En wat drinkt men nu eigenlijk zelf thuis bij die van Leuvin?

[wvd]

Uiteindelijk ook de laatste Vandeurzen verslonden: de Chardonnay Carat 2019. Daarover schrijft Frank Vander Auwera:
Wijnkasteel Vandeurzen, Carat
• Jaargang: 2019
• Appellatie: Hageland
• Land: België
• Druivenblend: Chardonnay
Proefcommentaar: Waar dit Belgische domein van de familie Vandeurzen zijn niche commercieel vooral verovert via zeer originele, soms voor onze contreien zelfs exotische variëteiten (Albariño, Tempranillo,…), verwaarloost men er evenmin de klassiekers zoals Chardonnay.
Maar wie voor deze globetrottersdruif kiest, moet zich als wijnmaker wel kunnen/durven onderscheiden van de (inter)nationale concurrentie en dus ligt de ambitielat hier hoog.
Naast een basis-Chardonnay en een houtgelagerde prestigecuvée, werd daarom in millésime 2019 voor het eerst deze ‘Carat’ gebotteld die de ijsbreker moet worden richting bredere Europese markten. En te oordelen naar wat we in ons glas ontdekken, is dat geen overdreven ambitie, want we proeven een van de meest fijne, elegante Chardonnay-cuvées uit Belgische bodem.
De geloofsbrieven? Streng geselecteerd druivenmateriaal van het hoogst gelegen perceel dat 9 maanden lang logeerde in nieuwe Franse eik en daarna nog gedurende 4 maanden afrijpte in Inox.
Het resultaat? Kristalheldere mediumgele kleurspiegel met vinnige schittering plus een nog gouden gloed. Zeer fijne, vooral sexy aroma’s waarin we nougat(ine), nectarine, witte perzik, geroosterde cashew- en amandelnoten, vanillecrème en witte bloemen herkennen. Boeket dat trouwens na een uurtje ontkurking nog verdappert in ons glas, net zoals de smaak trouwens die start met impressies van rijp wit steenfruit (nectarine, perzik), frangipane, wilde venkel plus een zeer evenwichtig toasty eiktoets die absoluut het fruit niet wegdrumt, want tevens gedragen door de citrusfraîcheur van o.a. zesty limoen en bergamot.
En zoals het bij hedendaagse Chardonnay hoort, ook voorzien van een lange, mineraal-krijtige finish. Voor een maiden vintage is dit resultaat al ‘wauw’ en een visitekaartje richting buitenlandse markten. Ik ben benieuwd waar deze cuvée kwalitatief binnen 5 à 10 jaar staat.
Drinken bij: Geflambeerde langoest, gegrilde kreeft of à la nage, kalfszwezeriken, risotto met wilde paddenstoelen/truffel, zeebaars, Sole Normande, Fazant Brabaçonne, King Crab, gevogelte met morilles, blanquette van kabeljauw, Camembert
Score: 17,5/20

Wij deden er iets langer over. De wijn kwam op de eerste dag, recht uit de frigo, heel gesloten en nogal monolithisch over, opgegeven na 1 glas, wel lange afdronk opmerkend. Dan enkele dagen even laten opwarmen, wat hielp, dan achter in de keuken op de vloer bewaard en na enkele dagen pas gaf hij het volle pond. En ik moet zeggen, ik vind het ook nogal wow! Ik moet dit eens plaatsen naast andere Belgische Chardonnays als bvb Genoes-Elderen's topcuvee, die ik eigenlijk vroeger wat overeikt vond, en ook eens een Clos d'Opleeuw zien te pakken te krijgen.
Intussen kan je alle Vandeurzen wijnen terugvinden op onze website en dat aan de laagst mogelijke prijzen...!

[vinejo]

Toch raar dat een Belgisch wijndomein zonder echte ervaring en met pas aangeplante stokken al zulk resultaat kan voortbrengen...
Mss toch eens de herkomst van de most nagaan... ?

[wvd]

(16-05-2021 07:25 PM)vinejo schreef:  Toch raar dat een Belgisch wijndomein zonder echte ervaring en met pas aangeplante stokken al zulk resultaat kan voortbrengen...
Mss toch eens de herkomst van de most nagaan... ?

Voor de Carat halen ze druiven uit Chevalier-Montrachet maar hou het stil.....
Die wijn had echt veel tijd nodig om zich helemaal te geven maar het resultaat mocht er zijn.

[wvd]

Oogst van vorige week:
   
De Gevrey was wel goed, maar minder open en fruitiger, veel "aardser" dan andere 2013 van Fournier, ik denk dat deze best nog even langer uitrust. Dan nog een staal Rufina Riserva en daar dan maar een bekende naast gezet. De Rufina was heel donker, donker fruit, stevige peut hout, brutaal krachtig op het overdrevene af. Teveel hun best gedaan? De man zei me dat ze in warme jaren heel geconcentreerd fruit binnen halen, het was niet naar onze tand: 15,5% voor een Chianti, het is just too much, niet de minste finesse te bespeuren, maar ik vermoed dat deze wel blinddegustaties gaat winnen. Niet aan ons besteed. Monna Lisa is wel even andere koek en een heel goed rqp voor Gran Selezione, zoals eigenlijk alle wijnen van Vignamaggio. Hier een veel meer "klassieke" Chianti Classico, zeker nog te jong, maar je voelt en ziet hem al komen. Vandeurzen's Carat al elders besproken, net als de toch vrij sublieme Vergers 2015. Zowel de Rubiolo 2018 als de Terre di Prenzano waren overschotjes van een degustatie met een paar pro's. Allebei CC 2018, allebei vind ik die heel mooi, Rubiolo misschien iets meer open - fruitig, Terre ietsje strakker, "klassieker". De meningen waren toen verdeeld en de onze nu ook.
En nu is het Champagne periode natuurlijk....

[wvd]

   
Tja, de Champagne vliegt erdoor en dan staat de Monthuys er niet eens bij...
Ik vond deze Fidèle iets verder gevorderd dan de vorige, donkerder en "ouder" en ik had meer zin in de vorige fles. De Terra daarentegen was nogal subliem... helemaal mijn ding en Vera stemt in, we waren ook wel een beetje (klein beetje...) euforisch natuurlijk. De vrijdag meegenomen Monthuys was ook heel mooi, zeker in die prijsklasse, een rijper, iet meer gedoseerd type maar vrij bevredigend.
De Saint-Amour van Bachelards ontpopt zich meer en meer als komende uit de Beaujolais, maar dan van de top! Ik hou enorm van Alexandra's wijnen, zelfs al plaats je ze (jong) niet onmiddellijk in die streek, zeker niet als je op zoek bent naar een frisse fruitbom. Nee, deze heeft veel meer in z'n mars, zonder meer een grote wijn. Ik had bij Pilippe Colin zijn nieuwe Zuid-Afrikaanse creatie goed geproefd, maar toch graag even bevestigen thuis. Nog beter dan verwacht, deze blend van 2/3 Cabernet-Sauvignon en 1/3 Syrah is een hit: heerlijk rood soepel fruit met kruidig-peperige toets. En, straf, Vera zei (blind uiteraard): "vreemd, hij ruikt heel anders, maar toch voelt die wijn Bourgondisch aan". Tja, hoe valt dat te verklaren... De Pinotage van Conradie koop je niet voor het label vrees ik, het lijkt wel een wijn uit het Oostblok of China. Maar het is best een lekkere, fruitige wijn en zijn geld (± € 13) zeker waard. Te overwegen maar helaas het label hé... Soms denk ik dat ik eigenlijk het liefst "entry level" Chianti's drink, wellicht wegens niet teveel hout dat jaren moet versmelten en de directe charme. Deze is alweer een goed voorbeeld. Gemaakt op Fèlsina, zelfde equipe, maar met wat andere autochtone druifjes bij de Sangiovese en iets minder extractie den de Fèlsina en dat maakt hem charmanter, vriendelijker. Dat gezgd zijnde, het blijft wel Chianti hé, hij kust wel mooi, maar bijt toch nog een klein beetje!

[wvd]

Onder het motto "recht van de camion moet ook al goed zijn" deze vorige week open gesnokt, want ja, toch effe checkeuh.
   

Deze Clos is eigenlijk het oude park van het domein, in 1990 beplant met Chardonnay. De bodem bevat veel klei op kalksteen en dat merk je. Deze 2019 is nog erg pril met een frisse, jonge kleur en aroma's van ananas, witte perzik, peer, vrij vol maar met dat zinderende dat ik zo graag heb in mijn Bourgogne en wat houttannines op de licht ziltige afdronk. Deze wijn is nog jong, maar ik vind hem veelbelovend. De fles staat nu al bijna een week open en kwam wel meer en meer open, dus toekomst verzekerd. Changarnier is een ambitieus domein dat naar de top wil. Er wordt ook wat geëxperimenteerd met amforen en vanaf 2019 is de conversie naar bio rond en ze werken reeds in bio-dynamie. Wij zijn erg blij met deze ontdekking, nu u nog.

[wvd]

Gisteren en eergisteren een rode van Changarnier in het glas, de Monthelie 1°cru Les Clous 2019 (verwarrend, ik weet het, maar ja...). Dat was een beetje kindermoord, maar toch.... Verbeeld ik het me of is het werkelijk zo dat biodynamische wijnen zo 'n beetje een innerlijke spanning hebben? Missschien merk ik het ook enkel als ik het weet, maar toen ik bij hen in de kelder proefde en we van de domein Pommard naar de negociant Pommard gingen, van Vignots naar 1°cru Epenots zelfs, viel die "electriciteit" ineens weg en hoe goed die wijn ook was, het was toch alsof er iets dood viel, very strange. De wijnen van Changarnier zijn ook weer niet echt goedkoop, maar toch vind ik ze zeer de moeite waard, zowel wit als rood. Zodra het weer mag haal ik de Coravin boven en gaan we proeven!

[wvd]

Vorige week dronken we onder andere:
   
Af en toe zijn we wat nieuwsgierig om te zien of de net binnen gekomen wijnen thuis even goed smaken als bij de producent en dus de Bourgogne Blanc 2019 van Colin open gesnokt. Dat viel wat tegen, de wijn zat nogal dicht en wegens toch goesting voor een vleug Chardonnay dan maar eindelijk die ene laatste fles Beaujolais Blanc van Lardy, die al heel lang in de frigo lag ter vervanging. Dat viel beter mee dan verwacht, tenslotte is het "maar" een (witte) Beaujolais van reeds bijna 5 jaar. Eigenlijk was dat toch veel waar voor het geld, de prijs staat er nog op. Geen krachtpatser, maar schoon fruit en wat lichtromig fruit, een hint van vanille en dat is niet van het hout want dat ziet die wijn niet. Best goede wijn. De Bourgogne Pinot Noir 2019 was andere koek! Wat een mooi jaar is dat toch! Deze wijn wordt wellicht nog wat meer afgerond enz., maar ik vind hem nu al heel lekker en wij gaan niet wachten. Gisteren wou ik een Forge Pinot Noir 2018 nog eens proeven, maar blijkbaar niet in huis en dus dan maar deze 2016 genomen. Vera zei: " Aha, Bourgogne!", maar ik moest haar ontgoochelen, ze zat er 5.000 km naast....
Het was anders wel duidelijk Pinot Noir, maar toch weer "anders", framboos, pioen, vrij rond in de mond, mooie wijn, hier nog totaal onbekend. De fles was veel te rap leeg (mijn schuld...).
De meesten hier op het forum weten wellicht dat ik nogal hou van goede Sauternes en andere zoete Bordeaux en deze was weerom naar mijnen tand. Niet heel vol of heel zoet, een type dat zeker kan als aperitief of aan tafel bij zeevis in romige sausen, Sint Jacobsschelpen, hkreeft en dergelijk. Soms denk ik dat ik misschien liever de iets lichtere versies drink dan de soms wat overrijpe, te zoete en te geconcentreerd à la Nairac of Suduiraut, enfin, toch als ze jong zijn. Deze is m.i. nu perfect en de resterende flessen gaan geen lang leven beschoren zijn in onze kelder.

[wvd]

   
Al even niet meer bijgehouden, dit waren de recentste flessen. Er staat hier altijd iets wits in de frigo om de avond mee te openen en dat was eerst een Barabao, een Garganega uit de Valpolicella. Paolo plukt hiervoor de ene helft aan de vroege kant voor de spanning en nervositeit en de tweede helft wordt dan in "vendange tardive" geplukt voor de rijpere aroma's. De blend werkt wonderwel, maar je mag deze niet te koud schenken. Dat is een probleem uiteraard: je hebt zin in een glas wit, je schenkt een glas in recht uit de koelkast op 7°C en... dat valt tegen. Dus: inschenken en even wachten.
De Crémant de Bourgogne van Gruhier uit de Yonne is een hit bij ons. Een bijzonder mooie, erg frisse Crémant met voldoende body en quasi zonder suiker. Heel proper gemaakt, maar dat gaat hier vooral richting eega.... Dan mijn laatste fles Colin Bourgogne Blanc 2017 open gesnokt. Groot jaar in witte Bourgogne, strakke slanke wijn met nuance en zelfs wat mineralen. Maar eigenlijk vind ik 2018 en zeker 2019 mooier, zal wel aan mij liggen. Momenteel een 2019 in het glas uit een retourfles van een "accident", fles met laag niveau (van de schok?) en tja, ik drink dat liever, beetje molliger misschien, maar daar is niks tegen, toch? Dan nog een 2016 Cornalino. Ik heb dat hier al zo dikwijls geschreven, deze kwam (blind) na een Saint-Emilion en was een pak mooier zij het duidelijk Italiaanser. Een heerlijke Cabernet-Merlot blend, eigenlijk een ripasso op de schillen van de Ribo'. Ricchi is wellicht ons domein met de beste rqp. Dan even bijbenen met wat Chianti's: Vignamaggio's Terra di Prenzano 2018 en Gherardino Riserva 2016, allebei erg "klassieke" Chianti's van een historisch domein dat aan een flinke revival bezig is. Fruit en structuur met de Riserva uiteraard iets denser maar ondanks 2 jaar ouder niet echt toegankelijker. Beiden gaan erg profiteren van nog een jaar of twee fles. Dat geldt dan misschien ook voor de Rubiolo, maar dat vind ik misschien wel onze mooiste "instap" Chianti. Misschien hoor ik dat niet te schrijven, maar ik denk dat Gagliole eigenlijk mijn favorite producent is in de Classico. Al hun wijnen zijn zowel rasvol als charmant en dat ondanks de soms stevige structuur. OK, de Pecchia is een heel dure wijn die je minstens 10 jaar moet geven, maar een onlangs gedronken Gagliole 2014 was gewoonweg hemels. Enfin, later verder met laatste fles Pelissero's Dolcetto Augenta 2016. Ik hou niet van Dolcetto. Deze is zeker één van de betere die, vrij volumineus (zoals alle wijnen van Giorgio) en al wat afgerond, heel proper gemaakt, niks animaal, goede evolutie, mooi midden, goede lengte enz, dus ja... Maar ik kan er de vinger niet op leggen, Dolcetto spreekt me gewoon niet aan en ik blijf erbij dat Nebbiolo de enige grote druif in Piëmonte is, zelfs al zijn er zeker erg mooie Barbera's (Sandrone!). Bijna het tegenovergestelde type is Forge's Pinot Noir 2018. Dat was een "moeilijk" jaar in Seneca en er werd laat geoogst. Die wijn is zeer licht, bijna doorschijnend en doet me wat denken aan Bourgognes uit vroegere tijden. Bijna explosieve neus met framboos en rode bietjes, vleug "steen", erg mooi. Licht in de mond met minder volume dan de 2016 / 2017 maar een verfrissende elegantie. De afdronk is puur aroma. Dit gaat geen blinddegustaties winnen, maar wat een charme zeg en dat met zo lage alcohol. Dat is ook al eens een verademing en hop, op naar de volgende fles...

[wvd]

Niet echt "thuis bij Leuvin", wel op verplaatsing in de vandaag helemaal verregende Vogezen.
Dit is sinds zaterdag gesneuveld:
   
Zoals je kan zien werd er gekozen voor het lichtere type. De Prosecco van Follador is onze huis-klassieker en ik had beide versies mee: de "klassieke" of Charmat methode, fijnfruitiger, floraler en de iets molliger versie met fleshergisting. We zijn meestal fan van de Charmat, deze keer was er lichte voorkeur voor de Metodo Classico. De eerste Badoz Arbois-Pupillin Pinot Noir was een fijne, heerlijke lichte fruitige Pinot Noir met net het vleugje tannine om hem nog toekomst te garanderen. Eén van onze allerlaatste flessen Irancy 2014 van David Renaud waar we jammer genoeg niet meer mee werken wegens te moeilijk, maar ik blijf erbij dat hij enkele van de mooiste wijnen van Irancy maakt. Misschien toch nog eens een poging wagen? Gisteren een heerlijke rijpe, fruitige Morgon met net dat tikje stenige aardsheid dat me aan blauwe steen doet denken. Komt dit van de Côte de Py? Maar de ster van de week voor mij was toch de "gewone" Bourgogne 2019 van Michel Noëllat. Van 40 jarige stokken in vooral Vosne en in 2019 helemaal opgevoed op cuve is dit een walgelijk mooie Pinot met dieprood fruit en flink wat volume in de mond. Jong nog natuurlijk, maar ik vind hem nu al bijzonder mooi. Anderen aan tafel vonden hem wat te krachtig en inderdaad, voldoende alcohol ook alweer met 14%.
Hopelijk straks en volgende dagen wat beter weer, dan volgen eventuele verslagjes wel na thuiskomst.

[wvd]

   
Deze was ik nog vergeten.
Deze Ame des Dannots uit Epineuil vind ik meestal een erg mooie wijn, maar ik vrees dat deze een klein, klein beetje last had van een beetje TCA. Nog doenbaar (ah, het is alcohol... ) maar verre van die puurheid die ik altijd terugvind in de wijnen van Dominique Gruhier. Enfin, weldra andere fles proberen, dat zal dan één van de laatsten zijn en de wijn is nog verre van op z'n top, maar helaas, zo gaat dat hier (en elders). Die heerlijke, frisse, klaterbeekjes puurheid zit wel helemaal in de Lasu, de lichte versie van hun Carema. Ook weer zo'n wijn die ze beter in literflessen zouden bottelen, en dan nog... En dus dan de magnum van Pagos de Matanegra Vendemmia Sellecionada 2012. Hoewel nog vrij jong, is deze toch al zeer mooi drinkbaar met erg zachte tannines voor Ribera. Een totaal ander type wijn dan beide vorige, meer donkerder fruit, vleug chocola, mollig en breed in de mond zonder overdreven te worden, vrij lang ook. Dit is niet echt mijn meest geliefd type wijn, maar deze deed het wreed goed. Nog 4 magnums over en ik denk een 12-tal flessen 2010.

[wvd]

   
Dit passeerde hier recent nog...
De Prosecco van Follador is altijd top, al genoeg bewierookt hier. De Tramonti was schitterend. Wie zei hier dat je witte wijn en al zeker Italiaanse jong moet drinken? Geurige, volle wijn met lange ziltige afdronk, aanrader. Veel jonger maar ook erg mooi mits toch wat extra lucht is deze Verdicchio (Trebbiano di Soave...) van Cà dei Maghi. Dan ook een paar Sangiovese's. Lamole was dunner, harder, minder elegant dan alle vorige, tja, dit was altijd al een heerlijke, lichte Chianti, dit is duidelijk een mindere fles. De Fontodi is van een "minder" jaar, mooi, vrij mollig toch en zeker al drinkbaarder dan de steviger jaren, zeer mooi voor een "slecht" jaar, maar Fontodi, hoe mooi ook, maakt niet het type Chianti / Sangiovese dat echt mijn hart verovert. Dat is zeker wel het geval met alles wat Costanti produceert. Niet echt een eerlijke vergelijking, deze is een pak duurder, maar het is dan ook eigenlijk een Brunello. Dit is kindermoord, maar desondanks zeer grote wijn die ik prefereer boven heel vele Brunello's! Super producent gewoon! En dan enkele wijnen van pure charme. Weer Cà dei Maghi. Eerst de "kleine" Canova, en heerlijke roodfruitige, mollig-zachte eenvoudige maar oh zo charmante wijn.
Al enkele decennia is Marrokaanse kip met tomaat en honing hier een "klassieker". Kip gegaard in 2 kilo verse tomaten met geraspte ui, saffraan en wat andere kruiden met een flinke schep dikke honing en geroosterde amandelen. Ik heb me al die jaren al sufgezocht naar de ideale wijn en na pogingen met volle, krachtige wijnen (Ribera, Châteauneuf,...), geuriger wijnen (Pinot Noir, Chianti,...) toch besloten dat een wat steviger rosé de enige oplossing was. Maar vorige week wou ik echt iets roods. Dan maar een Valpolicella geprobeerd en tot ieders verbazing bleek dit een ideale combinatie. Die matchte met de zuren, het vleugje zoet, de kruiden en de tomaten. Ik kan die wijn elke dag drinken! Dat kan ik eigenlijk ook met de beide van Badoz. Nee, dat zijn geen blockbusters, de Arbois-Pupillin Pinot Noir komt aan 12,5%, maar wat een intense aroma's van bloemetjes en zachte rode bessen, verfrissend en toch mondvullend met mooie aromatische afdronk. Veel te weinig van gekocht! De Trousseau ligt in dezelfde lijn maar is wat steviger, donkerder aroma's, wat meer body en structuur, maar zonder een zweem van dat rustieke dat ik bij de meeste Trousseau's ontdek en wat me nogal tegensteekt. De Bramaterra 2012 van La Prevostura gisteren zonder decanteren, gewoon pop&pour in het glas. Dat was eerst een beetje een schok: weinig aroma, zeer zuur, halfvol maar openend, goede afdronk, maar uiteraard, het is tenslotte Nebbiolo, groeide die enorm in het glas. Prachtige kleur ook, randje evolutie, granaatrood, aan de neus kriek, rozengeur, ijzer-aards, appelsienschil, typerend voor Alto-Piëmonte (door Vera in Alto-Piëmonte geplaatst trouwens!) met die licht ziltige afdronk. Mooie wijn, zal nog verder evolueren.

[wvd]

   
Hier nog enkele wijnen die we recent dronken. Om te beginnen met de laatste, Cà dei Maghi's Canova 2018, een gemakkelijk te drinken, zeer plezierige "Valpolicella", altijd goed, net onder €10. De dag ervoor hadden we de Ripasso die natuurlijk een krachtigere, meer genuanceerde wijn is, vrij vol ook maar nog ver van de Amarone. Een heel mooie Ripasso (en dat kom in weinig tegen), zeker maar ik was eigenlijk meer gecharmeerd door de simpele Canova. Rubiolo is nog zo'n "huiswijn" die altijd bevalt, een perfect gevinifieerde, pure sappige echte Chianti met rode bessen en kersen fruit, recht uit het boekske. Rubiolo is altijd goed vanaf de dag dat hij op de markt komt, maar met een jaar of 2 à 3 fles wordt het toch nog wat interessanter. En dat voor een wijn van amper €15! Champagne Monthuys is de laatste tijd een beetje onze huis champagne geworden. Het is een goed gemaakte wijn, fris en sprankelend enerzijds, maar ook met duidelijk een flinke peut reserve wijnen in de blend zoals blijkt uit lichte toast en boter aroma's, niet slecht aan €25.
Ik had al lang geen Zuidelijke Rhône 2016 meer geproefd, dus dan maar eens een Bosquets Gigondas 2016 open gesnokt. Hoewel nog steeds een solide structuur, vond ik deze al opmerkelijk genietbaar, in schril contrast met de altijd veel strakkere Saint-Cosme. Vooral aan tafel alreeds bijzonder plezierig met een flink open boeket met donker fruit en dat heerlijke peperige garrigues aroma. Vrij fluwelig vet en vol in de mond en mooie soepele afdronk tot de structuur doorbreekt. Een heerlijke wijn voor net geen €25.
Dan enkele Bourgognes. Colin's Santenay Gravières geeft nog niet teveel prijs, wat donker fruit, een hint van aarde. Vrij soepele aanzet wel, nogal vol voor Pinot ook, nu eerst wat monolithisch wat we verbetert met tijd in het glas en flink walsen. Maar nu nog wat jong en onstuimig en nog iets te wild is voor onmiddellijke consumptie. Dat er potentieel is mag duidelijk zijn, dit wordt zeker een heerlijke tafelgenoot binnen enkele jaren. Ook David Croix' Tuvilains 2018 kan best nog even kelderen, maar dit heeft toch wel wat meer klasse en hoewel we hem al geweldig konden appreciëren zullen ook hier een jaar of 2 à 3 niet misstaan. Maar dan moet je er kunnen afblijven, man, wat houden wij van deze stijl!
De initieel meest gesloten was echter Fournier's Bourgogne Côte d'Or 2019! Recht van de camion om zo te zeggen was hij vrij gesloten en na een glas zetten we hem dan maar aan de kant... 's Anderendaags was de wijn gelukkig wat ontwaakt en het beeld totaal veranderd. Een nu vrij forse neus met aardbei, framboos en bosbes, een wijn van puur plezier, halfvol, charmant, soepele tannines en goede afdronk en eigenlijk nogal onweerstaanbaar. Maar best nog enkele maanden tijd geven of misschien even decanteren.

[wvd]

De eerste keer sinds import dat ik een Mercurey "Chazots" 2019 opende gisteren. Wat een heerlijke, fruitige, smaakvolle wijn alweer! Ik ben zo blij dat dit Domaine de la Renaissance onder mijn aandacht werd gebracht door onze Bourgondische vrienden! Ik herinnerde me "Chazots" als hun meest "Mercurey" getypeerde, vooral omdat hij een tikkeltje donkerder en tanninerijker was dan de andere cuvées. Ik voelde die tannines nog steeds, maar ze zijn zo omhuld door heerlijk fruit en een scheutje (nieuw) eikenhout, echt een heerlijke wijn. Wie zei dat mooie Bourgogne duur is? We verkopen deze aan amper (€23), een prikje voor dit niveau. In de pers zal je niet teveel info vinden over dit domein, ze zijn namelijk best tevreden met hun vaste klanten. Alle witte wijnen van 2019 (fantastische Rully 1°cru's!) waren in maart alreeds uitverkocht, dus..... De rode 2019 zijn (uiteraard...) bij ons ook bijna uitverkocht, ik zal dus snel een nieuwe bestelling moeten doen want de witte 2020 worden één dezer gebotteld en die wil ik niet missen.

[wvd]

We moeten weer naar de glasbol...
   
   
   

Geen TN van al deze wijnen, sorry, het zijn er wat teveel en geen nota genomen uiteraard...

Gewoon even het volgende kwijt: De MàV van Bachelards is erg mooi aan het worden, ik blijf grote fan van deze wijnen.Topiary CS 2015, veel bezinksel al, erg vlotte suave Cab in echte Zuid-Afrikaanse stijl. Ik had zin in een frisse Riesling, geen bril op en vergist: geen "Classique" maar een single vineyard, de Forge "Railroad" genomen. Eén ding is zeker: dit is GROTE wijn en zelden, heeeel zelden mooiere droge Riesling geproefd. En Croisette 2013 bewijst nog maar eens hoe mooi deze jaargang eigenlijk is. De wijnen van Jérôme hebben wat tijd nodig, maar eens ze daar zijn... Benieuwd of de stijl fel gaat veranderen nu met de herschikking, herstructurering, nieuwe partner en nieuwe oenoloog. Zijn 2019 waren in ieder geval al veelbelovend. De Ridolfi Brunello Riserva was perfect uit een geCoravineerde fles van een paar maand terug. De wijn was mooi open, toegankelijke stijl maar het màg goed zijn aan die prijzen en als je het mij vraagt, ik blijf een trouwe Costanti fan.
Desvignes was mooi, iets jong nog misschien, maar in deze stijl vind ik Lapierre incontournable door de onweerstaanbare charme en drinkbaarheid. Dan een staal Rhino Run Chenin Blanc, een nieuw project in ZA met erg betaalbare wijnen en bovendien gaat de winst naar het in stand houden van neushoorns. Mooi gemaakt, best volle lekkere allemansvriend, te overwegen. Le Piane Boca 2015 is uiteraard een ander paar mouwen. Zoals ik schreef in onze recenste mailing: Dit is GROTE wijn met echt een subliem boeket en prachtig evenwicht en deze was ondanks de structuur al verrassend drinkbaar. Dan nog een staal uit Puglia, een pure Uva di Troja. Niet slecht met toch vrij hoge zuren voor deze regio. Dit gaat niet door, ik heb al interessantere exemplaren geproefd. Antoniolo Le Castelle werd hier al besproken.
Cà dei Maghi's Blend N°3 is nu niet zo dadelijk geschikt om in de zomer (enfin...) te drinken, maar ik moest even checken. Dit is een blend van vooral gedroogde Cabernet Sauvignon (als in Amarone!) met fris geplukte Corvina van de Canova wijngaard. Deze blend wordt enkel gemaakt als Paolo de CS niet goed genoeg vind voor Sanzenel, de échte Cabernet-Amarone, maar daarvan is de laatste jaargang 2011... Uiteraard zeeeer stevige volle alcoholrijke (15%) wijn met groot mondvolume maar een knap proever die hier CS in herkent, dit is totaal iets anders. "Interessant" zou ik zeggen en de moeite om uw wijnvrienden mee om de oren te slaan. "Dédicacé à Pierre" van Benoit Badoz is zijn mooiste Pinot Noir. ook dit was een Coravin fles die ik testte. Deze was perfect en zoals ik in de Coravin discussie al aangaf, het lijkt alsof argon de tannines verzacht (!?!) Deze kwam nu zeer mooi over, beter dan eerst, ronder, vetter, zachter, heel goed. De Boroli Barolo Villero 2015 was driewerf helaas de enige fles van deze reeks die de Coravin overleefde. Een heel mooie, erg finesserijke, genuanceerde stijl, helemaal mijn ding, maar alle kortingen ten spijt vond ik ze toch wat te duur, zeker in vergelijking met onze Monfaletto (aanrader!) en aan de prijs van een Sandrone koop ik .... een Sandrone! Lang geleden dat we deze nog proefden, de meest verfijnde, lichtste (van kleur dan toch) van de Bosquets reeks. Voor mij is deze al goed op dronk, latere jaren zijn steviger en vragen net iets meer tijd. Dit domein is top momenteel, veel wijn voor je geld. Gigondas lijkt de laatste jaren bezig de Zuidelijke Rhône fakkel wat over te nemen van Châteauneuf, iets wat nog weinig doorgedrongen lijkt. De wat koelere terroirs rond de Dentelles zitten daar zeker voor veel tussen. Ricchi maakt ook bijzonder mooie Spumante's op de morene gronden ten zuiden van het Gardameer. Eenvoudig, de dosage staat duidelijk op het label... Deze lag al een paar jaar in de kelder en was dus ook wat geëvolueerd, wat geler van kleur, breder rijker, ten koste uiteraard van de knisperigheid. Mooi product, maar wij drinken hem liever wat jonger. En Duvernay's Chazots, die staat hierboven.

[vinejo]

Welk jaar was de Desvignes?

[wvd]

(08-09-2021 03:35 PM)vinejo schreef:  Welk jaar was de Desvignes?

2019

[vinejo]

(08-09-2021 03:38 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 03:35 PM)vinejo schreef:  Welk jaar was de Desvignes?

2019

Ah, jong indeed.
Desvignes vind ik jong zeer krachtig (soms wat té).

[wvd]

(08-09-2021 04:23 PM)vinejo schreef:  

(08-09-2021 03:38 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 03:35 PM)vinejo schreef:  Welk jaar was de Desvignes?

2019

Ah, jong indeed.
Desvignes vind ik jong zeer krachtig (soms wat té).

Het is geen kwestie van kracht, het is meer een gevoel van nog niet af, stroever dan de echt wel vlotte Lapierre die ik niet echt lichter vind.

[vinejo]

(08-09-2021 05:36 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 04:23 PM)vinejo schreef:  

(08-09-2021 03:38 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 03:35 PM)vinejo schreef:  Welk jaar was de Desvignes?

2019

Ah, jong indeed.
Desvignes vind ik jong zeer krachtig (soms wat té).

Het is geen kwestie van kracht, het is meer een gevoel van nog niet af, stroever dan de echt wel vlotte Lapierre die ik niet echt lichter vind.

Stroef Idd. Maar Lapierre is toch een stuk lichter. Andere vinificatie ook vermoed ik.

[wvd]

(08-09-2021 06:20 PM)vinejo schreef:  

(08-09-2021 05:36 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 04:23 PM)vinejo schreef:  

(08-09-2021 03:38 PM)wvd schreef:  

(08-09-2021 03:35 PM)vinejo schreef:  Welk jaar was de Desvignes?

2019

Ah, jong indeed.
Desvignes vind ik jong zeer krachtig (soms wat té).

Het is geen kwestie van kracht, het is meer een gevoel van nog niet af, stroever dan de echt wel vlotte Lapierre die ik niet echt lichter vind.

Stroef Idd. Maar Lapierre is toch een stuk lichter. Andere vinificatie ook vermoed ik.

Allebei semi carbonique voor zover ik weet, maar hetzelfde zal het zeker niet zijn, de stijl is erg verschillend en zo hoort het ook.

[wvd]

Vorige week:
   

Ik ben niet de grootste Sauvignon fan, maar als't goed is is't goed hé en deze Pabiot Florikège is. Schoon boeket zonder een spoor van kattepis noch pas gemaaid gras, maar wel mooi rijp wit steenfruit, droog maar rijk en zalvend met een puntje vuursteen.
De andere witte in de line-up is toch nog andere koek. Wat een absoluut heerlijke wijn is dit! Ik hou van Rully, vooral wit (alhoewel ook de rode Rully La Barre nogal onweerstaanbaar is. Deze heeft een heerlijk verleidelijk boeket met wel een flinke peut nieuw hout (vanille!), maar dat stoort me geenszins, het maakt echt deel uit van deze halfvolle, vette en al zeer drinkklare witte Bourgogne. Deze Raclots is net iets voller en krachtiger dan de Goudoirs, beide zijn echt onweerstaanbaar en voor de prijs moet je het niet laten. Wat een geweldige ontdekking is dit domein toch!
De eerste rode deze week was ook helemaal mijn ding. Capanna vliegt nog wat onder de radar, ik vrees dat daar nu snel verandering in komt. Deze Rosso is niet de meest complexe, intrigerende Rosso die we al proefden (die eer is voor BS en Costanti), maar wat een heerlijk rijp Sangiovese fruit. Nog wat tannine misschien, maar aan tafel vind ik hem al top.
Dan 2 Nebbiolo-based wijnen. Eerst Franchino's Gattinara 2016, jong maar ook die vind ik mits wat geduld en gewals al zeer te pruimen. Een andere stijl dan Antoniolo, wat lichter, dat is zeker, maar ook hier dat "ijzer", die bloemetjes en de rode vruchten. Mooie wijn uit Alto-Piëmonte. Massolino's Langhe Nebbiolo is totaal anders, donkerder qua fruit, veel lichter, minder intens door lagere zuren, "gemakkelijker" en Vera vond deze aangenamer, ik ging voor de Gattinara.
Dan (eindelijk!) nog eens een Bourgogne. Even een "sondage" naar Changarnier, een domein dat nog vrij onbekend is, maar met grote ambitie en wijngaarden in veelal minder bekende topterroirs. De wijn had even tijd nodig: op dag 1 glaasje geproefd, wat timide nog, stevig baasje wel, maar 's anderendaags vuurwerk! Goed, voor de liefhebber gaat dit nog wat jong zijn, maar wat een wijn alreeds! Binnenkort eens aan de klanten laten proeven want dit domein gaat het helemaal maken en dan is er weer niets meer te krijgen (cfr. Croix... ). Héél stevige aanrader!
Ook Laroze is nog onder de radar, maar Guy Meslin doet er alles aan om elk jaar de best mogelijke wijn te bottelen. Deze 2016 is nog erg jong en veelbelovend met donker fruit, krachtig, zeer goed gemaakt enz. het was toch absoluut geen vergelijk met de vorige, althans niet in onze wereld

[wvd]

   
Vera ruikt niet zo goed meer sinds Covid, maar hier steekt ze neus in 't glas en zegt "Fournier?" Mooie wijn! Mooier dan de Meix-Bataille? Heel andere stijl (en 4 jaar verschil), Vera vind van wel, ik twijfel... en dat is een compliment voor Changarnier, geloof me.
Petite Fleur 2017 vanonder argon, de geurigste van de 4 Bachelards, ook de lichtste dus dat is vrij logisch, deze wijn van jongere stokken is wat luchtiger gevinifieerd en doet zelfs wat Beaujolais-achtig aan. De Fleurie 2015 begint in een goede periode te komen, meer open met mooi rode bessen, frambozen, wat kruidigs, toets wierook, mooi volume, veel maar erg fluwelige tannines, perfect gevinifieerd, lekkere wijn die nog verder zal ontwikkelen. Philippe Colin maakt echt heel mooie wijnen in Franschhoek en deze Topiary Syrah is daar alweer een perfect voorbeeld van. Donker, maar niet té, krachtig open boeket met donker fruit, zoethout, duidelijk Syrah maar veel "vriendelijker" dan iets uit de Rhône vallei en dat gevoel zet zich voort in de mond met lekker zacht pruimig fruit, zoet maar droog en goede lengte. Geen intellectuele wijn, maar wel bijzonder lekker. Duvernay's Pommard is dan weer geheel anders, stuivend boeket na enig gewals, ferm rood fruit, krieken met dropje veenbessen, "spicy" houttoets, elegant heel jong. In de mond wat stroever met een vleugje ijzer toch. Mooie wijn, totaal andere type Pommard dan Changarnier's Vignots. Eigenaardig genoeg vind ik meestal die van de Beaune kant (Epenots, En Largillières, Charmots en op Villages niveau Noizons, Vignots, Croix Blanche, Château de Pommard) romiger, voller en dikwijls ook meer finesse hebben (of is dat dan vooral Epenots?) Je zou verwachten dat die van de Volnay kant zachter en delicater zijn, maar het omgekeerde is waar. Hier vind je dan vooral de meer gestructureerde wijnen (Rugiens, Chaponnières, Croix Noir,Fremiers, Jarolières en ook deze Vaumuriens) die meer tijd nodig hebben om zich van hun beste kant te tonen.
Costanti is wellicht mijn meest favoriete Brunello producent en ik drink hun Rosso liever dan het gros van Brunello's van andere domeinen, enkele uitzonderingen daargelaten... Maar je moet bij Costanti altijd wat geduld hebben en dat heb ik helaas niet. Deze 2017 op 't laatste moment p&p, groot glas wel (Riedel Pinot), veel gewalst (tendinitis in pols) en jawel hoor! Niet het volume van vele Brunello's (en al zeker niet van die uit S.Angelo), maar wel een erg mooie, gelaagde neus (na...) met rood fruit, kersen, tabak, floraal (rozen?), wat oosterse kruiden, je blijft geboeid. In de mond eerst wat stroef nog maar.... breder, openend in de mond, mooie afdronk, heerlijke wijn met nog flink wat toekomst (niet bij mij...) Enfin, om kort te zijn, de wijn was op z'n best net toen het laatste slokje richting keelwaarts verdween...
Ik zal het wellicht nooit leren.

[vinejo]

Een Fleurie die zelfs wat Beaujolais-achtig aandoet

[wvd]

   

[wvd]

Nog een gecoravineerde Bachelards overschot van de degustatie. Dit is de Saint-Amour 2016 waarvan een bijzonder ervaren klant me zei dat hij nog nooit een Saint-Amour had geproefd die nog maar tot aan de knoessels kwam van deze. Wat strenger misschien dan de Fleurie, ook een jaar jonger, donkerder fruit, maar wat vind ik dit alweer heerlijke wijn! 2017 is een gereputeerd "groot" jaar voor witte Bourgogne en dus even Laurent's Longeroies getest. Wel, ik heb dat ook met Chablis en misschien begrijp ik witte Bourgogne helemaal niet, maar deze is voor mij nu niet de mooiste Longeroies blanc die ik van Laurent proefde: vrij bleek, gesloten neus met wat acasiabloesem, peer misschien, streng en intens in de mond met licht ziltige afdronk, redelijk lang. Wat is er dan mis? Ik mis charme, rondeur en, ik durf het amper schrijven, ik hou wel van en wat vanille-achtige houttoets en daar is hier geen spoor van. Ik hou (nu?) meer van de 2015 en helaas heb ik geen 2011 meer, die was super! De volgende op de foto was, hoe kan het ook anders, de wijn van de week. Heb ik elders (dacht ik toch?) al bewierookt. Innocence is de nieuwe topcuvee van Topiary. Een blend van 2/3 CS en 1/3 Syrah. Ook een fles onder argon en hier al vrij lang. Maar geen enkel spoor van sleet, Coravin doet wat hij moet doen. Mooie, krachtige en redelijk charmante wijn in de stijl van Zuid-Afrika, maar deze heeft nog even fles nodig, is nog te streng ondans toch al 4 jaar (2017). De Syrah onlangs beviel ons eigenlijk beter, maar die is ook een jaartje ouder natuurlijk. Vadiaperti is wellicht de beste bron voor echt mooie wijnen van de Coda di Volpe druif en Torama is hun beste cuvée. Mooie wat gelige kleur maar eigenaardig genoeg is de eerste indruk aan de neus er een van: deze is nog wel OK, maar toch een beetje over zijn top... 's Anderendaags is het echter al een heel ander verhaal: eerst nog even timide, maar dan mooi openend met nuances van citrus en tropisch fruit, halfvol, rond en deftig minerale afdronk. We nemen 's avonds meestal zo 1 glaasje wit "om er in te komen" en dus ging deze over bijna een week. Het laatste glas was het beste, begrijpe wie kan. Mijn laatste (?) fles Elixir des Papes, een wijn van oude stokken in de Coudoulet wijngaard, net naast Beaucastel, maar hier puur Grenache, opgevoed op cuve en na filtering gebotteld na 1 jaar. Zeer geëvolueerd bouquet, ik heb dat wel eens graag, maar voor Vera is dit dood en begraven. Enfin, de fles is toch leeggraakt en ik heb er van genoten ondanks een quasi overrijpe Grenache neus (heeft idd iets van Tours) met iets tussen natte bosgrond, champignonsen gepofte kastanje. Dan een rasvolle Barbaresco. Rasvol want Vera doet het weer (geur is nog niet terug hoor...Rolleyes ) "ah, Nebbiolo, maar dan uit de Langhe, Barolo of Barbaresco". Ze vindt de tannines iets te geprononceerd, ik denk "gelukkig" want dit is klassiek, elegant, geen spoor te vinden van het warme jaar of het moesten de wat meer rood fruit en appelsienschil getinte aroma's zijn. maar verre van een blockbuster. Aan tafel vind ik de wijn al best mooi, maar een paar jaar extra gaan deugd doen denk ik. En dan nog eens een Bosquets, nu de CdRV "La "Jérôme" 2017. Ik vind die wijn echt schitterend, stuivend boeket met donker fruit, garrigue, volmondig en zacht, nog wat tannine, mooie afdronk, perfect bij de steak, een koopje eigenlijk maar helaas nog maar 1 fles over...

[wvd]

Geen slechte week...

   

We begonnen de week met een van mijn laatste flessen Lamole 2012, een wijn die geen splinter hout ziet. In alle boekskes raden ze dan aan dat wijntje jong op te slobberen. Deze was mooi, net rijp en tot onze verbazing, nog beter op dag 2. Chianti Classico!! Dan een frisse, jonge Pinot uit de Jura, heerlijk jong fruit, maar ook stevige structuur. Als 't rap moet gaan, neem ik snel nog een Cornalino uit de doos, altijd gewonnen, één van de mooiste wijnen onder € 13 en dat is dan van Bx druiven hé! Een OK staal 100% CS uit Zuid-Afrika, zeker zijn geld waard, maar heb ik er cliënteel voor? Ook over 2 dagen nog een wijn die zijn appellatie en prijs overstijgt, de CdR van Saint-Cosme, 100% Syrah. Donker, diep en krachtig, OK, niet de meest complexe wijn, maar een stevig lekker ding aan een uiterst vriendelijk prijs. De volgende was iets prijziger.... Acht jaar oud en een uur of 4 op voorhand gedecanteerd, maar toch... Nogal stroef eerst met een "antiek" soort neus, de grote foeders weet je wel. Groot glas helpt en het komt langzaam goed met meer nuance en uiteraard expandeert deze mooi in de mond, flinke afdronk met dat kalk-minerale toetsje. Toch heb ik het gevoel dat de 2015 me meer ligt, of gaat die binnen enkele jaren ook wat moeilijk doen? Enfin, de 2013 is niet voor direct, een extra jaar of 5 - 6 zal wellicht nuttig blijken. Als apero hadden we een even een Montagny 2017 van Colin. Ik hou nogal van Philippe's Montagny (en nog meer van zijn andere wijnen). 2017 is een groot jaar voor witte Bourgogne en dus vond ik de 2016 onlangs toch beter. Enfin, toch op dag 1, want ook dit werd steeds beter gedurende de week. Gisteren had ik zin in een glas Bourgogne en er ligt nog wat ouder spul in de kelder. De wijnen van Frédéric Magnien vond ik vroeger erg naar mijn tand, vrij volumineus en stevig, zeker 2003 en 2005, later keerden we ons wat af van deze stijl (Frédéric ook trouwens... ). Nu, na 19 jaar is dit toch ook alweer een ander verhaal of hoe het terroir het toch veelal haalt op de vinificateur: zeer mooie neus van wat gerijpte Bourgogne maar nog geen omhooggeschopte herfstbladeren noch champignons, wel dat wat rijpere fruit met florale toetsen. Droog en mineraal in de mond met nog meer zuren dan we intussen gewoon zijn in onze Bourgognes en nog steeds dat strengere trekje dat we vereenzelvigden met NSG. Mooi aan tafel bij eenvoudige maar heerlijk gegaarde kipfilet en krieltjes, simpelweg heerlijk. Wat gaan we vandaag opensnokken....?

[wvd]

   
Wat men niet allemaal tegen komt bij wat gesnuffel in de oude flessen....
Deze ooit gekocht om eens te proeven, zo heb ik blijkbaar nogal wat flessen. Enfin, dat was er blijkbaar nog niet van gekomen.
Dit was een speciale jubileum uitgave om het 50*jarig bestaan van de AOP Arbois te vieren.
Had die al even koud gezet en nu de Durand boven gehaald. Maar zo gemakkelijk gaf de fles zich niet: ik zette de spiraal er op, drukte even en.... de kurk schoof naar beneden. Maar toch met wat kunst en vliegwerk een eindje spiraal in de kurk gekregen en dan deed deze onovertroffen kurkentrekker zijn reputatie eer aan: eens de spiraal er in zit is de zaak geklonken. Een paar kleine stukjes kurk raakten in de fles, maar verder kawam ze er in zijn geheel uit (zie foto) .
Zoals je redelijk goed kan zien op de foto heeft de wijn een zeer aanvaardbare kleur voor een toch al 38 jaar oude dame. Diep geel met een flits goud, een eerste begin van iets bruiner? De eerste neus is muf. Oei. Ai. Maar dat trekt wat op en dan komt er meer boven: nog fruit, eerder mango, pompoen (!), iets citrus nog zelfs en een noot, een toets mineralen. Eén zaak is zeker: dit is Jura! De wijn is dus licht oxidatief, maar ik vermoed eerder van de lange flesrijping dan van "sous voile". Geen idee van de blend, ik vermoed vooral Chardonnay, maar het terroir wist de druivenaroma's uit. Ik vrees voor uitdroging maar de wijn heeft zelfs nog aardig wat volume, hier is duidelijk de crème van de kelder voor gebruikt, zelfs nog een vetje op de lippen. Halfvol, droog maar rijk en met naar de afdronk toe een gevoel als van een fractie fijne tannines. Redelijk lang nog en zelfs hier houdt hij het nog. Drinken we al onze wijnen te jong? In ieder geval denk ik dat deze, hoe goed hij zich ook houdt, 20 jaar geleden meer indruk had gemaakt.
De moraal: de beste droge wijnen uit de Jura hebben een lang leven, maar drink ze toch maar liever iets jonger...

[wvd]

   
We begonnen met een historische fles, kado gekregen van Kevin en Elodie: hun eerste probeersel, Chablis 2013. Geen slecht begin! Helemaal à point, rijp, droog mineraal en toch mollig, niet spuwbaar. Onmiddellijk een Fourchaume 2014 open gesnokt, want die was altijd aan de nogal heel strenge, ontoegeeflijke kant en kijkkijk, ook hier begon het wat open te komen, maar da's voor volgende week. Af en toe goesting voor een Bordootje en dan deze La Clotte nog maar eens bovengehaald. Kon niet op veel bijval rekenen bij de eega, maar ik vond hem wel goed, misschien niet op het niveau dat JMQ deze plaatst (zeer hoog!). 2008 was het eerste "grote" jaar voor deze wijn, de eerste keer dat de eigenares echt had gewacht to fysiologische rijpheid (tevoren niet dus... ). Donker fruit, vrij vol voor 2008, enige afdronk, maar viel voor mij (en zeker voor Vera) nogal tegen naast die er naast staat. Maar eigenlijk totaal niet te vergelijken wijnen, de "gewone" Monthelie is één en al charme, frisse rode vruchten, een vleug roosjes, pittig. Het lijkt alsof er dezelfde fles in het rijtje staat, maar dat was, verwarrend hoor, een witte. Zelfde stramien, eerder op primair fruit, vlot, klein beetje hout op charme maar die bleef toch wat timide en zal nog wat fles kunnen gebruiken eigenlijk.
Als tussendoortje één van onze huiswijnen, veelvuldig beschreven, vaste waarde, stelt nooit teleur, zeer mooie "basis" Chianti Classico van één van mijn favoriete producenten. Dan een Torretta 2011. Die was rijp en gelukkig niet meer "teveel" hout ten gevolge van nieuwe aankoop van foeders, de 2012 vond ik evenwichtiger, maar ja, met wat jaren fles vlakt dat toch uit. Donkerder van fruit, warm, breed, helemaal à point en het was de laatste (denk ik), geen verdere rijping van doen.
Dan bij een steak goesting voor wat stevig werk. Maar brrr, deze was wel erg animaal... En een prikje op de tong, héééél veel bezinksel, vrij geëvolueerd. Sommigen zullen hier van smullen en terwijl ik het wel kon verteren waren er anderen die weigerden... Hmm, dringend de nieuwe jaargang evalueren, deze is op. Enfin, dan maar terug naar Bourgogne met een rode Chassagne 2017. Chassagne was eigenlijk een rode wijn gemeente, maar er wordt nog steeds meer en meer Chardonnay aangeplant. Philippe Colin houdt eraan hier de Pinot te laten staan en we kunnen begrijpen waarom. Dit is niet zo dadelijk een allemansvriend, maar eerder een stevig gestructureerde, krachtige Pinot die inderdaad ergen wat Côte de Nuits aandoet wat dat betreft, maar wij plaatsen hem toch eerder in de zuidelijker helft. Mooi jaar toch 2017, maar deze heeft niet (meer) de charme van jong fruit. Zeer aanwezig ook aan tafel, nu even enkele jaren flesrust gunnen. En dan gisteren nog een huis en tuin favoriet: schitterend fris, jong rood fruit, intens en sappig en licht aan 12,5%, snel leeg.

[vinejo]

(17-10-2021 03:58 PM)wvd schreef:  We begonnen met een historische fles, kado gekregen van Kevin en Elodie: hun eerste probeersel, Chablis 2013. Geen slecht begin! Helemaal à point, rijp, droog mineraal en toch mollig, niet spuwbaar. Onmiddellijk een Fourchaume 2014 open gesnokt, want die was altijd aan de nogal heel strenge, ontoegeeflijke kant en kijkkijk, ook hier begon het wat open te komen, maar da's voor volgende week. Af en toe goesting voor een Bordootje en dan deze La Clotte nog maar eens bovengehaald. Kon niet op veel bijval rekenen bij de eega, maar ik vond hem wel goed, misschien niet op het niveau dat JMQ deze plaatst (zeer hoog!). 2008 was het eerste "grote" jaar voor deze wijn, de eerste keer dat de eigenares echt had gewacht to fysiologische rijpheid (tevoren niet dus... ). Donker fruit, vrij vol voor 2008, enige afdronk, maar viel voor mij (en zeker voor Vera) nogal tegen naast die er naast staat. Maar eigenlijk totaal niet te vergelijken wijnen, de "gewone" Monthelie is één en al charme, frisse rode vruchten, een vleug roosjes, pittig. Het lijkt alsof er dezelfde fles in het rijtje staat, maar dat was, verwarrend hoor, een witte. Zelfde stramien, eerder op primair fruit, vlot, klein beetje hout op charme maar die bleef toch wat timide en zal nog wat fles kunnen gebruiken eigenlijk.
Als tussendoortje één van onze huiswijnen, veelvuldig beschreven, vaste waarde, stelt nooit teleur, zeer mooie "basis" Chianti Classico van één van mijn favoriete producenten. Dan een Torretta 2011. Die was rijp en gelukkig niet meer "teveel" hout ten gevolge van nieuwe aankoop van foeders, de 2012 vond ik evenwichtiger, maar ja, met wat jaren fles vlakt dat toch uit. Donkerder van fruit, warm, breed, helemaal à point en het was de laatste (denk ik), geen verdere rijping van doen.
Dan bij een steak goesting voor wat stevig werk. Maar brrr, deze was wel erg animaal... En een prikje op de tong, héééél veel bezinksel, vrij geëvolueerd. Sommigen zullen hier van smullen en terwijl ik het wel kon verteren waren er anderen die weigerden... Hmm, dringend de nieuwe jaargang evalueren, deze is op. Enfin, dan maar terug naar Bourgogne met een rode Chassagne 2017. Chassagne was eigenlijk een rode wijn gemeente, maar er wordt nog steeds meer en meer Chardonnay aangeplant. Philippe Colin houdt eraan hier de Pinot te laten staan en we kunnen begrijpen waarom. Dit is niet zo dadelijk een allemansvriend, maar eerder een stevig gestructureerde, krachtige Pinot die inderdaad ergen wat Côte de Nuits aandoet wat dat betreft, maar wij plaatsen hem toch eerder in de zuidelijker helft. Mooi jaar toch 2017, maar deze heeft niet (meer) de charme van jong fruit. Zeer aanwezig ook aan tafel, nu even enkele jaren flesrust gunnen. En dan gisteren nog een huis en tuin favoriet: schitterend fris, jong rood fruit, intens en sappig en licht aan 12,5%, snel leeg.

Dus die Saint Cosme viel tegen? 2015?