechte vraag, en volgens mij ook één van de moeilijkste dingen in wijn : hoe prepareer ik het best een fles. Uit ervaring heb ik al vaak gezien dat wat werkt voor één wijn niet per se werkt voor een andere.

Het glaasje uit en bewaren tot volgende dag is een vorm van trage oxidatie, want in de fles, dus minder contact met O2. Jo prepareert zo zijn oude Bordeaux en dat werkt heel goed, heb ik mogen ondervinden

Met oudere Bourgogne zou ik dat dan weer niet durven bijvoorbeeld.

De agressieve zuurstofkuur is het tegenovergestelde eigenlijk : heel veel contact met O2 en meestal voor een kortere periode. Ik doe dat vaak met jonge rode wijnen, als ik merk dat de zuren wat te hoog zitten, of als ze wat gesloten zijn, of ook als er overdreven stalgeurtjes zijn of zwavel (reductie). Ook bij overdreven hout, dat kan er soms uitgaan, soms weer niet.

Maar moeilijk om vaste regels voor te hanteren. Het kan soms ook echt verkeerd uitpakken, tannines die bvb heel hard komen opzetten. Het is dus vaak een kwestie van proberen. En dus soms ook mislukken.

Dat zijn zaken die je eigenlijk een beetje op het gevoel doet. Met oudere wijnen en zeker met Bourgogne ben je eerder voorzichtig: pop&pour dus, soms echter is dan nog het laatste glas het beste. In dit geval, (te) jonge Brunello heb ik die door een rechte trechter gegoten in mijn meest gebruikte karaf zodat de wijn erg veel lucht neemt. En dat een paar uur op voorhand. Gisteren dan een andere Brunello om eens te vergelijken. Wat later geopend, zelfde behandeling gegeven. Daar was nog een drupje van over in een INOA glaasje en dat heb ik net geproefd en ondanks de erg kleine hoeveelheid was er in de verste verte nog geen spoor van oxidatie, ik vond hem zelfs nog net iets mooier, ronder vooral, dan gisteren.
Maar ik doe dit enkel met jonge wijnen die veel lucht verdragen, wijnen van Nebbiolo en Sangiovese en ook met sommige Rhône wijnen. Ik vind dat iets minder geschikt voor Bourgogne, die houd ik dan liever wat langer in een groot glas en eigenlijk ook voor Bordeaux omdat ik die veel gevoeliger vind voor oxidatie. Zelfs niet gedecanteerde jonge Bordeaux geeft 's anderendaags dikwijls al een toets oxidatie, hoewel ik moet zeggen dat dit bij recentere ervaringen (2016?) veel minder het geval was.

[vinejo]

(16-12-2021 03:42 PM)wvd schreef:  

(16-12-2021 01:50 PM)Olivier schreef:  

(16-12-2021 10:37 AM)BartS schreef:  

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Wat bedoel je daar mee? Is dat dan de duurtijd van de wijn in karaf (bvb ipv 1 uurtje 5 of 6 uur) - is dat hevig schudden en klotsen in de karaf - is dat een heel brede karaf nemen zodanig dat het contactoppervlak met zuurstof vergroot?

Ik lees op het forum heel verschillende meningen en technieken om de wijn te optimaliseren om te drinken. De ene zweert bij wijn openen, glaasje uit, kurk er opnieuw op en wijn enkele uren terug koel wegzetten, de ander karafeert agressief, nog anderen zweren bij pnp... Ik raak er soms niet geheel wijs uit

Terechte vraag, en volgens mij ook één van de moeilijkste dingen in wijn : hoe prepareer ik het best een fles. Uit ervaring heb ik al vaak gezien dat wat werkt voor één wijn niet per se werkt voor een andere.

Het glaasje uit en bewaren tot volgende dag is een vorm van trage oxidatie, want in de fles, dus minder contact met O2. Jo prepareert zo zijn oude Bordeaux en dat werkt heel goed, heb ik mogen ondervinden

Met oudere Bourgogne zou ik dat dan weer niet durven bijvoorbeeld.

De agressieve zuurstofkuur is het tegenovergestelde eigenlijk : heel veel contact met O2 en meestal voor een kortere periode. Ik doe dat vaak met jonge rode wijnen, als ik merk dat de zuren wat te hoog zitten, of als ze wat gesloten zijn, of ook als er overdreven stalgeurtjes zijn of zwavel (reductie). Ook bij overdreven hout, dat kan er soms uitgaan, soms weer niet.

Maar moeilijk om vaste regels voor te hanteren. Het kan soms ook echt verkeerd uitpakken, tannines die bvb heel hard komen opzetten. Het is dus vaak een kwestie van proberen. En dus soms ook mislukken.

Dat zijn zaken die je eigenlijk een beetje op het gevoel doet. Met oudere wijnen en zeker met Bourgogne ben je eerder voorzichtig: pop&pour dus, soms echter is dan nog het laatste glas het beste. In dit geval, (te) jonge Brunello heb ik die door een rechte trechter gegoten in mijn meest gebruikte karaf zodat de wijn erg veel lucht neemt. En dat een paar uur op voorhand. Gisteren dan een andere Brunello om eens te vergelijken. Wat later geopend, zelfde behandeling gegeven. Daar was nog een drupje van over in een INOA glaasje en dat heb ik net geproefd en ondanks de erg kleine hoeveelheid was er in de verste verte nog geen spoor van oxidatie, ik vond hem zelfs nog net iets mooier, ronder vooral, dan gisteren.
Maar ik doe dit enkel met jonge wijnen die veel lucht verdragen, wijnen van Nebbiolo en Sangiovese en ook met sommige Rhône wijnen. Ik vind dat iets minder geschikt voor Bourgogne, die houd ik dan liever wat langer in een groot glas en eigenlijk ook voor Bordeaux omdat ik die veel gevoeliger vind voor oxidatie. Zelfs niet gedecanteerde jonge Bordeaux geeft 's anderendaags dikwijls al een toets oxidatie, hoewel ik moet zeggen dat dit bij recentere ervaringen (2016?) veel minder het geval was.

Klopt! Dat van 2016 bedoel ik. Heb ook de indruk dat, hoe rijper het jaar, hoe gevoeliger voor oxidatie.

[wvd]

(16-12-2021 05:17 PM)vinejo schreef:  

(16-12-2021 03:42 PM)wvd schreef:  

(16-12-2021 01:50 PM)Olivier schreef:  

(16-12-2021 10:37 AM)BartS schreef:  

(15-12-2021 06:55 PM)wvd schreef:  Gisteren had ik goesting voor iets heel goed en doordat de Brunello prijzen beginnen binnen te druppelen, deze 2015 maar eens open gesnokt want die had ik sinds aankoop niet meer geproefd. Dat komt omdat ge weet dat die nog verre van op dronk is, een kindermoord als het ware.
Maar niets van dat: wat een schitterende wijn is dit al! Akkoord, dit gaat zeker nog verder ontwikkelen, andere aroma' s (bij)krijgen en wat afronden enzovvort, maar ik had hem agressief gekarafeerd en de wijn was gewoonweg zalig! Costanti maakt volgens ons enkele van de allermooiste Brunello's. Een andere professional die de nieuwe jaren al geproefd had, wist te melden dat Costanti's Brunello Riserva 2016 de grootste Brunello was die hij de laatste dertig jaar geproefd had. En de man heeft er al wel aardig wat geproefd.

Wat bedoel je daar mee? Is dat dan de duurtijd van de wijn in karaf (bvb ipv 1 uurtje 5 of 6 uur) - is dat hevig schudden en klotsen in de karaf - is dat een heel brede karaf nemen zodanig dat het contactoppervlak met zuurstof vergroot?

Ik lees op het forum heel verschillende meningen en technieken om de wijn te optimaliseren om te drinken. De ene zweert bij wijn openen, glaasje uit, kurk er opnieuw op en wijn enkele uren terug koel wegzetten, de ander karafeert agressief, nog anderen zweren bij pnp... Ik raak er soms niet geheel wijs uit

Terechte vraag, en volgens mij ook één van de moeilijkste dingen in wijn : hoe prepareer ik het best een fles. Uit ervaring heb ik al vaak gezien dat wat werkt voor één wijn niet per se werkt voor een andere.

Het glaasje uit en bewaren tot volgende dag is een vorm van trage oxidatie, want in de fles, dus minder contact met O2. Jo prepareert zo zijn oude Bordeaux en dat werkt heel goed, heb ik mogen ondervinden

Met oudere Bourgogne zou ik dat dan weer niet durven bijvoorbeeld.

De agressieve zuurstofkuur is het tegenovergestelde eigenlijk : heel veel contact met O2 en meestal voor een kortere periode. Ik doe dat vaak met jonge rode wijnen, als ik merk dat de zuren wat te hoog zitten, of als ze wat gesloten zijn, of ook als er overdreven stalgeurtjes zijn of zwavel (reductie). Ook bij overdreven hout, dat kan er soms uitgaan, soms weer niet.

Maar moeilijk om vaste regels voor te hanteren. Het kan soms ook echt verkeerd uitpakken, tannines die bvb heel hard komen opzetten. Het is dus vaak een kwestie van proberen. En dus soms ook mislukken.

Dat zijn zaken die je eigenlijk een beetje op het gevoel doet. Met oudere wijnen en zeker met Bourgogne ben je eerder voorzichtig: pop&pour dus, soms echter is dan nog het laatste glas het beste. In dit geval, (te) jonge Brunello heb ik die door een rechte trechter gegoten in mijn meest gebruikte karaf zodat de wijn erg veel lucht neemt. En dat een paar uur op voorhand. Gisteren dan een andere Brunello om eens te vergelijken. Wat later geopend, zelfde behandeling gegeven. Daar was nog een drupje van over in een INOA glaasje en dat heb ik net geproefd en ondanks de erg kleine hoeveelheid was er in de verste verte nog geen spoor van oxidatie, ik vond hem zelfs nog net iets mooier, ronder vooral, dan gisteren.
Maar ik doe dit enkel met jonge wijnen die veel lucht verdragen, wijnen van Nebbiolo en Sangiovese en ook met sommige Rhône wijnen. Ik vind dat iets minder geschikt voor Bourgogne, die houd ik dan liever wat langer in een groot glas en eigenlijk ook voor Bordeaux omdat ik die veel gevoeliger vind voor oxidatie. Zelfs niet gedecanteerde jonge Bordeaux geeft 's anderendaags dikwijls al een toets oxidatie, hoewel ik moet zeggen dat dit bij recentere ervaringen (2016?) veel minder het geval was.

Klopt! Dat van 2016 bedoel ik. Heb ook de indruk dat, hoe rijper het jaar, hoe gevoeliger voor oxidatie.

Dacht ik ook, maar het is net met die recente 2016 dat ik dat minder heb.... Ik zoek naar oorzaken maar heb nog geen deftige gevonden. Gloria 2016 onlangs bvb was echt heel mooi, ook de tweede dag.

---

   

Gisteren dan goesting om eens te zien waar Capanna staat in verhouding tot Costanti. Daarvan heb ik geen 2015, dus deze 2016 meegetsjoept uit de winkel. Niet echt eerlijke vergelijking, pas vervoerd, later in de karaf geploft, maar toch. Iets diepere kleur en dat weerspiegelt zich in de aroma's, wat donkerder fruit, ook goed mondgevoel en zeer mooie afdronk met wel wat meer en stroevere tannines, wat deels kan te wijten zijn aan de lagere temperatuur (16°C) en 1 jaar jonger natuurlij.
Capanna blijft nog wat onder de radar, maar er is recent hard gewerkt om de wijnen op een (nog) hoger peil te brengen. Ik vond hun 2010 al heel mooi, maar deze 2016 is wat mij betreft duidelijk van een hoger niveau. In de Italiaanse pers is dat al opgemerkt, voorlopig is dat nog niet verder bekend. Ik beschouw deze Capanna 2016 als een bijzondere wijn, maar Costanti is voor mij de grote wijn.

[wvd]

   
Even aanvullen. Sinds enkele jaren beschikt Christoph over een wijngaard met 100-jarige Erbaluce stokken en daarvan maakt hij op de antieke wijze een, en ik wik mijn woorden, sublieme witte wijn. Ik ben gek op deze wijn: redelijk gevulde kleur (in tegenstelling met de meeste Erbaluce's), aromatisch met citrus, rijp steenfruit, florale tonen, hint van zoete kruiden, een zekere rijpheid, maar ook de sterke mineraliteit van de vulkanische ondergrond. Intens in de mond met spanning complexiteit en rijpheid, droog en vet met lange, ziltige afdronk. Het probleem is alweer hetzelfde: sinds de lancering is deze wijn een absolute hit op de Italiaanse markt en er is nog amper aan te komen. Zoals de meeste wijnen van Le Piane zit de prijs bijzonder goed voor het niveau. Van de volgende release gaan we wat meer trachten vast te krijgen. Over de Fontodi heb ik het al gehad. Die viel flink tegen vanwege de onrijpe tannines. Dat laat je tegen beter weten in bij een jonge wijn al eens passeren bij zo'n gereputeerd domein, want je denkt dan dat het vanwege de reputatie toch wel goed komt met wat jaren fles. Niet dus, dit is een fout. Ook Rampolla's wijnen zijn jong dikwijls moeilijk te verhapstukken (uitgenomen de superbe 2014) en meestal wacht ik toch een jaar of 10 met hun Chianti. Deze 2011 was heerlijk, eigenlijk meer 3chianti" dan Fontodi en voor ons een veel mooiere, veel elegantere wijn. Dan wat Bourgognes om te testen: een 2018 Es Chezots, jong maar nogal wow en vrij breed in de mond voor dit climat. Nog aardig wat 2014 in voorraad, zelfs van deze Croix Violettes en dus even steekproef gedaan. Dit is een jaar dat, vrees ik, helemaal over het hoofd zal gezien worden omdat alle daarna komende jaren hoger gequoteerd zijn in de pers (en in de portemonnee). Deze wijn is (bijna) op dronk, dat duurt meestal wat langer bij deze (te) oude stokken die bijna direct op de rots staan. Dat geeft wat strengheid, mineraliteit en daar moet je voor zijn, maar ook een flinke densiteit, een wijn met een eigen karakter. Helaas zijn de stokken intussen uitgetrokken. Helemaal anders is de Bourgogne Pomone van Anne Parent. Nog zo'n wijn die veel meer biedt dan wat het label laat vermoeden. Een mooie, verfijnde, pure Pommard in een groot jaar, nu op dronk aan het komen. Nooit begrepen waarom Parent bij ons zo moeilijk ligt, het is ongetwijfeld één van de beste domein van het dorp. Vorige fles Crémant was een beetje vermoeid, deze was opnieuw flitsend en dat zag ik al bij het uitgieten: een bleke, frisse kleur, wit fruit, citrus, droog en intens met jonge sprankel. Mooie Crémant toch, jammer genoeg een beetje op en ik weet niet of ik die terug kan en ga binnen nemen.
Vorige week was ik aan het herschikken en tot mijn niet geringe verbazing bleken er een paar gecoravineerde flessen achter een doos te staan, waaronder deze Renaissance Mercurey 1°cru "Clos du Paradis" 2019. Ik schat dat deze daar minstens al 6 maand rechtop stond. De wijn was nog OK, maar toch nog maar een schim van wat hij was. Coravin doet rare dingen, het is niet echt dat de wijnen oxideren, maar sommige verliezen hun spanning, hun complexiteit, worden "dof". Tot nu toe vind ik dat het goed lukt om ze op kortere termijn goed te houden, maar naargelang de wijn (de druif...?) is dat langer of korter.

[wvd]

Volgende lading:
   
Na beide Champagnes van Gallimard een ietwat ouder exemplaar van Nathalie Falmet opgevist: Le Val Cornet 2010. Dit is een 50/50 blend van Pinot Meunier (op hout) en Pinot Noir. Dit was haar topwijn voor ze met Terra begon. Daarna kwam ze nog af met diverse parcellaires, maar die Champagnes konden me niet overtuigen dat ze hun prijzen waard waren. Enfin, ik heb ergens nog ene liggen, wie weet...? Bij eerste inschenken iets timide nog, maar komt dan mooi open met een wat diepere neus met rijpe appel, framboos, amandelmelk. Vrij volumineus in de mond met een rustige mousse. Ik vond het altijd meer een maaltijd Champagne dan een aperitief, maar het vorderde toch vlot. Mooi gerijpt en al een beetje richting geëvolueerde wijn met bubbels dan sprankelend schuimend. Mooie Champagne alleszins, jammer dat het zo'n (censuur ) is.
Over beide volgende heb ik het hier al gehad, de Colonello komt in aanmerking voor de titel "wijn van het jaar".
Dan een Monfaletto 2016, recent herontdekt achter enkele dozen. Halfvolle fles met als "prikdatum" 12 februari 2021. Stond dus ruim 10 maanden rechtop onder argon. En inderdaad, de wijn is totaal anders dan net open. Ik vond (en vind nog steeds) deze één van de interessantste Barolo's die ik van 2016 proefde en overstijgt zijn prijs in ruime mate! De eerste keer dat ik hem proefde was exact uit deze fles dus. Ik was onmiddellijk fan. Nu, na bijna een jaar onder argon is de wijn totaal anders en ik kan er de vinger niet op leggen wat het is. Niet echt oxidatie, niets vermoeid ook, maar de hoogtonige fruitigheid is veranderd in iets wat me ergens aan vernis doet denken en lange tijd in een groot glas doet daar weinig aan. Beter in de mond en ook hier lijken de tannines een beetje te zijn opgelost, zeer merkwaardig. De wijn is zeker nog goed te drinken, maar het is een schim van wat het was, jammer. Wijnen van Nebbiolo en (in iets mindere mate?) Pinot Noir lijken sneller achteruit te gaan onder Coravin dan bvb van Syrah of Cabernet.
De volgende is één van onze huiswijnen, de absoluut voortreffelijke Valpolicella 2019 van Paolo Creazzi. Van "verse" druiven heeft deze een verfrissend laag alcoholgehalte van 12,5%, wie doet beter? Als ik dat blind geef, gelooft haast niemand dat dit amper 14€ kost. Maar Paolo maakt 2 reeksen. Zijn beste selectie bottelt hij onder een goudkleurig etiket dat ik eerlijk gezegd veel minder geslaagd vind dan de vrolijke labels van de "basis" reeks. Maar het is met deze wijnen dat hij prijzen haalt, o.a. als beste Amarone en Valpolicella in Decanter. We dronken deze enkele weken terug bij vrienden en ik had hem eigenlijk nog nooit thuis geproefd en dus... Paolo selecteert hiervoor druiven uit de Cà dei Maghi wijngaard en laat die dan 30 tot 40 dagen drogen. De wijn rijpt een volle 3 jaar in foeder en dan nog een paar jaar op fles voor hij op de markt komt. Diepe kleur, intens zoet rood fruit, zeer brede, vette smaak, fruitig en kruidig en zeer lange afdronk met perfect versmolten tannines. Dat doet Paolo zeer goed in al zijn wijnen. Ik heb al heel veel wijnen uit deze regio geproefd en gedronken, maar dit is echt de stijl die me het meest bevalt. Het leukste bij Cà dei Maghi zijn de prijzen: dit kost nog geen 30€ net als de Ripasso GL (drink deze liever), de Amarone Riserva GL kost amper 60€! Een topdomein met vriendelijke prijzen, hoelang nog?

[wvd]

   
   
Deze staan bijna allen elders becommentarieerd uitgenomen de Ruchottes-Chambertin 204 van Frédéric Esmonin. Daar kocht ik vroeger in primeur aan prijzen die nu belachelijk lijken. Geen idee of het domein nog bestaat of wat hun wijnen nu waard zijn. Dit was mijn allerlaatste fles Bourgogne 2004 (denk ik toch), nog enkele 2003 van dit domein. De dag na de Pommard Epenots 2003 van de andere Frédéric en een totaal andere wijn ook. Vrij diepe kleur voor 17 jaar oude Bourgogne van het slechtste jaar van deze eeuw, redelijk wat depot ook, mooi gedecanteerd. (Ja, dat mag / moet!) Een vleugje Pyrazine is present, maar niet storend, maar verder schreeuwt deze wijn "Gevrey" met de eerder donkerdere fruitgeur en dat "koele", aardse dat (sommige) Gevrey's (of Fixin's) anders maakt dan de buren. Redelijk vol in de mond, strakker en strenger dan de Pommard, iets minder rond, maar niet minder smaak en aroma en eigenlijk spannender, meer intrigerend. Ik hou wel van dit type wat ik nog maar zelden ontmoet en dat heeft ongetwijfeld te maken met de huidige rijpere druiven. Ondanks het rotjaar is de wijn nog ver van versleten maar integendeel nog vol energie. Rebuy? Zonder enige twijfel!

[wvd]

   
Vorige week alweer enkele heerlijke en betaalbare Bourgognes.
Eerst de onvolprezen Bourgogne Côte d'Or van Fournier. Fournier blijft bij ons een vaste waarde, helaas blijken maar weinig forummers zijn wijnen te kunnen waarderen, vandaar deze korte pub. De Savigny was de laatste fles wit en hoewel nog best OK had deze betere tijden gekend. Geen oxidatie of zo en nog fris, maar een beetje timide, wat uitgeblust. Heb ik al eens vermeld hoe gek ik ben op de stijl van Michel Noëllat? En deze "gewone" Bourgogne is al super vind ik, puur hedonisme, helaas uitverkocht op de shop. Totaal anders is de Pur Pôt 2012, de eerste vinificatie van deze selectie in Clos du Roy. Ik vond de wijn wat ontgoochelend, erg streng, niet openkomend, zelfs niet na redelijk wat lucht. Wel erg dens en bijzonder gestructureerd en misschien heeft hij gewoonweg nog vele jaren nodig (geen spoor van evolutie...), maar eerlijk, ik ga er niet op wachten geef mij dan maar Trois Terres of zo. Nog een wijn die niet bracht wat ik verwachtte was de 2013 Bramaterra, maar dat kan mijn schuld zijn. Meegepikt uit de winkel door de kou en hop in het glas, dat doe je niet ongestraft met een Alto-Piëmonte, maar toch... Rubiolo was zijn eigen zelve als steeds, wat is dat toch een geweldige vaste waarde. De fles was niet leeg en zelfs een pak lekkerder op dag 2. Maar wie legt nu in godsnaam "gewone" Chianti weg voor later? Totaal uit de mode, tenzij uit Bolgheri, zijn wijnen van "Franse" druiven in onbekende regio's. Ricchi maakt enkele van de beste rqp in ons gamme en deze Ribo' is dan geen uitzondering. Cabernet Franc, licht gedroogd, lange rijping op grote vaten, topwijntje aan minder dan €20! Wie doet beter?

[wvd]

   
Een paar leuke wijntjes vorige week en ook een ontgoocheling: de Allart Rosé was niet meer dan een simpel fruitig schuimpje, best leuk, maar niet meer dan dat. Il Morino is een doordrinker van vooral Sangiovese en de rest Merlot. Een goed, aangenaam fruitje, vrij vol toch, simpel uiteraard en redelijk wat structuur, wat ik eigenlijk niet nodig vind voor wijn in deze prijsklasse, maar deze is best OK aan tafel. De laatste fles Mille Roses 2001 was ook OK, mooie, redelijk lichte Médoc, perfect op dronk, goede wijn maar om dat nu 20 jaar weg te leggen... De rest van de week hadden we interessantere wijnen in het glas. Mimmo is altijd een plezier en 2013 was een topjaar voor de regio. Zeer armatische wijn, halfvol, nog jaren te gaan, ik hou van de stijl, maar dat wist iedereen hier al. Dan een Barbaresco Tulin 2011 van Pelissero, een erg volle, krachtige wijn met grote lengte, maar ik vond hem nog te jong in tegenstelling tot vele andere Langhe's van dit jaar, maar volume, structuur, kracht en densiteit, dat is nu eenmaal de huisstijl van Pelissero. Onlangs hadden we een Vanotu, je weet wel, de versie op deels nieuwe barriques (deze rijpt op foeder) en die vond ik eigenlijk romiger, toegankelijker. Ik had veel meer plezier van Gagliole 2015, een wijn van een absoluut topdomein in de Classico dat nog steeds wat onder de radar blijft. Niet goedkoop aan een kleine € 45, maar schitterende, complexe, echt zalige wijn met zalvende lengte en perfecte tannines, bijzonder goed gemaakt en deze staat nog maar aan het begin. De Noëllat was pnp, recht uit de fles, geen goed idee zo bleek want er kwam in eerste instantie niet zoveel uit. Dat beterde fel met enige tijd in het grote glas en dan ging het steeds sneller helaas... Vera vond dat de wijn iets aards en iets mineraligs had en laat dat nu net typisch zijn voor Morey... Mooie wijn (mag wel aan die prijzen), maar toch best nog een paar jaar kelderen, de Villages van 2015 vind ik nu eigenlijk lekkerder.

[wvd]

   
Ik had altijd al een soort haat-liefdeverhouding met de wijnen van deze producer. Thierry is een bijzonder aimabele man en ik vond de wijnen altijd aromatisch erg mooi, fris voor Gigondas, maar ik had altijd al problemen met de tannines die ik veel te onrijp, rustiek vond en je moest al erg vet voedsel op tafel zetten om dit dan wat te counteren. Ik had 12 flessen van deze wijn en ik vond dit nu eigenlijk de mooiste fles. Bijzonder veel droesem (daar gaan de tannines...), dus zachtjes decanteren (en dan nog...). De kleur neigt naar zeer rijp en bruinachtig, aan de neus tertiaire aroma's van leer, noten en herfstig nat bos met daaronder toch nog een glimp van donker fruit. Ik lust dat wel, maar de eega knapt er totaal op af. In de mond is het als fluweel, superzacht, maar net niet dat "vetje" van Destieux. Niet de allervolste in de mond, dus medium bodied voor Gigondas en enkel op de nog goede afdronk komet er nog eentje pipen. Nog 1 fles over en dat gaat hier niet te lang meer duren, want vooruit zal hij niet meer gaan.

---

   
Deze wijn had ik gecoravineerd in augustus en stond sindsdien rechtop in de koelkast. Ik vind het toen al een heel erg mooie, frisse en krachtige Chardonnay. De vinif is klassiek, ttz de vaten worden bijgevuld. Nu de kurk eruit en in het glas en de wijn is wel degelijk veranderd, waarbij ik me afvraag of dat een lichte Coravin oxidatie is of (dat wil ik liever geloven...) het Jura terroir dat begint te spreken. Om daar zeker van te zijn, zal ik dus binnenkort een nieuwe fles moeten opofferen. In ieder geval vind ik het een erg mooie wijn en dan al zeker voor de prijs.

[wvd]

   
Al bij al geen slechte week tot nog toe...